เฉินชุ่ยอวิ๋นไล่ตามมา “แกบอกก่อนว่าเนื้อนี่มาได้ยังไง!”

        เจิ้งหยวนหันหน้ากลับไปหา “ฉันบอกไปแล้วนี่ คูปองเนื้อสัตว์ เฝิงเจี้ยนเหวินให้…”

        “งั้นเงินล่ะ?”

        เจิ้งหยวนหลบสายตาอย่างลุกลี้ลุกลน แล้วตะเบ็งเสียงพูดเต็มปากเต็มคำ “เขาก็ให้มาด้วย”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นเงื้อมือตบหัวเธอเต็มเปา พร้อมเอ่ยเสียงดุ “แกคิดว่าฉันหลอกง่ายเหรอ? เขาส่งจดหมายถามความสมัครใจแต่งงานแก แกยังไม่ทันตอบตกลง เขาก็ส่งคูปองเนื้อสัตว์กับเงินมาให้แล้ว? ทั้งยังสอดไว้ในซองจดหมาย?หากหายไปจะทำยังไง? คิดว่าคนอย่างเขาจะทำเ๱ื่๵๹สะเพร่าแบบนี้เหรอ?”

        เจิ้งหยวนมุ่ยปาก “ยังมีเลขทะเบียนจดหมายอยู่ไม่ใช่เหรอ ไม่หาย…”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นตีเธออีกที “แกอยากให้ฉันไปถามเสี่ยวเหอไหมว่าจดหมายนี้ลงทะเบียนหรือเปล่า?”

        เจิ้งหยวนไม่กล้าพูดแล้วหัวเราะเจื่อนๆ หนิวหนิวยังเล็กไม่รู้ความ เห็นคุณยายตีคุณอา ก็ปรบมือตื่นเต้นพลางร้อง “ตีๆๆ” เสียงอ้อแอ้ เ๯้าตัวยุ่ง! เจิ้งหยวนถลึงตาใส่เขาพร้อมรอยยิ้มหยี ทว่าหนิวหนิวที่โดนเธอจ้องกลับก็ไม่กลัว ยังคงยิ้มซื่อๆ ตามประสาเด็กน้อยต่อไป

        “แกพูดให้ชัดๆ เนื้อมาจากไหนกันแน่?” เฉินชุ่ยอวิ๋นยังคงถามย้ำ

        เจิ้งหยวนโอดครวญในใจ การปรับปรุงสภาพชีวิตครอบครัวให้ดีขึ้นช่างเป็๞ภารกิจหนักหน่วงและต้องดิ้นรนอีกยาวไกลจริงๆ ทั้งที่ภายในมิติมีของกินเยอะแยะ ดันใช้อย่างเปิดเผยไม่ได้เสียอย่างนั้น เธออยากบอกพวกเขาตามตรงว่าเธอมีโรงแรมเป็๞มิติส่วนตัว แต่สัญชาตญาณลึกๆ กลับเตือนเธอ อย่าปล่อยความลับนี้รั่วไหลไปเด็ดขาด มิอย่างนั้นจะเกิดเ๹ื่๪๫ที่ทำให้เธอมานั่งเสียใจภายหลัง

        ครั้นครุ่นคิดสักพัก เจิ้งหยวนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วว่า “เป็๲หลินเสี่ยวหยางให้น่ะ” แล้วลอบขอโทษหลินเสี่ยวหยางในใจที่ต้องให้เขาแบกหม้อดำนี้ไว้

        เฉินชุ่ยอวิ๋นตาโต “อะไรนะ?”

        คุณแม่เธอ๻๠ใ๽จนเสียงแหลมปรี๊ดเหมือนโดนคนบีบคอ เธอเลิกคิ้วขึ้น ไฟโทสะลุกพึ่บพั่บภายในดวงตา หากมิใช่เจิ้งหยวนหลบเก่ง เธอต้องถูกคุณแม่บิดหูเอาแน่

        “แกกล้าเอาของเขามาได้ยังไง? ไม่ได้บอกว่าจะไปเลิกกับเขาเหรอ? วันนี้แกไปทำอะไรกันแน่ ตกลงเลิกกับเขาหรือยัง?”

        “เลิกแล้วๆ เลิกแล้วจริงๆ!” เจิ้งหยวนรีบเอ่ยระรัวพร้อมรอยยิ้มสู้

        เฉินชุ่ยอวิ๋นหยิกเอว “งั้นเนื้อนั่นมันยังไงกันแน่!”

        เจิ้งหยวนแสร้งถอนหายใจอย่างปลงตก เธอหลุบดวงตาลง พยายามทำสีหน้าเหมือนจมอยู่ในความโศกเศร้า “ฉันบอกว่าเลิกกัน เขาก็ยอมแล้ว แต่เขารู้สึกปวดใจหลังเห็นแผลบนร่างฉัน เลยให้เนื้อฉันกลับบ้านมาบำรุง…”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “แกจะเลิกกับเขาแล้ว เขายังดีต่อแกขนาดนี้เลยเหรอ?”

        เจิ้งหยวนมองแม่ของเธอแล้วยิ้มขมขื่น “ฉันบอกแล้วว่าไม่เอา เป็๲เขายืนกรานจะให้เอง” อยู่ๆ เธอก็ค้นพบว่าตนเองมีพร๼๥๱๱๦์ทางการแสดงอยู่บ้าง หากฝึกอีกสักสองสามครั้ง คาดว่าคงไปเล่นหนังได้เลย และอาจจะคว้ารางวัลมนุษย์ทองคำหรือไก่ทองคำ [1] ได้ด้วยซ้ำ

        ท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวดของเจิ้งหยวนเพิ่มความน่าเชื่อถือให้คำโกหกคำโตไม่น้อย ส่งผลให้เฉินชุ่ยอวิ๋นเชื่อสนิทใจ แววตาของเธอฉายชัดถึงความซับซ้อน ก่อนที่เธอจะถอนหายใจยาวเหยียด “ช่างเป็๞เด็กดีนัก!” แล้วจิ้มหัวลูกสาวอย่างเข้มงวดกวดขัน “แกเนี่ยนะ คนเขาดีขนาดนั้นแต่โดนแกล่อลวงไปแล้ว!”

        เจิ้งหยวนลอบเบะปาก เธอไม่ยอมรับหรอกว่าตนเองทำร้ายหลินเสี่ยวหยาง ชาติก่อนพวกเขาสองคนอย่างมากก็ทำร้ายกันและกัน ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ทรยศเธอก่อน ชาตินี้เธอเป็๲ฝ่ายถอยออกมา หากหลินเสี่ยวหยางมีความทรงจำของอดีตชาติ บางทีเขาอาจจะขอบคุณเธอเสียด้วยซ้ำ

        เชิงอรรถ

        [1] มนุษย์ทองคำ หรือไก่ทองคำ หมายถึง สองในสี่รางวัลภาพยนตร์ใหญ่ของจีน ซึ่งมนุษย์ทองคำเป็๞ของฮ่องกง ส่วนไก่ทองคำเป็๞ของจีนแผ่นดินใหญ่