หลีหลิงเอ่อร์ร้องจบไปเพียงแค่เพลงเดียวแต่จ้าวเถี่ยจู้และเหลยจื่อกลับดื่มเบียร์หมดไปถึงสามขวด ส่วนซูเยี่ยนนีดื่มหมดไปเพียงแค่ขวดเดียวแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกาย

        “เป็๞เด็กเป็๞เล็ก ห้ามดื่ม” จ้าวเถี่ยจู้พูดเมื่อเห็นหลีหลิงเอ่อร์วางไมค์ลงบนโต๊ะแล้วหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาทำท่าจะดื่ม

        “หนูเล็กตรงไหน” หลีหลิงเอ่อร์มองที่หน้าอกของตนก่อนจะพูดแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรออกมา ตนเองจึงเปิดฝาขวดเบียร์แล้วยกขึ้นดื่มเนื่องจากดื่มเร็วเกินไป เธอจึงสำลักและไอไม่หยุด

        “บอกว่าเป็๞เด็กเป็๞เล็กไม่ยอมรับ นี่ดื่มครั้งแรกใช่ไหมเนี่ย” เขาลูบหลังให้หญิงสาวขณะถาม

        “เปล่าเสียหน่อย ใครบอกว่าหนูเพิ่งเคยดื่มครั้งแรก” หลีหลิงเอ่อร์ปัดมือที่ลูบหลังตนออก แล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกรอบ

        เห็นดังนั้นเขาจึงเลิกสนใจหญิงสาวแล้วกลับมาดื่มเบียร์ของตนต่อ

        “ดื่มช้าๆ หน่อย ไม่มีใครแย่งสักหน่อย” ซูเยี่ยนนีเตือนเขา

        เหลยจื่อที่ตอนนี้ถือไมค์พร้อมทั้งกดเลือกเพลงความรักของเซียนฟูขึ้นมาแล้วเริ่มร้องเสียงร้องของเหลยจื่อบวกกับส่วนสูงสองเมตรและรูปร่างได้สัดส่วนทำให้ชายหนุ่มดูหล่อเหลามากกว่าเดิมเป็๞เท่าตัว

        เมื่อเหลยจื่อร้องจบ ซูเยี่ยนนีก็เป็๲ฝ่ายกดเลือกเพลงบ้างเธอกดเลือกเพลงชุ่ยผิงอี้ปานปาน เมื่อร้องจบเธอก็ยื่นไมค์ส่งให้จ้าวเถี่ยจู้ต่อเขาจึงกดเลือกเพลงภาษาอังกฤษที่ชื่อว่าHero

        ท่วงทำนองเพลงที่ไพเราะบวกกับน้ำเสียงสูงต่ำที่ชายหนุ่มร้องออกมาได้อย่างพอดิบพอดีทำให้ซูเยี่ยนนีและหลีหลิงเอ่อร์เงียบราวกับถูกสะกดและหันมาตั้งใจฟังเขาร้องจ้าวเถี่ยจู้ร้องเพลงนี้ด้วยความรู้สึกที่มีของเขาทั้งหมด ทำให้เพลงธรรมดาๆดูมีชีวิตขึ้นมาโน้ตเพลงที่เศร้าสร้อยคล้ายกับบอกเล่าเ๹ื่๪๫ราวในชีวิตที่ผ่านมาของชายหนุ่มเขามีชีวิตที่ผ่านมายังไง ทำไมถึงร้องเพลงนี้ด้วยความรู้สึกเช่นนี้ได้ ซูเยี่ยนนีได้แต่ถามตัวเองอย่างสงสัย ด้านหลีหลิงเอ่อร์เนื้อร้องที่โศกเศร้ากระทบเข้าไปที่ใจเธอเข้าอย่างจังจนตาเริ่มแดงอย่างคนที่กำลังจะร้องไห้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากเพลงนี้ เหลยจื่อนั่นเองชายหนุ่มมองไปที่หญิงสาวทั้งสองพลางคิดว่า เฮ้อ พวกเธอสองคนไม่มีทางได้รู้จักตัวตนทั้งหมดของพี่เถี่ยจู้แน่

        ขณะนั้นเองพนักงานคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยท่าทีคุกคามแล้วตรงเข้ามาหาซูเยี่ยนนีและหลีหลิงเอ่อร์ “น้องสาวทั้งสอง คุณชายหวงเชิญพวกเธอไปดื่มกับเขาสักแก้วที่ห้องคาราโอเกะ”

        “ออกไป ทำไมบริการแย่แบบนี้ ไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากำลังร้องเพลงกันอยู่ร้านจินเซ่อเทียนตี้นี่บริการได้แย่จริงๆ” หลีหลิงเอ่อร์พูดอย่างโมโหเมื่อโดนขัดจังหวะ

        “คุณชายหวงอยากจะเชิญพวกเธอไป...” ท่าทีของพนักงานเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะพูดซ้ำ

        “คุณชายหวง คุณชายไป๋อะไรไม่สนทั้งนั้น ถ้ายังไม่รีบออกไปอีกล่ะก็เดี๋ยวจะสงเคราะห์หักกระดูกให้แกเอง” เหลยจื่อที่ไม่รู้ว่าเดินมาอยู่ข้างหน้าของพนักงาน๻ั้๫แ๻่เมื่อไหร่ตบไปที่ไหล่ของอีกฝ่ายแล้วพูดเตือน

        พนักงานเมื่อเห็นคนที่ตบไหล่ตนมีรูปร่างสูงใหญ่ ขาก็พลันอ่อนยวบแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที

        “คุณชายหวงเป็๞ใคร” เหลยจื่อหันกลับมาถามคนที่นั่งอยู่ในห้อง

        “ก็แค่คนเลวคนหนึ่ง ไม่ต้องไปสนใจหรอก มา พวกเราดื่ม เหยียนหนีร้องเพลงให้พี่ฟังสักเพลงสิ” จ้าวเถี่ยจู้ตอบแทนคนที่เหลือ

        ซูเยี่ยนนีไม่ได้เถียงกลับ เธอเดินไปหยิบไมค์กดเลือกเพลงภาษาอังกฤษแล้วเริ่มร้องเงียบๆราวกับยังอินอยู่กับความรู้สึกของชายหนุ่มที่ร้องเพลงเมื่อครู่ไม่หายทำให้เพลงที่สนุกสนานกลายเป็๞เพลงเศร้าไปโดยปริยาย

        จ้าวเถี่ยจู้ดื่มเบียร์หมดไปอีกขวดสำหรับเขาแล้วเบียร์พวกนี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก นึกถึงตอนที่เขา เหลยจื่อและอันฉีเอ่อร์ดื่มด้วยกัน เหล้าขาวเพียวๆ เป็๲กิโลเชียวนะ คิดถึงตอนนั้นเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ชีวิตของเขาตอนนี้ก็ถือว่าดีพอสมควร

        สิบกว่านาทีต่อมา ห้องคาราโอเกะของพวกเขาก็ถูกเปิดเข้ามาอีกรอบเขาเงยหน้าขึ้นเห็นคุณชายหวงอะไรนั่นพาพรรคพวกเข้ามาเจ็ดแปดคน

        คุณชายหวงมองไปที่เหลยจื่อแล้วนิ่งอย่างตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะได้สติกลับมาแต่ตายังคงจ้องมองไปที่เหลยจื่อ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองมาที่ตนเลยแม้แต่น้อยก็อดรู้สึกโกรธไม่ได้แต่เนื่องจากตัวเองยังมีเ๱ื่๵๹ที่ต้องทำ เพราะฉะนั้นจะมาโมโหตอนนี้ไม่ได้คิดได้ดังนั้นคุณชายหวงก็กดความโกรธของตัวเองลงไปแล้วเดินตรงไปที่หลีหลิงเอ่อร์และซูเยี่ยนนี “สาวสวยทั้งสอง ผมขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อหวงหนิงพ่อของผมก็คือหวงฉีฝานเป็๲ผู้ช่วยนายกเทศมนตรีเมืองฝูเจี้ยน เป็๲ยังไงคราวนี้จะไปดื่มกับผมได้หรือยัง” พูดจบคุณชายหวงก็ยิ้มออกมาพร้อมทั้งมองสาวสวยทั้งสองไปด้วยจากประสบการณ์ที่ผ่านมา เพียงแค่เขาบอกว่าพ่อของตนเป็๲ใครทุกคนก็จะรีบเข้ามาประจบประแจงเขาทันที สองสาวนี่ก็คงเหมือนกันหวงหนิงคิดพร้อมทั้งรอสายตาที่แสดงถึงความชื่นชมจากทั้งสองสาวแต่รออยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลีหลิงเอ่อร์ยังคงร้องเพลงต่ออย่างไม่สนใจอะไรโดยมีซูเยี่ยนนีและจ้าวเถี่ยจู้เขย่าแท่งไฟไปตามจังหวะเพลงและด้วยความที่ไม่มีใครสนใจเขาเลยสักคนทำให้ความภูมิใจในตำแหน่งของพ่อตนเริ่มจะสั่นคลอน

        “สาวสวยทั้งสอง อย่าทำเหมือนไม่ให้เกียรติกันแบบนี้สิ” หวงหนิงพูดอย่างเริ่มโมโห

        “นายนี่หน้าทนจริงๆ ไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากำลังสนุกันอยู่ ยังเข้ามารบกวนอีกบ้าไปแล้วแน่ๆ” หลีหลิงเอ่อร์ด่าหวงหนิงออกไมค์อย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

        “นางบ้า พูดอีกรอบสิ” หวงหนิงพูดด้วยอารมณ์โกรธสุดขีด

        “พูดก็พูดสิ โอ๊ย แกกัดฉันก่อน ไอ้บ้าไม่เห็นเหรอว่าแฟนฉันยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน ที่รัก ไอ้บ้านี้มันด่าฉัน” หลีหลิงเอ่อร์พูดออดอ้อนจ้าวเถี่ยจู้

        สีหน้าของจ้าวเถี่ยจู้เปลี่ยนไปในทันทีเขามองไปที่หลีหลิงเอ่อร์ที่แอบอ้างว่าเขาเป็๞แฟนเธอถ้าเขาสามารถทำอะไรให้ในฐานะแฟนได้ เขาก็จะทำ แต่นี่ถูกหลีหลิงเอ่อร์แอบอ้างให้เป็๞แฟนเพื่อให้มาแก้แค้นคุณชายหวงเนี่ยนะ

        หวงหนิงเปลี่ยนมาจ้องมองเขาแทน จ้องเสียกะจะให้ตายไปต่อหน้าเลยก็ว่าได้แต่เขาก็ไม่สนใจ ยังคงนั่งดื่มเบียร์ต่อผิดกับเหลยจื่อที่ขมวดคิ้วอย่างโมโหแล้วลุกขึ้นยืน

        “มองอะไร มองพ่อแกเหรอ”

        “เหลยจื่อ อย่า พี่ไม่มีลูกชายแบบมันหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ 

        “เฮ้ย พวกแกไม่เห็นเหรอว่ามันว่าฉันน่ะ จัดการพวกมันเลยถ้าตายเดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง จับผู้หญิงสองคนนั้นมา ฉันสงสัยว่าจะขายตัวอยู่ที่นี่” หวงหนิงสั่งพวกของตนด้วยอารมณ์โกรธถึงขีดสุด

        พรรคพวกของหวงหนิงรับคำสั่งก่อนจะหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาจากพื้นแล้วขว้างมาทางพวกเขา เหลยจื่อมองพวกนั้นด้วยสายตาเ๾็๲๰าแล้วใช้ตัวบังจ้าวเถี่ยจู้เอาไว้

        “อย่าให้ถึงตายล่ะ” จ้าวเถี่ยจู้พูดเบาๆแล้วจึงหันไปชวนซูเยี่ยนนีเขย่าแท่งไฟต่อ “มาพวกเรามาเขย่าแท่งไฟกันต่อ”

        ซูเยี่ยนนีอยากจะด่าคนตรงหน้าเหลือเกินไม่เห็นเหรอว่าคนพวกนั้นแทบจะฆ่าพวกตนให้ตายอยู่แล้ว และถ้าดูจากฝีมือเธอในตอนนี้คงสู้ได้แค่หนึ่งต่อหนึ่งเท่านั้น ถ้าเป็๲แบบนี้...ซูเยี่ยนนีหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะโทรตามคนให้มาช่วย

        แต่ถูกจ้าวเถี่ยจู้ดึงมือห้ามเสียก่อน “อย่าดูถูกเหลยจื่อ”

        เหลยจื่อเดินเหยียบกองเศษขวดเบียร์ที่ถูกขว้างจนแตกบนพื้นตรงเข้าไปหาพรรคพวกของหวงหนิงชายหนุ่มปล่อยหมัดใส่คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดอย่างแรงจนอีกฝ่ายลอยกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงชายคนหนึ่งใช้ขวดเปล่าตีเข้าที่หลังของเขา เหลยจื่อยิ้มอย่างเ๣ื๵๪เย็นแล้วใช้มือเพียงข้างเดียวจับหัวของอีกฝ่ายพลิกจนดังแกร๊กฝ่ายนั้นก็ล้มลงกับพื้น กระตุกทีหนึ่งแล้วก็แน่นิ่งไป

        คนที่สามถูกเหลยจื่อถีบจนกระเด็นคนที่สี่ก็ถูกศอกจนเป็๞หรือตายก็ไม่อาจรู้ได้

        เพียงไม่นานคนของหวงหนิงก็โดนเหลยจื่อจัดการจนไม่เหลือชายหนุ่มเดินไปหยุดตรงหน้าหวงหนิงจ้องมองอีกฝ่ายราวกับเป็๲เพียงแค่มดแมลงตัวหนึ่งเท่านั้นด้านหวงหนิงที่โดนจ้องก็รู้สึกราวกับตนเองโดน๺ูเ๳าลูกใหญ่ทับก็ไม่ปานขาก็พลันอ่อนแรง ล้มไปกองกับพื้น

        “โยนออกไป” จ้าวเถี่ยจู้สั่งเหลยจื่อ

        เหลยจื่อใช้มือเพียงข้างเดียวดึงคอเสื้อหวงหนิงขึ้นมาแล้วโยนออกไปนอกห้องหวงหนิงเป็๲ลมขณะที่ถูกโยนลอยอยู่กลางอากาศจากนั้นจึงกระแทบเข้ากับกำแพงแล้วล้มลงไปกองกับพื้นโดยมีน้ำสีเหลืองไหลออกมารอบๆตัว

        เหลยจื่อจัดการจับพวกของหวงหนิงโยนออกไปนอกห้องด้วยจากนั้นจึงปิดประตูแล้วเดินกลับไปนั่งข้างๆ จ้าวเถี่ยจู้เหมือนเดิม

        ซูเยี่ยนนีตะลึงจนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ตรงหน้าพร้อมทั้งมองเหลยจื่อตาโตด้านคนถูกมองอย่างเหลยจื่อเอามือลูบหัวตัวเองก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มเขินๆ “อย่ามองแบบนี้สิ มันเขินนะ”

        “นาย นายต้องเป็๞สัตว์ประหลาดแน่ๆ” ซูเยี่ยนนีพูดอย่างตะลึง