บทที่ 219 นักบุญ        ลมพัดโชยแผ่ว นำกลิ่นหอมอบอวลของสวนท้อลอยแตะจมูก และสวนพีชก็มีกลิ่นหอม        “ควับ!”        ด้วยมือเรียวเล็ก แสงสว่างก็เปล่งประกาย มันคือก้อนแสงที่สว่างสดใส พร่างพราวอย่างยิ่ง ลอยไปผสานเข้าที่ตรงกลางระหว่างคิ้วของฉู่ซินเหยา โด...