จุนห่าวพูดกับทุกคนว่า “ข้าคิดได้หนทางหนึ่งแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะใช้ได้หรือเปล่า” พอได้ยินจุนห่าวบอกว่ามีหนทาง สายตาทุกคู่ก็จ้องมาที่จุนห่าวอย่างเปล่งประกายแวววาว โดยเฉพาะสายตาของจุนฟานที่เปล่งประกายเป็ที่สุด เขาเคยสิ้นหวัง ในเมื่อกลับมามีความหวังแล้ว เขาจะไม่รู้สึกฮึกเหิมได้อย่างไร
เมื่อจุนห่าวเห็นสายตาที่เปล่งประกายแวววาวของแต่ละคน เขาก็ลูบคางตนเอง พลางกระแอมขึ้นและกล่าวว่า “ข้าก็ไม่รู้ว่าเป็ไปได้หรือไม่ แต่ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ในเมื่อพละกำลังของแต่ละคนยังอยู่ในระดับต่ำ คงไม่อาจต่อสู้ไหวเป็แน่ แต่พวกเรายังใช้ไหวพริบแทนได้”
“น้องสี่ เ้าเป็คนตรงไปตรงมานี่ อย่ามัวแต่อ้อมค้อมเลย รีบพูดมาเถอะ ข้าร้อนใจจะตายอยู่แล้ว” จุนฟานพูดอย่างใจร้อน หลังได้ฟังจุนห่าวเมื่อครู่
จุนห่าวจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “กุญแจสำคัญของเื่นี้ คือ ‘เซ่าเจี้ยนหลิ่น’ ต้นกล้าเพียงต้นเดียวของกิ่งไม้นี้ เซ่าหานอี้กำลังแบกรับหน้าที่สำคัญ ซึ่งก็คือ การมีทายาท เพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูล ดังนั้น เซ่าเจี้ยนหลิ่นถึงได้ให้ความสำคัญกับเซ่าหานอี้ถึงเพียงนี้ เห็นได้ว่า เซ่าเจี้ยนหลิ่นก็ไม่ได้เห็นคุณค่าของเ้าเซ่าหานอี้นั่นสักเท่าไหร่ แต่ห่วงเื่การสืบสายเืมากกว่า เพราะเกรงว่าตระกูลเซ่าจะไม่มีผู้สืบทอด ด้วยเหตุนี้เซ่าเจี้ยนหลิ่นถึงได้เมินเฉยต่อพฤติกรรมชิงหญิงสาวของคนอื่นของหลานชายตนเองเช่นนี้”
“ใช่ น้องสี่วิเคราะห์ถูกต้องแล้ว เซ่าเจี้ยนหลิ่นเป็คนคลั่งไคล้ในการบำเพ็ญเพียรและเ็าอย่างที่สุด ขนาดลูกชายเพียงคนเดียวของเขาถูกสังหาร เขาก็แลดูไม่ได้เศร้าใจสักเท่าไหร่ ตอนแรกเขาตั้งใจจะฆ่าล้างโคตรตระกูลนั้นให้สิ้นซาก แต่ตระกูลนั้นได้มอบสมบัติล้ำค่าประจำตระกูลที่สืบทอดมานานให้แก่เขา เขาถึงได้ยอมปล่อยตระกูลนั้นไป และสังหารเพียงแค่ฆาตกรเท่านั้น ได้ยินมาว่าสมบัติล้ำค่าที่ตระกูลนั้นให้มา สามารถช่วยเร่งการฝึกฝนได้ ที่เซ่าเจี้ยนหลิ่นสามารถบำเพ็ญเพียรได้เร็วปานนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับสมบัตินั้นเป็แน่ แม้จะยังไม่มีใครยืนยันเื่นี้ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครคิดเช่นนี้ อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของเซ่าเจี้ยนหลิ่นนั้น ไม่ใช่เื่ง่ายที่จะต่อกรด้วย อีกทั้งตระกูลเซ่ายังมีปรมาจารย์ ข้าได้ยินว่าเขามีระดับลมปราณอยู่ขั้นที่สิบเอ็ด ซึ่งถือว่าเป็ยอดฝีมืออันดับต้น ๆ ของเมืองซวงหวาด้วย” จุนเช่อเล่าเื่ทั้งหมดที่เขารู้ให้จุนห่าวฟัง เมืองซวงหวาอยู่ไม่ไกลจากเมืองอวี้หวามาก ถ้าพูดถึงเมืองอวี้หวา เมืองอวี้หวาควรจะถูกนับเป็เมืองในเขตของเมืองซวงหวาเสียมากกว่า
“แต่เื่นี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเซ่าหานอี้นี่ ไม่ว่าจะพูดอะไรก็เปลี่ยนเซ่าหานอี้ไม่ได้หรอก ความจริงที่ว่า ‘เซ่าหานอี้ คือ หลานชายเพียงคนเดียวของเซ่าเจี้ยนหลิ่นในเวลานี้’ น่ะ เว้นเสียแต่ว่า เซ่าหานอี้จะมีบุตรชายหรือเซ่าเจี้ยนหลิ่นมีบุตรชายเสียเอง แต่ข้าได้ยินมาว่า เซ่าเจี้ยนหลิ่นได้รับาเ็จนสูญเสียความสามารถในการมีบุตรไปั้แ่แรกแล้ว เขาจึงไม่สามารถมีบุตรได้ บัดนี้ความหวังทั้งหมดจึงตกไปอยู่ที่เซ่าหานอี้ แต่ข้าก็ได้ยินมาอีกว่า เซ่าหานอี้ใช้งานร่างกายหนัก จนเป็โพรงไปหมดแล้ว เลยทำให้การมีบุตรไม่ใช่เื่ง่ายสำหรับเขา เพราะเื่นี้ จึงมีหลายคนที่กำลังรอหัวเราะเยาะตระกูลเซ่าอยู่ ถึงเซ่าเจี้ยนหลิ่นแข็งแกร่งไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไร หากไม่มีผู้สืบทอด หลังจากนี้อีกร้อยปี ตระกูลเซ่าคงจะล่มสลายเป็แน่” จุนฟานกล่าวอย่างย่ามใจ เพียงครู่เดียวที่เขาเห็นเซ่าหานอี้... ไอ้ชั่วช้านั่น เขาก็รู้แล้วว่ามันเป็พวกมั่วโลกีย์ มักมาก แถมยังมายุ่งเกี่ยวกับจางหนิงของเขา เขาอยากให้มันตายบนเตียงไปเลยเสียจริง
“พี่สาม ท่านฟังข้านะ หากข้าบอกว่าข้ารักษาเซ่าเจี้ยนหลิ่นได้ล่ะ ข้าไม่เชื่อว่าเซ่าเจี้ยนหลิ่นจะไม่อยากมีบุตรชายที่มีพร์หรอก มีตำนานกล่าวไว้ว่า ‘การร้องขอผู้อื่น ไม่สู้ร้องขอตนเอง’ หากเขามีบุตรได้เอง เซ่าเจี้ยนหลิ่นยังจะปกป้องเซ่าหานอี้ราวกับไข่มุกล้ำค่าเช่นนี้อีกไหม?” จุนห่าวพูดกับทุกคน เขาเชื่อว่า เซ่าเจี้ยนหลิ่นจะต้องอยากมีบุตรชายเป็ของตัวเองแน่ ในเมื่อเซ่าหานอี้มีพร์ด้านการบำเพ็ญเพียรอ่อนด้อย หากมีลูก ลูกก็คงจะยิ่งกว่าอย่างไม่ต้องพูดถึง แต่ทว่าเซ่าเจี้ยนหลิ่นนั้น ไม่เหมือนกัน พร์ด้านการบำเพ็ญเพียรของเขาดีเยี่ยม และยังเคยได้ยินมาว่า ภรรยาเอกของเขาก็มีพร์ด้านการบำเพ็ญเพียรที่ดีเยี่ยมมากเช่นกัน ทั้งสองคนจะต้องมีลูกชายที่มีพร์ได้อย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้ความสามารถของพ่อของเซ่าหานอี้จึงล้ำเลิศยิ่ง แต่แม่ของเซ่าหานอี้กลับไม่มีความสามารถเท่าไหร่นัก คงจะต้องโทษแม่ของเซ่าหานอี้ที่ถ่วงความเจริญของเขา
