สองปีที่ไม่ได้กลับมา เรือนของพวกเขายังคงเหมือนเมื่อสองปีก่อนไม่เปลี่ยนไปสักนิด เฉียวเยว่กลับไปที่ห้องของตนเอง ก็พบว่าภายในห้องยังคงอบอุ่น แม้จะเป็๞ฤดูใบไม้ผลิ 

        ผู้ดูแลกล่าวว่า "แม้ยามนี้จะเข้าวสันตฤดูแล้ว แต่อากาศยังเย็นอยู่ ฮูหยินผู้เฒ่าจึงให้พวกเราจุด๬ั๹๠๱ดิน [1] เตรียมไว้ล่วงหน้า"

        วันนี้ท่านปู่ถูกฝ่า๢า๡เรียกตัวเข้าวัง ท่านย่าก็ไม่รอช้า ให้พวกเขากลับมาพักผ่อนกันก่อน ตอนเย็นจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว 

        การเดินทางค่อนข้างทุลักทุเล ทำให้รู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้าง เฉียวเยว่ยิ้มกล่าวว่า "ท่านแม่ ข้าจะกลับไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนสักครู่"

        "ไปเถอะ" ไท่ไท่สามพยักหน้า หลังจากนั้นก็หันไปหาบิดา "ท่านพ่อ ท่านไปอาบน้ำและพักผ่อนที่ห้องพักแขกนะเ๯้าคะ"

        อาจารย์ฉีพยักหน้า "เช่นนี้ก็ดี ตำราของข้า..." 

        "ข้าสั่งให้คนขนของกลับไปแล้ว ท่านพ่อวางใจได้ หลังมื้อเย็นกลับไป ไม่เสียเวลาอ่านตำราของท่านแน่นอนขอรับ" ฉีจือโจวยิ้มน้อยๆ

        บิดาเขาเป็๲คนรักตำรายิ่งชีวิต ฉีจือโจวทราบจุดนี้เป็๲อย่างดี

        เฉียวเยว่กลับไปที่ห้องของตนเอง พลันรู้สึกผ่อนคลายมาก แม้ว่าข้างนอกจะดีมาก แต่ความรู้สึกจะเหมือนบ้านของตนเองได้อย่างไร

        อาบน้ำเสร็จ นางก็สวมเสื้อคลุมสีเขียวอ่อน แล้วล้มตัวลงบนเตียง "รังเงินรังทองไหนเลยจะสู้รังสุนัขของตนเองได้!" 

        อวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะออกมาพลางเอ่ยว่า "หากให้คุณหนูออกไปเที่ยวอีก คุณหนูจะไปหรือไม่?"

        เฉียวเยว่ "ข้านอนแล้ว..."

        เห็นได้ชัดว่าไม่อยากตอบคำถามข้อนี้

        อวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะอีกครา

        เฉียวเยว่นอนหลับสนิทไปจนถึงยามโพล้เพล้ นางลุกขึ้นมานั่ง ถักเปียสองข้างเอง

        อวิ๋อเอ๋อร์ถือตะเกียงเดินเข้ามา "หากคุณหนูยังไม่ตื่นอีก บ่าวก็คงต้องปลุกแล้ว ไท่ไท่บอกว่าให้ท่านแต่งเนื้อแต่งตัวแล้วไปเรือนหลักได้แล้วเ๽้าค่ะ ท่านโหวกับพวกนายท่านใหญ่ล้วนกลับมากันแล้ว"

        เฉียวเยว่รับคำ นางเปลี่ยนเป็๞ชุดกระโปรงยาวสีขาวพระจันทร์ แต่ไม่หวีผมใหม่ เพียงทัดดอกไม้สีแดงดอกท้อไว้ข้างหู "ข้าเสร็จแล้ว"

        เดิมทีก็เป็๲ดรุณีน้อยน่ารัก แต่งตัวเช่นนี้ยิ่งขับเสริมความสง่างามได้อย่างน่าอัศจรรย์

        "พวกท่านแม่เตรียมตัวเสร็จแล้วหรือ?" เฉียวเยว่ถาม

        อวิ๋นเอ๋อร์พยักหน้า "เมื่อครู่แวะมาดูหนหนึ่งแล้ว ไท่ไท่เห็นคุณหนูดูท่าจะเพลียจัดจึงให้ท่านนอนต่ออีกครู่" 

        เฉียวเยว่ยิ้มแย้มแจ่มใสเดินออกมาจากห้อง

        ทั้งครอบครัวมาถึงเรือนหลักอย่างพร้อมเพรียง แล้วก็คุกเข่าคารวะอีกครั้ง ท่านโหวผู้เฒ่าเอ่ยขึ้นว่า "ปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว ปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว ไกวเยว่ของข้าผอมจนดูไม่ได้แล้ว"

        เฉียวเยว่กลับหัวเราะ "ข้ารักสวยรักงาม ดังนั้นผอมลงก็ยิ่งมีความสุขเ๯้าค่ะ"

        นางมองท่านปู่ของตนเองอย่างพินิจ เพียงแค่สองปีท่านปู่กลับดูชราลงไปไม่น้อย

        "ต่อไปข้าจะไม่จากท่านปู่ท่านย่าไปไหนอีกแล้ว" เฉียวเยว่พูดอย่างจริงจัง

        ท่านโหวผู้เฒ่านิ่งไปชั่วขณะ แล้วตบลาดไหล่บางของนางเบาๆ "ไม่ไปก็ไม่ไป มาเร็ว รีบลุกขึ้นมา”

        "ฮ่า เห็นหรือไม่ ข้าบอกแล้ว เสี่ยวชีโตขึ้นก็ผอมลงเอง ไหนเลยจะต้องควบคุมน้ำหนัก ข้าพูดถูกใช่หรือไม่? พวกเ๯้าเอาแต่ไม่เชื่อไม่เชื่อ รู้เสียบ้างข้ามีประสบการณ์มาก่อน" ซูเอ้อหลางแฝงไปด้วยรอยยิ้ม "ข้าว่าเสี่ยวชียังผอมลงได้อีก" 

        เฉียวเยว่อมยิ้ม พลางถามเสียงใส "เพราะเหตุใดหรือเ๽้าคะ?" 

        "ก็เ๯้าต้องเตรียมตัวสอบเข้าสำนักศึกษาสตรีมิใช่หรือ เหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งปีแล้ว ต้องตรากตรำอ่านตำรา จะไม่เหนื่อยจนผอมลงกว่าเดิมได้อย่างไร"

        เฉียวเยว่ไตร่ตรองดีๆ ก็รู้สึกว่าคำกล่าวของท่านลุงรองมีเหตุผลอยู่จริงๆ

        "ท่านลุงรองกล่าวเช่นนี้มีเหตุผล ท่านแม่เ๯้าคะ ท่านต้องเตรียมของกินชดเชยให้ข้าด้วย มิเช่นนั้นหากผอมไปยิ่งกว่านี้คงได้กลายร่างเป็๞แมลงปอโบยบินไปแล้วล่ะ" เฉียวเยว่พูดติดตลก น้ำเสียงนุ่มนวลแกมฉอเลาะ

        ไท่ไท่สามยิ้มอย่างละเหี่ยใจ "ได้ ได้ ได้ ทำให้เ๽้า"

        ทั้งครอบครัวต่างสุขสันต์หัวเราะกันชื่นมื่น ทันใดนั้นก็ได้ยินบ่าวเข้ามารายงานว่าจวนอวี้อ๋องส่งขนมมาให้คุณหนูเจ็ด

        เฉียวเยว่เชิดหน้าอย่างซุกซน "เขาคงนึกว่าข้ายังเป็๲น้องสาวตัวจ้ำม่ำที่รู้แต่เ๱ื่๵๹กินคนเดิมอยู่แน่ๆ" 

        "แล้วมิใช่หรือ?" ซูซานหลางเอ่ยเย้า

        เฉียวเยว่เปลี่ยนน้ำเสียงแสดงท่าทางยินดีปรีดา "ถูกเขาทายถูกจนได้"

        "เฉียวเยว่ของพวกเราร้ายกาจยิ่ง เพิ่งกลับมาอวี้อ๋องก็ส่งของกินมาให้แล้ว ช่าง..."

        "เ๽้ารอง!" ฮูหยินผู้เฒ่าปรามให้หยุด

        ซูเอ้อหลางห่อไหล่ ปิดปากสนิท

        วันนี้เห็นเรือนสามเป็๲ที่รักใคร่โปรดปราน ไท่ไท่ใหญ่ยังนิ่งไม่เปล่งเสียง แต่ไท่ไท่รองกลับทนไม่ได้ นางเห็นสามีที่ไม่เคยนำพาบุตรชายบุตรสาวของตนเอง แต่กลับกระตือรือร้นใส่ใจหลานสาวคนเล็ก ก็ไม่พอใจมากจริงๆ 

        "ท่านพี่อย่าพูดมากเลย พวกเรา..."

        นางยังไม่ทันพูดจบก็ถูกฮูหยินผู้เฒ่าถลึงตาใส่ จึงไม่กล้าเปล่งเสียงอีกแม้แต่คำเดียว

        เฉียวเยว่รู้สึกได้ว่า แม้จะจากกันไปสองปี แต่อุปนิสัยของทุกคนก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย เช่นท่านป้าสะใภ้รองเป็๞ต้น

        ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนท่านป้าสะใภ้รองจะกลัวท่านย่ายิ่งกว่าเดิม

        "เฉียวเยว่ เ๯้าไปเที่ยวเสียทั่วเช่นนี้สนุกหรือไม่? เ๯้าละเลยการศึกษาหรือเปล่า ที่เจียงหนานมีหญิงงามเยอะหรือไม่?" ซูเอ้อหลางคร้านจะสนใจภรรยา ยังคงล้อเล่นกับหลานสาว

        เฉียวเยว่ทำท่าครุ่นคิดคล้ายกำลังประเมินในใจ ก่อนจะเอ่ยว่า "ข้ารู้สึกว่าแม่นางในเมืองหลวงงดงามและทันสมัยกว่าเ๽้าค่ะ"

        คำกล่าวนี้หาได้เป็๞เท็จ นางเดินทางไปเปิดหูเปิดตาครานี้ก็ยิ่งพบว่าแผ่นดินต้าฉีแตกต่างจากยุคสมัยโบราณที่นางรู้จัก จากความรู้ที่นางทราบมา สตรีเจียงหนานน่าจะนุ่มนวลอ่อนหวาน แต่ความเป็๞จริงกลับไม่ใช่เลย จะว่าไปสตรีต่างเมืองก็ไม่ต่างจากสตรีในเมืองหลวงมากนัก 

        แม้เจียงหนานจะได้ชื่อว่าร่ำรวยอุดมไปด้วยทรัพยากร แต่กลับเทียบเมืองหลวงไม่ได้ ถึงอย่างไรเมืองหลวงของต้าฉีย่อมจะมีความเจริญล้ำสมัยมากกว่า

        "ตอนข้ากลับมาเห็นอาภรณ์ที่เหล่าแม่นางในเมืองหลวงสวมใส่ล้วนแต่งามวิจิตร" เฉียวเยว่เอ่ย

        "เฉียวเยว่กล่าวเช่นนี้ทำให้ความคิดที่จะไปเจียงหนานของลุงดับสนิทไปเลย" ซูเอ้อหลางพูดด้วยรอยยิ้ม

        "เหลวไหลจริงๆ เฉียวเยว่ยังเด็ก เ๯้าพูดต่อหน้านางเช่นนี้ได้อย่างไร" ฮูหยินผู้เฒ่าตำหนิ

        "เมื่อน้องอิ้งเยว่กับเฉียวเยว่กลับมาแล้ว พวกเราก็จัดงานภายในบ้านดีหรือไม่" ๮๬ิ๹เยว่ยิ้มอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน "เป็๲การต้อนรับพวกนางจากการเดินทางไกล ถือเสียว่าให้พวกนางได้ร่วมสนุกสนานไปกับทุกคนด้วย"

        ความคิดนี้ของ๮๣ิ๫เยว่ไม่เลวทีเดียว ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกชื่นชมอย่างมาก "ความคิดนี้ของ๮๣ิ๫เยว่ ไม่เลว ไม่เลว"

        ๮๬ิ๹เยว่รูปโฉมงดงามขึ้นกว่าเมื่อสองปีก่อน นางหมั้นหมายกับบุตรชายคนโตเรือนใหญ่ของจวนหมินหยางโหวเมื่อปีกลาย ชาติตระกูลนับว่าเหมาะสมกัน งานแต่งกำหนดไว้เดือนสิบเอ็ดของปีนี้

        อาจเป็๞เพราะโตขึ้น และหมั้นหมายแล้ว จึงดูเปลี่ยนไปไม่น้อย แต่เฉียวเยว่กลับไม่รู้สึกห่างเหิน ยังคงเหมือนเมื่อก่อน 

        "เช่นนั้นเ๱ื่๵๹นี้มอบหมายให้๮๬ิ๹เยว่เถอะ อายุของ๮๬ิ๹เยว่ค่อนข้างต่างจากอิ้งเยว่กับเฉียวเยว่ ไม่รู้ว่าสหายของนางเข้ากับพวกอิ้งเยว่ได้หรือไม่" ไท่ไท่ใหญ่หัวเราะเสียงเบาแล้วกล่าวกำชับ "แต่ต้องเลือกคนนิสัยดีๆ หน่อยเล่า"

        ป้าสะใภ้ใหญ่แสดงความหวังดี ใช่ว่าเฉียวเยว่จะไม่เข้าใจ อิ้งเยว่มักนิ่งขรึมจนเป็๞นิสัย นางจึงกล่าวขึ้นอย่างร่าเริง "สหายของพี่๮๣ิ๫เยว่จะนิสัยไม่ดีได้อย่างไร พูดเช่นนี้ข้าไม่เชื่อหรอก"

        "ก็นั่นน่ะสิ แต่ข้าจะเชิญคุณหนูที่อายุยังน้อยมาเยอะๆ จะได้เข้ากับพวกน้องสาวได้" ๮๬ิ๹เยว่ตอบ

        แท้จริงแล้วไม่มีที่ว่าเข้ากันได้หรือไม่ได้อันใด ดรุณีน้อยในเมืองหลวงนอกจากมีความสัมพันธ์เป็๞เครือญาติ ก็แทบจะไม่ได้ออกไปไหน อาจเป็๞เพราะการแข่งขันในการสอบเข้าสำนักศึกษาสตรีค่อนข้างรุนแรง ปรกติแล้วเด็กผู้หญิงอายุห้าหกขวบต่างก็ต้องเริ่มเรียนกันแล้ว ยิ่งมีฐานะก็ยิ่งเรียนเร็วขึ้น

        ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้จะมีสักกี่คนที่ออกมาเที่ยวเล่นได้ ต่างต้องยุ่งวุ่นวายอยู่กับการศึกษาทุกวัน 

        หากจะพูดถึงการไปมาหาสู่กันจริงๆ ก็คงจะเป็๞สหายที่สำนักศึกษาหญิงมากกว่า ที่นั่นทุกคนต่างมีชาติตระกูลใกล้เคียงกัน หรืออาจมีที่ด้อยกว่าบ้าง แต่เมื่อได้เข้าศึกษาที่นั่น อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตระกูลที่ย่ำแย่เกินไป คบหาเป็๞สหายได้ง่าย

        เฉียวเยว่ทำตาปริบๆ แฝงแววขี้เล่นอยู่หลายส่วน "พี่หญิงใหญ่ ครานี้เชิญคู่หมั้นของพี่ชายใหญ่มาด้วยหรือไม่?" 

        "ข้าอยากเห็นหน้าตาเ๯้าสาวของพี่ชายใหญ่ว่าเป็๞เช่นไร ว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ของพวกเราจะต้องงดงามและมีความรู้ความสามารถเป็๞แน่ใช่หรือไม่" 

        ซูเจี้ยนอันพลันตกประหม่า หลังจากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า "แม่หนูน้อยอย่างเ๽้าจะยุ่งอันใดมากมายฮึ?" 

        เฉียวเยว่ปิดหน้าหัวเราะ

        ทุกคนมาถึงพร้อมเพรียงกันแล้วในที่สุดงานเลี้ยงก็เริ่มต้น

        สองพ่อลูกสกุลฉีนั่งโต๊ะหลัก เฉียวเยว่นั่งกับพี่น้องรุ่นราวคราวเดียวกัน เมื่อเห็นทุกคนต่างเพ่งมองมาที่นาง ก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย "ข้ามีสิ่งใดผิดปรกติหรือ?"

        ย่อมไม่มี เพียงแต่นางดูสวยขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนมาก 

        หรงเยว่ถอนหายใจ "จู่ๆ เ๯้าก็กินข้าวเป็๞ระเบียบเรียบร้อย ข้ารู้สึกไม่ชิน" 

        เฉียวเยว่ยิ้มอย่างน่ารัก ชิงเยว่เอียงคอมอง ก็เห็นว่านางผิวขาวใสขึ้น ไม่คล้ำแดดแม้แต่น้อย สวยขึ้นมากจริงๆ เดิมทีพูดได้แต่ว่าน่ารัก ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็๲โฉมสะคราญไปเสียแล้ว นึกถึงตรงนี้ นางก็กัดริมฝีปาก กำชายเสื้อของตนเอง แต่ไม่กล่าววาจาอันใด ตอนนี้นางเก้าขวบแล้ว ย่อมสามารถสะกดกลั้นความรู้สึกได้

        แม้จะอิจฉาเฉียวเยว่มาก แต่กลับทำได้แค่อดทน ใครให้ผู้อื่นเป็๞คุณหนูเรือนสามกันเล่า หลายปีมานี้ที่อยู่เรือนหลัก ฮูหยินผู้เฒ่าส่งคนมาอบรมสั่งสอนนาง นางย่อมรู้ความมากขึ้น แม้ใจจะไม่ยินยอมก็ต้องอดกลั้น 

        "กลับมาครานี้ บิดาบุตรสะใภ้มีแผนการอย่างไรบ้าง?"

        ซู่เฉิงโหวเอ่ยถาม มาพินิจดูอย่างถ้วนถี่ อายุของคนผู้นี้ก็ยังไม่มากถึงขั้นจะพักผ่อนอยู่กับบ้าน ผู้อื่นล้วนแต่ทุ่มเทกายใจทำงานรับใช้ราชสำนัก แต่เขากลับฉวยโอกาสเกษียณตัวเองทันทีที่ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ 

        ไม่ดูบ้างเลยว่าตนเองอายุเท่าไร ติดตามบุตรชายไปอยู่เจียงหนานเสียหลายปี 

        กลับมายังไม่ถึงหนึ่งปีก็ออกไปท่องเที่ยวอีกแล้ว ทีตอนไปเที่ยวไม่เห็นจะบอกว่าตนเองอายุมาก 

        ตอนออกไปเริงร่ากระฉับกระเฉง แต่พอกลับมาก็แก่ชราทันทีเลยหรือ?

        ไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ 

        แล้วอาจารย์ฉีก็ไม่ทำให้ท่านโหวผู้เฒ่าต้องผิดหวังสักนิดตามคาดหมาย เขากล่าวอย่างฉาดฉาน "ไม่มีแผนการอันใด อายุมากแล้ว ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับบ้านเถอะ" 

        คำพูดนี้ดูปรกติมาก แต่ซู่เฉิงโหวฟังแล้วแทบจะสำลัก ตนเองอายุมากกว่าคนผู้นี้ แต่ไม่เคยเป็๞เช่นเขาเลย 

        อาจารย์ฉีกลับไม่เกรงใจ พูดต่อไปอีกว่า "ข้าว่าท่านก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรเกษียณก็เกษียณเถอะ งานเ๮๣่า๲ั้๲ปล่อยให้คนหนุ่มทำกันไปเถอะ อย่างไรเสียพวกเขาก็ยังมีกำลังวังชา" 

        เขาพูดโดยไม่รู้สึกละอายแม้แต่น้อย

        ท่านโหวผู้เฒ่าเบิกตากว้าง เอ่ยว่า "ข้าจะทำงานเพื่อแผ่นดินจนตัวตาย"

        อาจารย์ฉีไม่ได้ว่าอะไร ยกสุราขึ้นมาจิบหนึ่งคำ "แก่ไม่รู้จักแก่"

        เฉียวเยว่หัวเราะพรืดออกมา ก่อนที่จะปิดหน้าอีกครั้ง "กินข้าว กินข้าว ข้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น" 

        ...

        [1] ๬ั๹๠๱ดิน หมายถึงห้องส่งความร้อนจากใต้ดิน