ลงทุนกับจักรพรรดินีผู้คืนชีพ แต่นางกลับเรียกข้าว่าสามี!
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 28 ค้อนอุกกาบาตบรรลัยกัลป์
หลี่โม่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกใครบางคนจับจ้องอยู่
ภายในถ้ำเทพศาสตราชั้นสี่ จิตสังหารอันแหลมคมจากศาสตราวุธนานัปการแผ่ซ่านออกไป พร้อมด้วยลมกรรโชกแรงที่ทำให้ภายในถ้ำราวกับมีเสียงผีร้องครวญคราง หากเป็ผู้ที่ร่างกายไม่ได้รับการฝึกฝนหรือไม่มีเคล็ดวิชาพิเศษ เพียงชั่วพริบตาเดียว ร่างกายก็คงถูกลมคมกริบพัดจนกระดูกสลาย เนื้อหนังมลายหายไปแล้ว ทว่าเด็กหนุ่มกลับยืนหยัดมั่นคงไม่ไหวติง แม้เสื้อผ้าของเขาจะขาดวิ่นเป็เศษผ้า แต่ิักลับเปล่งประกายเรืองรองราวกับอัญมณี
“ฮู่ววว...”
“แฮ่ก...”
หลี่โม่ซึ่งร่างกายกำลังอยู่ใน่ของการทะลวงขั้น เปรียบได้กับศาสตราวุธที่กำลังถูกหลอมและขัดเกลา ภายใต้การเจียระไนของจิตสังหารอันแหลมคม ร่างกายก็ค่อย ๆ ลอกคราบสนิมออก เผยความคมกริบที่ซ่อนอยู่ภายใน...
ศิษย์ส่วนใหญ่ของสำนักชิงเยวียนล้วนใช้อาวุธสามัญ มีเพียงศิษย์ชั้นในส่วนน้อยเท่านั้นที่สามารถอาวุธเฉียบคมได้ โดยบางส่วนได้มาจากถ้ำเทพศาสตรา และบางส่วนก็หาซื้อมาเองจากภายนอก
และตอนนี้ ร่างกายของหลี่โม่กำลังจะก้าวเข้าสู่ระดับอาวุธเฉียบคม พลังที่แผ่ออกมารุนแรงขึ้นอย่างกะทันหัน รัศมีแสงเรืองรองบนร่างของหลี่โม่เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงจุดวิกฤต เขาลืมตาขึ้นในพลัน ดวงตาเปล่งประกายคมกริบ พลางพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ "ฟู่—" ผนังหินฝั่งตรงข้ามถึงกับยุบเป็หลุมเล็ก ๆ ลมหายใจขุ่นข้นราวกับลูกศรคมกริบ หากพุ่งเข้าใส่ผู้ฝึกยุทธ์ในปราณโลหิตขั้นต้นแล้วไซร้ เกรงว่าอีกฝ่ายคงไม่าเ็สาหัสก็ถึงตาย
หลี่โม่ลุกขึ้นยืน โดยไม่ใส่ใจเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง เขากำมือแน่น ััได้ถึงพลังที่เปี่ยมล้น เขาหยิบหินสีเขียวขึ้นมาหนึ่งก้อน ออกแรงบีบเพียงเล็กน้อย ผงหินก็ร่วงหล่นจากซอกนิ้วของเขาอย่างเงียบเชียบ
“ร่างกายที่แข็งแกร่งเทียบเท่าอาวุธเฉียบคม”
“ไม่ต้องพูดถึงสัตว์อสูรเก้าระดับเลย แม้แต่สัตว์อสูรระดับแปดยังยากที่จะทำลายการป้องกันของข้าได้กระมัง”
หลี่โม่ปัดผงหินออกจากฝ่ามือ แล้วเพ่งพินิจด้วยแสงสลัว ๆ ในใจยิ่งรู้สึกพึงพอใจ 'อืม ผิวไม่ได้เปลี่ยนสี กลับดูเหมือนจะขาวขึ้นด้วยซ้ำ? ราวกับเปิดโหมดปรับผิว...'
“ขอบคุณ”
หลี่โม่ทำความเคารพอย่างจริงจังต่ออาวุธลี้ลับทั้งหกเล่ม รวมถึงกระบี่เพลิงสีชาดด้วย ทันใดนั้น "วี้ง—" อาวุธลี้ลับก็ส่งเสียงกังวานเล็กน้อย ราวกับเป็การตอบรับ จากนั้น หลี่โม่ก็เดินไปจนสุดทางของถ้ำเทพศาสตราชั้นสี่ มือซ้ายของเขาถือไข่มุกราตรี ส่วนนิ้วชี้ข้างขวาเคาะลงบนผนังหิน เสียงที่ได้ยินนั้นคมชัด ไม่ทึบตัน
“ข้างในกลวงหรือ?”
หลี่โม่เลิกคิ้วขึ้น อาศัยแสงเรืองรองจากไข่มุกราตรี เขาพบว่าผนังหินตรงหน้ามีความแตกต่างจากผนังถ้ำโดยรอบเล็กน้อย ราวกับว่าถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์ในภายหลัง
หลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"โครม!" หลี่โม่ชกหมัดออกไปดุจัทะยาน ด้วยพลังปราณโลหิตแปดเส้นชีพจรและร่างกายที่เทียบเท่าอาวุธเฉียบคมที่ะเิออกมา แรงมหาศาลทำให้ผนังหินพังทลายลงทันที
“จริงด้วย มีทางไป!”
ดวงตาของหลี่โม่เป็ประกาย ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ดีใจ ลมกรรโชกแรงราวกับลูกศรนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้าใส่ พร้อมด้วยจิตสังหารอันแหลมคมของศาสตราวุธที่รุนแรงจนราวกับจับต้องได้!
ด้วยความใอย่างมาก เขารีบใช้กายาศาสตราสังหารอย่างเต็มกำลังทันที พร้อมกับพยายามลืมตาขึ้น พลันเห็นเพียงทางเดินแคบ ๆ ที่พอให้คนเดินผ่านได้เพียงคนเดียว และเบื้องหน้ามีแสงสีแดงและสีน้ำเงินเข้มส่องออกมาอย่างรุนแรง
ภายในนั้นขนาดเท่าสนามบาสเกตบอล มีบ่อน้ำสองบ่อ บ่อหนึ่งราวกับลาวาเดือดพล่าน ส่วนอีกบ่อหนึ่งราวกับน้ำแข็งที่กัดกินกระดูก และตรงจุดที่บ่อน้ำทั้งสองมากัน ค้อนสีดำสนิทเล่มหนึ่งตั้งตระหง่านอย่างเงียบงัน ราวกับแยกน้ำจากบ่อน้ำแข็งและบ่อไฟที่ไหลมารวมกัน
"ตูม!" แม้จะเป็เพียงค้อนเล่มเดียว แต่ก็ก่อให้เกิดแรงะเืราวกับฟ้าถล่มดินทลายไปทั่วทั้งยอดเขาเทพศาสตรา เพียงแค่เหลือบมองครั้งเดียว หลี่โม่ก็รู้สึกราวกับสมองะเิผงะงัน
ในภวังค์ เขาเห็นชายร่างกำยำมีเคราเฟิ้มคนหนึ่ง ถือค้อนในมือ ทุบเหล็กที่อยู่บนทั่งจนเกิดประกายไฟกระเด็นไปทั่ว 'กระบี่เพลิงสีชาด? เทียนซวง? อาวุธลี้ลับทั้งสองเล่มนี้ ถูกค้อนเล่มนี้หลอมขึ้นมางั้นหรือ?' ทันทีที่ความคิดของหลี่โม่ผุดขึ้น ภาพเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เขายังเห็นค้อนเล่มนี้ในเวลาต่อมา อยู่ในมือของยอดฝีมือคนอื่น ๆ ทุบสังหารยอดฝีมือหลากหลายคน แม้กระทั่งทุบลงไปเพียงครั้งเดียว ก็สามารถทำใหู้เาทั้งลูกกลายเป็ผุยผงได้
"ครืน ๆ!" "แย่แล้ว ดูเหมือนว่าแผ่นดินไหวจริง ๆ!" หลี่โม่เพิ่งตื่นขึ้นก็พบว่า เมื่อครู่ไม่ใช่ภาพลวงตา ยอดเขาเทพศาสตราทั้งหมดกำลังสั่นะเืจริง ๆ! เขารีบวิ่งออกไปทันที ขณะที่วิ่งออกไป ในใจก็พลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ไม่ใช่คำพูดของมนุษย์ แต่เขากลับเข้าใจความหมายนั้น
"ข้ารอเ้าอยู่" นั่นคือ... ค้อนเล่มนั้นหรือ?
ยอดเขาเทพศาสตรา ลานหลอมศาสตรา
“ฉี่—” ควันสีขาวลอยขึ้นมา หานเฮ่อถอดเสื้อออก แม้ใบหน้าจะดูแก่ชรา แต่ร่างกายส่วนบนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นแข็งแกร่งและน่ากลัวจริง ๆ เขานำศาสตราวุธที่ผ่านการชุบแข็งออกมา มันคือหอกสามคมที่มีหัวเป็รูปปากสัตว์ ซึ่งกลางใบมีดเปล่งประกายเย็นเยียบ
“ท่านอาจารย์ ท่านหลอมอาวุธลี้ลับออกมาได้อีกแล้ว”
มู่หรงเซียวผ่อนคลายลง แล้วกล่าวด้วยความเคารพอย่างยิ่ง ่นี้เขาได้รับการชี้แนะจากผู้าุโหานเฮ่อมาโดยตลอด เพื่อฝึกฝนค้อนสะบัดผ้าคลุม
“เฮ้อ อาวุธลี้ลับ ในอดีต ผู้าุโประจำยอดเขาของเราเคยมีช่างฝีมือชั้นสูงมากมาย พวกเขาสามารถหลอมอาวุธลี้ลับได้เลยนะ”
ผู้าุโหานเฮ่อจิบชา แล้วลูบไล้หอกสามคมที่เพิ่งหลอมเสร็จอย่างพินิจพิเคราะห์
“ท่านอาจารย์ ในอนาคตท่านต้องทำได้อย่างแน่นอน”
“ข้ามันแก่แล้ว ชั่วชีวิตนี้คงยาก”
หานเฮ่อส่ายหน้า แล้วมองไปที่มู่หรงเซียวด้วยแววตาเปี่ยมหวัง
“เ้ามีกายครึ่งอสูร หากฝึกฝนดี ๆ ในอนาคตไม่แน่ว่าอาจมีวาสนาได้ค้อนอุกกาบาตบรรลัยกัลป์ก็เป็ได้...”
ยังไม่ทันที่คำพูดจะจบลง
"ครืน ๆ!" พื้นดินสั่นะเื เสียงอุทานใดังระงม ผู้าุโหานเฮ่อลุกขึ้นยืนทันที คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างแ่า ราวกับนึกอะไรบางอย่างออก ร่างกายก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ในพริบตา ร่างของหานเฮ่อก็ปรากฏขึ้นที่ปากถ้ำเทพศาสตรา
“แผ่นดินไหว!”
“หนีเถอะ! หนีเร็วเข้า!”
ผู้คนที่ยังอยู่ในถ้ำต่างพากันวิ่งออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง ราวกับโกรธเคืองที่พ่อแม่ให้ขามาเพียงสองข้าง หลี่โม่ก็วิ่งตามออกมาด้วย เสื้อผ้าบนตัวขาดรุ่งริ่งราวกับคนป่าเถื่อน มู่หรงเซียวเดินสวนมา เห็นเสื้อผ้าเขาขาดวิ่นขนาดนั้น ก็รีบเข้ามาตรวจสอบ
“ศิษย์พี่หลี่ นี่ท่าน...”
“เอ่อ พอดีฝึกวิชาแล้วเผลอทำเสื้อขาดน่ะ”
หลี่โม่ตอบไปพลาง ใจก็เต้นระรัว เขามั่นใจได้เลยว่าความวุ่นวายวันนี้เป็ฝีมือของตนเอง
“ผู้าุโหลายท่านตามมาแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันนี่?”
มู่หรงเซียวกล่าวขึ้นทันใด เมื่อมองตามสายตาของเขา หลี่โม่ก็เห็นร่างเก้าร่างยืนอยู่ที่ปากถ้ำเทพศาสตราแล้ว
“ท่านอาจารย์ก็มา”
หลี่โม่ตระหนักถึงความร้ายแรงของเื่นี้ โดยคิดว่าความผิดปกติของถ้ำเทพศาสตราน่าจะเกิดจากค้อนเล่มนั้น นั่นมันศาสตราวุธระดับไหนกัน?
“ศิษย์พี่หลี่ ท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับข้าก่อนดีไหม?”
“อืม ก็ดี”
ณ ปากถ้ำเทพศาสตรา
“หานเฮ่อ หรือว่าจะเป็...”
เฉียนปู้ฟ่านเอ่ยปากถามอย่างระมัดระวัง ผู้าุโหานเฮ่อพยักหน้า
“ใช่แล้ว มันคือค้อนอุกกาบาตบรรลัยกัลป์”
“เ้าก็ไม่ได้เหมือนผู้ที่เป็ช่างฝีมือชั้นสูงแล้วนี่ ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งซึ่งมีใบหน้าคล้ายกับอินหัวเฉิงเจ็ดส่วนกล่าวขึ้น เขาคืออินหัวเซวียน ผู้าุโประจำยอดเขาอสูรนั่นเอง ซางอู่ลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่ง แล้วหัวเราะเบา ๆ
“พวกคนแก่ก็ชอบอารมณ์เสียกันแบบนี้แหละ”
ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ผู้าุโที่เหลืออีกแปดคนก็จ้องมองนางด้วยความโกรธจัด หานเฮ่อแค่นเสียงอย่างเ็าว่า
“ซางอู่ อย่าได้วิพากษ์วิจารณ์ศาสตราวุธสำคัญที่สืบทอดกันมาของยอดเขาเราอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง!”
สาเหตุที่ยอดเขาเทพศาสตราได้ชื่อนี้มา ก็เป็เพราะมีศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงเล่มหนึ่ง นั่นคือค้อนอุกกาบาตบรรลัยกัลป์ มันดำรงอยู่ในถ้ำเทพศาสตรามาั้แ่ก่อนที่สำนักชิงเยวียนจะก่อตั้งเสียด้วยซ้ำ ต่อมา ผู้าุโประจำยอดเขาเทพศาสตราในแต่ละยุคสมัย มีเพียงผู้ที่บรรลุถึงระดับช่างฝีมือชั้นสูงและ้าหลอมอาวุธลี้ลับเท่านั้น จึงจะสามารถ ‘อัญเชิญ’ มันออกมาได้ ซึ่งเป็เพียงการใช้งาน ไม่ใช่การ เื่นี้มีเพียงเ้าสำนักและผู้าุโประจำยอดเขาแต่ละสายเท่านั้นที่ทราบ
“พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร สู้พวกเราลงไปดูกันเองเลยดีกว่า”
เซวี่ยจิงลูบเคราที่อกพลางกล่าว ผู้าุโหลายท่านมองหน้ากัน แล้วพยักหน้าพร้อมกัน ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร และในไม่ช้า ทุกคนก็มาถึงถ้ำเทพศาสตราชั้นสี่ สถานที่ที่เก็บอาวุธลี้ลับ เมื่อเห็นหลุมขนาดใหญ่ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความใ ต่างพูดขึ้นว่า
“หลุมนี้ ดูเหมือนจะถูกทุบด้วยพลังดิบอย่างเดียวงั้นหรือ?”
“ไม่มีร่องรอยของการใช้ลมปราณภายในหรือพลังแห่งเจตจำนงเลย”
“ใครเป็คนทำ?”
ผู้าุโหลายท่านมองหน้ากัน ต่างก็เห็นความงุนงงในแววตาของอีกฝ่าย เป็ที่ชัดเจนว่าคนที่เปิดหลุมนี้ไม่ใช่ใครในหมู่พวกเขาเลย ขณะที่กำลังสงสัย พวกเขาก็พบว่าสีหน้าของผู้าุโหานเฮ่อดูผิดปกติไปบ้างเล็กน้อย ถัดจากนั้น พวกเขาก็หันไปมองยังจุดของน้ำแข็งและไฟที่ก้นถ้ำเทพศาสตรา ซางอู่เลิกคิ้วขึ้น แล้วหัวเราะคิกคักว่า
“หานเฮ่อ ค้อนโบราณอันนี้ ดูเหมือนจะมีนายท่านแล้วนะ”
เมื่อพบความจริงข้อนี้ ทุกคนต่างก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความใ ศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์เชียวนะ! สีหน้าของหานเฮ่อสั่นระริก ทั้งร่างยืนนิ่งงันราวกับไร้ิญญา
“ยอมรับนายท่าน ยอมรับใครกัน?”
เฉียนปู้ฟ่านพยายามระงับอารมณ์ของตนเอง ไม่มีใครตอบกลับมา
“น่าสนใจจริงเชียว ทำให้ศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์ยอมรับเป็นาย แต่กลับทิ้งมันไว้ที่นี่”
อินหัวเซวียนดวงตาฉายแวววูบวาบ
“หรือจะยกไม่ขึ้น?”
“เป็ไปไม่ได้! เป็ไปไม่ได้! ศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์จะยอมรับผู้ที่ยกมันไม่ขึ้นเป็นายได้อย่างไรกัน!”
หานเฮ่อตัวสั่นไปทั้งตัว ควบคุมไม่ได้จนเสียงแหบพร่า ในชั่วขณะนั้น สถานที่ก็ตกอยู่ในความเงียบ และในอีกครู่ใหญ่ หานเฮ่อก็เป็ผู้เปิดปากพูดก่อนว่า
“เื่นี้ ข้าจะไปตรวจสอบให้ชัดเจน หากมีเบาะแสใด ๆ จะรายงานต่อเ้าสำนัก และขอให้ผู้าุโทุกยอดเขาร่วมกันหารือ”
“หลุมนี้ควรจะอุดไว้หรือไม่?”
“ก็ควร หลังจากการทดสอบของสำนัก ศิษย์สายตรงและศิษย์ชั้นในรุ่นใหม่จะมาที่ถ้ำเทพศาสตราเพื่อเลือกศาสตราวุธ”
“ข้าว่าไม่จำเป็”
“จริงด้วย ศิษย์ที่เพิ่งเข้ามาส่วนใหญ่คงไม่สามารถมาถึงที่นี่ได้หรอก”
หลังจากหารือกันเล็กน้อย ผู้าุโของแต่ละยอดเขาก็ทยอยออกจากถ้ำ เหลือเพียงผู้าุโหานเฮ่อยืนนิ่งอยู่ลำพัง ปล่อยให้แสงจากน้ำแข็งและไฟสาดส่องลงบนร่างของเขาไปที่ผนัง เป็เวลานานที่สีหน้าของเขาดูหม่นหมอง พลางถอนหายใจเบา ๆ
“ท่านไม่ยินดีที่จะเป็เพียงแค่ค้อนหลอมศาสตราหรือไร...”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
