อลิน...
"พอได้แล้วลูก กัส!"น้าอลิซเดินเข้าไปจับมือของพี่กัสที่ยังบีบมือกับพี่ไทร์แน่น แต่พี่กัสก็ยังไม่ยอมปล่อยมือพี่ไทร์
"หึ/หึ"ทั้งพี่กัสและพี่ไทร์ ยกยิ้มมุมปากขึ้นมา แล้วทั้งคู่ก็หันมามองหน้าฉัน พี่กัสมองฉันตาขวางเลย ฉันรีบก้มหน้าลงมองพื้นและเดินอ้อมตัวพี่กัสไปยืนข้างๆหน้าน้าอลิซอีกฝั่งหนึ่ง
"ได้เวลาขึ้นเวทีแล้วลูก"คุณน้ากนกวรรณสะกิดแขนพี่ไทร์ ที่ตอนนี้พี่ไทร์ยังคงจ้องมองหน้าพี่กัสอย่างไม่วางตา
"~ฮึ ฮืฮ ฮืม นางฟ้า~~นางฟ้าาาาา ของผมไปอยู่ที่ไหน~โปรดมาหาผมอีกสักครั้งจะได้ไหม~"มีเสียงชายปริศนาร้องเพลงขึ้นมา จากทางข้างๆของพี่ไทร์และพี่กัส
"ตาธาม!"คุณน้ากนกวรรณเอ่ยเรียกเ้าของเสียงปริศนานั่น ทำให้ชายคนนั้นหยุดร้องเพลง และพี่กัสกับพี่ไทร์ก็ปล่อยมือกัน และพี่กัสก็เอามือที่จับกับพี่ไทร์มาปัดๆกับเสื้อ
"อะไรหรอครับมี๊?"เสียงผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น ฉันว่าเสียงนี้มันคุ้นๆรึป่าวเหมือนเคยได้ยินที่ไหน
"เป็อะไรห๊ะ ฉันเห็นแกเดินร้องเพลงนี้มาั้แ่เมื่อวานแหละ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันยังเห็นแกร้องไห้อกหักผู้หญิงทิ้งอยู่เลยไม่ใช่หรือไงห๊ะ!"คุณน้ากนกวรรณเดินไปยืนเท้าเอว ว่าผู้ชายคนนั้นเสียงดัง แต่ฉันที่กำลังจะชะโงกหน้าไปมองหน้าผู้ชายคนนั้น เพราะฉันว่าเสียงของเขาคุ้นๆ แต่ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปเจอกับสายตาของพี่กัส ที่มองมาที่ฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ฉันจึงหลีบหลบสายตาของพี่กัส และจับแขนน้าอลิซก้มหัวหลบหลังน้าอลิซทันที
"ก็ผมกำลังมีความรัก ครั้งใหม่ยังไงล่ะครับ เธอเป็นางฟ้า ที่์ส่งมาให้ผม ผมจะต้องหาเธอให้เจอให้ได้ สู้เว้ยไอธาม!"เสียงของผู้ชายคนนั้นยังคงพูดด้วยนำ้เสียงหนักแน่น เขาสติไม่ค่อยเต็มรึป่าว
"ฮ่าๆๆ ไอน้องชาย มึงนี่ท่าจะบ้าไปแล้วมั้ง สติ สติ จูลๆสติหน่อยเว้ย ฮ่าๆๆๆ"พี่ไทร์หัวเราะออกมา พร้อมกับเดินไปหาผู้ชายคนนั้น
"ม๊า ผมขอคุยกับอลินหน่อยน่ะ"พี่กัสเดินมาบอกน้าอลิซ และพี่กัสไม่รอให้น้าอลิซตอบเขาจับมือฉันแล้วพาออกมาจากหน้าอลิซ พี่กัสบีบข้อมือฉันแน่นมาก มากจนฉันฉันรู้สึกปวดร้าวข้อแขนไปหมด
"พี่กัสค่ะ ปล่อยหนูได้ไหมค่ะ หนูเจ็บ"ฉันเอามืออีกข้างไปจับมือของพี่กัสที่บีบข้อมือฉันแน่นพี่กัสก็ลากมือฉันมา ในที่มืดๆข้างบ้านของเพื่อนน้าอลิซ
พรึบ
"โอ้ย ว๊าย!"ฉันร้องขึ้นมาอย่างใ ที่อยู่ๆพี่กัสก็สบัดมือของเขาที่จับฉันออกอย่างแรง ทำให้ฉันเสียการทรงตัว เพราะฉันใส่ส้นสูง และตัวฉันกำลังจะล้มลงไปบนพื้น
พรึบ
"อื้ออ"ฉันร้องขึ้น เมื่อพี่กัสคว้าเอวฉันไว้ไม่ให้ฉันล้ม แล้วพี่กัสก็เอามืออีกข้างของเขามาจับหน้าของฉันไว้ไม่ให้หนีเขาแล้วพี่กัสก็ก้มหน้าของเขาลงมาประกบริมฝีปากฉันอย่างรุนแรงตามอารมณ์ของเขา
"อื้ออ จ๊วฟฟ จ๊วฟฟ"พี่กัสครางขึ้นอย่างพอใจ เขาดูดดึงริมฝีปากล่างของฉัน แล้วพี่กัสก็ สอดแทรกลิ้นสากของเขาเข้ามาควานหาความหวานในโพรงปากของฉัน
"อื้ออ จ๊วฟฟ จ๊วฟฟ ซู้ดดด"พี่กัสเอาลิ้นสากของเขามาเกี่ยวรัดกับลิ้นของฉัน พี่กัสดูดปากฉัน ฉันจากที่เอามือผลักอกของพี่กัส กลับกลายเป็เอามือไปโอบกอดรอบคอของพี่กัส
พรึบ
"อื้อ พี่กัส"ฉันเรียกพี่กัสขึ้นเมื่อเขา อุ้มร่างฉันขึ้น และพี่กัสจับฉันไปนั่งบนขอบชานบ้าน
"จ๊วฟฟ จ๊วฟฟ ซู้ด"พี่กัสไม่สนใจฉันที่เรียกเขา พี่กัสก้มหน้าลงมาจูบฉันต่อ พี่กัส จูบฉันอย่างร้อนแรงพี่กัสสอดแทรกลิ้นเข้ามาหยอกเย้ากับลิ้นของฉัน ฉันก็เอาลิ้นเกี่ยวรัดกับลิ้นของพี่กัสเราทั้งคู่ต่างดูดลิ้นของฉันและกันซึ่งฉันเองก็จูบไม่เป็หรอก แต่พี่กัสจูบเก่งมาก มากจนทำให้ฉันเคลิ้มตามเขาได้
"อื้ออ เเม่งเอ้ยย!"พี่กัสผละหน้าเขาออกไปจากฉัน และพี่กัสก็มองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขา ทำไมฉันถึงยอมให้พี่กัสจูบล่ะ แล้วทำไมหัวใจของฉันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ
ตึกตักๆๆๆ ตึกตักๆ
พี่กัสยื่นมือใหญ่ของเขามาจับแก้มฉัน
“เธอ!…อย่าร่านให้มาก…เจียมตัว..ตัวเองซะบ้างนะอย่าหวังสูงคิดจะจับลูกเพื่อนม๊าฉันมาทำผัว”พี่กัสเขาะโใส่หน้าฉัน พลางเอามือที่เขาจับแก้มฉันกลับกลายเป็พี่กัสเปลี่ยนจากจับเป็บีบ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ ฉันไม่ได้จะจับใครด้วย
"พี่กัส หนูเจ็บ ฮืฮ"ฉันร้องบอกพี่กัส เพราะพี่กัสบีบแก้มฉันแรงมาก ฉันรู้สึกปวดแก้มไปหมด จนนำ้ตาเล็ดออกมา
"ถ้าเจ็บ ก็หัดเจียมตัวตัวเองซะบ้าง ยัยเด็กถูกทิ้งไม่มีใคร้าเด็กกาฝากแบบเธอหรอก"พี่กัสพูดใส่หน้าฉัน ฉันก็หลับตาลงเพราะพี่กัสเขาพูดใส่หน้าฉัน จนนำ้ลายเขากระเด็นใส่หน้าของฉัน
ตุ๊บ
"อึก"พี่กัสผลักร่างของฉันจนแผ่นหลังของฉันชนเข้ากับกำแพงปูนบ้านของเพื่อนน้าอลิซ แล้วพี่กัสก็เดินออกไปจากฉันทันที ฉันก็มองตามแผ่นหลังกว้างของพี่กัสไป
“หนูไปทำอะไรให้พี่กัสไม่พอใจหนูหนักหนาหรอคะ พี่กัสถึงจงเกียจจงชังหนูถึงขนาดนี้ฮืฮๆ”ฉันเอ่ยถามเ้าของแผ่นหลังที่เดินหันหลังเดินไปจากฉัน ทำไมเขาถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้ ฉันเอามือไปเช็ดนำ้ตา
"เ้าหัวใจ เ้าอย่าไปเต้นแรงให้คนเเบบออกัสสิ ห้ามห้ามได้ไหม เฮ้ออ"ฉันเอามือไปกุมไว้ตรงอกข้างซ้าย แล้วก้มหน้าลงไปบอกก้อนเนื้อที่มันชอบเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ๆคนใจร้ายแบบพี่กัส ฉันเดินไปตามสวนของบ้านเพื่อนน้าอลิซ ฉันว่าน่าจะเป็บ้านของคุณน้ากนกวรรณหรือป่าว
"มีม้านั่งชิงช้าด้วย^_^"ฉันพูดขึ้นอย่างดีใจ ที่มีม้านั่งชิงช้าไม้ตัวสีขาวตั้งอยู่ในสวนด้วย ตรงนี้พอมีแสงไฟให้ความสว่างอยู่บ้าง เพราะที่บ้านนี้กำลังมีงานด้วยละมั้ง
"เฮ้ออ ลมเย็นจัง น่าอ่านหนังสืออ^_^"ฉันพูดขึ้น เมื่อหย่อนก้นลงไปนั่งบนม้านั่งชิงช้าได้แล้ว มันเป็ม้านั่งชิงช้าตัวยาวที่สามารถนั่งได้สองคน ฉันเอนหลังพิงไปกับที่พิงหลัง และเอามือกุมกันไว้ตรงหน้าท้องและหลับตาลง ปล่อยให้คำพูดของพี่กัสที่คอยทำร้ายฉันให้ลบออกไปจากหัวของฉันให้หมด ฉันคิดไปคิดมาจนเกิดง่วงขึ้นมาจริง
"ของีบ สักแปปนะคะ คืนนี้ต้องกลับไปอ่านหนังสืออีก"ฉันหันซ้ายหันขวา เมื่อไม่เห็นมีคนก็ขอหลับสักงีบ เพราะฉันไม่อยากเข้าไปในงานแล้วง่ะ
"ฮึ เจอสักทีนางฟ้าของผม^_^"ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายพูดอยู่ใกล้ๆบนหัวฉัน ฉันเหมือนฉันกำลังเอนหัวซบไปบนอะไรสักอย่าง และมีวัตถุอะไรสักอย่างกดทับลงมาบนหัวฉัน
"ว๊าย!"ฉันดีดตัวขึ้นไปนั่งตังตรงแล้วมองไปที่คนที่อยู่ข้างหน้าของฉัน เขานั่งอยู่บนม้านั่งชิงช้าตัวเดียวกับฉัน และที่ฉันรู้สึกเหมือนเอนหัวซบไปกับอะไรสักอย่างก็คือ ไหล่ของผู้ชายที่กำลังนั่งมองหน้าฉันแล้วส่งยิ้มที่เหมือนดีใจมากมาให้ฉัน
"นาย!"ฉันยกนิ้วชี้ไปชี้หน้าเขา ผู้ชายคนนี่ก็คือนายหน้าหล่อที่ฉันเจอที่สะพานเมื่อวานไงล่ะ เขาเป็คนทำให้ฉันเสียค่าแท็กซี่เป็ครั้งแรก ฉันจำได้ไม่มีวันลืมเลยล่ะ
"เธอจำผมได้ เธอกลับมาหาผมแล้ว นางฟ้าของผม ขอบคุณครับ์"ผู้ชายคนนั้นมองหน้าฉันด้วยความตื่นใที่ฉันจำเขาได้ แล้วผู้ชายคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองฟ้าแล้วกุมมือไว้ตรงหน้าอกของเขา
"โรคจิต"ฉันพึมพำขึ้นแล้วลุกขึ้นเพื่อจะวิ่งหนีจากเขา
ตึกๆๆๆ ตึกๆๆๆ
"ตามมาทำไม โรคจิตอ่ะ"ฉันหันไปมองข้างหลังของฉันที่มีผู้ชายคนนั้นกำลังวิ่งตามฉันมา
"ได้โปรด อย่าหนีผมไปอีกเลย นางฟ้า!"ผู้ชายคนนั่นกำลังวิ่งตามฉันมา พร้อมกับโบกมือให้ฉันกลับไปหาเขา ไม่ฉันไม่กลับไปหาคนโรคจิตหรอก
"ว๊าย!หนีอะไรมาคะลูก หน้าตาตื่นเชียว"ฉันวิ่งหนีผู้ชายคนนั้นมาชนเข้ากับน้าอลิซ น้าอลิซจับแขนทั้งสองข้างของฉันไว้ ฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าน้าอลิซที่ข้างๆน้าอลิซมีอาเฮลกับพี่กัสยืนประกบข้างน้าอลิซอยู่ ฉันรีบจับมือน้าอลิซ
"ม๊า งานเลี้ยงเลิกรึยังคะ?"ฉันเอ่ยถามน้าอลิซไปพลางมองไปทางที่ฉันเพิ่งวิ่งจากมา
"เลิกแล้วจ๊ะ กำลังจะกลับบ้านแล้ว หนูไปไหนมา ทำไมไม่เข้าไปลาพี่ไทร์ล่ะ?"น้าอลิซเอ่ยถามฉันด้วบความแปลกใจ เพราะฉันน่าจะเผลอหลับไปนาน นานจนงานเลี้ยงจบ
"เดี๋ยวหนูค่อยไปบอกม๊าบนรถได้ไหมค่ะ ตอนนี้หนูว่าเรารีบกลับกันเถอะค่ะ นะคะๆๆนะๆๆ"ฉันอ้อนน้าอลิซ แล้วจับแขนเธอเพื่อชวนเธอกลับ น้าอลิซก็มองฉันอย่างสงสัย แต่เธอก็พยักหน้าให้ฉันแค่นั้น
"เรารีบไปที่รถกันเถอะคะแด๊ด"ฉันหันไปบอกอาเฮล แล้วจับมือน้าอลิซรีบเดินมาอย่างไว เพราะฉันเห็นเงาคนกำลังวิ่งออกมาจากทางที่ฉันวิ่งมาแล้ว
"เชิญคร๊าบ ลูกสาวกับเมียผู้เป็ที่รัก^_^"อาเฮลเปิดประตูรถให้ฉันและน้าอลิซ
"ขอบคุณค่ะแด๊ด^_^"ฉันก็หันไปยิ้มของคุณให้อาเฮล
"ขอบคุณค่ะสามีผู้เป็ที่รัก^_^"น้าอลิซก็ขอบคุณอาเฮลพร้อมกับหยิกแก้มอาเฮล อย่างหมั่นเขี้ยว
"นางฟ้าาาาา"เสียงผู้ชายคนนั้นใกล้เข้ามาแล้ว
"รีบๆไปกันเถอะค่ะแด๊ด"ฉันรีบเร่งอาเฮล อาเฮลก็พยักหน้าและปิดประตูรถให้
ปัก ปึง ปัก
พี่กัสเปิดประตูขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับ และอาเฮลเดินไปนั่งประจำที่คนขับเหมือนเดิม แต่น้าอลิซเธอมองไปยังนอกกระจกทิศทางที่ชายโรคจิตกำลังวิ่งมาพร้อมกับเอ่ยเรียกนางฟ้ามาตลอดทาง
"ไปเลยคะแด๊ด เร็วๆเลยค่ะ"ฉันเอ่ยเร่งอาเฮล อาเฮลก็พยักหน้าเข้าใจ พี่กัสหันมาส่งสายตาดุๆให้ฉัน ฉันก็หลบสายตาจากเขา และหันไปมองกระจกข้างหลังที่ตอนนี้ชายโรคจิตได้หายไปแล้ว เพราะอาเฮลเลี้ยวออกจากประตูรั้วบ้านหลังนั้นแล้ว
"เฮ้ออออ"ฉันเอนหลังพิงกับเบาะนั่งแล้วถอนหายใจออกมา
"ตกลงหนูวิ่งหนีอะไรมาคะ?"และพอฉันรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องมองมาที่ฉัน ฉันก็รีบหันไปมองสายตาคู่นั่น ซึ่งก็คือสายตาของน้าอลิซที่เธอนั่งกอดอกมองฉันอย่างจับผิด ฉันจึงมองหน้าอลิซไปแล้วทำตากระพริบปริบๆไปให้เธออย่างน่ารัก
"แฮะๆๆ"ฉันหัวเราะแฮะๆไปให้น้าอลิซ นั่นยิ่งทำให้น้าอลิซนั่งเหยียดหลังตรงมองมาที่ฉัน
"ไม่ต้องมาแฮะๆบอกม๊ามาเลย ว่าหนูวิ่งหนีอะไรมา"น้าอลิซถามฉันด้วยนำ้เสียงสงสัย ฉันจึงมองหน้าเธอแล้วส่งยิ้มน่ารักๆไปให้
"หนูวิ่งหนีผู้ชายโรคจิตมาคะ"ฉันบอกน้าอลิซไปด้วยนำ้เสียงที่บ่งบอกว่าฉันพูดจริง
"ผู้ชายโรคจิต!/ผู้ชายโรคจิต!"น้าอลิซกับอาเฮลพูดขึ้นด้วยนำ้เสียงใ น้าอลิซรีบเข้ามาจับตัวฉันไปสำรวจทันที
"แล้วมันทำอะไรหนูรึป่าวลูก?"อาเฮลเอ่ยถามฉัน ฉ่นก็เงยหน้าขึ้นไปมองอาเฮลที่ขับรถอยู่ก็เจอกับสายตาคมของพี่กัสที่จับจ้องมาที่ฉันอยู่ ฉันจึงก้มหน้าลง
"เขาไม่ได้ทำอะไรหนูคะ หนูวิ่งหนีเขามาก่อน"ฉันก้มหน้าก้มตาตอบน้าอลิซกับอาเฮล
"แล้วหนูรู้ได้ไงว่าผู้ชายคนนั้นเขาเป็พวกโรคจิต?"น้าอลิซเชยครางฉันให้ขึ้นไปสบตากับเธอ ฉันก็สบตากับเธอ
"หนูไม่รู้หรอกคะว่าผู้ชายคนนั้นเขาเป็พวกโรคจิตรึป่าว"ฉันหลบสายตาของน้าอลิซอีกรอบ ก็ฉันไม่รู้จริงๆหนิ หน้าตาของผู้ชายคนนั้นก็ดี
"อ้าวซะงั้น แล้วผู้ชายคนนั้นเขาทำอะไรหนูหรอ หนูถึงคิดว่าเขาเป็พวกโรคจิต?"อาเฮลก็เอ่ยถามฉันมาอีก และน้าอลิซเธอก็มองหน้าฉันด้วยสายตาอยากรู้
"ก็เขาเรียกหนูว่านางฟ้า"ฉันตอบน้าอลิซไปตามความจริงเพราะผู้ชายคนนั้นเขาเรียกฉันว่านางฟ้าจริงๆหนิ น้าอลิซเธอเบิกตาโตขึ้นแล้วเธอก็ยิ้มกว้างๆๆออกมา ฉันก็มองหน้าเธอด้วยความสงสัย
"ฮ่าๆๆหรอจ๊ะ พี่เขาไม่ใช่พวกโรคจิตหรอกจ๊ะ"น้าอลิซยื่นมือขอเธอมาลูบผมฉัน และเธอก็จับมือฉัน
"พี่เขา? ม๊ารู้เหรอคะว่าเขาเป็ใคร? "ฉันเอ่ยถามน้าอลิซไปด้วยความสงสัย น้าอลิซต้องรู้แน่ๆว่าผู้ชายคนนั้นเป็ใคร เพราะฉันเห็นน้าอลิซมองไปที่ผู้ชายคนนั้นตอนที่เขาวิ่งตามฉัน
"ก็ถ้าเป็คนที่วิ่งตามหนูมาเมื่อกี้นี้ และเรียกหนูว่านางฟ้า ม๊าก็รู้จ๊ะ ว่าเขาเป็ใคร"น้าอลิซมองหน้าฉันแล้วเธอก็ยิ้ม น้าอลิซเอามือมาโอบแก้มฉัน แล้วเธอก็เอานิ้วมือลูบแก้มฉันเบาๆ
"ลูกสาวม๊านี้ เสน่ห์แรงจริงๆมีหนุ่มๆมาชอบเยอะแยะเลย^_^"น้าอลิซเธอเอ่ยบอกฉัน และฉันรู้สึกถึงสายตาแห่งความน่ากลัวกำลังจ้องมองฉันอยู่ ฉันจึงเหลือบตาไปมองที่นั่งข้างๆเบาะคนขับ พี่กัสจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจฉันเป็อย่างมาก เพราะพี่กัสจ้องฉันจนลูกกระตาเขาจะหลุดออกมาจากเบ้าตาแล้วน่ะ
"ไม่ใช่หรอกมั้งคะม๊า ไม่มีใครมาชอบคนอย่างหนูหรอกคะ หนูรู้ตัวดี"ฉันบอกน้าอลิซและก้มหน้าลง น้าอลิซเธอก็เชยครางฉันขึ้นกลับไปมองหน้าเธอ
"ทำไมหนูคิดแบบนั้นละจ๊ะ หนูทั้งสวย เเสนดี น่ารัก เรียนหนังสือก็เก่ง ขยัน และเเถมหนูยังรวยมากๆๆๆด้วยนะจ๊ะ"น้าอลิซเธอบอกฉัน หรอฉันมีดีขนาดนั้นเลยหรอ....
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้