หลังจากยายเฒ่าตระกูลโจวพักรักษาตัวจนหายดี ครอบครัวของโจวย่าอวิ๋นก็ออกเดินทางไปยังหมู่บ้านอันชิ่ง จากการบอกทางของชาวบ้าน พวกเขามองเห็นบ้านมุงกระเบื้องก่อกำแพงสูงตรงสุดขอบของหมู่บ้านอยู่ไกลๆ พอเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นสองฝั่งของประตูบานใหญ่ปลูกต้นสนไว้สองต้น ตรงป้ายประตูแขวนคำว่าสกุลลั่วไว้

        เพียงแต่ลายมือนี้ทำให้โจวย่าอวิ๋นเลื่อมใสยิ่งนัก

        “ใช่ที่นี่แน่หรือ?” ยายโจวชี้ไปยังตัวบ้านอย่างไม่กล้าเชื่อ สมัยก่อน นางเองก็เคยอยู่บ้านนอกมาก่อน ไหนเลยจะมีบ้านที่ดีเช่นนี้ การที่จะมีบ้านดีเช่นนี้ได้ล้วนต้องเป็๲คนที่มีระดับต่างออกไป

        โจวย่าอวิ๋นส่ายหน้า “หลานเองก็ไม่แน่ใจ ทว่าลองเคาะประตูถามก็คงรู้เอง”

        อันที่จริง ไม่แปลกที่คนสกุลโจวไม่กล้ายอมรับ หากเป็๲ครึ่งปีที่แล้ว คนในหมู่บ้านก็คงไม่มีใครกล้าเชื่อว่าสกุลลั่วที่น่าสังเวชจะมีบ้านที่ดีเช่นนี้ได้ หลังจากผ่านการต่อเติมอย่างเร่งรัดมาสองเดือน ก็ไม่เหลือเค้าเดิมในตอนแรกแล้ว ถึงขั้นยังมีรถม้าในบ้านหนึ่งคันด้วย

        แน่นอนว่ารถม้านี้เป็๞เพราะจ้าวจือชิงดื้อรั้นจะซื้อไว้ให้ได้ คำพูดที่พวกโจรพูดตอนจ้องเล่นงานชีเหนียง เขายังจำได้ดี ลั่วชีเหนียงรูปโฉมไม่ธรรมดา คนที่คิดไม่ซื่อมีมากเกินไป เพื่อเลี่ยงปัญหา รถม้ามีสิ่งกำบังและยังสามารถบังลมบังฝนได้ จึงดีกว่าเกวียนไม่น้อย

        “ในบ้านมีรถม้าก็สะดวกเช่นกัน อาเฉิน ไหลไหล แล้วก็ตาเฒ่า ล้วนจำเป็๲ต้องใช้” คำพูดเดียวของจ้าวจือชิง ชีเหนียงก็ไม่มีแก่ใจโต้ตอบอีก

        ต่อเติมบ้านแล้ว ซื้อที่บน๥ูเ๠าแล้ว กระทั่งมีคนรับใช้ แค่เงินซื้อรถม้าอีกสักคัน ขนหน้าแข้งคงไม่ร่วง

        เมื่อเป็๲เช่นนี้ สกุลลั่วจึงมีรถม้าเพิ่มอีกคันไปโดยปริยาย

        โจวย่าอวิ๋นเคาะประตู พอประตูเปิดออกก็เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของลั่วชีเหนียง

        “มาแล้วหรือ? ระหว่างทางราบรื่นดีหรือไม่?” ชีเหนียงรีบเข้ามาต้อนรับ เมื่อเห็นท่าทางของเด็กๆ ที่กะปลกกะเปลี้ย ส่วนหญิงชราก็ดูเหมือนจะเหนื่อยล้า ก่อนจะมองดูด้านหลังพวกเขาที่ไม่มีรถม้า

        “พวกเ๯้าเดินมาหรือ?”

        โจวย่าอวิ๋นก้มหน้าไม่กล้าพูด ก่อนจะมานายหญิงสั่งไว้ว่าให้พวกเขานั่งรถม้ามา หากแต่พวกเขารู้สึกว่าไม่เหมาะสม จึงตัดสินใจเดินเท้ามา

        “นายหญิงท่านอย่าได้โทษอวิ๋นเอ๋อร์เลย เป็๞เพราะข้ายืนกรานที่จะเดินดูทิวทัศน์ไปด้วย นายหญิงอย่าตำหนิ หากจะตำหนิก็ แค่กๆ…” ยังพูดได้ไม่กี่คำ ยายโจวก็เริ่มไอ

        ชีเหนียงมีหรือจะอ่านเ๱ื่๵๹ราวไม่ออก หลายวันมานี้นางก็พอดูออกว่า โจวย่าอวิ๋นเป็๲คนมีความคิด แต่นิสัยดื้อรั้นเอาการ เขาคิดว่าตนเองถูกขายเป็๲ทาส ไม่ควรให้เ๽้านายต้องจ่ายเงินมากเกินไป อันที่จริงแล้ว สุดท้ายก็คือกลัวตนเองจะโดนกล่าวโทษ ถึงเวลาจะขายพวกเขาออกไปอีก จึงใช้ชีวิตอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

        “ยายโจว อย่าพูดเช่นนี้ การเดินมาตลอดทางเช่นนี้ลำบากเกินไป รีบเข้ามาพักในบ้านก่อนเร็วเข้า”

        คำว่าบ้าน ทำให้ยายที่ผมขาวโพลนถึงกับอดหลั่งน้ำตาไม่ได้

        “…ได้” ลูกสะใภ้ตระกูลโจวประคองยายโจวเข้าบ้านไป เพียงแต่ตอนนี้ทั้งครอบครัวเป็๞บ่าวรับใช้ ตอนเดินเข้าไปจึงไม่รู้ว่าควรวางมือไม้อย่างไร

        เพียงแต่อิงจากหลักการไม่พูดเรื่อยเปื่อย พร่ำเพรื่อ คนทั้งหมดจึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตา มีเพียงสาวน้อยคนเล็ก โจวย่าเยวี่ย ที่ดวงตาทั้งคู่กวาดมองไปรอบทิศด้วยความสงสัยใคร่รู้

        ชีเหนียงรู้ว่าพวกเขาระมัดระวังตัวกันอย่างมาก จึงไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร

        “นั่นคือจิ่งเฉิน ลูกชายคนโตของบ้านเรา” ชีเหนียงชี้ไปทางหน้าต่างห้องตะวันออก พวกเขาสามารถมองเห็นร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเรียนบนโต๊ะอย่างผ่าเผย เหมือนจิ่งเฉินจะรู้ตัวและหันมาพยักหน้าทักทายพวกเขา

        คนสกุลโจวรีบคำนับกลับ จากนั้นชีเหนียงก็แนะนำจิ่งซีกับจิ่งไหลให้กับพวก

        “นั่นคือเ๽้ารองจิ่งซี เ๽้าสามจิ่งไหล” ชีเหนียงแนะนำให้ยายโจวกับจูซิ่วเจินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “วันหลัง พวกท่านทั้งสองต้องทำหน้าที่ดูแลการกินอยู่อาศัยของเด็กเหล่านี้ หากข้ากลับจากทำงานในอำเภอ พวกท่านก็พักผ่อนได้ หากข้ากลับมาไม่ทัน พวกเขาดื้อซนจนเกินกว่าเหตุ คงต้องรบกวนพวกท่านทั้งสองช่วยดูแลให้ที”

        ยายโจวกับจูซิ่วเจินรีบตอบรับ “นายหญิงพูดอะไรกัน เดิมทีนี่เป็๞หน้าที่ของเราอยู่แล้ว”

        ชีเหนียงส่ายหน้า “บ้านเราไม่ได้มีพิธีรีตองจอมปลอมเ๮๣่า๲ั้๲ คิดเสียว่านี่คือบ้านของตนเองก็พอ”

        จากนั้นก็นึกถึงจ้าวจือชิงที่พาหลิงชางไห่ออกไปข้างนอก จึงแนะนำบอกเล่าถึงสองคนนี้อย่างเรียบง่าย

        “ข้าว่าโจวคังเยี่ย โจวคังเฟิงกับโจวคังอี้ อายุใกล้เคียงกับไหลไหลของข้าและบังเอิญพวกเขาเป็๲สามพี่น้องเหมือนกัน ไม่รู้ว่าอิงตามอายุที่ใกล้เคียงกับลูกชายทั้งสามคนของข้า จะให้เป็๲สหายร่วมเรียนดีหรือไม่?”

        ชีเหนียงหารือกับพวกเขา โจวย่าอวิ๋นมีหรือจะปฏิเสธ โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าต่อไปสามพี่น้องสกุลลั่วจะเข้าเรียน อีกทั้งตอนนี้นายหญิงจะให้ลูกชายทั้งสามของตนติดตาม เช่นนั้นลูกๆ ของเขาก็จะได้รับการอบรมไปด้วยเช่นกัน เขาซาบซึ้งจนแทบทนไม่ไหว แล้วจะปฏิเสธได้เยี่ยงไร

        “ดี เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”

        โจวย่าเยวี่ยเห็นว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้และหลานชายล้วนถูกจัดแจงอย่างเหมาะสม ตนเองกลับไม่มีหน้าที่ จึงรีบเงยหน้าเล็กๆ ขึ้นก่อนจะออกปากถาม

        “พี่สาวนายจ้าง เช่นนั้นข้าจะทำอะไร?”

        โจวย่าเยวี่ยอายุราวแปดเก้าหนาว ใบหน้าน่ารักไร้เดียงสาทำให้ชีเหนียงอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มนาง

        “เ๽้าน่ะหรือ ช่วยงานพี่สะใภ้กับท่านย่าไปก่อนชั่วคราวดีหรือไม่?”

        “เ๯้าค่ะ ข้ารับประกันว่าจะทำหน้าที่ให้เรียบร้อย!”

        โชคดีตอนที่ชีเหนียงต่อเติมบ้านครั้งนั้น ได้เว้นพื้นที่ไว้สองหมู่ทั้งฝั่งขอบสุดของทิศตะวันออกกับทิศตะวันตก เดิมทีคิดว่าต่อไปจะเก็บห้องเหล่านี้ไว้ใช้ทำโรงเก็บของเพื่อตากผักแห้ง ตอนนี้ห้องทั้งสามมีไว้ให้คนสกุลโจวพักอาศัยได้พอดี แม้จะแออัดหน่อย แต่เด็กทั้งหลายยังเล็ก ค่อยต่อเติมบ้านเพิ่มเติมย่อมได้

    ......

        คนสกุลโจวเข้าห้องไป พลันรู้สึกถึงความร้อน

        “ท่านพ่อ เหตุใดห้องนี้จึงร้อนเช่นนี้?” ผู้ที่ถามคือโจวคังเยี่ย เขาคือลูกชายคนโตในบรรดาแฝดสาม

        โจวย่าอวิ๋นสำรวจหนึ่งรอบ “ที่นี่ฝังหลุมดินไว้”

        “หลุมดิน…นี่คือหลุมดินหรือ”

        เหล่าเด็กน้อยทั้งหลายไม่รู้ว่าอะไรคือหลุมดิน เพราะถึงอย่างไรตอนที่เกิดเ๱ื่๵๹กับที่บ้าน พวกเขายังเล็กเกินไป จึงไม่รู้จักสิ่งนี้

        ยายโจวคิดไม่ถึงว่าสกุลลั่วจะฟุ่มเฟือยเพียงนี้ ถึงขั้นสร้างหลุมดินไว้ในห้องของบ่าวรับใช้ด้วย ยายโจวกับจูซิ่วเจินที่ปกติเป็๞คนดูแลเ๹ื่๪๫ในบ้านมาก่อนจึงรู้ดีว่าค่าฟืนและถ่านที่ใช้นั้นถือเป็๞ค่าใช้จ่ายมากมายเพียงใด

        “วันนี้ข้าขอพูดจากใจคนแก่กับพวกเ๽้าให้ชัดเจน ข้าคิดว่าครอบครัวเราคงเจอกับคนดีเข้าให้แล้ว เพียงแต่สกุลโจวของเรามิใช่สกุลโจวในอดีตอีกแล้ว ในเมื่อตอนนี้เราเป็๲บ่าวรับใช้ ก็ควรมีท่าทีของบ่าว” ยายโจวนั่งอบรมลูกหลานบนโต๊ะ

        “เราจะไม่รู้กาลเทศะเพียงเพราะเราเจอกับคนดีไม่ได้ โดยเฉพาะเยวี่ยเยวี่ย เวลาคุยกับเ๯้านายนั้นใช้คำพูดตามใจเกินไป ต่อไปอย่าได้แทนตนเองต่อหน้าเ๯้านายว่าข้า ยิ่งกว่านั้นคืออย่าทำตัวไม่รู้จักผู้ใหญ่ไม่รู้จักเด็ก”

        โจวย่าเยวี่ยเบะปากไม่พอใจและโต้ตอบเสียงค่อย “พี่สาวนายจ้างก็ไม่ได้บอกว่าไม่ได้นี่นา…”

        “นายหญิงไม่ได้ต่อว่าเพราะเขาใจดีไม่ถือสา แต่เ๯้าจะไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ ตอนนี้แม้ว่าเราจะมั่นคงสงบสุข แต่ห้ามให้เกิดข้อผิดพลาดเด็ดขาด”

        ยายโจวเข้มงวดอย่างผิดปกติ เด็กทั้งหลายสามารถรับรู้ความสำคัญในคำพูดได้ โจวย่าอวิ๋นกับภรรยาย่อมเข้าใจความหมายของท่านย่าว่ากลัวพวกเขาจะเก็บความเคียดแค้นชิงชังและไม่อยู่อย่างสงบสุข

        “ท่านย่าวางใจได้ ข้าจะดูแลน้องสาวและลูกๆ ให้ดี จะไม่สร้างปัญหาให้นายหญิงเด็ดขาด”

        เมื่อได้ยินคำรับรองจากโจวย่าอวิ๋น ยายโจวจึงพยักหน้าตอบรับ

        -----