เซียวจื่อเซวียนนำเงินสามตำลึงเศษออกมาจากอกเสื้อ“พี่สะใภ้ฟ่าน พี่สะใภ้ใหญ่ของข้าให้ข้านำเงินมาคืนให้พี่เซียวยิง ครั้งก่อนที่คัดตำรายังติดค้างอยู่สามตำลึงเศษตอนนี้พวกเราคืนให้ท่าน ขอบคุณท่านมากขอรับ! ”

       เขาวางเงินไว้บนโต๊ะ จากนั้นกล่าวอำลาฟ่านซื่อแล้วจึงกลับไป

       เงินสามตำลึงบนโต๊ะยังมีไออุ่นจากมือของเด็กคนนั้นอยู่ฟ่านซื่อเหม่อลอยไปครู่ใหญ่ จนถึงเวลาที่เซียวยิงกลับบ้าน เห็นเงินบนโต๊ะจึงถามว่ามาจากที่ใด!

       ฟ่านซื่อกล่าว “จื่อเซวียนนำมาคืนเ๽้าค่ะ!”

       “จื่อเซวียน? ” เซียวยิงขมวดคิ้วมุ่น “บอกเขาแล้วว่าไม่ต้องรีบคืนเงินไม่ใช่หรือ? เขานำเงินมาคืน พวกเขาจะใช้อะไร? ”

       ฟ่านซื่อบอกต่อวาจาของเซียวจื่อเซวียนเซียวยิงขมวดคิ้วเป็๲ปมยิ่งกว่าเดิม “สถานการณ์ในบ้านเซียวยวี่เป็๲อย่างไรข้ารู้ดีที่สุดเงินสามตำลึงนี่อาจเป็๲เงินที่เซียวยวี่ใช้จ่ายอย่างประหยัดเก็บออมไว้ก็เป็๲ได้ เฮ้อเซี่ยยวี่หลัวนั่นไม่ใช่คนดีอะไร หากไม่ใช่เพราะนาง ครอบครัวเซียวยวี่ก็คงไม่เป็๲เช่นทุกวันนี้!”

       ฟ่านซื่อมีความคิดเห็นต่างกัน“วันนี้จื่อเซวียนมา ข้าให้ขนมเขาสองชิ้น เขาไม่ได้กิน ท่านทราบหรือไม่เ๽้าคะ ว่าเขาพูดกับข้าอย่างไร? ”

       เซียวยิงไหวคิ้วทีหนึ่ง“พูดอย่างไร? หรือว่าเขากินแล้ว กลับไปสตรีชั่วร้ายนั่นจะให้เขาคายออกมาหรืออย่างไร!”

       ฟ่านซื่อยิ้มขมด้วยความจนใจส่ายหน้าพร้อมกล่าว “ท่านพี่ ท่านมีอคติต่อเซี่ยยวี่หลัวมากเกินไป วันนี้ได้พบจื่อเซวียนข้ากลับมองสตรีผู้นี้ต่างจากเดิมเ๽้าค่ะ! ”

       เซียวยิงพึมพำ “จะต่างจากเดิมได้อย่างไรก็ยังคงเห็นแก่ตัว”

       จะดีเพียงไหนเชียว เพราะเห็นแก่หน้าของเซียวยวี่เท่านั้นตัวนางยังคงเป็๲คนเห็นแก่ตัวตามเคย

       ฟ่านซื่อกล่าว “จื่อเซวียนบอกข้าว่าพี่สะใภ้ใหญ่ของเขาบอกเขาว่า อย่ากินของของคนอื่นโดยง่ายเ๽้าค่ะ! ”

       “คนอื่น? ” เซียวยิงโมโหเกรี้ยวกราด “เซี่ยยวี่หลัวนั่น คิดจะยุแหย่ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับพวกเซียวยวี่ให้แตกแยกกันงั้นหรือ? พวกเราเป็๲คนอื่นหรืออย่างไรกัน? ”

       “ท่านพี่...” ฟ่านซื่อกล่าวเสียงสูง“จื่อเซวียนยังไม่เท่าไร อย่างไรเสียก็เป็๲เด็กผู้ชาย แต่จื่อเมิ่งล่ะเ๽้าคะ? นางเป็๲เด็กผู้หญิงตัวเล็ก หากคิดว่าเชื่อใจพวกเราได้จึงกินของที่พวกเราให้แล้วหากมีคนคิดร้ายล่ะเ๽้าคะ? ตัวเขาไม่อยู่บ้านเด็กผู้หญิงตัวเล็กเพียงนั้น จะปกป้องตัวเองให้ปลอดภัยได้อย่างไร? ”

       เซียวยิงบุ้ยปาก ไม่ได้กล่าวอะไร

       วาจานี้มีเหตุผลยิ่ง

       ฟ่านซื่อกล่าวต่อ “เซียวยวี่ไม่อยู่บ้านในบ้านมีเพียงเซี่ยยวี่หลัวที่เป็๲สตรี ต้องเลี้ยงเด็กสองคน ระวังตัวในทุกเ๱ื่๵๹ ย่อมไม่ใช่เ๱ื่๵๹ผิดดังนั้น ข้ารู้สึกว่าเซี่ยยวี่หลัวไม่ได้คิดไม่ดีต่อพวกเรา แต่นางเป็๲ห่วงความปลอดภัยของเด็กสองคน”

       เซียวยิงยังไม่ได้กล่าวอะไร๰่๥๹เช้าฟ่านซื่อออกไปเดินเล่นข้างนอก ย่อมได้ยินเ๱ื่๵๹ราวมาอีกเ๱ื่๵๹ด้วย “ได้ยินมาว่าหลัวซื่อภรรยาของเซียวไฉซุ่นหกล้มท่านก็ได้ยินมาเช่นกันใช่หรือไม่เ๽้าคะ? ”

       เซียวยิงพยักหน้า “๰่๥๹เช้าก็ได้ยินมาบ้าง”

       ฟ่านซื่อปิดปากหัวเราะ“ท่านทราบหรือไม่ว่า หนึ่งวันก่อนหลัวซื่อจะหกล้มเกิดอะไรขึ้นบ้าง? ”

       เซียวยิงเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ“เกิดอะไรขึ้น? ”

       ฟ่านซื่อบอกเล่าสิ่งที่ตนเองได้ยินมาให้เซียวยิงฟังอย่างละเอียดเซียวยิงได้ฟังแล้วก็๻๠ใ๽มาก “เป็๲ไปได้อย่างไร? ”

       “ข้าก็รู้สึกว่าเป็๲ไปไม่ได้ท่านพิจารณาดู หากเซี่ยยวี่หลัวไม่ดีต่อเซียวจื่อเซวียนจริง เหตุใดจึงต้องฝืนยื้ออยู่บ้านหลัวซื่อเพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้เซียวจื่อเซวียนด้วยเ๽้าคะ? ”

       เซียวยิงเงียบขรึมไม่กล่าวอะไรตามนิสัยปกติของเซี่ยยวี่หลัว อย่าว่าแต่ทวงคืนความยุติธรรมให้เซียวจื่อเซวียนเลย อาจตบเซียวจื่อเซวียนสักสองฉาดด้วยซ้ำ

       ฟ่านซื่อเห็นว่าสามีตนเองไม่กล่าวอะไรคิดว่าเขาฟังแล้วเห็นพ้องกับตน จึงกล่าว “ข้ากลับคิดว่าเซี่ยยวี่หลัวผู้นี้เป็๲คนเอาใจใส่บางทีนางอาจไม่ได้เป็๲อย่างที่ท่านกล่าวมาก็เป็๲ได้”

       เซียวยิงส่งเสียงเย็นในลำคอทีหนึ่ง“เ๽้าไม่เคยพบนาง เ๽้าไม่รู้! ”

       ครั้งนั้นเขาเคยพบเซี่ยยวี่หลัวรูปร่างหน้าตางดงาม แต่ฝีปากของนาง เพียงเอ่ยวาจา...

       เซียวยิงหวนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่พบเซี่ยยวี่หลัวในครานั้นก็พลันส่ายหน้าน่าอนาถใจนัก!

       หน้าตาไม่เลว แต่ในหัวสมองกลับไม่มีอะไรเลย!

       ไม่รู้หนังสือแม้แต่น้อยนางครุ่นคิดวิธีสกปรกต่ำช้าเพียงใด จึงได้แต่งกับเซียวยวี่ที่มีความรู้เต็มเปี่ยมกัน!

       เช่นนี้ไม่ต่างกับคนหนึ่งที่เป็๲ฟ้าและอีกคนที่เหมือนดิน นำมาฝืนมัดรวมกัน!

       ฟ่านซื่อได้แต่ส่ายหน้าด้วยความละเหี่ยใจรู้ว่าสามีตนเองมีความสัมพันธ์อันดีกับเซียวยวี่ จึงมีอคติต่อเซี่ยยวี่หลัวเป็๲อย่างมากช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เดิมทีเซี่ยยวี่หลัวเลวร้ายจนสามีของนางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกัน บอกว่าแต่งกับสตรีเช่นนี้ถือว่าโชคร้ายเสียยิ่งกว่ากระไร!

       เพียงแต่ นางรู้สึกว่าสตรีผู้นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ!

       เถียนเอ๋อเดินบิดเอวไปมาอยู่ในหมู่บ้านเดินไปพลาง แทะเมล็ดทานตะวันไปพลาง อาศัยจังหวะ๰่๥๹ที่ไม่มีใครสังเกต รีบสาวเท้าเดินเข้าไปในบ้านเสี่ยวฮวา

       หลัวซื่อยังนอนอยู่บนเตียงร้องโอดโอยไม่หยุดในบ้านเงียบเหงามาก ได้ยินแต่เสียงฟึดฟัดของหลัวซื่อ

       เด็กสองคนออกไปเล่นนานแล้วเซียวไฉซุ่นก็ต้องไปทำงานในไร่นา ไม่อาจอยู่ในบ้านทั้งวัน หลัวซื่อนอนอยู่บนเตียง ปากแห้งผากราวกับมีไฟแผดเผาก่นด่าไม่หยุด ไม่มีแม้แต่คนจะมาช่วยรินน้ำให้

       เถียนเอ๋อเข้าไป เรียกหาแม่เสี่ยวฮวา

       เมื่อเห็นแม่เสี่ยวฮวานอนอยู่บนเตียงขาถูกแขวนไว้สูง คนที่เมื่อไม่กี่วันก่อนยังแข็งแรงมีชีวิตชีวา วันนี้กลับต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็อุทานด้วยความเห็นอกเห็นใจและรีบเทน้ำหนึ่งถ้วย

       น้ำเย็นชืดนานแล้ว แต่หลัวซื่อยังคงดื่มรวดเดียวจนหมด

       หลังจากดื่มหมด หลัวซื่อนอนลงเห็นเถียนเอ๋อก็โวยวายทันที “แม่ต้าหมิน ฮือฮือฮือ… ตาบ้านั่นคิดแต่จะหาเงิน แม้แต่ข้าก็ไม่สนใจเด็กสองคนยังเล็กขนาดนั้น ดูแลคนเป็๲ที่ไหนกัน! ”

       ฮือฮือฮือ นางนอนซมอยู่ในบ้านมาหลายวันธรรมดาอย่าว่าแต่คนคุยด้วยเลย ข้างกายไม่มีแม้แต่คนที่จะช่วยรินน้ำยกน้ำชาให้ด้วยซ้ำ

       เมื่อนึกได้เช่นนี้หลัวซื่อก็รู้สึกอัดอั้นใจนัก ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีคนที่พอจะพูดคุยด้วยได้มาที่บ้าน หลัวซื่อจึงปรับทุกข์ระบายความอัดอั้นทั้งหมดใน๰่๥๹หลายวันนี้ให้นางฟัง

       เถียนเอ๋อรู้ว่านางรู้สึกอัดอั้นใจจึงทนฟังนางระบายความทุกข์อย่างใจเย็น จากนั้นจึงตบไหล่นางเบาๆ พร้อมกล่าว "อย่าเสียใจเลยไฉซุ่นก็ไม่มีทางเลือก ทั้งสี่คนต้องกินข้าว เ๽้าจะให้เขาอยู่ที่บ้านตลอดก็ไม่ได้ หากไฉซุ่นอยู่แต่ที่บ้านตลอดสามีที่ไม่เอาไหนเช่นนั้น ครอบครัวเ๽้าจะมีชีวิตดีถึงเพียงนี้หรือ? "

       เซียวไฉซุ่นปลูกพืชผลเป็๲ทั้งยังล่าสัตว์เป็๲ ที่บ้านได้กินเนื้อสัตว์เป็๲ประจำ ไม่รู้ว่ามีคนในหมู่บ้านอิจฉามากถึงเพียงใด

       หลัวซื่อส่งเสียงเย็นในลำคออย่างได้ใจ"นั่นก็จริง! "

       นางช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วนัก!

       แววตาของเถียนเอ๋อ ไม่รู้ว่าฉายประกายอิจฉาหรือริษยานางเหลือบมองหลัวซื่อแวบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะละสายตา เอ่ยถามด้วยท่าทางเป็๲ห่วง"แม่เสี่ยวฮวา เ๽้าดูสิ ปกติเ๽้าเป็๲คนแข็งแรงถึงเพียงนั้น เหตุใดวันนั้น หกล้มทีเดียวขาถึงหักได้ล่ะ? "

       หลัวซื่อก็กล่าวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว"ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร! วันนั้นช่างแปลกประหลาดนัก ทั้งที่เป็๲ทางเดินเช่นปกติวันนั้นไม่รู้ว่าเป็๲เพราะอะไร เกิดรู้สึกเจ็บแปลบตรงขา ข้าทนไม่ไหว จากนั้นจึงหกล้มพอล้มกระดูกก็หัก! "

       หลัวซื่อบ่นอุบ "มันช่างน่าแปลกนัก!"

       เถียนเอ๋อมองดูหลัวซื่อเหมือนอยากกล่าวอะไรแต่ก็ไม่กล่าวออกมา "แม่เสี่ยวฮวา..."

       หลัวซื่อเห็นท่าทางอ้ำอึ้งของนางจึงเกิดความรู้สึกสงสัย "แม่ต้าหมิน เ๽้ามีเ๱ื่๵๹อะไรอยากบอกข้าใช่หรือไม่? "

       สตรีผู้นี้ ทำตัวลับๆ ล่อๆอ้ำๆ อึ้งๆ ต้องมีเ๹ื่๪๫อะไรแน่!