เมื่อเห็นเงาเบื้องหน้าค่อยๆ เล็กลงหน้าผากของซูฉีฉีก็ผุดเหงื่อเย็นออกมาจำนวนมาก “เหลยอวี๊เฟิงช่วยข้าที”
นางคิดว่าผู้ที่เตะคนชุดดำจนลอยกระเด็นนั้นคือเหลยอวี๊เฟิง
แต่้านั้นกลับเงียบสงบเป็เวลานาน
“แม่นางจับสิ่งนี้เอาไว้” สักพักหนึ่ง้าของนางก็ปรากฏเถาวัลย์ขึ้นเส้นหนึ่ง
แต่ว่าเสียงนี้ ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของซูฉีฉีก็คือบุคคลที่ช่วยเหลือนางเอาไว้นั้นมิใช่เหลยอวี๊เฟิง
ทว่าตอนนี้ไม่มีเวลาให้นางมาคิดอันใดให้มากสามารถรักษาชีวิตได้ก่อนนั้นถึงจะเป็เื่สำคัญ นางรีบคว้าเถาวัลย์เอาไว้ก่อนที่จะให้คน้านั้นดึงขึ้นตามสะดวกมือข้างหนึ่งของนางเจ็บจนไร้ความรู้สึกแล้วทำให้นางต้องใช้พละกำลังทั้งหมดด้วยมืออีกข้างหนึ่ง
ตัวนางค่อยๆ ลอยขึ้นไปข้างบนทำให้นางสามารถมองใบหน้าของผู้ที่ช่วยเหลือได้อย่างชัดเจน
ใบหน้างามสง่า อ่อนโยนดั่งหยกเขาสวมเสื้อคลุมตัวยาวสีไพลิน รูปร่างผอมบาง แต่กลับมีดวงตาระยิบระยับ สะกดสายตา
ดูเสมือนเทพเซียนมาจุติบนโลกมนุษย์
ซูฉีฉียิ้มขอบคุณในความช่วยเหลือของคนผู้นี้เมื่อปีนมาจนเกือบถึงยอดเขาแล้วก็กลับเห็นคนกำลังพุ่งออกมาจากด้านหลังพร้อมดาบเล่มหนึ่งในมือ
“ระวัง”ซูฉีฉีะโออกมาเสียงดัง บุรุษเสื้อไพลินก็เอียงตัวหลบได้ทันท่วงทีทว่าเถาวัลย์ในมือที่กำลังดึงซูฉีฉีอยู่นั้นเกือบจะลื่นหลุดออกไปเพียงแค่เหม่อลอยไปชั่วขณะก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามนั้นถือโอกาสถีบเขาตกลงไปพร้อมกับซูฉีฉี...
เสียงของลมดังแว่วเข้ามาในหูซูฉีฉีมิได้ปิดเปลือกตาลงแต่กลับเบิกตามองตรงไปข้างล่างของเหวลึก
แต่เดิมคิดว่าจะต้องตายอย่างแน่นอนซูฉีฉีกลับรู้สึกผิดต่อบุรุษที่มาช่วยชีวิตตนเองเป็อย่างมาก ทว่าที่คาดไม่ถึงก็คือบุรุษผู้นั้นลอยอยู่กลางอากาศก่อนจะดึงและโอบเอวของนางเอาไว้จากนั้นเขาก็โยนเถาวัลย์ในมือทิ้งไปก่อนจะหยุดตัวอยู่กลางอากาศใช้ขาทั้งสองข้างยันไว้กับกำแพงเหวแล้วจึงดีดตัวขึ้น ทำให้แต่เดิมที่ตกอยู่ในสถานการณ์ดิ่งลงพื้นนั้นสามารถลอยตัวได้สูงขึ้น
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะใซูฉีฉีในตอนนี้รู้สึกแค่ว่านางโชคดีเหลือเกินที่สามารถรอดชีวิตได้
มือทั้งสองของนางกำเสื้อสีไพลินของบุรุษตรงหน้าแน่น
เมื่อขึ้นมาถึงยอดเขา บุรุษเสื้อไพลินก็รีบปล่อยมือจากซูฉีฉีทันที “แม่นาง ขออภัยที่เสียมารยาท”
นับว่าเป็สุภาพบุรุษโดยแท้
“ขอบคุณคุณชายที่ช่วยชีวิต”ซูฉีฉียังคงใจนมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มไปหมดคนชุดดำเมื่อครู่คิดว่าซูฉีฉีนั้นต้องตายอย่างแน่นอนจึงหมุนตัวกลับไปแต่แรกแล้ว
คิดมิถึงว่าบุคคลตรงหน้าจะมีวิชาตัวเบาที่เก่งกาจถึงเพียงนี้ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นแต่กลับสามารถดีดลอยตัวกลับขึ้นมาบนยอดเขาได้
บางทีคนที่สามารถเป็คู่ต่อสู้กับเขาได้บนแผ่นดินนี้คงมีเพียงม่อเวิ่นเฉินแล้วกระมัง
เมื่อนึกถึงม่อเวิ่นเฉินนางก็รีบควานหาหลินจือเงาในแขนเสื้อของตนทันที ยังดีที่มันยังอยู่
“แม่นางมิต้องเกรงใจไปทว่าข้าน้อยนั้นอยากจะขออะไรสักเล็กน้อยได้หรือไม่” สีหน้าของบุรุษเสื้อไพลินยังคงอ่อนโยนดังเดิมพร้อมยกมือขึ้นคำนับ
“ขอแค่เป็สิ่งที่ข้าทำได้ข้าย่อมไม่ปฏิเสธแน่” ซูฉีฉีตอบกลับอย่างไม่มากพิธี
“ไม่ว่าแม่นาง้าอะไร ผู้น้อยแซ่เฝินล้วนเสียสละให้ได้ทั้งหมดแต่ข้าน้อยขอให้แม่นางมอบหลินจือเงาพันปีที่อยู่ในมือแม่นางได้หรือไม่” คุณชายผู้อยู่ในชุดสีไพลินก็พูดตรงๆ ออกมาโดยมิได้อ้อมค้อมอีกต่อไป
เขาก็มาหาหลินจือเงาพันปีบนเขานี้เช่นกัน
ซูฉีฉีกำแขนเสื้อแน่น ลังเลอยู่ครู่หนึ่งตามหลักแล้วบุรุษตรงหน้าได้ช่วยชีวิตของนางเอาไว้นางควรที่จะตอบแทนบุญคุณโดยไม่ลังเลทว่าหลินจือเงาพันปีนี้เกี่ยวพันกับชีวิตของม่อเวิ่นเฉิน...
“ท่านผู้นี้คือหมอเทวดาเฝินเหวินใช่หรือไม่?”ในขณะที่ซูฉีฉีกำลังลังเลอยู่นั้นข้างหลังก็มีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังออกมาจากปากของเหลยอวี๊เฟิง
เมื่อหันกลับไปเห็นรอยยิ้มที่ไร้พิษภัยของเหลยอวี๊เฟิงคิ้วของซูฉีฉีก็ขมวดเข้าหากันแน่น ดูเหมือนว่าคนผู้นี้จะอยู่บริเวณนี้มาั้แ่แรก
แต่กลับไม่คิดจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือ
ทว่านางมิได้กล่าวโทษเขา ชีวิตของนางแต่เดิมก็ไม่มีผู้ใดสนใจอยู่แล้ว
นางชินเสียแล้ว
อีกทั้งเมื่อได้ยินว่าบุคคลตรงหน้านั้นเป็หมอเทวดาเฝินเหวินที่มีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธภพนางก็อดจะนิ่งตะลึงค้างมิได้
“เป็ข้าน้อยเองคุณชายท่านนี้คือ?” คุณชายเสื้อครามนิ่งไปเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าจะปรากฏรอยยิ้มบางๆ กลับคืนมาดั่งเดิม
“ข้าน้อยเหลยอวี๊เฟิง”
“ที่แท้ก็เป็เ้าสำนักคนใหม่ของสำนักเหลยเป็เกียรติที่ได้พบท่าน” เฝินเหวินยกมือขึ้นคารวะน้อยๆในสายตามีแววระแวดระวังขึ้นแวบหนึ่ง
คิดไม่ถึงเสียจริงว่าจะเจอกับคนสำนักเหลยในสถานที่แห่งนี้
“เช่นกันๆ”เหลยอวี๊เฟิงยังคงยิ้มอยู่ “คุณชายเฝินก็อยากจะได้หลินจือเงาเหมือนกันหรือ?”
“ใช่แล้วขอรับ” เฝินเหวินตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาพลางสายตาเหลือบมองไปที่สีหน้าของเหลยอวี๊เฟิง
“ถ้าเช่นนั้นพวกเราลองมาพนันกันดู ถ้าหากท่านชนะแล้ว หลินเจอเงานี้ก็จะเป็ของท่าน แต่ถ้าหากท่านแพ้...”เหลยอวี๊เฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“เชิญพูด”รอยยิ้มของเฝินเหวินลึกขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
