น่าแปลกใจยิ่งที่เฉินจิ้งเจียยังไม่นอน ครั้นได้ยินเสียงหนานจือจากข้างนอก นางก็เปิดประตูออกไป

        “ท่านพ่อ? ดึกเพียงนี้ ไฉนท่านถึงมาหรือเ๯้าคะ?”

        เฉินจิ้งเจียเอ่ยพลางเดินขนาบข้างป๋อชางโหวเข้าเรือน ทั้งยังไม่ลืมสั่งให้หนานจือไปเตรียมชาร้อนไว้อีกด้วย

        ครั้นเห็นเฉินจิ้งเจียสั่งงานเด็กสาวรับใช้ ท่าทีก็ดูใจเย็นลงไม่น้อย ป๋อชางโหวรู้สึกเหมือนเห็นฮูหยินของเขา

        “ไยท่านพ่อถึงมองเจียเอ๋อร์เ๽้าคะ?” เฉินจิ้งเจียถาม

        นั่นทำให้ป๋อชางโหวได้สติกลับมา คำว่ารักและเอ็นดูเต็มเปี่ยมเขียนประทับติดบนใบหน้า “ไม่มีอะไรหรอก เจียเอ๋อร์ของพ่อเติบโตแล้ว คิดอ่านเพื่อตัวเองได้แล้ว”

        เมื่อได้ยินดังว่า เฉินจิ้งเจียจึงหัวเราะ ก่อนเทชาร้อนให้ป๋อชางโหวถ้วยหนึ่ง

        นางคือคนที่ผ่านชีวิตมาสองชาติ หากทั้งสองชาตินี้มิอาจมองใครให้ทะลุปรุโปร่งได้สักคน ยังคงโง่เขลาเบาปัญญาทั้งสองชาติอีกละก็ เช่นนั้นการเกิดใหม่ของนางจะยังมีความหมายอะไรอีก?

        ในเมื่อช่วยท่านแม่ไม่ทันแล้ว เช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องส่งพวกที่ทำร้ายท่านลงนรกให้จงได้!

        “ท่านพ่อคิดว่าเ๹ื่๪๫ที่เจียเอ๋อร์เลือกสามีแต่งงานให้ตนเอง บุ่มบ่ามไปใช่หรือไม่?”

        ที่จริงในใจป๋อชางโหวอยากตอบว่าใช่ ทว่าพอคำพูดจุกถึงปากก็เปลี่ยนคำพูดไป “เปล่า เจียเอ๋อร์ของพ่ออยากทำอะไรก็ทำไปเลย”

        เขากล่าวพลางยกมือลูบหัวทุยของเฉินจิ้งเจีย “ลูกชื่นชอบเผยฉางชิงนั่น ต่อให้เขาไร้ประโยชน์ พ่อก็ประคับประคองได้อยู่ดี เ๯้าเป็๞ลูกสาวของป๋อชางโหว ควรทำตามใจปรารถนา”

        ดวงตาเฉินจิ้งเจียร้อนผะผ่าวขึ้นเล็กน้อย พ่อของนางมักตามใจนางและรักเอ็นดูนางเช่นนี้อยู่เสมอ

        “ท่านพ่อ ท่านเชื่อมั่นในสายตาเจียเอ๋อร์ได้ เผยฉางชิงมิใช่พวกไร้ความสามารถเ๯้าค่ะ!” เฉินจิ้งเจียบอก แววตาหญิงสาวเปล่งประกายตาม

        “เจียเอ๋อร์ ลูกคงรู้ว่าลูกเหมือนแม่ถึงเจ็ดส่วน หากแต่นิสัยกลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง” ป๋อชางโหวเอ่ย สีหน้าเต็มเปี่ยมด้วยคิดถึงคะนึงหา

        “แม่เ๯้าอ่อนโยนมีความรู้ ปรนนิบัติต่อผู้อื่นด้วยความอ่อนน้อมยิ่งยวด แต่นิสัยเ๯้ากลับสู้คนไม่ยอมใคร”

        เฉินจิ้งเจียเงยหน้าสบตาป๋อชางโหว “สู้คนไม่ยอมใคร ไม่ดีหรอกหรือ?”

        สู้คนไม่ยอมใครไม่ดีงั้นหรือ? ป๋อชางโหวหัวเราะ “เจียเอ๋อร์ เ๯้ายังมีพ่อ มีพี่ชาย เ๯้าไม่ต้องสู้คนไม่ยอมใครขนาดนี้ก็ได้”

        คำพูดนี้ นางมิอาจยอมรับได้

        ชาติก่อนนางนั้นเหมือนมารดาทุกประการ ทั้งอ่อนโยนมีความรู้ แล้วยังอ่อนน้อมนุ่มนวลอีกด้วย

        แต่ท้ายที่สุดเล่า?

        บิดาผู้ทุ่มทั้งแรงกายแรงใจคอยปกป้องนาง เมื่อได้ยินว่าลูกในท้องนางถูกใส่ร้าย ก็ตรอมใจจนสิ้นสติไม่ฟื้น

        พี่ชายผู้ทำ๼๹๦๱า๬ในสนามรบที่คอยปกป้องนาง กลับตายใน๼๹๦๱า๬ ตายที่ชายแดน แม้แต่ร่างยังมิอาจรับกลับมาได้

        นางมีบิดาคอยปกป้อง มีพี่ชายคอยคุ้มกัน หากแต่ท้ายสุดก็ทำได้เพียงมองพวกเขาล้มหายตายจากไปทีละคน ไม่แม้แต่จะรู้ว่ามีมีดเชือดง้างอยู่เหนือหัวตนเองด้วยซ้ำ

        เฉินจิ้งเจียยกชาจิบอึกหนึ่ง

        ดังนั้นในชาตินี้ นางจะไม่ยอมเป็๞เฉินจิ้งเจียผู้อ่อนแอคนนั้นอีกแล้ว นางจะแข็งแกร่งขึ้น จะทำให้คนที่ทำร้ายนางมองนางก้าวหน้าขึ้นสู่จุดสูงสุดไปทีละขั้นให้จงได้!

        นางจะปกป้องบิดาและพี่ชายให้ได้ ไม่ยอมให้เกิดเ๱ื่๵๹ใดๆ กับพวกเขาเพราะนางอีกแล้ว!

        “เจียเอ๋อร์รู้อยู่แล้ว ท่านพ่อดีที่สุดแล้วเ๯้าค่ะ!”

        นางกอดแขนป๋อชางโหวด้วยท่าทางน่ารัก ทว่าป๋อชางโหวกลับมองเห็นแววผ่านโลกอย่างโชกโชนที่ไม่สมกับอายุเช่นนี้อยู่ในดวงตานาง

        เจียเอ๋อร์ของเขาผ่านอะไรมากันแน่?

        ความสงสัยผุดขึ้นเต็มทรวง หากแต่ป๋อชางโหวก็กลับเรือนไปทั้งอย่างนั้น

        จ้าวอี๋เหนียงยังไม่นอน ครั้นเห็นป๋อชางโหวกลับมา ก็เผยยิ้มอ่อนโยนทันใด “ท่านโหว ท่านกลับมาแล้ว”

        อากัปกิริยายกยิ้มของนางดูเหมือนซูเหยายิ่งนัก โดยเฉพาะองศาหยักมุมปากยังเหมือนซูเหยาทุกประการ

        แน่นอนว่าจ้าวอี๋เหนียงไม่มีทางบอกผู้อื่น นางเคยมองซูเหยายิ้มนับครั้งไม่ถ้วน จากนั้นกลับไปพยายามฝึกหน้ากระจก นั่นจึงมั่นใจว่าทุกคราที่นางยิ้มล้วนเหมือนซูเหยาทุกประการ

        นางรู้ดี แม้นป๋อชางโหวจะมีอนุ ทว่าในใจของเขาซูเหยากลับอยู่ในตำแหน่งที่ต่างไป

        “อืม” ป๋อชางโหวตอบกลับเสียงเรียบ ไม่ว่ารอยยิ้มจ้าวอี๋เหนียงจะนุ่มนวลเพียงใด เหมือนกับซูเหยาเพียงใด แต่เขากลับหาได้สนใจทั้งสิ้น

        เขาถอดเสื้อคลุมออกด้วยตัวเอง ทิ้งกายลงบนเตียง ทั้งยังหันหน้าไปข้างนอก ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังอันเหินห่างแก่จ้าวอี๋เหนียงอีกครั้ง

        พอมองแผ่นหลังนั้น จิตใจจ้าวอี๋เหนียงก็เริ่มไม่สงบขึ้นมา

        หากเป็๲เมื่อก่อน นางคอยป๋อชางโหวกระทั่งดึกดื่นเช่นนี้ ป๋อชางโหวยังกำชับนางพักหนึ่ง ให้นางดูแลสุขภาพ อย่านอนดึกเกินไป

        ทว่ายามนี้ อย่าว่าแต่สนใจเลย แม้แต่พูดให้มากขึ้นสักคำยังไม่มีเสียด้วยซ้ำ

        ราวกับมีบางอย่างค่อยๆ จางหายไป จ้าวอี๋เหนียงพยายามไขว่คว้ามันไว้สุดชีวิต แต่ไม่ว่าอย่างไรก็คว้าไว้ไม่ได้สักที

        คนสองคนบนหนึ่งเตียงที่คิดไปต่างๆ นานาต่างกัน ล้วนไม่มีใครหลับอย่างสงบได้สักคน...

        พอฟ้าสาง ป๋อชางโหวก็เร่งรีบออกไปทันที จ้าวอี๋เหนียงเห็นแผ่นหลังเขาลิบๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีเ๱ื่๵๹บางอย่างที่นางมองข้ามไป

        ไม่คอยให้นางทันเข้าใจ เฉินจิ้งโหรวก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาอย่างตื่นเต้น “ท่านแม่! มีข่าวดีเ๯้าค่ะ!”

        ครั้นเห็นเฉินจิ้งโหรว จ้าวอี๋เหนียงถึงได้วางความกังวลทั้งหลายลง ก่อนเผยรอยยิ้ม “มีอะไรกันโหรวเอ๋อร์?”

        “ท่านคงจำคุณชายเผยผู้นั้นได้ใช่หรือไม่? คนที่เฉินจิ้งเจียปลาบปลื้มน่ะเ๯้าค่ะ?” นางพูดไป หางตาก็แทบมิอาจสะกดความดีใจเอาไว้ได้

        เมื่อพูดถึงเผยฉางชิง ก็เสมือนว่ากำลังเตือนจ้าวอี๋เหนียง เ๱ื่๵๹ของเฉินจิ้งเจียนั้น ป๋อชางโหวหาได้ยอมบอกนางมากมายนัก

        ยามนี้แม้แต่เฉินจิ้งโหรวยังรู้เ๹ื่๪๫เกี่ยวกับเผยฉางชิง แต่นางกลับรู้แค่ว่าเมื่อวานคนผู้นี้มาพบป๋อชางโหวที่วัดอันเหรินเท่านั้น

        จ้าวอี๋เหนียงอารมณ์เสียอยู่ในใจ ทว่ากลับมิได้แสดงออกทางสีหน้าแต่อย่างใด แค่ยกมือลูบหัวเฉินจิ้งโหรวอย่างรักใคร่ “จำได้สิ คุณชายเผยผู้นั้นมีอะไรอย่างนั้นหรือ?”

        “เมื่อคืนคุณชายเผยพักอยู่ในวัด ในเรือนเฉินอี้เหอ ได้ยินว่าวันนี้ท่านพ่อส่งคนกลับจวนแต่เช้า ให้พ่อบ้านคัดเลือกเด็กรับใช้ผู้ปราดเปรื่องส่งให้คอยปรนนิบัติเขาเ๯้าค่ะ”

        นางเล่าไปก่อนหัวเราะขึ้นเอง “ท่านแม่ว่าน่าขันหรือไม่เ๽้าคะ เฉินจิ้งเจียเป็๲ถึงคุณหนูใหญ่แห่งจวนป๋อชางโหว คาดไม่ถึงว่าจะชอบพวกยาจกที่ไม่มีปัญญาแม้แต่จะจ้างบ่าวไพร่เสียอย่างนั้น!”

        “เ๯้าอย่าว่าคุณหนูใหญ่เช่นนี้ บางทีคุณชายเผยอาจเป็๞คนดีก็ได้? อย่างอื่นไม่ต้องพูด อย่างไรเสียยังมีพ่อกับพี่ใหญ่เ๯้าคอยจับตามอง ไม่น่าเกิดปัญหาอะไรอยู่แล้ว”

        จ้าวอี๋เหนียงเป็๲เช่นนี้เสมอมา อยู่ต่อหน้าคนนอก ล้วนไม่เคยแสดงความไม่พอใจต่อเฉินจิ้งเจียและเฉินอี้เหอสักครั้ง กระทั่งว่าคอยปกป้องอยู่เสมอ

        เพียงแต่แท้จริงแล้วการปกป้องเช่นนี้เป็๞การดีหรือการร้ายนั้น ก็สุดจะรู้ได้เช่นกัน

        เฉินจิ้งโหรวเบะปากอย่างไม่สนใจ “ท่านแม่ ข้าเห็นว่าในเมื่อท่านพ่อเห็นชอบคุณชายเผยแล้ว เช่นนั้นเ๱ื่๵๹นางโง่เฉินจิ้งเจียก็เป็๲อันจัดแจงเรียบร้อยแล้ว จากนี้ผู้ที่จะได้เกี่ยวดองคนต่อไปของจวนป๋อชางโหว ต้องเป็๲คุณหนูรองอย่างข้าแน่นอน!”

        “ดูเ๯้าสิ นี่คือสิ่งที่สตรีสมควรพูดหรือเช่นไร?”

        แม้กำลังตำหนิ ทว่าน้ำเสียงจ้าวอี๋เหนียงกลับอ่อนโยนยิ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เหมือนกำลังดุด่า

        “คนที่จะเกี่ยวดองคนต่อไปย่อมเป็๞พี่ใหญ่เ๯้าอยู่แล้ว เ๯้าพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้าอะไรกัน?”

        จ้าวอี๋เหนียงย่อมไม่คิดล่วงเกินเฉินอี้เหอ ใครใช้ให้นางมิอาจกำเนิดบุตรชายมาแย่งชิงสถานะนี้กับเฉินอี้เหอกันล่ะ

        ในอนาคตเฉินจิ้งโหรวออกเรือนไป อย่างน้อยก็ต้องพึ่งพิงพี่ใหญ่คนนี้ ที่บ้านพ่อตาแม่ยายมีคนอยู่ เช่นนั้นเฉินจิ้งโหรวถึงจะยืนหยัดในบ้านสามีได้

        ทว่าเฉินจิ้งโหรวกลับไม่นึกถึงจุดนี้ หน้าตาแสดงความไม่พอใจเต็มเปี่ยม “เขาเป็๲พี่ใหญ่ของเฉินจิ้งเจีย หาใช่พี่ใหญ่ของข้าเสียหน่อย”