ฝาหม้อโบราณขนาดหนึ่งเมตรสลักเสลาสิงสาราสัตว์เป็ลวดลาย ล้วนแล้วแต่เป็สัตว์สมัยโบราณทั้งสิ้น ลวดลายเอ่อท้นด้วยความงามประหลาด โคจรหยดย้อยอยู่้าหม้อโบราณ ส่งเสียงน่าพิศวงออกมาไม่ได้ขาด
หม้อโบราณที่เ่ิูถูกขังอยู่ สีเหลืองทองแดงระยิบระยับบางเบา
เขาโดนขัง
ด้านในหม้อโบราณนั้นธรรมดามาก ทว่ากลับมีของเหลวใสสีเหลืองอ่อนจุอยู่ ห่อหุ้มร่างกายเขาั้แ่หัวจรดเท้า ความรู้สึกเหมือนต้มยาต้มสุราอย่างไรอย่างนั้น
และของเหลวสีเหลืองอ่อนนี้ก็ไม่รู้คืออะไร ดมกลิ่นทีก็มีกลิ่นหอมอ่อนจาง แต่หากแยกแยะโดยละเอียดแล้ว มันเหมือนจะต้มออกมาด้วยส่วนผสมที่ไม่เหมือนกัน เต็มไปด้วยกลิ่นอายของยาเทวดา
“เฮอะๆ ข้าเข้าใจแล้ว เห็นทีโลกข้างนอกจะโดนชักนำไปทางผิดกันหมด ตอนที่เ้าโด่งดังในสมรภูมิหุบเขาปัดป้องได้นั้นไม่ใช่เพราะตนมีของวิเศษ แต่เป็เพราะกายศักดิ์สิทธิ์โลหิตัต่างหาก” ชายอาภรณ์ดำเอ่ย น้ำเสียงปรีดายากจะปกปิด “แต่นี่สิดียิ่งกว่า สำหรับข้าแล้ว ยามนุษย์ที่ปรุงจากเืเนื้อของมนุษย์ ต้องสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าสมบัติใดๆ อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ”
เ่ิูดิ้นรนอยู่หลายครั้ง
ร่างกายสั่นไหว แต่ไม่อาจฉีกเรี่ยวแรงประหลาดที่ผูกมัดตัวเขาไว้ได้
กลับเป็ของเหลวสีเหลืองนั่นที่พลิกกลับ กรอกเข้าปากเขาบางส่วน มากจนเขาไอออกมา...
“ฮ่าๆ อย่าใจร้อน จะปรุงยาต้องใช้เวลาเก้าวันถึงสำเร็จ หากปณิธานของเ้ามากพอจะดื้อรั้นได้ อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตได้หกวันล่ะน่า ฮ่าๆ” น้ำเสียงบุรุษชุดดำอึมครึมยิ่งกว่าเดิม “อย่ากลัวไป น้ำยาศักดิ์สิทธิ์ในหม้อโบราณนี้ข้าต้มจากสมุนไพรวิเศษยาเทวดามานับไม่ถ้วนชนิด เป็ของล้ำค่ายิ่งกว่าความหวังใดในโลก เ้าไม่รู้หรอก ว่าคนอื่นๆ ต้องจ่ายราคามหาแพงขนาดไหนเพื่อให้ได้น้ำยาศักดิ์สิทธิ์นี้สักหยด ข้าจับเ้าแช่ลงไปทั้งตัวตอนนี้ถือว่าโชคหล่นทับนะ ฮ่าๆๆๆ!”
เ่ิูพลันรู้สึกถึงความร้อนที่มากขึ้นเรื่อยๆ ในหม้อโบราณ
น้ำยาศักดิ์สิทธิ์ ค่อยๆ กระจายเป็บรรยากาศสีทองอ่อนจาง เอ่อท้นออกจากปากหม้อ
กลิ่นหอมของยาในหม้อโบราณเข้มข้นขึ้นเป็ลำดับ
เ่ิูขยับตัวไม่ได้
ทุกคราที่เขาสูดเอากลิ่นอายน้ำยาเข้าไป จะรู้สึกถึงความสบายกายสบายใจ าแในร่างพลิกฟื้นด้วยความเร็ว ความเจ็บซ่อนเร้นตามกระดูกและกล้ามเนื้อ แล้วยังกำลังภายในที่ยุ่งเหยิงก็ค่อยๆ เข้าสู่ความสมดุล
เ่ิูใจเต้น
เขาไม่ขัดขืนอะไรอีก กลับกันยังโคจรวิชาลมหายใจไร้ชื่อ หายใจเข้าออก ตั้งใจสูบรับฤทธิ์ยาแห่งน้ำยาศักดิ์สิทธิ์
ก่อนอื่นต้องรักษาอาการาเ็ก่อน จากนั้นค่อยคิดวิธีหนี
ฝาหม้อโบราณทองเหลืองลอยโคจร หยดติ๋งๆ เหมือนแผ่นเสียงทองคำ มองไม่เห็นลวดลายสิงสา้าอีกต่อไป กลิ่นอายสีทองด้วยการนำพาของฝาหม้อ จึงไม่เอ่อล้นออกจากหม้อโบราณ แต่กลับโคจรไปพร้อมๆ กับฝาหม้อ กลายเป็สภาพอลหม่านรวมตัวกันอยู่บนฝา ยิ่งนานยิ่งมาก จากนั้นก็กลับเข้าในหม้อโบราณอีกครั้งหนึ่ง
บางทีเพราะอารมณ์ดีกระมัง ชายอาภรณ์ดำถึงได้พูดมากเป็พิเศษ
“มาเมืองลู่ิคราวนี้เพราะเหตุอื่นแท้ๆ ไม่นึกเลยว่าทำเื่นั้นไม่ทันจะสำเร็จ ก็มาพบเ้าผลประโยชน์เหนือความคาดหมาย” บุรุษชุดดำยากจะปกปิดอารมณ์ตื่นเต้นของตัวเอง
นับจากตำแหน่งและประสบการณ์ของเขาแล้ว ยังอุตส่าห์หลุดมาดแสดงอารมณ์ได้ขนาดนี้ อาจเห็นได้เลยว่ายามนุษย์โลหิตันั้นมีค่ามหาศาลเพียงไหน
“ฮ่าๆ รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวใช่ไหมเล่า อาการาเ็ในร่างฟื้นฟูอย่างรวดเร็วใช่หรือเปล่า?”
“นั่นก็เพราะน้ำยาศักดิ์สิทธิ์กำลังช่วยเ้ารักษา เปลี่ยนแปลงสภาพร่างกายของเ้าอยู่ไงล่ะ ฮ่าๆ เ้ารู้หรือเปล่าว่าเพื่อจะปรุงน้ำยาศักดิ์สิทธิ์นี่ ข้าต้องเสียเวลาไปถึงร้อยปีเต็ม ไปมาทั่วดินฟ้ามหาสมุทร ถึงได้รวบรวมส่วนผสมทางยาทั้งหมดมาได้ สบายเ้าแล้ว ฮ่าๆๆ”
“ให้ข้าทาย เ้ากำลังพยายามสูดเอาน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ฟื้นฟูาแ เพิ่มระดับพลัง อยากจะหนีออกจากหม้อโบราณอย่างนั้นใช่ไหม?”
“อย่าฝันลมๆ แล้งๆ ล่ะ หม้อทองเหลืองยอดเมฆา ข้าบุกเบิกมาเพื่อห้าสิบปีก่อน ได้มาจากที่า เลิศล้ำไร้สิ้น ไม่เคยมีสิ่งใดหลบหนีออกมาจากหม้อทองเหลืองได้ เ้าสบายใจได้ เพราะข้าพึ่งพามัน ถึงได้สมญานามว่าาายาหงส์ฟ้า”
บุรุษชุดดำเหมือนกลายเป็พวกช่างฝอย ถึงได้ฝอยไม่หยุดสักที
เ่ิูใ
“าายาหงส์ฟ้า? เ้าคืออาจารย์าุโเฉินของขบวนสำนักหงส์ฟ้าที่มาเยี่ยมเยือนสำนักกวางขาวหรือ?” เ่ิูเปิดปากถาม
บุรุษชุดดำเงียบเสียงไป
ครู่ต่อมา เขาก็ะเิหัวเราะลั่นอีกครั้ง “ต่อให้เ้ารู้แล้วอย่างไร กลับกันเ้าก็จะกลายเป็ศพอยู่รอมร่อ ไม่ผิด ข้าคือเิ่ิ๋แห่งสำนักหงส์ฟ้า ในเมื่อเ้ารู้นามของข้าแล้ว ก็รีบๆ ตายซะเถอะ ได้รู้ก็เท่ากับเป็บุญของเ้าแล้ว”
เ่ิูไม่เอ่ยอะไรอีก
าายาหงส์ฟ้าเิ่ิ๋ คือฉายานามที่โด่งดังยิ่งนัก
ว่ากันว่าชายคนนี้ไม่เพียงแค่พลังแกร่งกล้าเท่านั้น เขายังเป็ปรมาจารย์ด้านยาขั้นสูงท่านหนึ่ง เชี่ยวชาญแตกฉานในศาสตร์การปรุงยา เส้นสายกว้างไกล เป็เนืองนามสูงสุดในบรรดาสิบยอดสำนัก จอมยุทธ์อาณาทะเลระทมมากมายต่างก็ขอร้องให้เขาปรุงยาให้ เป็ชายที่มีพลังแข็งกล้ายิ่งกว่าคนที่ฐานันดรสูงกว่าเขาหลายคน
ชื่อเสียงเรียงนามชายผู้นี้ดีเป็ยิ่งยวด
แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำเื่พรรค์นี้เข้าจริงๆ
ข่งคงเตือนเ่ิูไว้นานแล้ว ว่าหากเขาตัดสินใจจะไปสำนักหงส์ฟ้าจริงล่ะก็ เขาจะต้องระวังอาจารย์เฉินไว้ให้ดี ดูท่าข่งคงเหมือนจะค้นพบอะไรบางอย่าง เ่ิูปฏิเสธจะไปสำนักหงส์ฟ้า แต่เดิมที่คิดว่าจะไม่มีทางได้ติดต่อกับคนๆ นี้ กลับตาลปัตรเมื่อเิ่ิ๋เ้าเล่ห์เลวร้ายถึงที่สุด ถึงได้สะกดรอยตามลับๆ มาจนถึงขั้นนี้
บัดนั้นเองที่ความคิดหลายอย่างแล่นขึ้นมาในสมองเ่ิู
แต่เขาก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเื่พวกนี้ เขารีบเก็บใจสำรวม ไม่หวั่นไหวต่อสภาวะแวดล้อม ไม่ขยับเยื้อน เขาโคจรวิชาลมหายใจไร้ชื่อ พยายามฟื้นฟูอาการาเ็
เวลาไหลผ่านราวกับติดปีก
พริบตาเดียว ผ่านมาหนึ่งวันหนึ่งคืน
อุณหภูมิในหม้อทองเหลืองสูงขึ้นทุกทีๆ
น้ำยาศักดิ์สิทธิ์ถูกต้มสุกเต็มที่แล้ว มันเดือดปุดๆ ไอสีทองคำเข้มข้นขึ้นทุกที ในหม้อโบราณนั้นมองไม่เห็นทัศนียภาพใดเลย
เสื้อผ้าอาภรณ์บนร่างเ่ิูหลอมละลายจนเกลี้ยง เขานั่งแช่ตัวแดงๆ อยู่ในน้ำศักดิ์สิทธิ์เดือดระอุ
ดีที่พลังและเืเนื้อของเขาทรหดนัก จึงรับมือกับอุณหภูมิได้อย่างไม่ลำบาก
และบัดนี้ อาการาเ็ของเ่ิูก็ได้หายขาดแล้ว
เขาลองทำลายพลังที่กดทับปิดผนึกของในหม้อยา แต่ทำไม่สำเร็จ
พลังผนึกต้องห้ามของหม้อโบราณนั้นน่ากลัวกว่าที่เขาคาดไว้มาก
“ทำอย่างไรดี? หรือข้าต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆ?”
เ่ิูเร่งใช้สมองอย่างเร่งด่วน
“ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้” เ่ิูพลันนึกถึงภาพคนรู้จักมากมาย ใบหน้าอันคุ้นเคยคนแล้วคนเล่า กะพริบขึ้นมาในทะเลสำนึกของตัวเขาเอง
บิดามารดาเข้าสู่่นิทรานิรันดร์กาลบนพื้นดิน นึกไปถึงสิ่งที่บิดาพร่ำสอนไว้ก่อนตาย ให้เขาไปทวงคืนของที่เป็ของเขาจากราชสำนักเสวี่ย นึกถึงความจริงที่ยังไม่กระจ่างเื่พ่อแม่ที่สิ้นชีพในาพิทักษ์เมือง นึกถึงดวงหน้าอ่อนแอขาวซีดของเด็กน้อย นึกถึงรอยยิ้มของหวังเจี้ยนหรู นึกถึงเยี่ยนฝานและลูกทัพที่ดาหน้าเข้าสังหารอย่างไม่นึกกลับลำ
ใจที่เคยลังเลค่อยๆ หนักแน่นขึ้นมาทีละน้อย
หากแม้นมิใช่เพราะตัวเขาเอง ก็เพื่อคนที่ตายเพราะเขา เพื่อคนที่คิดถึงเขา เขาต้องรอด
ใจของเ่ิูชัดเจนนักในยามนี้
เขาไม่คิดอะไรให้มากความอีกแล้ว ตั้งจิตเป็สมาธิ โคจรวิชาลมหายใจไร้ชื่อ สูดเอาฤทธิ์ยาแห่งน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ต่อ ให้มันกลายเป็กำลังทดแทนในร่าง กำลังภายในเพิ่มขึ้นไม่หยุดด้วยสรรพคุณแห่งยาและหม้อโบราณ
พริบตาเดียว หนึ่งวันก็ผ่านพ้นไป
นับๆ ไปแล้ว เวลาที่เ่ิูอยู่ในหม้อโบราณนี้คือสองวันสองคืนเต็ม
น้ำยาศักดิ์สิทธิ์ในหม้อยาถูกเขาสูดเข้าไปไม่ต่ำกว่าหนึ่งในสี่
ในโลกตันเถียนแห่งกายนั้น เมฆหมอกกำลังเดือดพล่าน เมล็ดอัคคีเม็ดที่สี่เข้าสู่สภาวะเต็มร่าง เ่ิูหยิบยืมเอากำลังของน้ำยาศักดิ์สิทธิ์มาบุกเบิกน้ำพุิญญาตาที่สี่เสียดื้อๆ
เวลาไหลผ่านไปทุกวินาที
จิตใจของเ่ิูจมจ่อมอยู่กับโลกตันเถียน
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด
ครืน!
น้ำพุใสแห่งพลังพุ่งเสียดนภาจากดินเหลืองและฝุ่นทราย ราวกับลำน้ำัหยกคดเคี้ยวเหยียดยาวบนอากาศธาตุ สุดท้ายก็กลายเป็สายฝนพลังบริสุทธิ์ระลอกใหญ่ ตกซ่าๆ ลงมา ให้ความชุ่มชื้นแก่พื้นที่หลายพันเมตรในโลกทะเลทรายตันเถียน
น้ำพุิญญาตาที่สี่
สำเร็จ!
มันเสร็จไวกว่าที่เด็กหนุ่มคิดไว้มาก
หากนับโดยละเอียด คงต้องมอบความดีความชอบให้หม้อทองแดงยอดเมฆาและน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ โดยเฉพาะอย่างหลัง แอบซ่อนสุดยอดสมุนไพรไว้จำนวนมาก ดังนั้นจึงได้มาตรฐานพอบุกเบิกน้ำพุตาที่สี่ได้ในเวลาอันสั้น
เมื่อเข้าอาณาน้ำพุิญญาขั้นสี่ได้แล้ว พลังของเ่ิูก็เพิ่มขึ้นเป็ขั้นใหม่
ความรู้สึกแกร่งกล้าและยิ่งใหญ่โอบพันรอบตัวเขา
เขาลองสลัดผนึกพันธนาการของหม้อยาอีกรอบ
ทว่าก็พบอย่างน่าอาลัยนักว่าแม้พลังจะเพิ่มขึ้น แต่ก็ยังไม่อาจเปิดผนึกของหม้อทองเหลืองยอดเมฆาได้อยู่ดี ทว่าร่างกายของเขากลับขยับได้เล็กน้อยแล้ว ไม่จำเป็ต้องนั่งสมาธิสภาพเดิมอีกต่อไป
เ่ิูหาได้รีบร้อนไม่
ตอนนี้เองเขาก็ได้กระตุ้นท่วงทำนองยุคเทพมาร
ทุกครั้งหลังบุกเบิกน้ำพุิญญาตาใหม่ ท่วงทำนองยุคเทพมารจะสูบกำลังภายในของเขาไปทั้งหมด หลังฟอกให้หมดจดแล้วจึงสำรอกออกมา และหลังจากนั้น คัมภีร์โบราณก็จะมีหน้าใหม่ที่สามารถอ่านได้เพิ่มขึ้น เพิ่มวิชาใหม่หรือของอื่นๆ ตามมา
สี่กระบวนยุทธ์เทพราชันเกราะทองและสี่กระบวนยุทธ์ทหารเอกหนึ่งนิรันดร์ ล้วนคือสิ่งที่เ่ิูได้มาจากคัมภีร์
คราวนี้ การตอบรับของคัมภีร์ทองแดงเองก็มิได้ผิดแปลกอย่างที่คาดเอาไว้
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้