ปัก! ปัก! เสียงไม้กะเทาะดังอย่างไม่ขาดสาย
"เห้อ...วันนี้เพียงเท่านี้ก็แล้วกัน" ิเทียนเยว่ปาดเหงื่อและเหม่อมองฟ้า...เขามาอยู่โลกใบนี้ได้ 14 ปีแล้ว ใช่แล้ว...14 ปี! ตัวเขานั้นเป็หนุ่มชาวโลกผู้สิ้นชีพในโลกเก่าได้ข้ามมิติมายังโลกแห่งนี้...
[เริ่มการสุ่ม]
[ยินดีด้วยท่านได้รับอายุขัย 1 ปี!]
"เหอะๆ อยากให้ข้าทรมานจนตายหรือ" ิเทียนเยว่มองไปยังตัวหนังสือที่ลอยอยู่ตรงหน้าก่อนจะส่งเสียเหอะออกมาด้วยความขุ่นเคือง
ตัวเขาโชคดีได้ระบบมาในพร้อมกับกับการเกิดใหม่...ฟังดูดียิ่งนักเขาคิดว่าชีวิตนี้ต้องโรยไปด้วยกลีบกุหลาบแน่นอน แต่จนใจนักระบบ
บัดซบนี่ให้อายุขัยเขา 1 ปีในทุกๆวัน ไม่สิเมื่อห้าปีก่อนเขาได้รับ พร์ในการตัดไม้มาทำให้ทุกวันนี้ได้ดำรงชีพด้วยการเป็คนตัดฟืน
แต่แล้วอย่างไรกันโลกที่มีเทพเซียนบินว่อนไปมา เขาจะโดนลูกหลงตายวันไหนก็ไม่อาจทราบได้
ทั้งต้องเกิดมากำพร้า หาเช้ากินค่ำ...ที่สำคัญร่างกายของเขาเกิดมาไร้รากิญญามิอาจบำเพ็ญเพียรสำเร็จเป็เซียนได้
ิเทียนเยว่ส่ายหัวก่อนจะหอบฟืนขึ้นเกวียนนำไปขายให้กับพ่อค้าในเมือง
ตกดึก ิเทียนเยว่เดินกลับกระท่อมเล็กๆของตนเองด้วยสภาพเหนื่อยล้า
เขาทำงานเป็คนตัดฟืนมา 5 ปี แต่ร่างกายของเขาสุดท้ายแล้วก็เป็เพียงแค่เด็กอายุ 14 ปีเท่านั้น การขายฟืนไม่ได้สร้างรายได้ให้เขาได้มาขนาดนั้น ไหนจะต้องเช่าเกวียน ไหนจะต้องซื้ออาหารเก็บไว้สำหรับฤดูหนาว
ตัวเขาที่ไร้ต้นทุนมิอาจเริ่มต้นทำสิ่งใดได้เลยนอกจากเอาชีวิตรอดไปวันๆ
ข้อดีเพียงอย่างเดียวคือเขามีอายุยืนยาวยิ่งนัก ว่ากันตามจริงแล้วเขานับว่าเป็ะทางด้านอายุขัยเลยก็ว่าได้ เพียงแต่หากยังเป็เช่นนี้ต่อไปสุดท้ายเขาจะป่วยตายในที่สุดแน่นอน...
ตลอด 14 ปี เขาได้รับอายุขัยมาทั้งสิ้น 5574 ปี...ใช่แล้วสูงเทียมฟ้าเลยทีเดียวหากมีรากิญญาสักหน่อยเขาคงได้สำเร็จเป็เซียนอย่างสบายใจแล้วด้วยความที่ต่อให้คุณสมบัติไม่ดีเขาก็ยังคงอยู่ได้ชั่วนิรันดร์...อย่างไรด้วยเวลาที่มีอยู่อย่างไม่จำกัดเช่นนี้ก็สมควรจะทะลวงระดับได้บ้างแน่นอน
หลังจากเหม่อมองหลังคาอย่างขมขื่น เขาก็ผล็อยหลับไป
....
เช้าวันต่อมา ิเทียนเยว่เดินออกจากกระท่อมหยิบขวานคู่ใจออกมาล้างหน้าล้างตาที่บ่อน้ำใกล้ๆ ก่อนจะเดินไปเช่าเกวียนที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง
เขาออกเดินทางเข้าป่าหาต้นไม้เหมาะๆดังเช่นทุกวัน
ระหว่างไถเกวียนพร้อมเดินมองรอบเขาก็เริ่มสุ่มของประจำวันไปพลาง เขาเริ่มไม่ค่อยคาดหวังกับระบบนี่สักเท่าไหร่แล้ว
[เริ่มสุ่ม]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับธรรมดา - รากิญญาอัคคีนิลุบล]
"เอ๊ะ" ิเทียนเยว่หยุด ชะงักเบิกตากว้าง เขาพลันปล่อยมือจากเกวียนก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างยินดี
"ในที่สุด!" เขาะโออกมาเขารู้สึกได้ว่าชีวิตเขากำลังจะเริ่มขึ้นจริงๆแล้ว วันนี้ยังเป็วันที่เขาอายุครบ 15 ปีเสียด้วย
...แต่น่าเสียดายนักเขาไม่รู้วิธีการฝึกบำเพ็ญหมู่บ้านที่เขาอยู่ก็ไม่มีสำนักใดให้ฝากตัว หากฝืนทำอะไรมั่วซั่วจะธาตุไฟเข้าแทรกจนสิ้นใจได้
'ไม่เป็ไรวันหน้าหากมีเทพเซียนมารับศิษย์ข้าอาจจะมีโอกาส หรือไม่ระบบอาจจะมีเคล็ดวิชาให้ข้าบ้างก็ได้' ิเทียนเยว่คิดในแง่ดี ก่อนจะเข็นเกวียนต่อและดำเนินการทำกิจวัตรประจําวันดังเช่นปกติ ที่แตกต่างคงเป็เขายิ้มอยู่ตลอดเวลาที่ตัดฟืน
...'
6 ปีผ่านไป
ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ิเทียนเยว่ยังคงได้รับอายุขัยอย่างต่อเนื่องที่แตกต่างคงเป็เขามีดวงในการสุ่มมากขึ้น!
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับ์ - จิตกระบี่า]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับธรรมดา - รากิญญาวารีบุษราคัม]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับธรรมดา - รากิญญาวายุทมิฬ]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับสูง - รากิญญาหมื่นปฐี]
นี่คือสิ่งที่เขาได้รับมาตลอด 6 ปี ด้วยรากิญญา ถึงสี่อันทำให้เขามีแรงกายต่างจากมนุษย์ธรรมดามากนักทำงานได้เร็วกว่าคนอื่นๆหลายเท่าตัว หน้าที่การงานก้าวหน้าดียิ่งสามารถซื้อบ้านหลังเล็กๆได้หนึ่งหลังทั้งยังมีเงินเก็บอีกด้วย
"โอ้พี่ิ วันนี้ไม่ไปทำงานหรือ" เด็กหนุ่มมอมแมมคนหนึ่งเดินมาหาิเทียนเยว่ท่าทางสดใส
"ข้าว่าจะพักสักวัน มีเื่อันใดหรือ" ิเทียนเยว่ยิ้มแล้วหันไปมองเด็กหนุ่ม ิเทียนเยว๋ในขณะนี้มีอายุ 21 ปีบริบูรณ์แล้วหน้าตาหล่อเหลาแม้จะเทียบกับเหล่าเซียนพวกนั้นไม่ได้แต่ยังคงโดดในหมู่มนุษย์ธรรมดายิ่ง
"เปล่าท่านพ่อข้าฝากบอกมาว่า จะมีการประลองยุทธเกิดขึ้นที่เมืองข้างๆ ให้ข้ามาชวนท่านหลังจากท่านถึงบ้านแล้ว ท่านสนใจไปด้วยกันหรือไม่" เด็กหนุ่มมอมแมมยิ้มและกล่าว
"...ไม่ดีกว่า่นี้ข้าไม่ค่อยสบาย ไม่อยากเดินทางซักเท่าไหร่ใกล้ฤดูหนาวแล้วด้วย ฝากขอโทษบิดาเ้าด้วยนะ" ิเทียนเยว๋ส่ายหน้าเหงื่อตกเล็กน้อย
'แย่แล้วหวังว่าจะไม่มีเทพเซียนโผล่มาหรอกนะ'
ิเทียนเยว่ลอบตระหนกในใจเวลาผ่านมานานขนาดนี้เขาตัดความคิดเื่เข้าร่วมสำนักไปหมดสิ้นแล้ว เนื่องจากเขามีถึงสี่รากิญญา หากโชคไม่ดีอาจถูกพวกตาเฒ่าทั้งหลายขโมยคุณสมบัติได้
แม้จะไม่เคยเหยียบเข้าไปในแดนบำเบ็ญแต่ข่าวลือเื่ต่างๆกระจายออกมาเป็วงกว้างยิ่ง ทั้งเื่สายมาร เื่สายเต๋า ในมุมมองของเขากองกำลังต่างๆในโลกนี้เชื่อถือไม่ได้...ทั้งข่าวลือเื่เด็กถูกจับเป็เตาหลอมเอย เื่ผู้มีรากิญญาที่ถูกชักชวนเข้าสำนักถูกลอบสังหารเอย
เื่พวกนี้ทำให้เขาไม่อยากเดินเฉียดเข้าใกล้คนพวกนี้เลยแม้แต่น้อย ยังไงซะเขาก็มีอายุขัยเกือบหมื่นปี สักวันระบบก็คงให้เคล็ดวิชามาแน่นอนถึงไม่ให้ เขาก็ยังมีรากิญญาที่คอยทำให้เขาสุขภาพดีอยู่ หรือง่ายๆเลยคือเขาไม่จำเป็ต้องไปหาเื่ใส่ตัว...
" เช่นนั้นก็ช่างเถอะ แล้วพี่จะไปนอนหรือ ชาวบ้านคนอื่นก็ออกไปดูงานประลองกันเกือบหมดแล้ว คงไม่มีใครมาคุยเล่นกับพี่หรอก" เด็กหนุ่มมอมแมมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกล่าว
"ช่างข้าเถอะ เ้ากลับไปหาบิดาเ้าได้แล้วกระมัง" ิเทียนเยว่ยิ้มแห้งๆก่อนจะเกาหัวเล็กน้อยพร้อมกล่าว
...
หลังจากเด็กหนุ่มผู้นั้นจากไปิเทียนเยว่ก็กลับเข้าไปนั่งในบ้านอย่างสงบ ใน่เวลาที่ผ่านมาเขาพยายามทำความเข้าใจวิธีการใช้งานและวิธีควบคุมพลังของรากิญญา และ จิตกระบี่อยู่ ถึงแม้เขาจะไม่มีพื้นฐานใดๆเลยแต่ก็พอััได้ถึงพลังภายในร่างกาย
ตามความคิดของเขารากิญญาพวกนี้คงจะดูดซับพลังจากธรรมชาติเองจนแข็งแกร่งขึ้นวันละเล็กน้อย ด้วยความที่กลัวถูกธาตุไฟเข้าแทรกเขาจึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็ไปตามธรรมชาติ เพียงแค่ตื่นตัวต่อการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาหากเป็เช่นนี้ต่อไปเขาต้องควมคุมพวกมันได้แน่
...
อีก 10 ปีผ่านไปิเทียนเยว่ในตอนนี้อายุได้ 31ปีแล้ว แต่ทว่าหน้าตาของเขากลับเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งยังอยู่อย่างโดดเดี่ยวไร้มิตรสหายมาตลอด ทำให้คนหมู่บ้านพากันเรียกเขาว่าหนุ่มหน้าหยก บางคนถึงขั้นคิดว่าเขาเป็เซียนแล้วมาฝากตัวเป็ศิษย์
ตลอดสิบปีมานี้หลายอย่างในชีวิตเขาก้าวหน้าอย่าก้าวะโ
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับเทพ - รากิญญาเทพอัศนี]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับกลาง - เสี้ยวรากิญญาหยิน]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ พร์ระดับธรรมดา - ผู้ใช้กระบี่ระดับสูง]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ หินิญญาระดับต่ำ 10 ก้อน]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ หินิญญาระดับต่ำ 10 ก้อน]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ หินิญญาระดับต่ำ 10 ก้อน]
[ติ๊ง!! ยินดีด้วยท่านได้รับ ของวิเศษระดับต่ำ - กระบี่พฤกษา]
เมื่อ 7 ปีก่อนเข้าได้รับพร์ผู้ใช้กระบี่มาทำให้เขาผันตัวไปเริ่มออกล่าสัตว์ ทำเงินได้มากขึ้นเยอะพอสมควร บ้านของเขาตอนนี้ดูหรูหรายิ่งแม้จะไม่ได้ใหญ่โตแต่ก็สมบูรณ์พร้อม การขายร่างของพวกสัตว์อสูรระดับต่ำๆทำเงินให้มนุษย์ธรรมดาอย่างเขาได้มากมายนัก
ยิ่งเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาได้รับ กระบี่พฤกษามาแม้รูปร่างภายนอกจะเป็เหมือนดาบไม้ธรรมดา แต่ของวิเศษก็คือของวิเศษแม้ไม่รู้วิธีใช้พลังปราณเขาก็ยังใช้มันฟันสัตว์อสูรระดับต่ำให้ตายได้ง่ายๆ
และด้วยรากิญญาอีกสองอันเขาก็มีรากิญญาทั้งสิ้น 6 เส้นแล้วแม้จะมีหนึ่งที่เล็กจิ้ว และอีกเส้นที่ยิ่งใหญ่อลังการก็ตามแต่เมื่อได้ทั้งสองรากิญญามาเมื่อ 3 ปีก่อนพลังกายของเขาก็ก้าวะโอย่างยิ่ง แค่ร่างกายเปล่าๆของเขาก็สามารถทำลายูเาลูกเล็กๆได้ ทั้งยังะโได้สูงกว่า 6 เมตร
นับว่า 10 ปีมานี้ ชีวิตดียิ่ง ได้กินอิ่มนอนหลับตื่นมาพบกับความแข็งแกร่งเหนืุ์ช่างเบิกบานใจเหลือเกิน แน่นอนว่าเขายังคงไม่คิดจะไปฝากตัวในสำนักใดๆ เขารู้ตัวดีว่าตนสู้พวกเทพเซียนที่เหาะเหินเดินอากาศไม่ได้หากถูกบังคับแย่งชิงพร์ไปเช่นนั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
วันนี้เขาตื่นเช้ามาเช่นปกติ ตลอด 7 ปีที่ผ่านมาเขาออกไปทำงานแค่เดือนละครั้งเท่านั้น
เงินจากการล่าอสูรระดับต่ำหนึ่งตัวสามารถใช้ชีวิตกินหรูอยู่สบายได้ถึงสองเดือนเลยทีเดียว
ต้องทราบก่อนว่าตัวิเทียนเยว่นั้นแข็งแกร่งเหนือคนธรรมดาไปหลายขุมแล้ว ไม่แน่ผู้ฝึกยุทธบางคนอาจจะสู้เขาไม่ได้เสียด้วยซ้ำแม้ตัวเขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม...
ิเทียนเยว่ออกมานั่งยังระเบียงบ้านที่เสริมเข้ามาพร้อมเหม่อมองต้นไม้เล็กๆที่ปลูกไว้ด้วยสายตาสงบนิ่ง เขาชมชอบชีวิตแสนสงบเช่นนี้ยิ่งนัก
'อยากรู้เสียจริงว่ามันสามารถใช้ทำอะไรได้บ้าง' ิเทียนเยว่หมองเห็นสีฟ้าก้อนเล็กในมือหรือก็คือหินิญญานั้นเอง เขาได้มันมาแล้วทั้งสิ้น 30 ก้อนแต่น่าเศร้านักเขาไม่รู้ว่าต้องใช้มันยังไง ทั้งยังไม่กล้านำไปขายอย่างไรเขาก็ไม่ขาดเงิน ด้วยเงินที่มีอยู่ตอนนี้เขาซื้อคฤหาสน์หลังเล็กๆได้ด้วยซ้ำไป
ิเทียนเยว่ส่ายหัวเบาๆก่อนจะทำการสุ่มของวันนี้...
[เริ่มสุ่ม]
...
...
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้