มันคือแรงกดดันที่อยู่ภายในใจของเด็กหนุ่มอายุสิบหกปี เพราะบิดาเขาคือผู้นำแห่งตระกูลหลงอู่ เพราะเขาคือความภาคภูมิใจของผู้าุโแห่งตระกูลหลง
หลงเหยียนไม่กล้าผ่อนคลายแม้แต่วินาทีเดียว เขาล้มเซียวปิงมั่ว เซียวหลานเฟิง เซียวเชียนมั่ว รวมไปถึงหลงป้าเทียนด้วย ทว่าทั้งหมดนี้ก็ยังไม่นับว่าเก่งกาจอะไร
ด้านหน้ายังมีศัตรูที่แข็งแกร่งยิ่งกว่ากำลังรอเขาอยู่ นั่นก็คือทั้งตระกูลเซียวและสำนักบงกชมาร
ไม่รู้ว่าั้แ่เมื่อไรที่หลงเหยียนกลายเป็ผู้นำของคนเหล่านี้ ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงทางเข้าเทือกเขาหยุนหลัวซึ่งเป็จุดเริ่มต้นการแข่งขัน แม้ตอนนี้การแข่งขันยังเหลือระยะเวลาอีกเพียงสามวันก็ตาม
ทว่าดูเหมือนพวกเขาไม่จำเป็ต้องดำเนินการแข่งขันต่อแล้ว ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเทือกเขาหยุนหลัวอยู่ในสายตาของเว่ยเวยทั้งหมด เวลานี้ นางพยักหน้าให้หลงเหยียนด้วยความพึงพอใจ
ส่วนหลงเหยียนก็มอบถุงผ้าเฉียนคุนให้นาง...
นี่เป็ครั้งแรกที่เขาเห็นรอยยิ้มเล็กๆ จากใบหน้าของสตรีผู้นี้ นางต้องกำลังส่งยิ้มให้หลงเหยียนเป็แน่
คล้ายเป็การได้รับการยอมรับจากเว่ยเวย นางเอ่ยเสียงเบา “ได้ ในเมื่อพวกเ้าต่างก็ออกมากันแล้ว ผลการแข่งขันกระจ่าง เช่นนั้นพวกเราก็กลับไปประกาศผลการแข่งขันที่ตระกูลหลงอู่กันเถิด”
เมื่อพูดจบ นางและผู้ติดตามอีกสี่คนก็ลอยหายไปทันควัน...
หลงเหยียยคำนวณวันและเวลาแล้ว อีกประมาณสี่วันต้นเซียนหอมหมื่นลี้ก็จะโตเต็มที่ เช่นนั้นเขาก็วางใจแล้ว ทุกคนเร่งออกเดินทางกลับไปยังตระกูลหลง ครั้งนี้คนตระกูลเซียวต้องเป็ฝ่ายเริ่มลงมือแน่
ถึงกระนั้น เว่ยเวยเร่งกลับไปก่อนแล้ว หากตระกูลหลงเกิดเื่ นางไม่มีทางนิ่งดูดายแน่
...
ณ ตระกูลหลงอู่ เวลานี้ ผู้ใหญ่จากตระกูลเซียวนั่งดื่มสุราอย่างเพลิดเพลิน ทว่าในใจต่างก็มีแผนร้าย คนรุ่นถัดไปในตระกูลออกไปสี่วันแล้ว คาดว่าตอนนี้เซียวหยุนเว่ย เซียวเชียนมั่วและเซียวหลานเฟิงคงได้ชัยชนะมาครองแล้ว
ยกแก้วสุราขึ้นดื่ม สุราไหลลงท้อง
ผู้นำตระกูลเซียวขมวดคิ้วมุ่น ในใจร้อนรนอย่างที่สุด “เพราะอะไรอู่หยา ประมุขแห่งสำนักบงกชมารยังไม่ปรากฏตัวอีก...”
ผู้าุโแห่งตระกูลหลงแสร้งยิ้ม “ฮ่าๆ หยุนเหว่ยเอ๋ย เ้ามีเื่อะไรในใจหรือ? ข้าอายุมากแล้ว ขี้หลงขี้ลืมอยู่เรื่อย เด็กในตระกูลออกไปได้สี่วันแล้วใช่หรือไม่ ยังมีเวลาอีกสามวัน ไม่รู้ว่าเราสองตระกูล ผู้ใดจะเป็ฝ่ายชนะ!”
รังสีความโหดร้ายประกายผ่านในแววตาเซียวหยุนเหว่ย เขาลุกขึ้นยืน ยิ้มด้วยสีหน้าร้ายลึกพลางพูดขึ้น “อาหลง เกรงว่าครั้งนี้เด็กในตระกูลหลงคงกลับมายากแล้ว” ขณะที่พูดนั้น เขาก็ตบไหล่ผู้าุโแห่งตระกูลหลงอย่างแรง
ผู้าุโแห่งตระกูลหลงใจกระตุกวูบ ทว่ากลับแสร้งส่ายหน้ากลบเกลื่อน “ฮ่าๆๆ หยุนเหว่ย เ้ากับพ่อเ้าที่ตายไปแล้วนั้นเหมือนกันไม่มีผิด เื่เช่นนี้นำมาล้อเล่นได้อย่างไร”
เวลานี้เอง เซียวกงเป้าลุกขึ้นยืนแล้วเข้าใกล้ผู้าุโแห่งตระกูลหลง หยิกแก้มชราของเขา “ตาเฒ่า มาถึงขั้นนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่าเ้าจะแสร้งได้เหมือนเพียงนี้”
การกระทำเช่นนี้ทำให้หลงอี หลงห่าวเทียน และคนอื่นๆ ไม่พอใจ ต่างพากันลุกขึ้นยืน ส่วนผู้าุโเองก็ได้สติขึ้นมามาก นึกไม่ถึงว่าเซียวกงเป้าจะกล้าเพียงนี้
ทั้งสองฝ่ายกำลังจะะเิโทสะ…
ไม่เพียงเท่านั้น กลางอากาศพลันมีกลิ่นหอมประหลาดโชยมา เว่ยเวยพร้อมผู้ติดตามสี่คนโรยตัวลงมาจากฟ้า ในมือของนางถือถุงผ้าเฉียนคุน ขณะที่โรยตัวลงมานางก็พูดเสียงดังฟังชัด “การแข่งขันสิ้นสุดลงแล้ว เด็กจากสองตระกูลกำลังเร่งเดินทางกลับมา…” เมื่อพูดจบ นางก็ใช้ปลายเท้าแตะพื้นแล้วหายวับไปจากตระกูลหลงอีกครั้ง
เมื่อได้ข่าวว่าเด็กจากสองตระกูลกำลังเดินทางกลับวันนี้ ใบหน้าของเซียวหยุนเหว่ยก็ประกายรอยยิ้มที่พึงพอใจ
“ฮ่าๆๆ ตาแก่ คาดว่าตอนนี้คนตระกูลหลงของพวกเ้าคงไปพบยมบาลแล้วกระมัง”
เซียวหยุนเหว่ยเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ หัวเราะดั่งคนเสียสติ ไม่นานข่าวนี้ก็กระจายไปทั่ว การกลับมาของพวกเขากลายเป็เื่ครึกครื้นของเมืองัทันที ต่างพากันคาดเดาว่าสรุปแล้วผู้ใดคือคนที่ชิงลูกแก้วปีศาจได้มากที่สุดและเป็ผู้โชคดีได้ไปเมืองหยุนจง
“ไม่พอหรือ?” ทันใดนั้นรอยยิ้มของเซียวหยุนเหว่ยชะงักไป คนจากสองตระกูลกลับมาแล้ว หรือว่าเกิดการเปลี่ยนแปลง?
...
หลงเหยียนและคนอื่นๆ ปรากฏตัวบนถนนในเมืองั ดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างเป็จำนวนมาก พวกเขาเห็นสภาพของคนตระกูลเซียวน่าอนาถยิ่งนัก ทุกอย่างที่ปรากฏตราตรึงใจคนในเมืองเป็อย่างดี
“นั่น นั่นมันเซียวเชียนมั่ว อัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งตระกูลเซียว? นี่เขาถูกยกกลับมาหรือ”
“ไม่น่าเชื่อ คนตระกูลเซียวเป็อะไรไปกันหมด เหตุใดสภาพถึงอนาถเพียงนั้น เืเปื้อนเต็มตัว...”
ไม่นานพวกเขาก็พบชายหนุ่มผู้หนึ่ง หลงเหยียนสวมชุดธรรมดา หยอกล้อกับคนในตระกูลหลง แม้ไม่ได้รับการยืนยันจากพวกเขา ทว่าภาพที่เห็นก็แสดงออกอย่างชัดเจนแล้ว
“หรือว่าเขา?” คนรอบๆ มองไปทางหลงเหยียน แล้วภาพความหาญกล้าของหลงเหยียนบนสนามประลองตระกูลหลงอู่ก็ปรากฏในความคิด
ทุกคนต่างตกตะลึงเป็อย่างมาก...
พวกเขายังเดินไปไม่ถึงตระกูลหลงอู่ เวลานี้ รังสีพลังที่แข็งแกร่งพุ่งออกไปทำให้คนที่มุงดูแยกออกเป็ทาง
ทุกคนมองคนที่เดินตามหลัง จากนั้นก็เริ่มแบ่งออกเป็ทาง ผู้นำตระกูลเซียวนำผู้ใหญ่ในตระกูลปรากฏตัวตรงหน้าหลงเหยียนด้วยพลังที่แข็งแกร่ง ขวางทางพวกเขาก่อนถึงตระกูลหลงอู่
เมื่อเซียวหยุนเหว่ยเห็นเซียวหลานเฟิงบุตรชายของตน ความโมโหก็พุ่งขึ้นทันที เขาะเิพลังออกมา ความน่ากลัวของพลังระดับชีพัขั้นที่เก้าทำให้ทุกคนในตระกูลหลงตื่นตระหนก ยิ่งไปกว่านั้น หลงเหยียนรู้สึกถึงความเ็ปจากร่างกายหลังปะทะพลังอันแรงกล้า
“เฟิงเอ๋อ...” เซียวหยุนเหว่ยนร้องะโ
“ผู้ใดทำ ข้าถามว่าผู้ใดเป็คนทำให้เฟิงเอ๋อาเ็? แขนทั้งสองข้างของเขาหายไปไหน?”
ขณะที่พูด แววตาเขาดูร้อนรนนัก มองภาพตรงหน้าด้วยความใ ไม่เพียงแค่เซียวหลานเฟิง แม้แต่เซียวเชียนมั่วก็เือาบตัว พอเห็นเช่นนั้นเซียวกงเป้าก็ร้องคำราม เขาเห็นในมือของเซียวปิงมั่วถือแขนอาบเืข้างหนึ่ง
เซียวกงเป้ามั่นใจว่านั่นเป็แขนของเซียวปิงมั่วจึงทำให้ความโมโหปะทุ
“นี่ นี่มันเกิดเื่อะไรขึ้นกันแน่...”
ทุกคนต่างก็เดือดดาลจนแทบร่างแทบปะทุ
ภายใต้แรงกดดันจากคนตระกูลเซียว ทุกคนในตระกูลหลงเกิดความรู้สึกคล้ายอยากคุกเข่าลงทันที
หลงเหยียนยืนตัวตรงขวางหน้าคนตระกูลหลงไว้
ขณะที่หลงเหยียนกำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆ ท้องฟ้าก็เปลี่ยนสี พลังมหาศาลและน่ากลัวป้องกันพลังที่มาจากเซียวหยุนเหว่ย
ผู้าุโแห่งตระกูลหลงพุ่งลงมาเป็คนแรก ตูม...
“อยากรังแกคนตระกูลหลง ไม่สำเหนียกดูสักหน่อยว่าตัวเ้ามีกำลังนั้นหรือไม่!”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงของผู้าุโตระกูลหลง เวลานี้พวกเขาสองตระกูลไม่จำเป็ต้องเสแสร้งอีกต่อไป เวลานี้พวกเขายืนอยู่บนถนนซวนอู่แห่งเมืองั
ถนนซวนอู่เป็ถนนทางแยกทรงไม้กางเขน รอบด้านเต็มไปด้วยร้านค้าและบ้านเรือน เวลานี้คนแทบอัดแน่นเต็มหมดแล้ว
ตระกูลหลงและตระกูลเซียวเป็ถึงตระกูลมหาอำนาจในเมือง มีเด็กหนุ่มอัจฉริยะมากมาย เป็สถานที่ที่มีผู้ใฝ่ฝันอยากเข้าไปมากมาย อีกทั้งเมืองัแทบปกคลุมด้วยสองตระกูลนี้
บัดนี้สองตระกูลมหาอำนาจกำลังเกิดการปะทะ คล้ายพร้อมห้ำหั่นใส่กันทุกเมื่อ
“นี่ นี่มันเกิดเื่อะไรขึ้นกันแน่ หรือว่าพวกเขากำลังจะสู้กันแล้ว?”
“ไม่รู้สิ หรือว่าเป็เพราะการชิงลูกแก้วปีศาจในครั้งนี้?”
ทุกคนต่างไม่เข้าใจ หากตระกูลเซียวและตระกูลหลงสู้กันขึ้นมาจริงๆ เท่ากับเป็เื่ใหญ่หลวงสำหรับเมืองั
การปรากฏตัวของผู้าุโแห่งตระกูลทำให้หลงเหยียนสบายใจขึ้นมา ไม่นาน คนที่มุงดูก็ถูกแยกออกอีกครั้ง หลงอีผู้เป็บิดาพาคนตระกูลหลงมาถึงแล้วเช่นกัน ทุกคนยืนอยู่หลังผู้าุโแห่งตระกูล
เซียวหยุนเหว่ยยื่นมือชี้หน้าผู้าุโแห่งตระกูลหลงแล้วพูดด้วยความโกรธแค้น “ไอ้แก่ ดูเหมือนพวกเ้าจะเตรียมตัวมานานแล้วใช่หรือไม่ พวกเราคาดการณ์พลาดเอง นึกไม่ถึงว่าพวกเ้าจะกล้าทำร้ายคนตระกูลเซียวของเรา”
--------------------