หลิงมู่เอ๋อร์ััพวงแก้มของตน บนใบหน้าล้วนเต็มไปด้วยฝุ่นละออง พอใช้นิ้วมือััดู เห็นได้ว่าบนปลายนิ้วของนางเป็สีดำของฝุ่น สามารถจินตนาการได้ว่าตอนนี้นางตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากขนาดไหน
เมื่อคิดว่าถูกซั่งกวนเซ่าเฉินเห็นสภาพจนตรอกเช่นนี้ นางมีความคิดที่อยากจะตายขึ้นมาชั่วขณะ หากรู้ว่าจะเป็เช่นนี้ นางจะไม่ทำให้ยุ่งยากวุ่นวาย น่าขายหน้าแล้ว
“มู่เอ๋อร์” แว่วเสียงนุ่มนวลดังเข้ามาในโสตประสาทของหลิงมู่เอ๋อร์
ครั้นหลิงมู่เอ๋อร์ได้ยินเสียงแว่วนั้น และยังได้เห็นสตรีที่ยืนอยู่ด้านหน้าอีกครั้ง นางหันตัวไปด้วยความหงุดหงิด เดินผ่านด้านข้างกายของสตรีผู้นั้นไปทันที
สตรีผู้นั้นชะงักไปครู่หนึ่ง ในดวงตาฉายประกายโกรธเคือง แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปในพริบตา และไม่นานก็หายไปโดยไร้ร่องรอย นางสาวเท้าก้าวใหญ่วิ่งเข้ามา คุกเข่าลงเสียงดังตุ้บต่อหน้าของหลิงมู่เอ๋อร์ กอดขาของหลิงมู่เอ๋อร์เอาไว้พลางเอ่ย “มู่เอ๋อร์ ตอนนี้มีเพียงแค่เ้าเท่านั้นที่สามารถช่วยข้าได้ เ้าช่วยท่านป้าด้วยเถิด! ป้ารู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริงๆ ”
“เมื่อปีนั้นน้องชายข้าตกลงมาจากต้นไม้ ศีรษะเต็มไปด้วยเื ข้าก็เคยขอร้องอ้อนวอนเ้าเช่นกัน คุกเข่าลงที่พื้นอย่างเช่นในตอนนี้ ขอร้องให้เ้าไปโน้มน้าวหวังซื่ออย่างคนไร้ค่า ตลอดมาหวังซื่อรักและเอ็นดูเ้า ขอเพียงแค่เ้าเอ่ยปาก นางก็ยินยอมรับปากแล้ว แต่ว่าเ้าทำอย่างไรหรือ? เ้าก่นด่าพวกข้าว่าเป็ของชดเชย คนต่ำช้า สมควรตายไปพลางใช้เท้าอันสูงส่งของเ้าเตะน้องชายข้าที่ได้รับาเ็สาหัสและข้าที่วิงวอนเ้าด้วยความโศกเศร้าเ็ปไปพลาง ท่านป้าเล็กที่รักของข้า เ้าคิดว่าข้าเป็นักบุญหรือ? เหตุใดข้าถึงควรช่วยเ้าล่ะ? ข้าไม่ฆ่าเ้าเสีย นั่นก็เพราะเห็นแก่ท่านพ่อของข้าแล้ว” หลิงมู่เอ๋อร์ยกเท้าขึ้น หลิงไฉ่เวยที่อยู่บนพื้นใหดตัวเล็กลง ทว่าหลิงมู่เอ๋อร์ก็เก็บเท้าไป
ท่าทางของหลิงไฉ่เวยนั้นจนตรอกเป็อย่างยิ่ง สตรีผู้นี้ได้รับความรักใคร่โปรดปรานมาั้แ่เด็ก ท่าทางต่ำต้อยในตอนนี้ช่างน่าเวทนาเสียจริง แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมานางไม่ใช่คนจิตใจอ่อน จึงไม่ถูกท่าทางน่าสงสารนั้นหลอกเอาได้ นางเพียงแค่รู้สึกรำคาญ เหตุใดสตรีผู้นี้ถึงคิดว่านางจะสามารถช่วยตนได้? บนใบหน้าของนางเขียนคำว่านักบุญสองคำนี้อยู่หรือ?
“ข้าสำนึกผิดแล้ว เ้าก็แก้แค้นกลับคืนมาแล้ว ตอนนี้ข้ามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย หรือว่าเ้ายังไม่หายแค้นอีกหรือ? ” หลิงไฉ่เวยเอ่ย “สิ่งที่ข้า้ามีไม่มาก ขอเพียงแค่เ้าช่วยข้าออกความคิดเห็น เมื่อครู่ข้าไปหาหลิงหูเตี๋ยมาแล้ว ให้นางออกห่างจากจวงต้าหลิน แต่นางไม่ยินยอม ทั้งยังบอกอีกว่าทั้งสองตระกูลได้แอบตกลงหมั้นหมายกันอย่างลับๆ แล้ว”
“แล้วอย่างไรล่ะ? เ้าอยากให้ข้าไปแก้แค้นให้เ้า? ข้าคงไม่มีหน้าไปทำเช่นนั้น” หลิงมู่เอ๋อร์ยิ้มเยาะ
“เ้าฉลาด ช่วยข้าออกความคิดเห็นว่าทำอย่างไรถึงจะทำให้จวงต้าหลินกลับใจได้? เด็กในครรภ์ไม่มีความผิดอันใด! ” หลิงไฉ่เวยมองหลิงมู่เอ๋อร์อย่างขอร้องวิงวอน
หลิงมูเอ๋อร์หัวเราะเยาะเล็กน้อย ปฏิเสธหลีกเลี่ยงนางอย่างไร้ความปราณี ขณะที่นางกำลังเดินออกไป ทันใดนั้นในใจก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา
เ้าคนเดรัจฉานอย่างจวงต้าหลินผู้นั้นน่าขยะแขยงเป็ที่สุด เขากับหลิงไฉ่เวยเป็คู่สร้างคู่สมหญิงชั่วชายเลว ถ้าให้การหมั้นหมายของพวกเขายกเลิก จวงต้าหลินแต่งกับหลิงหูเตี๋ย หลิงไฉ่เวยอยู่ไม่สู้ตาย นับได้ว่าหลิงไฉ่เวยได้รับการลงโทษแล้ว แต่ว่าจวงต้าหลินก็นับว่าหลุดพ้นความผิด เช่นนี้เขาก็จะได้เปรียบเกินไป จวงต้าหลิน หลิงไฉ่เวย หลิงหูเตี๋ย ยังมีอีกหลายคนที่ช่วยหลิงไฉ่เวยรังแกนางมาเป็เวลานานหลายปี จะปล่อยพวกเขาไปแบบนี้ได้อย่างไรกันล่ะ?
ไม่สู้ปล่อยพวกสุนัขกัดกันเองแบบนี้ นางคอยดูละครงิ้วน้ำดีอยู่ข้างๆ ดีกว่า
“เมื่อครู่เ้ากล่าวว่าจวงต้าหลินไม่สนใจเ้า และหลิงหูเตี๋ยยังรังแกเ้า? ” หลิงมู่เอ๋อร์ยกแขนสองข้างกอดอก ใช้สายตาเหยียดหยามมองหลิงไฉ่เวย “เมื่อก่อนตอนที่เ้ารังแกข้า หนึ่งเดือนไม่ซ้ำรูปแบบกัน เหตุใดตอนนี้ถึงได้กลายเป็คนโง่อย่างนี้ไปได้เล่า? หรือว่าความคิดเ่าั้ที่รังแกข้าเมื่อก่อนไม่ใช่เ้าเป็ผู้คิด? ”
“มู่เอ๋อร์ เ้าใส่ความป้าแล้ว ความคิดพวกนั้นป้าไม่ได้เป็ผู้คิดจริงๆ แต่เป็หลิงหูเตี๋ยที่คอยออกความคิด ป้าไม่ได้เป็คนจิตใจโเี้อย่างนั้น” หลิงไฉ่เวยใช้สายตาน่าสงสารทอดมองหลิงมู่เอ๋อร์ “มู่เอ๋อร์ เ้ายอมที่จะช่วยป้าแล้วใช่หรือไม่? ป้ารู้ว่าเ้าไม่ใช่คนจิตใจโเี้เช่นนั้นแน่ ขอเพียงแค่เ้ายอมช่วยป้า จวงต้าหลินไม่กล้าไม่แต่งกับข้าแน่”
“เ้าคิดที่จะใช้ข้ากดดันเขา เช่นนั้นก็รั้งแต่จะทำให้เขามีความเคียดแค้น ถึงต่อให้เขาแต่งงานกับเ้าแล้ว ก็ไม่มีทางปฏิบัติต่อเ้าด้วยความจริงใจ ถึงเวลานั้นเ้าก็จะเป็สตรีเฝ้าห้องหออย่างเดียวดาย ” หลิงมู่เอ๋อร์ใช้น้ำเสียงล่อลวงเอ่ย “เ้าต้องให้เขาแต่งงานกับเ้าด้วยความยินยอมพร้อมใจ จากนั้นก็ทอดทิ้งหลิงหูเตี๋ยไป เ้าคิดว่าหลิงหูเตี๋ยก็บริสุทธิ์หรือ? มีครั้งหนึ่ง ข้าเจอพวกเขาสองคนกำลังเสพ... เ้าก็น่าจะเข้าใจความหมายของข้าใช่หรือไม่? ดังนั้นกล่าวได้ว่า ถ้าจวงต้าหลินทอดทิ้งหลิงหูเตี๋ยแล้ว คนที่จะถูกทุกคนด่าประณามก็จะเป็นาง ถึงเวลานั้นทุกคนก็จะรู้ว่าหลิงหูเตี๋ยสมคบมีความสัมพันธ์กับจวงต้าหลินในขณะที่พวกเ้ายังไม่ถอนหมั้น พวกเขาก็จะได้รู้ว่านางคือปีศาจจิ้งจอก”
“ตอนนี้จวงต้าหลินรังเกียจข้ามาก ข้าไปหาเขา ก็ไม่เคยได้พบเขาเลยสักครั้ง เขาทำได้เพียงแค่รั้งรออยู่ที่หน้าประตูเรือนเขา ทว่าคนในสกุลของเขาไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้เขาเลยแม้แต่น้อย” นี่ต่างหากคือเหตุผลที่หลิงไฉ่เวยไม่มีกำลังที่จะทำสิ่งใด เพียงแต่ให้นางได้เจอจวงต้าหลินเท่านั้น ต่อให้ถึงตายก็ไม่ยอมแพ้ นางอยากให้เขารับผิดชอบลูกในท้อง แต่ว่านางไม่สามารถเจอเขาได้เลย ครั้งเดียวที่นางเจอก็ทำได้เพียงแค่พูดคุยกับเขาไม่กี่ประโยคเท่านั้น หลังจากนั้นก็ปล่อยให้เขาหนีไป
“ช่างเป็คนขี้ขลาดจริงๆ กล้าแค่หดหัวอยู่ในกระดอง ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเ้าชมชอบอันใดในตัวเขา เป็บุรุษที่แม้แต่ลูกในท้องคนเดียวยังไม่รับผิดชอบ ทั้งยังปล่อยข่าวลือเช่นนั้นมาทำให้เ้าด่างพร้อย ไม่ช้าก็เร็วบุรุษเช่นนี้สักวันหนึ่งก็จะขายภรรยาและลูกของเขาทิ้ง เพียงแค่เพื่อความเจริญรุ่งเรืองที่ดีขึ้นของตนเองเท่านั้น” หลิงมู่เอ๋อร์ด่าออกมาอย่างนั้น แต่ก็ยังหลอกล่อให้หลิงไฉ่เวยอย่ายอมแพ้ ถึงขนาดต่อให้ตายก็ต้องไม่ยอมแพ้กับบุรุษผู้นี้ “เ้าฟังให้ชัดเจนล่ะ เ้าเอาแต่ตามติดเขาทุกวันเช่นนี้ ก็จะทำให้เขายิ่งหวาดกลัว เขาก็จะยิ่งไม่กล้าออกมาพบเ้า ต่อจากนี้เ้าไม่ต้องไปหาเขาอีกแล้ว แล้วก็ยิ่งไม่ต้องไปหาหลิงหูเตี๋ยด้วย รอพวกเขาลดความระแวดระวังลง เ้าค่อยเสแสร้งทำเป็พบจวงต้าหลินโดยบังเอิญ เ้าต้องแสดงต่อเขาเหมือนว่าไม่คิดอันใดกับเขาแล้ว ตลอดมาไม่เคยกล่าวโทษเขาเลย”
“เหตุใดถึงต้องทำเช่นนี้? ” ในดวงตาของหลิงไฉ่เวยเต็มไปด้วยความงงงวย
ครั้งที่แล้วที่ขอร้องให้หลิงมู่เอ๋อร์ช่วย ในตอนนั้นนางเข้าตาจนหมดหนทาง ตอนที่เห็น นางคิดเพียงแค่จะทุ่มสุดตัว ทว่าความเ็าและไร้ความรู้สึกของหลิงมู่เอ๋อร์นั้นทำให้นางเข้าใจ สตรีผู้นี้ไม่มีทางช่วยนางอย่างแน่นอน ทว่าวันนี้การที่นางมาหาหลิงมู่เอ๋อร์อีกครั้ง ก็แค่มีความคิดที่อยากจะลองดู ตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่มีความคิดเห็น เหล่าพี่ชายพี่สะใภ้ก็รู้เพียงแค่ว่าจะให้นางไปแต่งงานกับชายชราหรือพ่อหม้าย มีเพียงแค่หลิงมู่เอ๋อร์ผู้นี้เท่านั้นที่มีปัญญาความสามารถ หลิงมู่เอ๋อร์ในปีนั้นยังเชื่อฟังนางเป็อย่างดี นางไม่เชื่อว่าหลิงมู่เอ๋อร์จะมีจิตใจโเี้ขนาดจะสามารถกำจัดนางให้สิ้นซากไปจริงๆ
สามารถกล่าวได้ว่า หลิงไฉ่เวยคิดหาวิธีไม่ออกแล้วจริงๆ ดังนั้นถึงได้ขวางหลิงมู่เอ๋อร์ไว้อีกครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้หลิงมู่เอ๋อร์จะหยุดและช่วยออกความเห็นคิดแผนการให้
“บุรุษสารเลว ยิ่งเ้าให้ความรัก ให้ความกระตือรือร้นกับเขามากเท่าใด เขาก็จะยิ่งเ็ากับเ้ามากขึ้นเท่านั้น ถึงขนาดเหยียดหยามเ้า มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ดีมากว่า สิ่งที่เอามาไม่ได้ หรือได้มายากเย็นถึงจะดีที่สุด บุรุษจะยิ่งทะนุถนอนเห็นคุณค่าสิ่งของที่ไม่ได้มาง่ายๆ เขาไม่เห็นค่าเ้า ก็เพราะว่าเ้าได้มาอย่างง่ายดายมากเกินไป เ้าลดความสนใจในตัวเขาลงก่อน จากนั้นค่อยแต่งกายงดงามสักหน่อย เ้ารู้จักนิสัยของเขาดี ในสถานการณ์แบบนั้น เขาจะต้องเกิดความประหลาดใจต่อเ้าอย่างแน่นอน จากนั้นก็จะตกหลุมพรางของเ้า หลังจากนั้นจะทำอย่างไร คงไม่ต้องให้ข้าสอนเ้าใช่หรือไม่? ส่วนหลิงหูเตี๋ย… จิตใจอิจฉาริษยาของสตรีนั้นค่อนข้างรุนแรง เ้าไม่เพียงแค่เป็คู่หมั้นคนก่อนของจวงต้าหลินเท่านั้น ในท้องของเ้าก็ยังมีลูกของเขาอีก คิดหรือว่าหลิงหูเตี๋ยจะใจกว้างขนาดนั้นหรือ? ”
“เ้าพูดถูก ขอเพียงแค่ได้พบจวงต้าหลิน ข้าก็มีวิธีที่จะทำให้ระหว่างเขากับหลิงหูเตี๋ยแต่งงานกันไม่สำเร็จ ข้าอยู่กับจวงต้าหลินมาหลายปี รู้จักเื่ราวของเขาที่เคยทำเอาไว้อย่างทะลุปรุโปร่ง” ใบหน้าของหลิงไฉ่เวยเ็า ในดวงตาฉายประกายชั่วร้ายออกมา “หลิงหูเตี๋ย ข้าจะทำให้เ้ากลายเป็แค่ผีเสื้อที่ตายไปแล้วตัวหนึ่งเท่านั้น ความเ็ปที่เ้ามอบให้ข้า ข้าจะเอามันกลับคืนไปให้เ้าแน่”
หลิงมู่เอ๋อร์แบะปาก “ข้าจะบอกเ้าเื่พวกนี้ ไม่ใช่ว่าเห็นใจเ้า และก็ไม่ใช่ว่าให้อภัยเ้า ข้าเพียงแค่ไม่อยากเห็นจวงต้าหลินและหลิงหูเตี๋ยชายหญิงสารเลวคู่นั้นได้ดิบได้ดี ในตอนนั้นพวกเขาก็รังแกข้าไม่ใช่น้อย ข้าจะปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตดีๆ ได้อย่างไร? ”
ความคิดลมๆ แล้งๆ ในใจของหลิงไฉ่เวยถูกทำลายลงอีกครั้ง ไม่แปลกใจที่นางรู้สึกว่าจู่ๆ หลิงมู่เอ๋อร์ก็เปลี่ยนมาพูดจาดีขนาดนี้ แท้จริงแล้วเป็เพราะเหตุผลนี้นี่เอง
หลิงมู่เอ๋อร์เห็นแผนการของหลิงไฉ่เวยที่คิดจะให้ตนช่วยล้มเหลว หญิงสาวจึงเผยความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้งออกมา หลิงมู่เอ๋อร์หัวเราะเยาะเล็กน้อย สาวเท้าก้าวเดินจากไปอีกครั้ง เสียงที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกของนางดังมาจากที่ไกลๆ “นี่จะเป็การช่วยเ้าเป็ครั้งสุดท้าย ถ้าหากมารบกวนข้าด้วยเื่น่ารังเกียจเหล่านี้อีก หรือรบกวนท่านพ่อท่านแม่ข้า เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”
ราตรีคืนนั้น ในเรือนของหลิงมู่เอ๋อร์เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแห่งความสุข
ทว่าในเรือนหลังเก่าอีกหลังกลับมีบรรยายกาศอึมครึมอย่างต่อเนื่องมาเดือนกว่าแล้ว
วันรุ่งขึ้น หลิงมู่เอ๋อร์พาคนในครอบครัวไปทำการค้าในเมืองตามปกติ ตอนที่พวกเขาเดินทางไปถึงที่หมาย ก็มีผู้คนจำนวนมากต่อแถวยาวเหยียดเป็ขบวนแล้ว
“แม่นางน้อย เร็วเข้าหน่อย พวกข้ายังไม่ได้กินข้าวกันเลยนะ! พวกเราหิวจะตายอยู่แล้ว! ” หญิงชราผู้หนึ่งโบกมือให้นางพลางกล่าว “ผู้ใหญ่หิวได้ แต่เด็กหิวไม่ได้ หลานชายที่บ้านข้าก็ชอบทานอาหารของร้านเ้า ไม่ว่าจะเป็ข้าวห่อไข่ก็ดี เกี๊ยวก็ดี ขอเพียงแค่เป็เ้าที่ทำออกมา รีบนำอาหารขึ้นโต๊ะให้พวกข้าทานเถิด”
“ท่านป้า ต้องใช้เวลาสักครู่ในการตั้งหม้อ พวกท่านโปรดรอกันสักครู่นะเ้าค่ะ” หลิงมู่เอ๋อร์ะโบอกกับหญิงชราผู้นั้น
“ไอ๊หยา งานใช้พละกำลังแบบนั้นควรที่จะให้คนหนุ่มแน่นทำ” ในจำนวนฝูงชน มีผู้หญิงนางหนึ่งดันชายหนุ่มคนหนึ่งออกมา “นี่คือหวงเอ้อร์ที่อยู่ในหมู่บ้านของพวกข้า เขาเป็เด็กหนุ่มเพียงผู้เดียวในหมู่บ้านที่รู้หนังสือ เมื่อก่อนเขาไปเป็เด็กฝึกงานอยู่ที่ร้านตีเหล็ก ตอนนี้เขามาเปิดร้านตีเหล็กในตัวเมืองแล้ว เด็กหนุ่มผู้นี้ร่างกายแข็งแรง งานใช้พละกำลังเขาถือว่าเป็มือดีผู้หนึ่ง”
ชายหนุ่มที่ถูกผลักออกมาผู้นั้น มองไปที่หลิงมู่เอ๋อร์แล้วยิ้มอย่างไร้เดียงสา เขาลูบศีรษะของตนเอง แล้วเอ่ยอย่างกระดากอาย “แม่นาง ข้าช่วยเ้า...”
หลิงมู่เอ๋อร์มองชายผู้นี้ จากนั้นจึงยิ้มเบาๆ “พี่ชายเป็ลูกค้า จะให้ลูกค้าลงมือเองได้อย่างไรกัน? ข้าทำเองได้ ขอบคุณในความหวังดีของพี่ชายมากเ้าค่ะ”
ชายผู้นั้นคิดว่าหลิงมู่เอ๋อร์เกรงใจ กำลังจะลงมือช่วย แต่เห็นเพียงหลิงมู่เอ๋อร์โอบเตาหินที่อยู่บนเกวียนวัว เอาลงมาวางไว้ที่พื้นโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี ตอนที่นางวางลงนั้นวางได้เบามือยิ่ง ไม่ะเืพื้นดินเลยแม้แต่น้อย ต้องรู้ว่าเตาหินใบนั้นหนักหนึ่งร้อยกว่าชั่ง ถึงแม้ว่าจะเป็ชายวัยหนุ่มแน่นโอบมันขึ้นมา ตอนวางลงไปก็ต้องรีบวาง บนพื้นะเืเล็กน้อยถือได้ว่าเป็เื่ปกติ
ทุกคนล้วนสูดลมหายใจเฮือก
ครั้นมองไปที่ชายหนุ่มผู้นั้นอีกครั้ง เวลานี้อับอายจนแทบจะหมุดแผ่นดินหนี เขารีบร้อนวิ่งออกไป แม้กระทั่งข้าวก็ไม่กินแล้ว
“นางหนู เ้าทำเ้าเด็กหนุ่มนั่นใจนวิ่งหนีเตลิดไปแล้ว” มีคนเอ่ยหยอกล้อ “เดิมทีแล้วเ้าเด็กนั้นสนใจเ้า ชั่วชีวิตนี้คงไม่กล้าเข้าใกล้เ้าแล้วกระมัง”
หลิงมู่เอ๋อร์ตั้งเตาเสร็จแล้ว รีบก่อไฟในทันที ครั้นได้ยินคำพูดของคนผู้นั้น นางยุ่งอยู่กับงานไปพลางเอ่ยไปพลาง “ข้ายังมีพี่ชายที่ยังไม่ได้แต่งงาน จึงไม่สามารถคิดเื่อื่น พี่ชายท่านที่เพิ่งวิ่งไปนั้นเป็คนดี ควรที่จะได้พบหญิงสาวที่ดีกว่า ถ้าหากว่าทุกคนมีคนที่ดูเหมาะสมก็สามารถแนะนำเขาแทนข้าได้ เขาเป็ชายหนุ่มที่มีทั้งมารยาททั้งกิจการหายได้ยากยิ่งเ้าค่ะ”
