การโจมตีครั้งที่หนึ่งไม่เข้าเป้า หลิ่วไห่หงุดหงิดอย่างยิ่ง ฝ่ามือที่สองจึงตามหลังมา ตบเข้าใส่หลิ่วเทียนฉี
หลิ่วเทียนฉียกมือขึ้น โยนยันต์วิเศษขั้นสามห้าแผ่นออกมาขวางการโจมตี จากนั้นแปะยันต์ป้องกันสามแผ่นกับยันต์วายุหนึ่งแผ่นลงบนร่างตน โผร่างบินไปทางจวนตระกูลหลิ่ว
“จะหนีหรือ ไม่ง่ายปานนั้นหรอก!” หลิ่วไห่แปะยันต์วายุไล่ตามไปทันที
“ฮึ!” หลิ่วไห่ผนึกลูกบอลวารีลูกหนึ่งขว้างเข้าใส่หลิ่วเทียนฉีที่บินอยู่ด้านหน้าประหนึ่งสาดความชิงชัง
หลิ่วเทียนฉีรู้สึกถึงสายลมอันตรายไม่เป็มิตรจากด้านหลังก็รีบลดความเร็วแล้วบินหลบ แต่ยังคงช้าไปก้าวหนึ่ง
“ปึง...” ลูกบอลวารีสูงครึ่งตัวคนกระแทกบนแผ่นหลัง
“อั่ก...” เขากระอักเืคำโตออกมา ร่วงจากกลางท้องฟ้าหล่นลงบนพื้น
หลังร่วงลงสู่พื้นดิน หลิ่วเทียนฉีไม่ชักช้า หยิบยันต์ป้องกันขั้นสามสิบแผ่นออกมาแปะทั้งหมดบนร่าง ด้วยพลังของเขา ต่อให้ไม่ได้รับาเ็ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิ่วไห่ นับประสาอะไรกับในสภาพที่ได้รับาเ็แล้วเล่า?
ด้วยเหตุนี้ หลิ่วเทียนฉีจึงได้แต่พยายามปกป้องตนเองสุดกำลัง รอบิดามาช่วยชีวิตน้อยๆ ของเขา
“เดรัจฉานน้อย วันนี้ข้าจะเอาชีวิตเ้ามาชดใช้ให้เทียนลู่ของข้า” หลิ่วไห่พูดพลางร่อนลงเบื้องหน้า สะบัดมือทีหนึ่ง ลูกบอลวารีขนาดใหญ่ก่อตัวกลางฝ่ามือเขาอีกครั้ง
เห็นสถานการณ์เป็เช่นนี้ หลิ่วเทียนฉีจึงเอายันต์ะเิขั้นสามห้าแผ่นออกมากำไว้ในมือแน่น
ตอนนี้เขาได้รับาเ็ ไหนจะยันต์ป้องกันสิบใบบนร่างที่กินปราณทิพย์ปริมาณมาก เขาจึงรู้ชัด หากตนกระตุ้นยันต์ะเิห้าแผ่นนี้โยนออกไป เกรงว่าพลังทิพย์ในร่างคงจะไม่เหลือแล้ว
“ปึง...”
ลูกบอลวารีในมือหลิ่วไห่ยังไม่ทันยิงออกมาก็ถูกฝ่ามือั์สูงสองเมตรกว่าข้างหนึ่งตบกระจายทันที หลังจากนั้น ร่างของหลิ่วไห่ก็ถูกฝ่ามือโจมตีจนปลิวถอยออกไปสิบกว่าเมตร ร่วงลงบนพื้นอย่างหนักหน่วง
“อั่ก...” หลิ่วไห่อ้าปากกระอักเืออกมา
“ฉีเอ๋อร์!” หลิ่วเหอร้องเรียกแล้วก้าวเข้ามาทันที เขาก้มตัวอุ้มบุตรชายที่ฟุบอยู่บนพื้นนิ่งไม่ขยับขึ้นมา
“ท่านพ่อ!” หลิ่วเทียนฉีเห็นบิดามาถึงทันเวลาพลันโล่งใจขึ้นเล็กน้อย ดึงยันต์ป้องกันบนร่างออก
“ฉีเอ๋อร์ ลูกาเ็ตรงไหนบ้าง?” หลิ่วเหอพูดพลางรีบร้อนเอาโอสถรักษาอาการาเ็ออกมาส่งเข้าปากบุตรชาย
“ท่านพ่อไม่ต้องกังวล เมื่อครู่ข้าแปะยันต์ป้องกันขั้นสามแล้ว ทั้งยังมีเสื้ออาคมอยู่ คงไม่เป็ไรมากขอรับ” หลิ่วเทียนฉีโบกมือตอบกลับ
หากไม่มียันต์ป้องกันขั้นสามสามแผ่นกับเสื้ออาคมขั้นสองอยู่บนร่าง เขาคงตายจากการโจมตีข้างหลังของหลิ่วไห่ไปแล้ว! ไม่ใช่ได้รับาเ็ธรรมดาเช่นนี้
“ไปเถอะ พ่อจะพาลูกกลับไปรักษาอาการาเ็!” หลิ่วเหอพูดพลางอุ้มบุตรชายขึ้นมา ก้าวเดินกลับ
“เ้าสาม วางเขาลงซะ!” หลิ่วไห่ที่ทั้งร่างสะบักสะบอมคลานลุกขึ้นมาจากพื้นก่อนะโเสียงดังอย่างไม่เลิกรา
“หากท่านทำร้ายบุตรชายข้าอีก ข้าจะเอาชีวิตท่าน!” หลิ่วเหอหันหน้ามามอง ในดวงตามีจิตสังหารเต็มเปี่ยม อำนาจกดดันของผู้ฝึกตนระดับดวงปราณถูกปลดปล่อย
เมื่อถูกอำนาจกดดันของน้องสาม แขนขาก็สั่นระริก หดคอลงโดยไม่รู้ตัวแล้วเอ่ยอย่างคับแค้น “ลูกชายเ้าฆ่าลูกชายข้า”
“เฮอะ ท่านมีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าลูกชายข้าฆ่าเทียนลู่เล่า?”
“ข้า ข้าหาศพของเทียนลู่พบแล้ว และข้ายังพบป้ายหยกที่ท่านพ่อมอบให้หลิ่วเทียนฉีกับมือตอนครบร้อยวันของเขาด้วย บนนั้นสลักชื่อเขาไว้”
“เฮอะ หากท่านมีหลักฐาน เช่นนั้นท่านก็ไปฟ้องท่านพ่อสิ ท่านคิดจะลงโทษตามใจ ลอบสังหารลูกชายข้า ข้าไม่มีทางยอมให้เกิดขึ้นเสียหรอก!” หลิ่วเหอแค่นเสียงทีหนึ่งค่อยหมุนตัวเดินจากไป
“เ้า เ้าคนสารเลว!” หลิ่วไห่มองแผ่นหลังของหลิ่วเหอที่จากไปก็ด่าเสียงดังลั่น
“ท่านพ่อ ข้า ข้าไม่ได้ฆ่าพี่หก!” หลิ่วเทียนฉีมองบิดาอย่างอ่อนแรง ชี้แจงความบริสุทธิ์ด้วยความจริงจัง
“อืม พ่อรู้ พ่อรู้อยู่แล้ว!” หลิ่วเหอมองใบหน้าซีดเผือดของบุตรชาย พยักหน้ารับหลายหน ในฐานะบิดาเขาย่อมเชื่อ
บุตรชายั้แ่เล็กก็ใจเสาะตาขาว จะไปฆ่าผู้คนได้อย่างไร และยิ่งคนคนนั้นเป็พี่ชายฝั่งพ่อ มันจะเป็ไปได้อย่างไรเล่า?
