"แกรบ"
เสียงย่ำกิ่งไม้หักดังมาจากเชิงเขา เซวียเสี่ยวหรั่นสะดุ้งเฮือกหันกลับไปมองด้วยสัญชาตญาณ
หลังพงหญ้าที่เชิงเขา บุรุษสวมอาภรณ์ตัวยาวสีขาวมือถือไม้เท้าคลำหาทาง ค่อยๆ เดินอย่างยากลำบาก
เซวียเสี่ยวหรั่นดวงตาสว่างวาบ สีหน้าเผยความดีใจ "คะ... คุณ คุณไปไหนมา เกือบทำฉันใแทบตาย"
เธอวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างตื่นเต้น
ชายหนุ่มชะงักไปชั่วขณะ ดวงตาขยับมาทางต้นเสียงเล็กน้อย เขาไปไหนมาน่ะหรือ ก็ย่อมจะฉวยโอกาสที่นางไม่อยู่ ไปหาที่ปลดทุกข์น่ะสิ ตราบใดที่ไม่ใช่เทพยดา ใครเล่าจะหนีพ้นวัฏจักรนี้ไปได้
"คุณไปไหนมาไหนซี้ซั้วได้ยังไง ที่นี่เป็ป่าดงดิบ ไม่ว่าจะสัตว์ป่าดุร้าย หรือสัตว์มีพิษ มีครบทุกอย่าง คุณมองไม่เห็นทาง หากไม่ระวังถูกหมาป่าคาบไปกินจะทำอย่างไร อยากทำอะไรรอฉันกลับมาก่อนก็ได้นี่ บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอีกประเดี๋ยวก็กลับ เออ นี่ ฉันมีเื่จะบอก ฉันเจอต้นเกาลัดด้วยล่ะ ใต้ต้นมีผลเต็มไปหมดเลย ตอนนี้พวกเราไม่อดตายแล้ว"
เซวียเสี่ยวหรั่นพูดจ้อไม่หยุดปาก เพื่อผ่อนคลายความวิตกกังวลในใจ พลางเอื้อมมือไปประคองข้อศอกของเขาอย่างเป็ธรรมชาติ
แม้ชายหนุ่มจะมีาแเต็มหน้า แต่หนังตาก็ยังกระตุกอย่างอดไม่ได้ ช่างเป็แม่นางที่ขี้บ่นเสียจริง
เซวียเสี่ยวหรั่นยังคงไม่หยุดบ่น ดูเหมือนว่ามีแต่การพูดไม่หยุดเท่านั้นที่ช่วยบรรเทาความตื่นตระหนกของเธอเมื่อครู่นี้ได้
"ฉันเก็บผลเกาลัดกลับมาเต็มกระเป๋าเลย แต่ว่าพวกเราไม่มีไฟ ตอนนี้ปัญหาสำคัญที่สุดคือจะก่อได้อย่างไร หลังจากนั้นก็หาที่พักเป็หลักเป็แหล่ง คุณาเ็รุนแรงขนาดนี้ ออกจากป่านี้ไม่รอดอยู่แล้ว เมื่อครู่นี้ฉันปีนไปได้ครึ่งทาง มองเห็นแต่ป่ากับูเารอบทิศทางไม่มีที่สิ้นสุด อาศัยแค่สองขาของพวกเราสองคน เดินเป็ปียังไม่รู้จะออกไปได้รึเปล่า"
เธอออกแรงประคองเขา ขาและเท้าของชายคนนี้ดูอ่อนแรงมาก เคลื่อนไหวลำบากเป็พิเศษ แทบจะเรียกว่าเป็การขยับมากกว่าเดิน ไม่รู้ว่าเมื่อครู่เขาไปถึงเชิงเขาได้อย่างไรในเมื่อเคลื่อนไหวลำบากขนาดนี้
ในที่สุดเซวียเสี่ยวหรั่นก็ใช้วิธียกแขนของชายหนุ่มขึ้นพาดบนบ่าของตนเอง แล้วสอดมืออีกข้างเข้าไปพยุงที่บั้นเอวของเขา กึ่งอุ้มกึ่งลากพากลับมาที่เดิม
หลังประคองเขานั่งลงแล้ว เซวียเสี่ยวหรั่นค่อยพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก
เธอรู้สึกคอแห้ง พลิกหาขวดน้ำแร่ เมื่อคืนยังเหลืออยู่นิดหน่อย แต่ตอนปีนเขา เธอดื่มมันไปหมดแล้ว
เซวียเสี่ยวหรั่นมองไปที่แม่น้ำอย่างสองจิตสองใจ ปากก็บ่นพึมพำว่า "พวกเราไม่มีไฟ ดูท่าคงได้แต่ดื่มน้ำดิบแล้วล่ะ หวังว่าคงจะไม่ท้องเสียหรอกนะ"
เธอสาวเท้าก้าวใหญ่มาถึงริมแม่น้ำ หาตำแหน่งที่แลดูค่อนข้างสะอาดก่อนเติมน้ำจนเต็มขวด หลังจากนั้นก็ยกขวดหันเข้าหาแสงอาทิตย์แล้วเพิ่งพินิจอย่างละเอียด จนแน่ใจว่าไม่มีของจำพวกไข่พยาธิหรือหนอนน้ำ ค่อยดื่มอึกๆ เข้าไปครึ่งขวด
ไม่ว่าเธอเป็คนอนามัยจัดนักหนา แต่เพราะว่าเมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเดิม ในหมู่บ้านเคยมีเด็กดื่มน้ำดิบจากแม่น้ำแล้วท้องเสียอย่างรุนแรงเกือบได้ไปเยือนตำหนักพญายมอย่างหวุดหวิด แล้วยังเคยมีกรณีมีเด็กดื่มเอาไข่พยาธิเข้าไป เ้าตัวประหลาดก็เลยเติบโตอยู่ในท้อง นึกถึงความเป็ไปได้เหล่านี้เธอก็อดรู้สึกชาหนังศีรษะไม่ได้ แล้วจะไม่ระวังได้หรือ
หลังเติมน้ำจนเต็มขวด ก็เดินกลับไป ชายคนนั้นยังอยู่ในอิริยาบถเดิม นั่งพิงโขดหินด้วยสีหน้าเมินเฉยไร้อารมณ์
ชุดตัวยาวสีขาวของเขาเปรอะเปื้อนคราบเืและเดินโคลน ไม่ได้สวมรองเท้า เท้าที่ยื่นออกมาทั้งยาวทั้งผอมแห้ง ส้นเท้าสกปรกมาก เล็บเท้าผิวขรุขระไม่เรียบเสมอกัน บางนิ้วก็ยาว บางนิ้วก็สั้น บางนิ้วยังมีคราบเืติดอยู่้า
ชายหนุ่มรูปร่างสูงมาก เซวียเสี่ยวหรั่นสูงหนึ่งเมตรหกสิบสอง เขาสูงกว่าเธอหนึ่ง่ศีรษะ อย่างน้อยๆ ก็น่าจะสักเมตรแปดสิบขึ้นไป
สูงก็ว่าสูงแล้ว ยังผอมกะหร่องมีแต่หนังหุ้มกระดูก ชุดตัวยาวที่สวมอยู่บนร่างกายก็เลยหลวมโพรกอย่างเห็นได้ชัด
ผมเผ้ายาวมากปล่อยรุงรังพาดอยู่บนหัวไหล่ ปลายผมลากไปจรดพื้น
ผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดตัวยาวสีขาว ไว้ผมยาว เซวียเสี่ยวหรั่นเม้มริมฝีปาก ไม่อยากคาดเดาต่อไปอีกแล้ว
"ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ ั้แ่เช้าคุณยังไม่ได้ดื่มน้ำเลย นี่เป็น้ำจากแม่น้ำ ไม่มีไฟ ต้องดื่มน้ำดิบไปก่อนชั่วคราว หวังว่าคุณจะไม่ท้องเสียหรอกนะ" เซวียเสี่ยวหรั่นบิดเปิดฝาขวด ก่อนยัดใส่มือของชายหนุ่ม
มือที่ถือขวดเหมือนจะพับตกลงไป เซวียเสี่ยวหรั่นรีบประคองไว้ ใต้เต้นตึกตัก ร่างกายอ่อนแอขนาดน้ำขวดเดียวยังถือไม่อยู่ เมื่อครู่ยังอุตส่าห์มีแรงเดินไปไหนต่อไหน
เธอมองหาโดยรอบ แล้วหยิบถ้วยพลาสติกสีขาวใบเล็กที่ใส่เค้กแบล็กฟอร์เรสเมื่อคืนขึ้นมา เทน้ำล้างให้สะอาด จากนั้นก็รินน้ำใส่แล้วส่งให้เขาถึงริมฝีปาก
ชายคนนั้นยอมดื่มน้ำจนหมดครึ่งถ้วยแต่โดยดี ใบหน้าบวมแดงของเขาแลดูน่ากลัวมากภายใต้แสงตะวัน
มือของเซวียเสี่ยวหรั่นสั่นระริกไม่หยุด เมื่อคืนเป็เพราะมืดมาก ตอนที่เธอใส่ทิงเจอร์ให้เขา ก็ป้ายไปส่งๆ พอมาดูตอนนี้ ใบหน้าซึ่งเดิมทีก็แทบดูไม่ได้อยู่แล้วพอถูกย้อมด้วยสีของทิงเจอร์ก็ยิ่งอัปลักษณ์ไปใหญ่
ให้ตายเถอะ... น่าเวทนาเกินกว่าจะดูได้จริงๆ
เซวียเสี่ยวหรั่นรีบหยิบเป้ที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา ก่อนเทของที่อยู่ข้างในออกมา
"ตุ้บๆๆ" ของในนั้นหล่นพรวดออกมา ผลเกาลัดใหญ่น้อยกลิ้งอยู่เต็มพื้น
ของอย่างอื่นในเป้ เธอยัดใส่กระเป๋าช่องหน้าไว้หมดแล้ว
"เกาลัดดิบย่อยยาก ต้องก่อไฟก่อน แล้วเอาย่างไฟจะอร่อยกว่า อีกอย่างอย่าเห็นว่าตอนนี้มีแสงอาทิตย์ ตกดึกก็หนาวจนแข็งตายได้เหมือนกัน" เธอเหลียวซ้ายแลขวา เริ่มหาท่อนฟืนขนาดพอเหมาะมาใช้จุดไฟ
เซวียเสี่ยวหรั่นไม่เคยลองปั่นไม้จุดไฟมาก่อน สมัยนี้แค่ไฟแช็กอันเดียวก็ใช้ได้แล้ว ใครจะว่างมากขนาดไปลองทำอะไรที่เปลืองแรงและเสียทั้งเวลาพรรค์นี้
แน่นอนว่าเธอเข้าใจหลักการปั่นไม้จุดไฟ เพราะเคยดูเกี่ยวกับเื่พวกนี้ผ่านทางทีวีและโต้วอิน [1] มาบ้าง ขั้นตอนไม่ยุ่งยาก แต่สำหรับมือใหม่ ระดับความยากย่อมไม่ใช่น้อยอย่างแน่นอน
เธอหมุนตัวไปรอบหนึ่ง ก่อนหยิบไม้ฟืนกับหญ้าแห้งขึ้นมา
ใช้มีดเฉือนกิ่งไม้แห้งให้เรียบเป็แผ่นกระดาน แล้วใช้ปลายมีดเจาะเป็รูเล็กๆ หลังจากนั้นเหลาไม้อีกท่อนให้แหลม แล้วเอาหญ้าแห้งมาหุ้มเหมือนเป็รังนก ก่อนอุดเข้าไปบนแผ่นกระดานที่เจาะเตรียมไว้แล้ว
ทุกอย่างเตรียมพร้อม เซวียเสี่ยวหรั่นเริ่มถูมือ เหยียบไปบนแผ่นกระดาน แล้วปั่นแท่งไม้ในมือกลับไปกลับมา
ตอนเริ่มต้น ความเร็วยังดีอยู่ สองมือปั่นไปอย่างรวดเร็ว เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นว่าควันออกมาจากตำแหน่งที่เสียดสีกันอยู่ก็ตื่นเต้นดีใจ
แต่น่าเสียดายที่มันอยู่ได้ไม่นาน ไม่ช้าฝ่ามือที่ปั่นไม้ไปมาก็เริ่มเจ็บ ยิ่งเจ็บความเร็วก็ยิ่งลดลง ควันไฟเพียงน้อยนิดก็เลยดับไป
เซวียเสี่ยวหรั่นใบหน้าเหยเกมองฝ่ามือที่แดงเป็ปื้น ในใจรู้สึกไม่ยินยอมจึงลองพยายามใหม่อีกครั้ง
หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม เธอก็ทรุดกองลงบนพื้นอย่างหมดแรง
"โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว เจ็บจังเลย มือของฉันใกล้จะพังหมดแล้ว"
เธอถอดถุงเท้าสีขาวที่เอามาสวมบนมือออก เพื่อถนอมฝ่ามือ เธออุตส่าห์ถอดถุงเท้ามาสวมไว้ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ นอกจากความเร็วไม่ถึง ฝ่ามือของเธอยังถูกเสียดสีจนแสบร้อนอีกต่างหาก
"จบกัน ไฟก็ก่อไม่ติด"
เซวียเสี่ยวหรั่นอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา ดูคลิปจากโต้วอินคนเ่าั้ปั่นไม้จุดไฟอย่างกับเป็ของเล่น ไม่นานก็ติดแล้ว แต่เธอทำมาครึ่งค่อนวัน นอกจากเขม่าควันเล็กน้อยก็ไม่เห็นมีอะไรขึ้นมา ทั้งมือทั้งแขนก็เจ็บแทบตายอยู่แล้ว
เธอถอนหายใจสวมถุงเท้ากลับเข้าไป แล้วมองจ้องกองฟางอย่างไม่ยินยอม
ชายหนุ่มที่นั่งพิงโขดหินขยับตัวกะทันหัน ดูเหมือนว่าเขาจะดึงความสนใจของเธอได้
....
เชิงอรรถ
[1] เป็แอปพลิเคชันสัญชาติจีนหรือที่เรียกว่า ติ๊กต็อก (TikTok) เป็บริการประเภทสื่อออนไลน์ช่วยให้ผู้ใช้สามารถสร้างวิดีโอสั้นๆ ที่มีความยาวไม่เกินสิบห้าวินาทีออกมาเผยแพร่
