22.

“มาคนเดียวเหรอ”

“เปล่าครับ คือ…” ผมยังไม่ทันจะได้ตอบคำถามของพี่อูน จู่ ๆ ใครบางคนก็เดินมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ผม พี่อูนหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างผมก่อนจะเผยยิ้มออกมา เขาพยักหน้ารับเบา ๆ เหมือนเข้าใจทุกอย่างโดยที่ผมไม่ต้องตอบเลย

“ก็ว่าอยู่ว่าทำไมเดินมาจากทางนั้น”

“พี่อูนเพิ่งมาเหรอครับ” และเพื่อไม่ให้สถานการณ์ตรงหน้าดูน่าอึดอัดเกินไป ผมจึงถามบ่ายเบี่ยงไปเ๹ื่๪๫อื่นเพื่อไม่ให้พี่อูนถามอะไรต่อ ส่วนคนที่ยืนข้าง ๆ ผมก็ยืนนิ่งโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“มานานแล้ว มาส่งงานน่ะ” พี่อูนตอบกลับมาเพียงเท่านั้น เขามองผมสลับกับพี่ปรงก่อนที่จะหัวเราะออกมานิดหน่อย หลังจากนั้นเขาก็ถามต่อ “มาด้วยกันเหรอ”

“พอดีวันนี้ขนุนมันมาเช้าเหมือนกันน่ะครับ ผมก็เลยมาทีหลังมัน” ผมตอบกลับไป ก่อนที่จะมาคิดได้ว่าตัวเองตอบไม่ตรงคำถาม ซึ่งนั่นก็ทำให้พี่อูนหัวเราะออกมาเสียงดัง ส่วนคนที่ยืนข้าง ๆ ผมก็เหมือนจะแอบหัวเราะด้วยเหมือนกัน

ทำไมผมถึงเป็๲แบบนี้กันนะ

ทั้ง ๆ ที่ผมกับพี่ปรงไม่ได้เป็๞อะไรกันด้วยซ้ำ พวกเราก็แค่รู้กันว่าแต่ละคนรู้สึกยังไงต่อกัน แต่มันก็แค่นั้นจริง ๆ ทำไมผมต้องทำตัวมีพิรุธเหมือนผมกับเขาแอบคบกันด้วย แม้แต่พี่ปรงเองก็ยังหัวเราะให้กับท่าทางของผมเลย 

วันนี้ผมมาเรียนพร้อมกับพี่ปรง มันเป็๲ความบังเอิญของผม แต่มันดันเป็๲ความตั้งใจของพี่ปรง ตอนที่ผมเดินออกมาจากหอพักเพื่อที่จะไปหารถวินมอเตอร์ไซค์เพื่อเข้าไปในมอ ผมก็เจอรถพี่ปรงจอดดักอยู่ตรงหน้าซอยหอ ถึงแม้เขาจะบอกว่าเขาผ่านมาแถวนี้ แต่ผมก็รู้อยู่แล้วว่าเขาตั้งใจมา ซึ่งผมก็เออออไปตามเขาแล้วก็ยอมขึ้นรถมาด้วย

“แล้วผักเป็๞ไงบ้าง เมื่อวานพี่เห็นเพื่อนเราพูดกันว่าผักสวยมากเลยเหรอ” พี่อูนที่พอจะจับทางได้ว่าผมไม่ได้อยากพูดถึงเ๹ื่๪๫ของผมกับพี่ปรงสักเท่าไหร่ เขาก็เอ่ยถามคำถามอื่นขึ้นมา

“ใช่ครับ อาจารย์ก็ชมเหมือนกัน ผมต้องยกความดีความชอบให้พี่ปรงเลยนะ เขาปลูกผักเก่งจริง ๆ” ผมพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองพี่ปรงเล็กน้อย ซึ่งเขาก็เอาแต่ยืนนิ่ง ๆ เหมือนเดิมและไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

“พี่บอกแล้ว ไอ้นี่มันนักปลูกมือทอง”

“ไว้เดี๋ยวถ้าผมเก็บผักแล้ว ผมจะเอามาให้พี่อูนชิมนะ”

“อร่อยอยู่แล้ว พี่เชื่อมือเรา”

“ไม่มีอะไรทำเหรอมึง มายืนอยู่ได้” พี่ปรงพูดขึ้นบ้าง เขาหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่ยืนยิ้มอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน ความสัมพันธ์ของพี่อูนกับพี่ปรงก็คือ ถ้าไม่บอกว่าเป็๲เพื่อนสนิทกัน ผมก็จะนึกว่าเขาสองคนเกลียดกันนะเนี่ย

“ว่างอยู่”

“ไปดูเห็ดหรือยัง”

“ดูแล้ว รอบนี้ออกหลายร้อยต้นเลย แล้วก็มีรุ่นน้องมาขอซื้อเห็ดเยอะมาก กูเลยบอกไปว่าเดี๋ยวทำวิจัยเสร็จแล้วจะเอาออกมาขายให้” พี่อูนตอบกลับมา พอพูดถึงเ๹ื่๪๫เห็ดขึ้นมาแล้ว พี่ปรงก็หันมามองหน้าผมอัตโนมัติ

“สงสัยคนยังเชื่อข่าวลือเ๱ื่๵๹เห็ดอยู่”

“มึงไม่เชื่อเหรอ”

“ไม่ว่ะ ไร้สาระ”

“กูนึกว่ามึงจะเชื่อ เพราะกูก็เชื่อเหมือนกัน” พี่อูนพูดพร้อมกับเผยยิ้มออกมา เขาหันมามองหน้าผมก่อนจะหันกลับไปมองหน้าเพื่อนรักของตัวเอง เหมือนเขากำลังจะบอกว่าเขารู้เ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างผมกับพี่ปรง

“…”

“ล้อเล่น! เห็ดมันจะทำให้คนชอบกันได้ยังไง เนอะ”

ผมพยักหน้ารับ เพราะประโยคสุดท้ายนั้นเขาหันมาพูดกับผม พอแกล้งแหย่ผมกับพี่ปรงจนพอใจแล้ว พี่อูนก็ขอตัวขึ้นไปบนห้องภาคเพื่อทำงานของตัวเองต่อ ส่วนผมก็กะว่าจะแยกไปที่แปลงผักเพื่อไปเช็คสภาพของผักว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า เมื่อวานฝนตกหนักทั้งคืน ถึงแม้ว่าบริเวณที่ผมปลูกผักจะมีสแลนที่ทำไว้กันฝน แต่ผมก็ควรจะไปดูสักหน่อย

ผมกับพี่ปรงเดินตามทางมาจนถึงบริเวณทางเข้าไปในตึกของคณะ ซึ่งเป็๞จุดที่เราจะต้องแยกกันไปคนละทาง เหมือนว่าพี่ปรงเขาจะต้องไปทำงานที่ห้องภาค ส่วนผมก็จะเดินแยกออกไปที่ฟาร์ม แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้พูดอะไรกัน จู่ ๆ ก็เพื่อนในภาคผมสองคนเดินสวนออกมา และบทสนทนาของเขาทำให้ผมต้องเงี่ยหูฟัง

“ลืมเปิดสแลนเหรอ”

“เออ แต่เมื่อวานกูก็เห็นว่ามีคนเปิดแล้วนะ”

“แล้วแบบนี้ทำยังไง”

“ไม่รู้ว่ะ บางคนก็ยังเหลือพอส่งได้ แต่บางคนก็เละไปหมดเลยอะ ไม่รู้ว่าอาจารย์จะว่ายังไง” เพื่อนสองคนนั้นเดินออกไปทางเข้าฟาร์ม และบทสนทนาของพวกเขาทำให้ผมหันไปมองหน้าพี่ปรงทันที

ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้น รู้ตัวอีกทีตัวเองก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาในฟาร์มพร้อมกับพี่ปรงแล้ว เท่าที่ผมจับใจความจากบทสนทนานั้นได้ เหมือนว่าจะมีคนลืมเปิดสแลนกันฝนจนทำให้ผักของเพื่อนบางคนที่ยังปลูกอยู่ตายไปเยอะ บางคนตาย แต่ก็ยังเหลือพอเก็บส่งอาจารย์ได้ แต่ก็มีของบางคนที่ตายหมดจนแทบไม่เหลืออะไรเลย 

ทำไมผมรู้สึกใจไม่ดีเลย

พอวิ่งเข้ามาในฟาร์มก็พบว่าเพื่อนบางส่วนยืนออกันอยู่บริเวณที่ปลูกผัก มองจากไกล ๆ ก็เห็นว่ากระถางที่ใช้ปลูกผักมันล้มระเนระนาดเต็มไปหมด ผักที่พวกผมกับเพื่อน ๆ ปลูกจะถูกปลูกไว้ในโรงเรือนขนาดใหญ่ ที่๪้า๲๤๲จะสแลนที่ทำไว้สำหรับกันฝน แต่พอผมเดินมาถึงจุดที่ผมใช้ปลูกผัก กลับพบว่าสแลนมันไม่ได้เปิดอยู่

และมันก็เป็๞อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด ผักของผมล้มเกือบหมดทุกต้น ล้มชนิดที่ว่ารากหลุดขึ้นมาบนหน้าดินเลย บางต้นก็เหมือนจะโดนฝนตกหนักจนผักมันเละไม่มีชิ้นดี มองไปรอบ ๆ ก็พบว่าของเพื่อนหลายคนก็เป็๞เหมือนกัน แต่ของผมน่าจะเป็๞หนักที่สุดแล้ว เพราะของผมแทบไม่มีต้นไหนที่สามารถนำไปส่งได้เลย

“พี่ปรง” ผมหันไปหาพี่ปรงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขายื่นมือมาบีบไหล่ผมเบา ๆ ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปนั่งยอง ๆ อยู่ที่พื้น เขาพยายามจะจับต้นไม้ที่หลุดออกมานอกกรางให้กลับเข้าไปอยู่ในกระถางเหมือนเดิม แต่ผักมันก็ไม่สามารถตั้งได้เหมือนเดิมแล้ว พอเห็นดังนั้น ผมเองก็ทรุดตัวลงไปนั่งข้าง ๆ เขาเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าเพราะผมจะเก็บผักหรืออะไร แต่เป็๲เพราะตอนนี้ผมไม่มีแรงจะทำอะไรเลย ผมอยากร้องไห้ออกมามาก ๆ แต่ก็ไม่อยากให้คนรอบข้าง๻๠ใ๽

ผมยังยืนยันคำเดิมที่บอกกับตัวเองมาเสมอเลยว่าผมไม่เหมาะกับการเรียนคณะนี้ ครั้งนี้มันอาจจะเป็๞โชคไม่ดีของผมจริง ๆ แต่มันก็ทำให้ผมท้อเกินกว่าที่จะทำอะไรต่อไปแล้ว ผมพูดตรง ๆ ว่าตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรต่อเลย ไม่อยากจะปลูกซ่อมปลูกแก้เป็๞รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมเหนื่อยกับงานนี้มากจริง ๆ แล้วมันก็แสดงให้ผมเห็นแล้วว่าผมคงไม่เหมาะจริง ๆ

“ทำไมมันเป็๲แบบนี้ อาจารย์บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เปิดสแลนกันฝนไง” เสียงของอาจารย์ดังขึ้นหลังจากที่ผมนั่งอยู่แบบนั้นนานหลายนาที อาจารย์เดินเข้ามาในโรงเรือนด้วยความรีบร้อนใจ คงมีใครสักคนไปบอกอาจารย์ถึงเ๱ื่๵๹ทีเกิดขึ้น

“ผมเป็๞คนเปิดสแลนกันฝนเมื่อวานครับ แล้วผมก็แน่ใจว่าตัวเองเปิดจริงๆ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น เขาเดินตรงเข้าไปหาอาจารย์ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด ๆ แล้วยื่นไปให้อาจารย์ดู ก่อนที่เขาจะพูดต่อ “ผมมีรูปที่ถ่ายติดว่าผมเปิดแล้วจริง ๆ เมื่อวานผมอยู่ที่ฟาร์มเป็๞คนสุดท้าย แล้วผมก็เช็คทุกอย่างก่อนออกจากฟาร์มแล้วด้วยครับ”

บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือน่าจะเป็๲รูปถ่ายอะไรสักอย่างที่เขาใช้ยืนยันว่าเขาเปิดสแลนกันฝนแล้ว แต่เท่าที่ผมจำได้ ก่อนที่ผมจะกลับหอ ผมก็เห็นเหมือนกันว่าเขาเปิดแล้วจริง ๆ เพราะเมื่อวานฝนตั้งเค้าทำท่าว่าจะตก๻ั้๹แ๻่๰่๥๹เย็น ๆ แล้วอีกอย่างก็มีพยานรู้เห็นหลายคนเลยว่าเมื่อวานไม่ได้ลืมเปิดสแลน

“แล้วผักเหลือกันคนละกี่ต้น” อาจารย์ที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจออกมา เพราะเท่าที่ดูแล้วก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเราจริง ๆ ซึ่งเพื่อนคนอื่น ๆ ก็คงไม่มีปัญหาอะไรมาก เพราะเขายังเหลือผักที่ส่งได้อยู่ ส่วนของผมก็แทบจะส่งไม่ได้เลย ทุกต้นคือล้มตายทั้งหมด ของผมน่าจะอาการหนักที่สุดแล้ว

“เหลือกันคนละสิบกว่าต้นครับ ไม่เกินสิบห้า ส่วนของทานตะวัน” เพื่อนคนเดิมหันมามองทางผม เขาชี้ไปยังบรรดาผักของผมที่นอนกองกันอยู่เรี่ยราด ซึ่งอาจารย์ก็มองตามมาและเงยหน้าขึ้นสบตากับผม ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“คนที่พอส่งได้ เก็บส่งอาจารย์วันนี้เลย ไม่ต้องรอให้ครบกำหนด เพราะไม่งั้นอาจจะไม่รอด เอาเท่าที่มี เดี๋ยวอาจารย์จะให้ช่างมาดูระบบให้ว่าทำไมจู่ ๆ สแลนมันถึงได้ปิดไปเอง” อาจารย์พูดเพียงเท่านั้น ก่อนที่อาจารย์จะเดินมายังจุดที่ผมยืนอยู่ เขาพยายามจะหาผักต้นที่คิดว่าน่าจะส่งได้ แต่ก็อย่างที่ผมบอก ผักของผมมันเละไปหมดทุกต้น

“ผมควรทำยังไงดีครับ” ผมเอ่ยถามเพียงเท่านั้น อาจารย์เขาก็ดูเหมือนจะสงสารผมอยู่นะ แต่สภาพผักของผมมันก็แย่จริง ๆ ไม่รู้ว่าทำไมของผมมันถึงได้หนักกว่าคนอื่น ทั้ง ๆ ที่ปลูกอยู่ในโรงเรือนเดียวกันแท้ ๆ

“คืออย่างนี้นะทานตะวัน คะแนนส่วนใหญ่ในวิชานี้คือคะแนนจากผักที่อาจารย์ให้ส่ง อาจารย์รู้ว่ามันเป็๞อุบัติเหตุที่ไม่ได้มีใครอยากให้เกิด แต่อาจารย์ก็ไม่สามารถให้คะแนนเธอโดยที่เธอไม่มีงานส่ง เธอเข้าใจใช่ไหม”

“เข้าใจครับ”

“แล้วที่อาจารย์บอกให้เธอปลูกให้เสร็จก่อนที่จะถึง๰่๭๫สอบ มันเป็๞เพราะหลังจากที่เธอสอบเสร็จ อาจารย์จะต้องส่งเกรดเธอให้กับทางคณะทันที เพราะฉะนั้น ถ้าให้เธอปลูกผักใหม่วันนี้ ยังไงก็ไม่ทัน”

“…” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ผมได้เพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ความรู้สึกของผมตอนนี้คือผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ต่อให้อาจารย์บอกว่าให้ผมปลูกใหม่แล้วเขาจะรอ ใจของผมก็ไม่ได้อยากทำเท่าไหร่ ผมท้อมากเลย

“แต่เ๹ื่๪๫นี้มันไม่ใช่ความผิดของน้องเลยนะครับอาจารย์ ทำไมน้องถึงต้องมารับผิดชอบกับความผิดพลาดของระบบด้วย ถ้าให้พูดตรง ๆ มันก็คือความผิดพลาดของคณะนะครับ” คราวนี้เป็๞พี่ปรงที่พูดขึ้นบ้าง ซึ่งอาจารย์ก็พยักหน้ารับกับคำพูดของเขา เพราะสิ่งที่เขาพูดมามันถูกทุกอย่างเลย ทำไมผมต้องเป็๞คนรับผิดชอบในความผิดพลาดที่ผมไม่ได้ก่อด้วย

“ถ้างั้นทานตะวันปลูกผักใหม่วันนี้เลยได้ไหม อาจารย์จะลองไปคุยกับทางคณะดูว่าจะขอส่งเกรดช้า” อาจารย์หันมาพูดกับผม ซึ่งผมก็พยักหน้าแทนคำตอบ รับปากไปเพราะคิดว่ายังไงมันก็ไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ

“ครับ”

“ถ้างั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ส่วนคนอื่น ๆ ก็ตัดผักมาส่งได้เลยนะ คัดเลือกดูว่าต้นไหนมันยังพอส่งได้ เอาให้ได้มากที่สุด” อาจารย์พูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไปจากฟาร์มทันที

หลังจากที่สรุปสถานการณ์ตรงหน้าได้แล้ว เพื่อนบางส่วนก็แยกย้ายกันไปตัดผักของตัวเอง ส่วนผมที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ก็ทำได้แค่ทิ้งตัวลงนั่งยอง ๆ แล้วฟุบหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง ผมไม่ได้ร้องไห้ แต่การได้ทำแบบนี้มันเหมือนทำให้ผมได้ปล่อยความคิดตัวเองให้หยุดทำงาน ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะดีขึ้นเพียงนิดเดียว แต่อย่างน้อยมันก็ยังดีขึ้น

“เดี๋ยวพี่ช่วยเอง ไม่ต้องเครียดนะ” เสียงของพี่ปรงดังขึ้นใกล้ ๆ พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนเขาเอามือมาลูบปลอบที่หลังของผม ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่พอพี่ปรงเห็นสีหน้าของผม เขาก็ชะงักไปเลย อย่างที่บอกว่าผมไม่ได้ร้องไห้ แต่ก็คงสีหน้าแย่มากจนแม้แต่พี่ปรงก็ยัง๻๠ใ๽

“ผมเหนื่อยแล้วอะพี่ นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมคงไม่เหมาะกับคณะนี้จริง ๆ” ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง มันคือความผิดหวังในตัวเอง ยิ่งผมปลูกซ้ำ ๆ มันยิ่งทำให้ผมรู้ว่าผมไม่เหมาะกับอะไรแบบนี้เลย

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”

“พี่ก็ดูดิ ผมพยายามแค่ไหนก็มีแต่จะแย่ลง”

“ครั้งนี้มันเป็๲อุบัติเหตุปะ เพื่อนเขาก็เดือดร้อนกันหลายคน ทำไมน้องต้องเอาทุกความผิดพลาดที่เกิดขึ้นด้วยความไม่ตั้งใจมาโทษตัวเองด้วย” พี่ปรงเริ่มขึ้นเสียง ผมรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดมาก

“พี่ไม่มาเป็๞ผม พี่ไม่เข้าใจหรอก”

“พี่เพาะเห็ดมาเป็๲สิบครั้ง ร้อยครั้ง มันเพิ่งจะขึ้นให้พี่ดี ๆ แค่ครั้งเดียว พอขึ้นแล้วก็ดันมีคนมาขโมยไปอีก ทุกอย่างมันก็ต้องมีเ๱ื่๵๹ที่ผิดพลาดทั้งนั้นแหละ แต่พี่ก็ไม่เคยเอาเ๱ื่๵๹พวกนั้นมาโทษตัวเองเลยสักครั้ง”

“…”

“อย่างเดียวที่มันเป็๲ความผิดของน้อง ก็คือการที่น้องเอาแต่โทษตัวเองอยู่แบบนี้นี่แหละ น้องถึงไม่ได้รู้สักทีว่าจริง ๆ แล้วมันเกิดขึ้นจากอะไรกันแน่”

“ผมรู้นะว่ามันไม่ใช่ความผิดผม แต่โทษคนอื่นไปมันก็ไม่ได้ขึ้นมา”

“แล้วโทษตัวเองมันแก้ไขอะไรได้เหรอ?”

“…” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป พี่ปรงเขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ในขณะที่ผมก็พยายามที่จะไม่พูดอะไรที่มันจะทำให้พี่ปรงยิ่งขัดใจมากขึ้นไปอีก ผมรู้นะว่าเขาไม่ชอบที่ผมคิดแบบนั้น แต่เขาไม่ได้ลองมาเป็๞ผม เขาไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องคอยเห็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา

“พี่ว่าพี่พูดไปหลายครั้งแล้วนะว่าอาจจะมีคนไม่หวังดีกับน้อง ทำไมน้องถึงไม่เชื่อพี่ล่ะ” พี่ปรงพูดขึ้นอีกครั้ง เขาหันหน้ามาสบตาผมด้วยสีหน้านิ่ง ๆ ความน่ากลัวแผ่ออกมาจากสายตาคู่นั้นที่กำลังจ้องมาทางผมนิ่ง ๆ

“ผมไม่อยากคิดแบบนั้น”

“แล้วถ้าสมมติว่ามีคนทำแบบนั้นจริง ๆ น้องก็จะปล่อยให้มันทำไปเรื่อย ๆ ใช่ไหม”

“ถ้ามีคนไม่ชอบผมแล้วมาทำแบบนั้นกับผมจริง ๆ ผมก็คงจะสงสัยว่าผมทำอะไรผิด ทำไมถึงต้องมีคนมาเกลียดผมมากขนาดนี้” ผมตอบกลับไปพร้อมกับถอนหายใจออกมา ลึก ๆ แล้วคนเราก็จะพอรู้ตัวอยู่ว่ามีคนไม่ชอบ แต่มันก็ยากที่จะยอมรับเหมือนกันนะ มันยิ่งทำให้เราพยายามหาข้อเสียของตัวเอง ว่าทำไมถึงมีคนไม่ชอบเรา

“โทษตัวเองอีกแล้ว?”

“พี่ปรง”

“ถ้าน้องยังเอาแต่โทษตัวเองอยู่แบบนี้ ที่นี่มันก็คงไม่เหมาะกับน้องจริง ๆ นั่นแหละ” พี่ปรงพูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้นก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเดินออกไปจากฟาร์มทันที โดยที่ผมไม่ทันจะได้รั้งเขาไว้ได้เลย

สายตาที่เขามองมาทางผม ไม่ใช่สายตาที่ดูโกรธหรือไม่พอใจ แต่มันแค่เป็๞ความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้น เหมือนว่าเขาไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงเป็๞แบบนี้ อย่าว่าแต่เขาเลย ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เพราะที่พี่ปรงพูดมา มันถูกทั้งหมดเลย

ผมมองกองผักของตัวเองที่ยังคงอยู่กระจัดกระจายทั่วพื้นด้วยสมองที่ว่างเปล่า ทั้ง ๆ ที่ผมรู้แล้วว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไป แต่ผมกลับคิดอะไรไม่ออกเลย ทุกอย่างในหัวมันว่างเปล่าไปหมด ความพยายามกี่ครั้งต่อกี่ครั้งของผมมันสูญเปล่า จนมันทำให้ผมรู้สึกว่า ผมจะพยายามไปเพื่ออะไร ในเมื่อสุดท้ายแล้วผลลัพธ์มันก็ไม่ใช่แบบที่ผมคิดไว้ 

บางทีสิ่งที่พี่ปรงพูดก็อาจจะถูก

ผมคงไม่เหมาะกับที่นี่จริงๆ