“เ้ามีสิ่งใดก็พูดมาตรงๆ เถิด” อิ่นซู่ซู่ปรายตามองโจวซู่ซินอย่างเ็า นางมิเชื่อว่าโจวซู่ซินจะพูดเื่ดีๆ ออกมา นางและโจวซู่ซินอยู่ด้วยกันมาหลายปี คิดว่านางจะมิรู้จักนิสัยของโจวซู่ซินหรือ?โจวซู่ซินย่อมมิยอมกลับใจแน่
“ซู่ซู่ ซย่าจิ่นเซวียนมิได้ธรรมดาอย่างที่เ้าคิด แม้ว่าบ้านของพวกเราสองคนจะมีความแค้นต่อกัน แต่ข้าก็มิหวังให้เ้าถูกซย่าจิ่นเซวียนหลอกใช้” โจวซู่ซินมิลืมยุแยงก่อนจะเดินออกไป
“โจวซู่ซินเอ๋ยโจวซู่ซิน เ้าครบสูตรสตรีเ้าเล่ห์โดยแท้ คิดว่าทุกคนจะน่ารังเกียจเหมือนกับเ้าหรือ?เวลานี้เ้าอิจฉาพี่สะใภ้เล็กมากใช่หรือไม่ อิจฉาที่นางงดงามกว่าเ้า มีความสามารถมากกว่าเ้า หากให้พูดแล้ว เ้าเทียบกับพี่สะใภ้เล็กมิได้แม้แต่เศษเล็บของนาง” อิ่นซู่ซู่หมดคำจะพูด นางแทบจะพุ่งไปกระชากเปลือกนอกอันงดงามของโจวซู่ซินออกมา
โง่เง่า ถูกซย่าจิ่นเซวียนหลอกใช้เช่นนี้แล้วยังช่วยพูดสิ่งดีๆ ช่วยนางอีก
โจวซู่ซินด่าอิ่นซู่ซู่อยู่ในใจ และพูดคุยกับนางต่อ “หากเ้าไม่มิฟังคำแนะนำของข้า มิช้าก็เร็วเ้าจะต้องเสียเปรียบนางแน่”
“เ้ารีบไสหัวออกไป อย่ามาสร้างความร้าวฉานที่นี่” อิ่นซู่ซู่โกรธจัด นางดูเบาโจวซู่ซินเกินไป หากมิรีบกำจัดนางออกไป สักวันโจวซู่ซินจะต้องกลายเป็หอกข้างแคร่ของนางแน่
อิ่นซู่ซู่ต้องหาทางมิให้โจวซู่ซินลอยหน้าลอยตาอยู่ในเมืองจินจู๋ต่อ หากทำให้คนในตระกูลหวังรู้ว่าโจวซู่ซินเป็คนเช่นไรได้ยิ่งดี
อำเภอซิ่งหยาง บ้านนายอำเภอสวี่!
จิ่นเซวียนและซ่งจื่อเฉินออกจากมิติมานานแล้ว เวลานี้พวกเขากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องเซียงฝาง[1] พวกเขาว่าจะนอนต่ออีกสักหนึ่งถ้วยชาแล้วค่อยลุก
ห้องหลักในบ้านสวี่เป็ห้องนอนของนายอำเภอสวี่กับภรรยาของเขา นามว่าฟู่ซื่อ เวลานี้นายอำเภอสวี่ตื่นนอนแล้ว เขากางแขนทั้งสองข้างออกให้ภรรยาถอดเสื้อคลุมให้ ฟู่ซื่อกับเขาเป็คู่รักกันมาั้แ่เด็ก สมัยที่เขาไปสอบเคอจวี่ แม้ภรรยาจะต้องปากกัดตีนถีบอย่างไร นางก็คอยสนับสนุนเขา นางถึงขั้นตัดผมยาวสีดำสนิทของนาง เพื่อหาค่าเดินทางให้เขา หลังจากที่นายอำเภอสวี่สอบติด มีขุนนางระดับสูงหลายคนอยากส่งลูกสาวมาแต่งงานกับเขา แต่เขาปฏิเสธไปหมด เพราะมิอยากคลุกคลีกับผู้มีอำนาจเ่าั้ เขาถึงได้ถูกขัดขาเสมอมา
เขามิเหมือนบุรุษคนอื่น ที่เมื่อเขามีอำนาจก็มีสามภรรยาสี่อนุ จนถึงเวลานี้เขามีฟู่ซื่อเป็ภรรยาเพียงคนเดียวเท่านั้น
ครอบครัวของพวกเขานอกจากเลี้ยงชีพด้วยเงินเดือนของขุนนางแล้ว ยังหาเงินได้อีกเล็กน้อยจากภรรยาของเขาที่เปิดหอเย็บผ้า เดือนหนึ่งได้กำไรยี่สิบสามสิบตำลึง พอให้นำมาใช้จ่ายในครอบครัว
“สามี ท่านบอกว่าหลานสาวของท่านเป็หมอเทวดา เป็เื่จริงหรือไม่เ้าคะ?” ฟู่ซื่อแต่งตัวให้สามีเสร็จ สาวใช้ใหญ่ของนาง นามว่าเยว่เอ๋อร์ก็ยกน้ำล้างหน้าเข้ามา
“เื่นี้จริงแท้แน่นอน ชาวบ้านในหมู่บ้านสกุลโจวล้วนเคยเห็นวิชาแพทย์ของนางกับตา” เื่ของซ่งจื่อเฉินมิใช่เพียงแค่เขาที่รู้ ผู้คนในอำเภอซิ่งหยางต่างก็รู้กันหมด เมื่อคืนเขาเห็นซ่งจื่อเฉินยืนอยู่ต่อหน้าเขากับตา
“สามีของบ่าวได้ยินคนรับใช้ในจวนบอกว่าคุณชายซ่งจื่อเฉินมีหน้าตาราวกับเทพตก์ งดงามยิ่งนัก และภรรยาของเขาก็เป็สาวงามด้วยเ้าค่ะ” เยว่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆอดที่จะพูดสิ่งที่นางได้ยินมามิได้ นางเองก็อยากเห็นจิ่นเซวียนกับซ่งจื่อเฉินเช่นกัน
“เมื่อพวกเขาทั้งสองคนมายืนอยู่ข้างกัน ราวกับกิ่งทองใบหยกจริงๆ แม้ข้าจะเคยเห็นองค์ชายในวังมาบ้างแล้ว แต่ข้าก็ยังมิเคยพบผู้ใดที่มีรัศมีโดดเด่นเท่าคุณชายซ่งเลย” เป็ครั้งแรกที่นายอำเภอสวี่ใกับรัศมีของคนผู้หนึ่ง
“ได้ยินสามีพูดเช่นนี้แล้ว ข้าเองก็อยากพบพวกเขาสักหนเ้าค่ะ” ฟู่ซื่อคิดว่าสามีของนางนั้นพูดเกินจริงไปเสียหน่อย ต้องมีรัศมีเพียงใด ถึงขั้นเทียบกับลูกหลานของเชื้อพระวงศ์ได้?
เรือนตะวันออกจวนสวี่!
พวกจิ่นเซวียนตื่นแล้ว เวลานี้ชานเอ๋อร์กับเวยเวยที่รอปรนนิบัติอยู่ด้านนอกกำลังยกน้ำล้างหน้าเข้ามาให้พวกเขา
ความจริงแล้วพวกเขาใช้น้ำศักดิ์สิทธิ์ล้างหน้าในมิติมาแล้ว แต่เพื่อมิให้ผู้อื่นสงสัย พวกเขาจึงต้องล้างอีกรอบ
“คุณหนูเซวียนเซวียน ท่านอยากทำผมทรงใดหรือเ้าคะ?” จิ่นเซวียนนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ชานเอ๋อร์หยิบหวีพลางถามความเห็นของจิ่นเซวียน
“วันนี้อากาศร้อนนัก เ้าถักผมให้ข้าเถิด”
“เ้าค่ะ”
ชานเอ๋อร์ทำผมให้จิ่นเซวียนอย่างรวดเร็ว แม้บนผมของจิ่นเซวียนจะมิมีเครื่องประดับใดๆ แต่กลับมิส่งผลต่อความงามของนาง และผิวที่ดูเปล่งปลั่งนั่น ทำให้ชานเอ๋อร์รู้สึกอิจฉายิ่งนัก นางมิเคยพบสตรีที่มีผิวดีเช่นนี้มาก่อน มิแต่งหน้ายังงดงามเฉิดฉัน ซย่าจิ่นเซวียนสามารถเป็ศัตรูของสตรีทุกคนได้เลย
“คุณหนูเซวียนเซวียน ผิวท่านดีเช่นนี้ มีวิธีดูแลหรือไม่เ้าคะ?” ชานเอ๋อร์มองผิวของจิ่นเซวียนสลับกับมองผิวของตนเองแล้ว นางก็รู้สึกเหมือนตนเองเป็สาวผิวคล้ำ
อากาศร้อนเช่นนี้ นางต้องตากแดดจนผิวคล้ำไปหมด และยังมีสิวขึ้นอีกด้วย เฮ้อ นางกลุ้มใจจริงๆ
“จะดูแลผิวต้องขับพิษออกเสียก่อน ใบหน้าของเ้ามีสิวขึ้นเพราะในร่างกายของเ้ามีสารพิษ” จิ่นเซวียนเงยหน้ามองใบหน้าของชานเอ๋อร์ นางพบว่าชานเอ๋อร์มีผิวแพ้ง่าย
“ขับพิษหรือ ข้ามิได้ถูกพิษนะเ้าคะ!” ชานเอ๋อร์ตกตะลึงเล็กน้อย แม้นางจะเป็สาวใช้ แต่มิเคยถูกทำร้ายในจวนสวี่ ทุกคนในจวนรักใคร่กลมเกลียวกันเหมือนครอบครัว มิน่ามีผู้ใดลงมือกับนาง
“ชานเอ๋อร์ เ้าเข้าใจผิดแล้ว สารพิษที่ข้าพูดถึงมิได้หมายถึงพิษที่ผู้อื่นวางยาเ้า แต่คือสารพิษในร่างกายของเ้าเอง ทุกคนล้วนมีสารพิษในร่างกายกันทั้งนั้น อาหารที่กินเข้าไป หากสิ่งเ่าั้มิย่อย ย่อมเกิดปัญหาเล็กๆ น้อยๆได้” จิ่นเซวียนรู้ว่าชานเอ๋อร์กำลังเข้าใจผิด นางจึงรีบอธิบายว่าสิ่งใดคือสารพิษที่นางพูดถึง
ชานเอ๋อร์ฟังแล้วเหมือนจะเข้าใจแต่ความจริงนางมิเข้าใจ “เช่นนั้นข้าควรขจัดสารพิษอย่างไรเ้าคะ?”
“อย่างแรก เ้าต้องสร้างความเคยชินในการใช้ชีวิต นอนเร็วตื่นเช้า อย่าอดหลับอดนอน อย่างที่สองเ้าต้องดื่มน้ำอุ่นให้มากหน่อย และอย่างสุดท้ายเ้าต้องออกกำลังกายบ่อยๆ”
“อดหลับอดนอนที่ท่านพูด ข้าเคยััมาก่อน ตอนที่ข้าอดนอน ผิวของข้าแย่มากเ้าค่ะ ผิวหยาบกระด้างและมีบางสิ่งสีดำๆ ติดอยู่บนหน้าด้วยเ้าค่ะ” เมื่อจิ่นเซวียนอธิบายให้ฟัง ชานเอ๋อร์ก็ตระหนักได้ทันที นางคิดว่าจิ่นเซวียนมีความรู้มากมายยิ่งนัก
“สิ่งที่เ้าพูดถึงคือรูขุมขนอุดตัน ใบหน้าของเ้าขับความมันออกมามาก ทำให้รูขุมขนอุดตัน ข้าคิดว่าเ้าต้องหยุดใช้ชาดกับแป้งน้ำก่อน หากข้ามีเวลา ข้าจะปรุงยาให้ สิวบนใบหน้าของเ้าจะได้หายไป”
จิ่นเซวียนคิดว่านางอยากทำธุรกิจเครื่องสำอางขึ้นมา นางวางแผนจะศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับเวชสำอางด้วยกันกับซ่งจื่อเฉิน เพื่อยึดครองตลาดเครื่องสำอางในยุคนี้
“ข้าเป็เพียงบ่าว จะให้ท่านปรุงยาให้ได้อย่างไรเ้าคะ” ชานเอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อจิ่นเซวียนมีไมตรีต่อนางเช่นนี้ นางรู้สึกสบายใจยิ่งนักที่ได้คุยกับจิ่นเซวียน
“สำหรับข้า ทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน เ้าเป็สาวใช้มิใช่เื่น่าอาย เ้าหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงของเ้า ผู้ใดจะกล้าว่าเ้า ชานเอ๋อร์ เวลานี้ข้ายังมีน้ำทำความสะอาดผิวหน้าอยู่เล็กน้อย ข้าจะให้เ้าลองดูก่อนว่าสามารถกำจัดสิวบนใบหน้าของเ้าได้หรือไม่” จิ่นเซวียนเทน้ำศักดิ์สิทธิ์สามสี่หยดให้ชานเอ๋อร์ลองใช้ ชานเอ๋อร์จะได้ไปพูดต่อให้นาง
“ข้ารู้สึกสบายยิ่งนักเ้าค่ะ” จิ่นเซวียนหยิบขวดเล็กๆ ออกมาหยดน้ำลงบนฝ่ามือของชานเอ๋อร์ ให้นางตบไปทั่วใบหน้า นางตบเบาๆ หน้าก็เย็นสบาย รู้สึกดียิ่งนัก
“เ้าลองมองตนเองในกระจกสิ” จิ่นเซวียนเห็นผลลัพธ์ของน้ำศักดิ์สิทธิ์ จึงบอกให้ชานเอ๋อร์มาดูหน้าของตนเอง
“......มหัศจรรย์ยิ่งนัก สิวบนหน้าของข้า ค่อยๆ หายไปและผิวยังขาวขึ้นด้วยเ้าค่ะ”
ชานเอ๋อร์ใจนพูดมิออก นางรู้สึกว่าน้ำทำความสะอาดหน้าที่จิ่นเซวียนคิดค้นช่างน่าทึ่งยิ่งนัก ของล้ำค่าเช่นนี้ จิ่นเซวียนกลับเต็มใจให้นางลองใช้
“ชานเอ๋อร์ หากเ้าคิดว่าดีก็ช่วยกระจายข่าวให้ข้า ให้เหล่าฮูหยินและคุณหนูรู้ว่าข้ามีน้ำทำความสะอาดผิวหน้า ช่วยลดสิว และช่วยทำให้ผิวขาวใส ให้ข่าวนี้กระจายไปทั่วทั้งอำเภอเลยยิ่งดี เมื่อข้าเปิดร้านแล้ว ข้าจะให้เ้าหนึ่งขวด” ชานเอ๋อร์คือผู้ช่วยกระจายข่าวของนาง หากชานเอ๋อร์ช่วยได้จริง การให้น้ำศักดิ์สิทธิ์กับนางขวดหนึ่งย่อมมิใช่เื่ใหญ่
เชิงอรรถ
[1] ห้องเซียงฝาง หมายถึง เรือนตะวันออกและเรือนตะวันตกในเรือนสีประสาน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้