“เหนื่อยไหมคะแม่”
หญิงสาวสังเกตเห็นที่ด้านหลังใบหูของมารดา ใต้ตีนผมที่ขมวดเป็มุ่นมวยเอาไว้ด้านหลังศีรษะ มีหยาดเหงื่อซึมออกมาเป็สาย
“มีบ้าง... แต่แม่ทนได้จ้ะ”
เดือนฉายยิ้มสู้ให้ลูกสาว มีบ้างที่รู้สึกท้อ แต่หล่อนก็ไม่เคยถอย
“ถ้าไปอยู่บ้านพ่อเลี้ยงดามพ์แม่ก็จะไม่ต้องลำบากแบบนี้”
มะนาววาดหวังถึงชีวิตที่ดีกว่า ชีวิตใหม่ที่รออยู่ข้างหน้า
“แต่อยู่ที่นั่นเราสองคนแม่ลูกก็ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว... เรายังไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง”
มะนาวเตือนลูกสาว น้ำเสียงของหล่อนมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่รู้ว่าสายตาของคนในบ้านหลังนั้นจะมองหล่อนกับลูกสาวยังไง ที่จู่ๆ ก็พากันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยงดามพ์แบบกะทันหันเช่นนี้
“จ้ะแม่... แล้วพ่อเลี้ยงดามพ์คนนี้เป็คนรักเก่าของแม่ใช่ไหมจ๊ะ”
มะนาวพอจะรู้เื่ราวคร่าวๆ จากคำบอกเล่าของมารดาที่เคยเอ่ยถึงผู้ชายคนนี้ ในวันที่โชคชะตาลิขิตให้เขากับหล่อนได้มาเจอกันอีกครั้ง หลังจากเป็ม่ายด้วยกันทั้งคู่
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เพราะว่าพ่อเลี้ยงดามพ์เป็เพื่อนสนิทของวิชิตพ่อของลูก... เขาแอบรักแม่ เื่นี้แม่รู้ แต่แม่ก็ตัดสินใจแต่งงานกับวิชิตพ่อของลูก ทั้งที่พ่อของลูกเกิดมาในครอบครัวคนจน ไม่ได้ร่ำรวยมีเงินทองเหมือนพ่อเลี้ยงดามพ์”
“แล้วทำไมแม่เลือกพ่อวิชิตล่ะคะ”
มะนาวนึกสงสัย
“ถ้าแม่เลือกคนอื่นแล้วหนูจะได้เกิดมาเป็ลูกแม่หรือจ๊ะ นี่อย่ามัวซักไซ้... รีบไปอาบน้ำเถอะลูก ประเดี๋ยวเพื่อนจะมารับไปทำรายงานไม่ใช่หรือ”
เดือนฉายรีบเปลี่ยนเื่ บางครั้งหล่อนก็ไม่อยากพูดถึงเื่ราวเมื่อในอดีต
“หนูอยากให้แม่มีคนดูแลค่ะ หนูอยากให้แม่มีสามีใหม่ ชีวิตจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนทุกวันนี้”
แม้มีบ้างที่รู้สึกหวงแม่ แต่มะนาวก็มองชีวิตอย่างเข้าใจ ผู้หญิงควรมีผู้ชายปกป้องดูแล ถ้าเลือกได้ก็ไม่มีใครอยากอยู่คนเดียว
“คุณแม่ยังสวย... หนูอยากให้แม่เริ่มชีวิตใหม่กับพ่อเลี้ยงดามพ์”
หญิงสาวมองใบหน้าชดช้อยของแม่ด้วยสายตาชื่นชมในความงาม
แม้ว่าตอนนี้เดือนฉายจะอยู่ในชุดแต่งกายที่เป็เพียงเสื้อคอกระเช้าเก่าซีด กับผ้าถุงลายดอกพิกุล ทว่ารูปสมบัติอันงดงามที่มีมาตามธรรมชาติ ก็ยังฉายแววผุดผาดไม่สร่างซา มีผู้ชายหลายคนมาจีบหล่อน แต่กระดังงาลนไฟดอกนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดใจรับผู้ชายคนไหน
เดือนฉายมีคติในการดูแลตัวเองว่า ‘กินให้น้อย ทำงานให้หนัก’ เพราะว่าการทำงานคือการออกกำลังกายที่ดี จึงไม่แปลกเลยที่ทรวดทรงองเอวของหล่อนยังน่ามองอยู่เสมอ
