ร่างบางสะโอดสะองในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาว ยาวกรอมเท้า แนบเนื้ออย่างพอดิบพอดี แผ่นหลังขาวเนียนไร้ที่ติเปลือยเปล่า เส้นผมยาวสลวยสีมิลค์ทีสยายลงเต็มแผ่นหลัง ปลิวไหวไปตามสายลมทะเลที่พัดเอื่อยอย่างอ่อนโยน รับกับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ค่อย ๆ ลาลับ

    เธอก้าวเท้าเยื้องย่างไปบนหาดทรายที่เย็นเยียบ ภายใต้ท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสี

    พลอยขวัญ หยุดยืนอยู่ตรงนั้น ทอดสายตาหวานละมุน มองดูท้องทะเลที่ทอดตัวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา แสงทองจากดวงอาทิตย์อัสดงสาดลงบนผืนน้ำที่พลิ้วไหว กลายเป็๲ประกายระยิบระยับราวกับมีเวทมนตร์

    ริมฝีปากบางเป็๞กระจับแย้มยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ไม่ใช่เพราะมีใครหยอกล้อ แต่เพราะภาพตรงหน้าช่างงดงามจนใจเธอรู้สึกสงบ

    นานแค่ไหนแล้วนะ... ที่เธอไม่ได้๼ั๬๶ั๼๰่๥๹เวลาแบบนี้ เวลาที่โลกเงียบลง และใจเธอก็เงียบไปด้วย

    ปีหนึ่งมีสามร้อยหกสิบห้าวัน แต่มีไม่กี่วันหรอก ที่เธอได้หยุดเพื่อหายใจอย่างแท้จริง การงานที่รุมเร้า ความรับผิดชอบที่แบกไว้ ทำให้เธอลืมไปว่า ตัวเองก็มีหัวใจที่ต้องพัก

    พลอยขวัญหยิบมือถือขึ้นมาช้า ๆ กดถ่ายภาพเก็บภาพบรรยากาศยามเย็น แสงสีส้มไล่ระดับบนผืนฟ้า สะท้อนลงทะเลอย่างอ่อนโยน งามอย่างที่ธรรมชาติตั้งใจให้มนุษย์ตกหลุมรัก

    แต่เธอไม่รู้เลยว่า

    อีกมุมหนึ่งของชายหาดนั้น มีใครบางคนยืนอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน สายตาของเขาไม่ได้จับจ้องที่ดวงอาทิตย์ ไม่ได้มองผืนน้ำหรือท้องฟ้า

    แต่กลับหยุดอยู่ที่เธอ... ผู้หญิงในชุดขาวท่ามกลางแสงสุดท้ายของวัน

    มือของเขายกกล้องขึ้นอย่างอัตโนมัติ ก่อนจะกดชัตเตอร์ลงเพื่อเก็บภาพตรงหน้าเอาไว้ แต่ไม่ใช่ภาพบรรยากาศยามเย็นหรือภาพพระอาทิตย์ตกดินตรงหน้า แต่กลับเป็๲ภาพหญิงสาวที่สวยอย่างจับใจ

    เธอดูเหมือนหลุดออกมาจากความฝันหนึ่งที่เขาไม่เคยลืมเลยแม้แต่นาทีเดียว

    “สวย...”

    เสียงทุ้มของ ญาณาธิป เปล่งออกมาเบา ๆ ราวกับหลุดรอดมาจากความคิด ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับเอ่ยตามหัวใจที่สะกดไม่อยู่

    แววตาคมเข้มทอดมองไปยังร่างบางในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวสะอาดตา ลมทะเลเย็นยามเย็นพัดต้องผืนผ้าและเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสยายที่ปลิวไปตามแรงลม เธอเดินบนหาดทรายช้าๆ ดูมีเสน่ห์ชวนมองอย่างประหลาด

    ตอนแรกเขาตั้งใจมาดูพระอาทิตย์ตก แต่๻ั้๫แ๻่เธอก้าวเข้ามาในสายตา เขาก็ลืมทุกอย่างไปหมดสิ้น แสงสุดท้ายของวันแม้จะสวยจับใจ...แต่ก็ยังไม่เท่ารอยยิ้มบาง ๆ บนดวงหน้าหวานนั้น

    “ยิ้มสวยจนพระอาทิตย์เองก็ยังต้องหลบให้...”

    เขารู้...มันไม่ควร แต่ก็หยุดไม่ได้ ความละมุนจากหญิงสาวแปลกหน้า ทำให้หัวใจเขาเผลอเต้นผิดจังหวะ

    เขาก้มมองภาพในกล้องด้วยความพอใจ และในชั่วขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น เธอก็หายไปแล้ว

    ตลาดโต้รุ่ง ยังคงคึกคักเช่นทุกคืน

    เสียงการพูดคุยเจรจา กลิ่นอาหาร และแสงไฟระยิบระยับสร้างความครึกครื้นให้กับบรรยากาศ พลอยขวัญ เดินทอดน่องช้า ๆ สายตากวาดไปทั่วร้านรวงด้วยแววตาเปล่งประกาย

    เธอหยุดที่ร้านเครื่องประดับแฮนด์เมดเครื่องประดับที่มีรูปร่างจากสิ่งของในทะเลที่ถูกออกแบบมาได้สวยงาม

    “อันนี้เท่าไหร่คะ?” เธอถาม พร้อมหยิบกิ๊บรูปปลาดาวคริสตัลวาววับที่วางเด่นอยู่ขึ้นมาถือเพื่อสอบถามราคา

    “ห้าสิบเก้าบาทจ้า” คุณป้ายิ้มใจดี

    “แล้วอันนี้ล่ะคะ?” เธอชี้ไปยังกิ๊บไข่มุกสีขาว

    “เจ็ดสิบเก้าจ้ะ ถ้าซื้อสองอัน ป้าลดให้พิเศษเลยจ้ะ” คุณป้าเ๽้าของร้านบอกกับลูกค้าสาวสวย “ลองได้นะลูก สวยเหมาะกับคนสวย ๆ อย่างหนู” เ๽้าของร้านทั้งชมและเชียร์ร่างบางจึงฉีกยิ้มกว้างรับคำชม

    “ชิ้นไหนเหมาะกับหนูคะ” พลอยขวัญถามคุณป้าด้วยรอยยิ้มหวาน