ร่างเอิบอิ่มในชุดเสื้อแขนกุดสีชมพูคอกว้างกับกางเกงขาสั้นสีดำบางๆ แนบเน้นสรีระจนดูรัดรึงทั้งบนและล่าง ค่อยๆ ขยับเข้ามานั่งใกล้รถเข็นของสันต์

        “ไม่กินยาก็ไม่เป็๞ไร วันนี้พ่อสันต์ดูดีขึ้นมากนะคะ ดูหน้าตายังหล่อเหลา หนูว่าพ่อสันต์ควรรีบรักษาตัวให้หายแล้วหาเมียใหม่สักคนดีไหมคะจะได้ไม่เหงา… ”

        สะใภ้คนสวยแกล้งเย้าชวนคุย…

    ก่อนจะกุมมือของพ่อสามี บีบเบาๆ ให้กำลังใจ ช่วยบีบนวดมือและแขนให้กับเขาอยู่ครู่ใหญ่ๆ

        มือเรียวไล้ลูบท่อนแทนกำยำไปด้วยกล้ามเนื้อของพ่อผัว ปกคลุมไว้ด้วยเส้นขนสีดำ

    ผิวสีน้ำตาลของเขาตัดกันชัดกับผิวขาวเนียนของหล่อน ระรินน์จ้องมองเส้นเ๧ื๪๨กระจายเป็๞สายทั่วแขนของสันต์ ให้ความรู้สึกเซ็กซี่ในสายตาหล่อน

    รูปร่างของสันต์สูงใหญ่มากเมื่อเทียบกับผู้ชายตัวเล็กอย่างแทนไทลูกชายของเขา

    แต่ระรินน์ก็ไม่แปลกใจที่แทนไทกับสันต์นั้นมีอะไรหลายๆ อย่างที่แตกต่างกันมากมาย เพราะว่าสันต์เป็๞เพียงพ่อเลี้ยงของแทนไท ไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิด

    ย้อนไปเมื่อในอดีต…

    ตอนนั้นมารดาของแทนไทเป็๞แม่ม่ายเรือพ่วง มีแทนไทเป็๞ลูกติดมาด้วยหนึ่งคน ก่อนจะมาแต่งงานใหม่กับสันต์

    แต่สันต์ก็เลี้ยงดูแทนไทมาด้วยความรักไม่ต่างจากลูกในไส้ และแทนไทก็รักสันต์มากเช่นกัน

        “พ่อสันต์ตัวใหญ่จัง… ”

    ระรินน์นึกชื่นชมพ่อสามี…

    เขาเป็๞ผู้ชายตัวใหญ่มาก แต่ก็แน่ละสิ สันต์เป็๞ตำรวจเก่า นี่แหละอดีตผู้การกองปราบสายบู๊ ร่างกายของเขาจึงดูเหมือนคนที่ออกกำลังกายและผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก

    “พ่อสันต์หิวไหมคะ… อยากได้ของว่างไหมคะ”

    ระรินน์ถาม แต่ก็เหมือนพูดคนเดียวเพราะว่าสันต์ไม่ตอบ แต่ระรินน์ก็ชินเสียแล้ว

    “ใกล้ค่ำแล้วค่ะ… เข้าบ้านกันเถอะนะคะ… ”

    หลังจากนั่งบีบนวดมือและแขนของสันต์มาพักใหญ่ๆ หล่อนค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินอ้อมมาทางด้านหลังรถเข็นของสันต์ ค่อยๆ ใสรถวีลแชร์พาเขาเข้ามาในบ้าน

    “เดี๋ยวพ่อสันต์อาบน้ำนะคะ… ”

    ระรินน์กล่าวพลางเหลือบมองนาฬิกาข้างฝาผนัง รู้ว่าสันต์มักจะเข้าไปอาบน้ำตอนทุ่มกว่าๆ ซึ่งเป็๞เวลาประจำของเขา หล่อนจึงช่วยเตรียมผ้าขนหนูและเสื้อผ้าไว้ให้เขาในห้องน้ำ

    ระรินน์ใสรถเข็นมาที่หน้าห้องน้ำ

    แต่วันนี้สันต์มาแปลก…

        เขาไม่ยอมขยับเขยื้อน ต่างไปจากทุกวันที่เขาจะเกาะขอบประตูพยุงกายลุกขึ้นจากรถเข็นแล้วก้าวเข้าไปอาบน้ำได้ด้วยตัวเองโดยไม่ยากลำบาก

    “พ่อสันต์จ๋า… ทำไมไม่ลุกขึ้นล่ะจ้ะ… ”

    ระรินน์รู้สึกแปลกใจ

    “หรือว่าวันนี้พ่อสันต์อยากให้หนูช่วยอาบน้ำให้… ”

    ระรินน์ลองถาม…

    สันต์ค่อยๆ จ้องมองตาหล่อน แม้ไม่ได้พยักหน้าแต่ระรินน์ก็อ่านความหมายของสายตาได้ จึงรู้ว่าสันต์อยากให้หล่อนอาบน้ำให้เขา

    น่าแปลกที่ระรินน์รู้สึกว่าหล่อนอ่านความคิดของเขาได้ แม้บางครั้งสันต์จะไม่พูด แต่หล่อนก็รับรู้ได้ด้วยความรู้สึกทางสายตาที่ส่งมาถึงกัน

    “ถ้างั้นวันนี้หนูขออนุญาตอาบน้ำให้พ่อสันต์นะจ๊ะ… ”

    ระรินน์กล่าวพร้อมกับพยุงร่างสูงใหญ่ของสันต์ลุกขึ้นจากรถเข็นช้าๆ

    สันต์ไม่ขัดขืน…

    แขนข้างหนึ่งของเขากางออกพร้อมกับเอื้อมมือโอบรอบลำคอของระรินน์ ค่อยๆ หยัดร่างลุกขึ้นจากรถเข็น ก้าวช้าๆ ตามหญิงสาวเข้ามาในห้องน้ำอย่างว่าง่าย

    เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องน้ำด้วยกันสองต่อสอง ตอนนี้คนที่เกิดอาการใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาดกลับกลายเป็๞ระรินน์

    ‘บ้าจริง… ทำไมต้องตื่นเต้น’

    ระรินน์ตำหนิตัวเองอยู่ในใจ ทั้งที่รู้ดีว่าเพราะอะไรที่ทำให้รู้สึกใจเต้นแรงอยู่ในตอนนี้

    หล่อนจ้องมองดูสันต์กำลังทรุดร่างกำยำลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกสีขาว เก้าอี้แข็งแรงพอที่จะรองรับน้ำหนักของผู้ชายตัวใหญ่มากและสูงเกินร้อยแปดสิบเ๢๲๻ิเ๬๻๱อย่างสันต์

    “หนูขออนุญาตถอดเสื้อผ้าให้นะคะ… ”

    ระรินน์ค่อยๆ เอามือเลิกชายเสื้อยืดสีขาวบางๆ ขึ้นมาถึงอกนูนแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ

    สันต์ค่อยๆ ยกแขนสองข้างขึ้นช้าๆ ยอมให้หญิงสาวถอดเสื้อออกไปทางศีรษะอย่างว่าง่าย

    ผิวสีน้ำตาลเข้มยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้ดูคมคร้ามสมชายชาตรี ระรินน์จ้องมองแผงอกกว้างของเขา แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ มีเส้นขนสีดำเป็๲แพแผ่กระจายปกคลุมไปทั่ว

    ที่บริเวณท้องยังแน่นไปด้วยลอนกล้ามอย่างคนที่เคยออกกำลังกายมาอย่างหนัก ทำให้รูปร่างของสันต์ในวันนี้ยังดูดีอย่างเหลือเชื่อ

    “ต้องถอดกางเกงด้วยนะคะ… ”

    ถึงวินาทีสำคัญ…

    ตรงนี้แหละที่เป็๲เหตุทำให้ระรินน์ใจเต้นแรง มือก็เริ่มสั่น หล่อนค่อยๆ เอามือปลดปมกางเกงแพรสีน้ำตาลที่ผูกกันไว้หลวมๆ ใต้ละดือ ค่อยๆ รูดกางเกงออกไปจากปลายเท้า

    และภาพของอาวุธประจำกายของสันต์ที่เห็นอยู่ตรงหน้า ถึงกับทำให้ระรินน์ตะลึง