เสี่ยซุยอยากได้แร่หยกก้อนนี้แต่ภรรยาของเขาเปิดราคาไปก่อนเสียแล้ว แถมคนจากหลิ่วชื่อยังเข้ามาแทรกอีกโต้กันสองคนสามีภรรยานั้นได้อยู่ แต่หากมีคนอื่นด้วยคงไม่ดีนัก
เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เคยพูดไว้ก่อนหน้าอีกทั้งรู้ดีว่ากิจการของสองสามี-ภรรยานั้นไม่ใช่กิจการของตระกูลเดียวกันไม่อย่างนั้นขายให้พี่สาวหวังก็คงได้เหมือนกัน
เธอส่งรอยยิ้มอย่างรู้สึกผิดไปให้เ้านายในอนาคตของเธอ “พ่อค้าซุยก่อนหน้านี้ตกลงกันไว้แล้วว่าจะขายให้คุณห้าล้าน คุณว่ายังไงบ้างคะ?”
ราคาห้าล้านคือราคาที่หวังเมี่ยวเอ๋อเป็คนเปิดให้มาหลังจากนั้นหลิ่วเจิงก็เพิ่มราคาให้เป็ห้าล้านห้าแต่หลินลั่วหรานก็ยังคงอยากจะขายเสี่ยซุยด้วยราคาห้าล้านอยู่ดีแน่นอนว่ามันเป็เพราะคำพูดที่เธอพูดไว้ก่อนหน้า
ทุกคนต่างก็เป็นักธุรกิจ และรู้ดีว่าต้องซื่อสัตย์ถึงจะอยู่ได้นานจึงพากันพยักหน้าให้กับการกระทำของหลินลั่วหรานอยู่ในใจแม้ว่าเงินห้าแสนจะเป็จำนวนเงินที่ไม่มากนักแต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถพูดว่าไม่้ามันได้ในเวลาสั้นๆ หากแต่การทำแบบนั้นถึงจะเป็สิ่งที่เธอควรจะทำ
ไอลี่กระตุกมุมปากขึ้นผู้หญิงคนนี้ก็อยู่เป็เหมือนกันนี่นา เงินแค่ห้าแสนแลกกับได้แลกใจคน
มีเพียงหลี่อันผิงเท่านั้นเมื่อคิดได้ว่าความจริงแล้วเงินนั้นควรเป็ของตัวเองแต่หลินลั่วหรานกลับเอามาออกไปจากตัว จึงได้แต่ด่าเธออยู่ในใจพอมีเงินก็ใช้อย่างฟุ่มเฟือย ไม่รู้อะไรเลยหรือไง
แม้ภายนอกของเสี่ยซุยจะดูหยาบคายและสวมสร้อยคอที่ทำเอาคนมองตาพร่ามัว ในใจของเขากลับเข้าใจทุกอย่างดีเมื่อหลินลั่วหรานทำแบบนี้แล้ว เขาก็คงจะมัวขี้เหนียวไม่ได้
“เธอมองว่าเหล่าซุยเป็คนยังไงกัน? เสียวหลิ่วก็ให้ราคามาถึงห้าล้านห้าแล้ว ถ้าวันนี้ฉันซื้อมันมาด้วยเงินห้าล้านพรุ่งนี้เขาคงได้พูดกันทั่วว่าฉันรังแกสาวตัวน้อยๆ หลินลั่วหราน น้องหลิน หกล้านแล้วเราก็เป็เพื่อนกันแล้วนะ!”
ทุกคนต่างพากันนิ่งไปมีเพียงหวังเมี่ยวเอ๋อเท่านั้นที่เข้าใจเสี่ยซุยดี เธอปรบมือ ก่อนจะพูดต่อ “นี่สิ ถึงจะเป็ลูกเขยตระกูลหวังน้องหลิน ตกลงตามนี้แหละ”
เสี่ยซุยเสริมขึ้นเบาๆ “นี่แหละภรรยาแห่งตระกูลซุย...”
ได้พบกับคู่สามี-ภรรยาช่างใช้เงินแบบนี้หลินลั่วหรานก็ไม่รู้จะพูดอะไร จึงจัดการเอาก้อนหยกขายให้เสี่ยซุยในราคาหกล้านและจดจำความรู้สึกนี้เอาไว้ในใจ
แม้หลินลั่วหรานจะผ่านความลำบากมาแต่ส่วนมากก็ได้แต่ใช้ชีวิตอยู่ในตัวเมือง บัญชีออนไลน์จึงเป็ของจำเป็สำหรับเธอเมื่อได้รับก้อนหยก เสี่ยซุยก็จัดการโอนเงินเข้าไปยังบัญชีของหลินลั่วหรานในทันที
หลินลั่วหรานนับจำนวนตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์ซ้ำๆมีเลขหกอยู่ด้านหน้าและเลขศูนย์อีกหกตัวตามท้ายนี่คือการพยายามเพื่อชีวิตที่สุขสบายใช่ไหม? เื่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ดูราวกับไม่ใช่เื่จริงหลินลั่วหรานยังคงมึนๆ งงๆ กับเื่ที่เกิดขึ้นแต่เมื่อเห็นชื่อเ้าของบัญชีเป็ชื่อของตัวเองก็ย้ำเตือนให้เธอได้รู้ นี่ล่ะคือเื่จริง
“เป่าเจียเธอก็ตัดก้อนของเธอด้วยเลยสิ” หากก้อนหินไร้ประโยชน์ถูกตัดออกมาเจอหยกติดกันทั้งสองก้อนคงเป็เื่ช็อกโลกเลยทีเดียว แต่ของทั้งสองคนนั้นไม่ใช่ของดีะเืโลกอะไรและก็ไม่ได้กลัวใครจะมาแย่งชิง
แต่ที่สำคัญหลินลั่วหรานรู้ดีว่าทางที่ตัวเองเลือกเดินนั้น ไม่เหมือนกับเส้นทางของผู้คนทั่วไปและหลังจากนี้ เธอก็อาจจะเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ด้วย เธอกดเสียงลงต่ำและไม่กลัวหากมีใครจะสนใจ
เป่าเจียดีใจแทนหลินลั่วหรานมากเมื่อได้ยินว่าจะผ่าหินสองก้อนที่เท้าของตน จึงยอมทำตามเธอไป
พ่อค้าจางสูดควันบุหรี่ลงปอดก่อนโบกมือจะเรียกให้ลูกน้องแถวนั้น “ไปช่วยดีไซเนอร์ฉินยกก้อนหินมาทีสิวันนี้เหล่าจางเองก็ชอบใจดวงของคุณหลินเหมือนกัน จะลงมีดสักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร”
ก้อนหินของเป่าเจียถูกวางลงบนเครื่องตัดก่อนที่พ่อค้าจางจะหันมาถามความเห็นของหลินลั่วหราน
ที่ทำแบบนี้ นั่นเป็เพราะว่า ในสายตาของพ่อค้าจางแล้ววันนี้หลินลั่วหรานนั้นมือดีมาก ดูจากหินก้อนที่แล้วตัดลงไปเพียงครั้งเดียวก็ได้แล้ว ฝั่งหนึ่งคือหินสีขาวสะอาดส่วนอีกข้างกลับเป็สีเขียวสวยงามของหยกน่าจะห่างจากเส้นขีดของหลินลั่วหรานไม่เกินหนึ่งเิเเป็การตัดที่สวยงามมากจริงๆ
หลินลั่วหรานรู้สถานการณ์ของหินก้อนนี้ดีแต่อย่างไรเ้าของหินก้อนนี้ยังคงเป็เป่าเจีย จึงหันไปถามความเห็นของเธอด้วย
เป่าเจียไม่ได้หวังว่าหินก้อนนี้จะต้องเจอหยกเธอจึงบอกให้พ่อค้าจางผ่ากลางมันตรงๆ
พ่อค้าจางได้ยินดังนั้น ก็จัดการตัดลงไปตรงกลางของก้อนหินทั้งฝั่งต่างก็เป็สีขาวสนิท ไม่ปรากฏสีเขียวเลยแม้แต่น้อยก่อนที่เขาจะตัดมันซ้ำอีกครั้งหนึ่ง จนก้อนหินขนาดเท่าลูกแตงโมตอนนี้กลับเหลือขนาดเพียงลูกส้มเท่านั้น แต่ก็ยังคงเป็สีขาวอยู่!
เห็นได้ชัดเจนกว่า หินก้อนนี้คงไม่มีหวังแล้ว
ไอลี่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจก่อนจะหันไปพูดกับหลี่อันผิง “เหมือนว่าใครบางคนแถวนี้ จะคิดว่าตัวเองเป็มือแห่งเทพจริงๆ เข้าแล้ว”
ครั้งนี้หลินลั่วหรานหันไปมองเธอเล็กน้อย
แววตาของหลินลั่วหรานเปล่งประกายสดใสแม้จะสวมเสื้อผ้าราคาถูก แต่ทั่วทั้งตัวกลับมีความงดงามเปล่งประกายราวกับพระจันทร์ความรู้สึกด้อยกว่าเกิดขึ้นในใจของไอลี่นี่ก็เป็อีกหนึ่งสาเหตุของการกระทำในวันนี้ของไอลี่ เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอไม่ได้สนใจจะมองหลินลั่วหรานเป็ “ศัตรูความรัก” ของเธอด้วยซ้ำแต่เพียงพริบตาเดียว เธอก็เปลี่ยนไปขนาดนี้แล้ว!
เป่าเจียก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนักไม่ว่าอย่างไรหลินลั่วหรานก็ได้เงินมากว่าหกล้านแล้ว เธอดีใจยิ่งกว่าได้เองเสียอีกเธอจึงจัดการเอาหินอีกก้อนยกขึ้นไปยังเครื่องตัด เพราะอยากจะรีบๆตัดให้เสร็จแล้วก็รีบกลับ เธอยังต้องกลับไปฉลองให้หลินลั่วหรานอีกนะ!
ครั้งนี้หลินลั่วหรานบอกให้พ่อค้าจางตัดลงบริเวณด้านหนึ่งของก้อนหิน
เมื่อเห็นว่าครั้งนี้ดูตั้งใจเป็พิเศษทุกคนจึงรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา หรือว่าหินก้อนนี้จะเจอหยก? ทุกคนจึงมองตามก้อนหินราคาห้าร้อยในมือของพ่อค้าจางอย่างช่วยไม่ได้
อา จะเป็ไปได้อย่างไรหินราคาห้าร้อยเปิดเจอหยกมูลค่าหกล้านไปแล้ว ชายชาวกว่างโจวคิดในใจ
เพื่อนคนนี้ของเป่าเจียน่าสนใจอยู่เหมือนกันนะ...นี่คือความคิดของหลิ่วเจิง
ต่างคนคิดกันไปไม่ว่าอย่างไรพ่อค้าจางก็ยังคงลงมือตัดต่อไป
“สุดยอด...เจออีกแล้ว!” ชายชาวกว่างโจวร้องออกมาด้วยความใ แม้แต่ภาษากลางยังเผลอลืมไปมีเพียงคำว่า “หยก” เพียงคำเดียวเท่านั้นที่ออกเสียงออกมาอย่างชัดเจน
“ห้าแสน ขายไหม?” เมื่อเรียกสติกลับมาได้ ชายชาวกว่างโจวก็รีบเปิดราคาขึ้นทันที
หลินลั่วหรานส่งยิ้มให้เป่าเจีย “ตัดออกมาให้หมดก่อนไหม?”
เป่าเจียที่กำลังช็อกพยักหน้าตามโดยที่ยังไม่ทันรู้สึกว่านั่นคือหินของเธอ
สีหน้าของพ่อค้าจางเต็มไปด้วยความสับสน เป็คุณก็ต้องรู้สึกแบบนี้อย่างไรหินในโรงงานของตัวเองเจอหยกก็เป็เื่ดี ควรจะดีใจเอาไว้ดีกว่าหินที่ดีขนาดนี้แค่ขายออกไปในราคาแค่ห้าร้อย...
หลี่อันผิงแน่นิ่งไปผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี ทำไมอยู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ “ชี้หินเป็หยก” ขึ้นมาได้นะ? หลินลั่วหรานเธอทำเอาฉันลำบากมากเลยนะ! ในใจของเขาสับสนวุ่นวายไปหมดก่อนที่สุดท้ายมันจะเปลี่ยนเป็ความโกรธเคือง
แม้จะดู ไอลี่ยังไม่อยากจะดูต่อยิ่งอยู่ก็ยิ่งขายหน้าคิดไปดังนั้นเธอจึงลากให้หลี่อันผิงเดินออกมาโดยไม่แม้แต่หันกลับไปมอง
แร่หยกของเป่าเจียเมื่อถูกตัดออกมาได้หมดก็เห็นว่าไม่ได้มีขนาดใหญ่เท่าของหลินลั่วหราน แต่กลับมีทรงกลมขนาดราวๆ ลูกส้ม
ชายชาวกว่างโจวเปิดราคามาด้วยราคาที่สูงขึ้นถึง “หนึ่งล้านแปดแสน” ทั้งเป่าเจียและหลินลั่วหรานต่างก็อยากจะขายให้เขาแต่หลิ่วเจิงกลับดันแว่นตาของตัวเอง ก่อนจะเพิ่มราคาให้สูงขึ้นเป็สองล้านเพราะอยากจะรักษาของดีเอาไว้
แต่ที่คึกคักกลับไม่ใช่ที่นี่แต่เป็เสี่ยซุยที่วิ่งไปยังกอง “แตงโมหิน” ที่ถูกกองเอาไว้ที่แห่งนี้มานานโดยไม่มีใครคิดจะสนใจก่อนจะเกิดการแย่งชิงขึ้น
“ก้อนละห้าร้อย ฉันซื้อหมดนี่แหละ!” เสี่ยซุยขยับกางแขนที่เต็มไปด้วยไขมันออกราวกับนกอินทรีที่กำลังปกติก้อนแร่เ่าั้
“เสี่ยซุยอย่ามาเห็นแก่ตัวไปหน่อยเลย ฉันให้หกร้อย!”
ท่าทางของพ่อค้าจางเปลี่ยนไปมาก่อนจะจัดการเอาบุหรี่ในปากของตัวเองทิ้งลงพื้น
“คิดว่าฉันเป็คนโง่หรือไง?”
หลินลั่วหรานและเป่าเจียต่างหันมาส่งยิ้มให้กันตอนนี้ราคาของหินไร้ประโยชน์ของพ่อจางกองนั้นมีราคาสูงขึ้นกว่าเท่าตัวและก็ยังไม่มั่นใจว่าเขาจะยอมขายมันหรือเปล่า
หลินลั่วหรานมองลงไปยังก้อนหินที่เหลืออยู่ที่ข้างเท้าของเธอรู้สึกดีใจที่ตัวเองยังไม่ได้ตัดมันออกมาทั้งหมดไม่อย่างนั้นคงได้มีคนเป็บ้าไปแน่
หลังจากทำความรู้จักกับผู้คนที่นั่นไปอีกรอบจนในมือของหลินลั่วหรานเต็มไปด้วยนามบัตรมากมายเธอกับเป่าเจียถึงได้ออกมาถึงหน้าประตูใหญ่ของโรงงาน ตอนนี้ใครๆต่างก็พากันเรียกเธอว่า “เทพแห่งความโชคดี” และพากันให้ช่องทางติดต่อเอาไว้หากได้ของดีมาอีกเมื่อไรให้ติดต่อไปหาได้เลย
หลินลั่วหรานจัดการเอาก้อนแร่ในมือของเธอวางลงที่กระโปรงหลังของรถถือเอาไว้แบบนี้ไปคงไม่ดี เอากลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากันก็แล้วกัน
หลิ่วเจิงเองก็จะกลับบ้านเช่นกันเมื่อเห็นหญิงสาวที่กำลังดีใจทั้งสอง ก็พูดขึ้นด้วยความลังเล “ต่อไปคุณหลินจะหันไปพนันแร่เลยไหม?”
“อะไรกันคะมีงานเป็หลักเป็แหล่งสิ ถึงจะเป็สิ่งที่ควรหรือว่าคุณหลิ่วรู้สึกผิดหวังแล้วกัน?” หลินลั่วหรานยิ้มก่อนจะพูดเล่นออกมา เหมือนว่าพลังของหยกจะมีประโยชน์กับไข่มุกในระหว่างที่เธอยังไม่เข้าใจมันดีนัก ได้ทำงานด้านอัญมณี ก็น่าจะเป็เื่ดีนะ?
หากหลินลั่วหรานจะไปจริงจังกับการพนันหยกจริง เงินหกล้านของเธอคงทำอะไรไม่ได้มากนักแค่คิดก้อนโตสักก้อนยังซื้อไม่ได้เลยด้วยซ้ำหลิ่วเจิงเองก็กังวลว่าเพื่อนของเป่าเจียคนนี้จะสูญเสียหลักเหตุผลไปแต่เมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว ก่อนจะยื่นมือออกไปหาเธอ
“ขอยินดีต้อนรับเทพสาวแห่งความโชคดีเข้าทำงานที่หลิ่วชื่อนะครับ!”
หลินลั่วหรานจับมือกับหลิ่วเจิงด้วยความอบอุ่นใจแทนคำสัญญาก่อนจะพากันแยกย้าย
เป่าเจียเงียบมาตลอดทางเธอไม่เหมือนคนที่เพิ่งได้รับเงินกว่าสองล้านมาเลยแม้แต่น้อย
ในระหว่างที่หลินลั่วหรานกำลังคิดว่า เป่าเจียนั้นรู้จักโลกใบนี้มากกว่าเธอไม่เหมือนกับเธอ ที่แม้แต่ตอนนี้ใจก็ยังคงเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ อยู่ แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อรถถูกขับเข้ามาถึงตัวเมือง เป่าเจียก็ตบมือลงกับพวงมาลัย
“มีเงินสองล้านแล้วใครจะยังขับรถของญี่ปุ่นอยู่กัน พรุ่งนี้พี่จะไปเปลี่ยนเป็ BMW!...ลั่วหราน ฉันรักเธอจะตายอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ!”
หลินลั่วหรานยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ยัยคนนี้ไม่ว่าจะผ่านไปเท่าไร ก็ยังเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดแม้เปลือกนอกจะดูเป็คนน่านับถือและฉลาดหลักแหลมมากแค่ไหน แต่อย่างไรด้านในของเธอก็ยังคงเป็แค่ยัยทอมบอยคนหนึ่งอยู่ดี!
