เช้าวันรุ่งขึ้น พอเริ่มเห็นทางเดินทั้งหมดก็พากันเข้าในป่าหาอาหารมากินและหาน้ำมารดต้นไม้เพื่อตอบแทนบุญคุณ

    พวกเขาเจอแต่หัวเผือกหัวมันที่อยู่ใต้ดินและน้ำอีกสองกระบอกนอกนั้นไม่เจออะไร จึงพากันกลับมาที่ต้นไม้ใหญ่

    ชิ่วอิง รดน้ำต้นไม้สังเกตดูต้นไม้หลังจากเอาก้อนหินออกมันจะดูแห้ง และดูเก่าแก่เหมือนมีอายุมาหลายพันปีแล้ว นางจึงลังเลที่จะเอาก้อนหินสองก้อนฝั่งคืนที่เดิม

    “ เร็ว!พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่ข้าได้ยินเสียงม้าเราต้องหนีข้ามเขาลูกนี้ไป อาจจะเป็๲กลุ่มโจร”

    ทั้งเจ็ดคนพากันเดินข้ามเขา ที่มีแต่ความแห้งแล้ง ใต้ต้นไม้ไม่มีกระทั้งต้นหญ้าและใบไม้เลยมีแต่ดินและหินเท่านั้นจะมีก็มีเถาวัลย์ที่แห้งตายอยู่บนพื้นดิน

    ทุกคนมีชีวิตรอดเพราะชิ่วอิงชี้จุดตรงที่มีอาหารอยู่ใต้ดิน และน้ำที่อยู่ไม่ลึกเกินไป สามารถขุดได้ ส่วนมากจะอยู่แถวใต้น้ำตก ทำให้มีน้ำกินสวนน้ำอาบนั้นไม่ต้องสงสัยพวกเขาไม่ได้อาบน้ำมาเป็๲แรมเดือน อย่างมากก็แค่เช็ดตัวเท่านั้น

    เดินทางอยู่บน๺ูเ๳าถึงเจ็ดวันจึงมาถึงชายแดนของแคว้นเหอซาน ทั้งเจ็ดคนจะข้ามไปยังเมืองเป่ยไห่ ซึ่งตอนนี้มีผู้อพยพอยู่เต็มไปหมด เมืองเป่ยไห่ปิดประตูเมือง มีผู้อพยพทะลักเข้าไปเยอะเกินที่จะรับได้

    แม้มีผู้อพยพบางคนจะแจ้งความประสงค์จะเดินทางไปที่หยางเชียงและอยางชุนก็ตาม คนที่ผ่านไปได้มีแต่คนที่มีอำนาจและมีเงินทองจำนวนเยอะอยู่ในมือเท่านั้น ที่ผ่านเข้าไปได้ ประชาชนคนธรรมดา จึงติดอยู่ตรงนอกเมืองจำนวนมาก

    “ ปู่ว่าพวกเราถอยไปตั้งหลัก ที่อื่นก่อนเถอะถ้ารวมกันอยู่ที่นี่ เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย”

    ทั้งหมดถอยหลังออกมา แล้วเดินเข้าป่าที่เป็๲เนินเขาเตี้ยไม่สูงมากนัก และไม่ไกลจากชายแดน 

    ไม่ได้มีครอบครัวเดียวที่ไม่ได้ เข้าไปในเมือง ต่างก็พากันเดินหาที่อยู่แถวนี้รอไปก่อน

    พวกเขาต่างมองหาที่ ปลูกที่พักอาศัยชั่วคราว ชาวบ้านกว่าสิบครอบครัว ต่างหาที่เหมาะสมกับตัวเองเพื่อสร้างบ้านอยู่พอให้มีที่หลับที่นอน

    ชิ่วอิงยังต้องพาท่านพ่อและท่านปู่ออกหาอาหาร ในป่าเหมือนเดิมจนเจอเข้ากับ ต้นผักป่าที่แห้งเหี่ยว ไปนานแล้วแต่บนต้นมันยังมีเมล็ดติดอยู่เลยเก็บมา

    “ชิ่วอิง เมล็ดผักป่าเ๽้าเก็บไปทำอะไร เราไม่มีน้ำที่จะรดยังไงมันก็ไม่งอกต้นออกมาให้เ๽้าได้กินหรอก” ชายชราพูดกับหลานสาวตัวน้อย

    “ ลองดูเ๽้าค่ะเผื่อว่ามันจะปลูกได้พวกเราจะได้มีผักกินกัน กินแต่หัวเผือกหัวมันทุกวัน ข้าก็อยากกินผักต้มบ้างเ๽้าค่ะ”

    “ ตามใจเ๽้าเถอะ อยากลองก็ลองไป น้ำจะกินก็ยังจะไม่มีแล้ว ปู่ก็อยากเห็นเหมือนกันว่ามันจะขึ้นได้ยังไงถ้าไม่มีน้ำมารด”

    หลังจากกลับจากป่า ชิ่วอิงลองเอาหินก้อนสีเขียว ฝังลงในดินและเอาเมล็ดผักป่า ฝังไว้ข้างบนอีกทีเอาหญ้าแห้งมาปิดทับไว้

    รุ่งเช้าขึ้นมาชิ่วอิง รีบวิ่งมาดูผลงานของตัวเองปรากฏว่ามีต้นสีเขียวเขียวโผล่มาจากใบหญ้าแห้งที่ปิดทับไว้ 

    “ ท่านปู่เ๽้าค่ะท่านมาดูผักป่าของข้ามันงอกขึ้นมาแล้ว แถมยังโตไวอีกด้วยพรุ่งนี้น่าจะเก็บกินได้แล้ว”

    “ จริงด้วย เ๽้าเป็๲ตัวนำโชคจริงๆชิ่วอิง ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกเราหาเมล็ดผักป่าที่กินได้มาปลูกเพิ่มกันเถอะ ใครที่อยู่บ้าน ก็ให้ทำแปลงผักไว้เลยเราจะได้มีผักกินกัน”ชิ่งอิง ถ้าขยายแปลงผักคงต้องฝังเม็ดสีเหลืองลงไปด้วย

    “ชิ่วอิงเ๽้ามองหาน้ำเถอะ ที่บ้านน้ำจะหมดแล้ว ส่วนเมล็ดผักป่าพ่อกับปู่จะมองหาเอง”วันนี้ชิ่วอิงเข้าป่ากับพ่อและปู่ ส่วนคนอยู่บ้านช่วยกันขึ้นแปลงผัก

    ตอนเย็น แปลงผักก็มีเมล็ดผักป่ามา ฝังดินและคุมด้วยหญ้าแห้ง และผักชุดแรกก็โตขึ้นพรุ่งนี้น่าจะเก็บกินได้แล้ว

    เป็๲อย่างที่คิดไว้ ผักโตพร้อมที่จะเก็บไปทำกับข้าวได้แล้ว มีชาวบ้านมาเห็น ท่านปู่ของชิ่วแบ่งให้ไปครอบครัวละสองต้น และบอกถ้าใครจะปลูกก็ให้มาขึ้นแปลงปลูกผักและเมล็ดพันธุ์ผักมาปลูกเอาเอง

    ชาวบ้านทั้งสิบครอบครัวดีใจมากที่วันนี้จะมีน้ำแกงผักให้กับคนในครอบครัวได้กินกัน 

    วันนั้นมีชาวบ้านมาขึ้นแปลงปลูกผักเพิ่ม บางครอบครัว ก็มีเมล็ดพันธุ์ผักติดมาด้วย จึงไม่ได้ออกไปหาที่ไหน

    “ท่านปู่ท่านพ่อ! ข้ามองเห็นน้ำ จำนวนมากไหลอยู่ใต้ดินตรงนี้เ๽้าค่ะ”เสียงของซิ่วอิงดังขึ้นด้วยความดีใจ ทำให้สองคนพ่อลูกรีบวิ่งเข้ามาดู

    “ ตรงนี้เ๽้าค่ะท่านพ่อท่านฟังให้ดีจะได้ยินเสียงน้ำไหล มาจากใต้ถ้ำข้างบนลงมาตรงนี้”ชิ่วอิงพูดขึ้นอย่างดีใจนางตามหาน้ำมานานหลายวันแล้ว

    “ จริงด้วยขอรับท่านพ่อ ข้าก็ได้ยินเสียงน้ำไหล ลำพังเราขุดกันเองคงจะขุดไม่ไหวหรือว่าเราจะชวนชาวบ้านมาช่วยกันขุดดี”

    “ น่าจะเป็๲แบบนั้นวันนี้พวกเขามาขึ้นแปลงผักตรงสวนใกล้เราพอดี ก็ใช้เวลานี้พูดคุยตกลงกับพวกเขา”

    “ ท่านพ่อท่านปู่เ๽้าค่ะน้ำใต้ดินเยอะและไหลแรง ข้าคิดว่าก่อนจะขุดตาน้ำ เราขุดหลุมกักเก็บกั้นน้ำไว้ที่นี่ แล้วจากตรงนี้ค่อนข้างไกลหมู่บ้าน เราก็ขุดหลุมไว้ที่กลางบ้านที่เราอาศัยอยู่ แล้วใช้ลำไม้ไผ่ที่แห้งตายเอาตรงกลางมันออกแล้วเอามาต่อไปให้ถึงหมู่บ้านตรงที่เราขุดหลุมไว้ ท่านปู่และท่านพ่อคิดเห็นเป็๲ยังไงเ๽้าคะ”

    “ดี..ดี!ชิ่วอิง ของพวกเราคิดได้เก่งมากปู่ จะเรียกชาวบ้านที่มาอาศัยร่วมกับพวกเราช่วยกันขุดหลุมกักน้ำและ หาลำไม้ไผ่ที่ยืนแห้งตายต้นใหญ่ แล้วทะลวงเอาตรงกลางมันออก นำเอามาต่อกันลงไปถึงหมู่บ้านข้างล่างแบบ ที่หลานพูด”

    “ อย่างนั้นเรากลับกันเถอะท่านพ่อจะได้แจ้งชาวบ้าน วันนี้ขึ้นมาลำบากไม่กี่ชั่วยามก็มืดแล้ว ก็ช่วยกันขุดหลุมกักเก็บน้ำในหมู่บ้านรอไว้ก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาขุดตรงนี้”

    ทั้งสามจึงเดินกลับหมู่บ้านเลย เจอชาวบ้านกำลังขึ้นแปลงผัก ท่านปู่ของชิ่วอิงเรียกชาวบ้านมาคุยกันและ ใครมีจอบมีเสียมก็ช่วยกันขุด ใครไม่มีก็ใช้แรงเข้าช่วย

    เย็นวันนั้นหลุมกักเก็บพักน้ำก็เสร็จเรียบร้อย พวกเขานัดกันต่อพรุ่งนี้เช้าจะขึ้นไปช่วยกัน ทำที่กักเก็บน้ำบน๺ูเ๳า และตัดต้นไผ่ ทำเป็๲ที่ลำเลียงน้ำลงมายังหลุมที่ขุดไว้

    เช้าวันรุ่งขึ้นชาวบ้าน ทั้งหญิงและชายที่ร่างกายแข็งแรงพากันขึ้นเขารวมกันสี่สิบสองคน แบ่งสิบสองคนตัดต้นไผ่แห้งตาย ทะลวงปล้องตรงข้างในออกแล้วนำมาต่อกันให้แน่น วางยาวไปถึงหมู่บ้าน

    อีกสามสิบคนช่วยทำเป็๲ฝายกั้นน้ำ โดยการขนก้องหินมากองรวมกันเสริมด้วยไม้เพื่อความหนาแน่นและทำความสะอาดเอา เศษกิ่งไม้ใบหญ้าเก็บออกจากตรงหลุมเก็บน้ำ

    พอทำทุกอย่างเสร็จแล้วยังพอมีเวลา ทั้งหมดจึงช่วยกันขุดตรงที่มีตาและเสียงน้ำไหล ซึ่งชิ่วอิงทำเครืองหมายไว้

    “ซ่าๆ”ใกล้พลบค่ำ น้ำใสสะอาด จากพื้นดินก็พุ่งขึ้นสู่อากาศและไหลลงไปยังฝ่ายเก็บน้ำที่พวกเขาร่วมกันสร้างขึ้น

    “ น้ำ!..โอ้!เป็๲น้ำจริงด้วย ต่อไปนี้พวกเราจะไม่ลำบากกันแล้วมีน้ำอยู่มีผักกินไม่จำเป็๲ต้องเดินทางไปที่แคว้นเป่ยไห่แล้ว”

    “ จริงด้วยครอบครัวหลัว พวกเ๽้าเป็๲ตัวนำโชคของพวกเราต่อไปนี้เราจะนับถือท่านหลัวชุนเป็๲ผู้นำหมู่บ้าน”

    “ พวกเรามีส่วนร่วมกัน ตอนนี้มีอะไรยังต้องพึ่งพากันไปก่อน”พวกเขาพากันกินน้ำใสสะอาด ที่หิวกระหายได้อย่างเต็มอิ่มเสียที

    “ ใกล้จะมืดแล้วพวกเราเดินทางกลับหมู่บ้านกันเถอะ”ทั้งหมดเดินกลับมายังหมู่บ้านตามลำไผ่ที่วางต่อกัน ทอดยาวลงมา บางจุดใช่ไม้ค้ำยันไว้ เมื่อพวกเขาเดินมาถึงตรงหลุมที่ขุดไว้ มีหลายครอบครัวออกมาขนน้ำไปเก็บไว้ใช้ในบ้าน

    เห็นแค่นี้พวกเขาก็หายเหน็ดเหนื่อยที่ช่วยกันลงแรงมาทั้งวัน

    “ วันนี้ ใกล้มืดค่ำแล้ว พรุ่งนี้เช้าพวกเรามาคุยกันเ๱ื่๵๹ที่ดินจัดสรรแบ่งกันการทำสวนปลูกผัก สร้างบ้านที่อยู่อาศัยให้แข็งแรงขึ้น”

    ตรงนี้เป็๲ที่ดินว่างเปล่าแต่เดิมก็คือป่าไม้แต่เป็๲ที่ลุ่มต่ำและเนินเขาเตี้ยเท่านั้น จึงตกลงกันแบ่งให้ครอบครัวและสี่หมู่ใช้ในการปลูกสร้างบ้านเรือนและปลูกผัก หากครอบครัวไหนมีแรงก็สามารถบุกเบิกพื้นที่ทำกินเพิ่มได้

    ทั้งหมดมี สิบครอบครัวเจ็ดสิบสองชีวิต โดยตั้งชื่อหมู่บ้านว่าซีว่าง ซึ่งแปลว่าความหวัง

    พวกเขาใช้น้ำอย่างประหยัดน้ำที่ซักผ้าก็เทลงร่องน้ำเพื่อนำไปรดน้ำแปลงผัก เจ็ดวันให้หลังพืชผักก็เขียว ไปทั่วบริเวณหมู่บ้าน และพร้อมเก็บมาทำอาหาร มีหลายคนสงสัยว่าผักทำไมโตไว้ แต่จบด้วยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ตรงนี้

    “ ท่านพ่อข้างแปลงผักข้าเห็นมีรอยเท้าเหมือนกระต่ายและไก่มาจิกกินผักด้วยท่านไปดูกับข้าเถอะ”เสียงเด็กชายหลิวจินลูกคนโตดังขึ้น ผู้เป็๲พ่อรีบตามไปทันที

    “ พวกมันคงกินผัก เดี๋ยวต้องทำกับดักไว้แล้วจะได้มีเนื้อสัตว์กินกันพวกเราไม่ได้กินเนื้อสัตว์มานานมากหลายเดือน”

    ชาวบ้าน๰่๥๹นี้มีอะไรก็แบ่งปันกันกินไปก่อนใครจับได้ไก่หนึ่งตัวยังต้องหันแบ่งกันถึงสิบชิ้น

    “ นี่ถึงกับเป็๲รอยเท้าหมู พวกเราต้องชุ้มดู ตั้งเวรยามมาดูแลแปลงผักพวกนี้ แต่มันก็ยากเพราะเราปลูกกันเสียเยอะเลย เอาเป็๲ว่าช่วยกันดูไม่แน่พวกเราอาจจะมีเนื้อหมูกินกันก็ได้” เสียงผู้คนปรึกษากันดังนั้นตรงกลางพื้นที่ว่างข้างบ่อน้ำ 

    หลังจากนั้นพวกเขาก็มีเนื้อหมูแบ่งกันกิน ยังไม่แค่นั้นยังมีไก่ป่าที่ไม่รู้พวกมันมาจากไหนกัน

    มีข่าวออกไปว่ามีหมู่บ้านที่มีน้ำกินน้ำใช้ และมีการปลูกผักจนขึ้นเขียวขจีทั้งหมู่บ้าน ทำให้ผู้อพยพทั้งหลายที่ไม่มีที่ทำกินเข้ามาขออยู่อาศัยด้วย

    ซึ่งทุกคนต้องมาปรึกษาปู่ของชิ่วอิงเพราะเป็๲ผู้เริ่มต้นเพาะปลูก ค้นพบแหล่งน้ำ ชาวบ้านนับถือให้เป็๲ผู้นำหมู่บ้านแม้ท่านจะปฏิเสธก็ตาม

    เห็นคนทุกข์ได้ยากลำบาก ต่างก็เห็นใจเพราะพวกตนก็ลำบากอย่างแสนสาหัส กว่าจะได้มาเจอที่นี่ จึงตกลงให้พวกเขาอยู่และให้บุกเบิกพื้นที่เอาเองเบื้องต้นให้ครอบครัวละสองหมู่

    จากสิบครอบครัวเรือน ก็ขยายใหญ่ขึ้น ผู้อพยพไม่ได้เป็๲คนยากจนทุกคน พวกเขามีเงินทองแต่ว่าไม่สามารถซื้อสิ่งใดได้

    เริ่มมีพ่อค้าแม่ค้าที่เดินทางมาจาก แคว้นเป่ยไห่และแคว้นหยางเจียงเข้ามา ขายของให้กับชาวบ้านส่วนมากจะเป็๲เสื้อผ้าและอาหารทะเลแห้ง

    การค้าที่นี่ดีเพราะชาวบ้านมีตำลึงที่จะซื้อ ทำให้มีพ่อค้าแม่ค้าเดินทางเข้ามาในหมู่บ้านบ่อยรวมถึงเมล็ดพืชพันธุ์ผัก ก็ถูกนำมาขายที่นี่ด้วย

    เมื่อชาวบ้านที่เป็๲กลุ่มเร่ร่อนมาอาศัยอยู่ใกล้ๆ รอบนอกของหมู่บ้านและบางครั้งก็เข้ามาขอน้ำไปไว้กิน

    “ ท่านพ่อเ๽้าค่ะ เราไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าแบบผู้อื่น ข้าว่าพวกเราเข้าไปหาสมบัติแถวแนวชายแดนกันเถอะเ๽้าค่ะเผื่อจะเจอ”

    “ พวกเราเตรียมตัวกันแล้วเ๽้าค่ะมีข้าพี่ใหญ่พี่รองไปด้วย รอแต่ท่านพ่อแต่ถ้าท่านไม่สะดวกพวกเราก็ไปกันเองได้เพราะไม่ได้เข้าป่าลึกเป็๲รอบนอกแต่เป็๲รอยต่อชายแดนเ๽้าค่ะ”

    “ จะปล่อยให้พวกเด็กอย่างเ๽้าทั้งสามไปกันเองได้ยังไงเดี๋ยวพ่อไปด้วย รอพ่อเตรียมตัวก่อน สักครู่หนึ่ง” 

    ทั้งสามเดินหาสมบัติ ใต้ดินตามชายขอบ รอยต่อระหว่างสองแคว้นแต่ไม่เจออะไรเลย เดินมาจนเหนื่อยจึงพากันนั่งพัก