บ่ายวันรุ่งขึ้นทั้งสองคนก็ไปปรากฏตัวที่ธนาคารตามเวลานัด เมื่อเห็นทั้งสองพ่อลูก พนักงานก็รีบปรี่เข้ามาต้อนรับ ตอนนี้ชื่อเสียงของพ่อและลูกขจรขจายไปทั้งธนาคารแล้ว ถึงนายประชาจะไม่ได้พูดอะไร แต่เื่แบบนี้ปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด เพราะบรรดาคนที่ซื้อหุ้นตามคนทั้งสองในตอนนั้นต่างพากันรับทรัพย์อย่างอื้อซ่า และเอามาพูดคุยกันอย่างออกรส จนเป็ที่รับรู้กันอย่างกว้างขวาง เมื่อสองพ่อลูกเข้ามาในธนาคารคราวนี้ถึงกับได้รับการต้อนรับเหมือนเป็บุคคลสำคัญเลยทีเดียว
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังยืนเก้ ๆ กัง ๆ วางตัวไม่ถูกอยู่นั้น นายประชาก็เดินเข้ามาช่วยชีวิตพอดี ประชาเข้ามาทักทายอย่างยิ้มแย้มอารมณ์ดีเป็พิเศษ แน่นอนสิ ตอนนี้เงินกำไรขายหุ้นจำนวนล้านกว่าบาทเข้ามานอนอุ่น ๆ อยู่ในบัญชีเขาเรียบร้อยแล้ว
"คราวนี้คิดจะซื้อหุ้นตัวไหนต่อรึเปล่าครับ" เมื่อดำเนินการด้านเอกสารให้เรียบร้อยแล้ว ประชาก็ถามสิ่งที่อยากรู้มากที่สุด
"ตอนนี้ยังไม่สนใจตัวไหนเป็พิเศษค่ะคุณลุง นิดเลยว่าจะซื้อหุ้นที่จ่ายปันผลเยอะ ๆ เก็บสะสมไว้ก่อน คุณลุงมีตัวไหนที่พอจะแนะนำบ้างไหมคะ"
"มีน่าสนใจหลายตัวเลย รอแป๊บนะ" ประชานำรายชื่อหุ้นออกมากางแล้วนั่งทำเครื่องหมายไว้สิบกว่าตัวก่อนยื่นให้อนงค์กานต์ดู และเธอก็เลือกออกมาสามตัว เป็หุ้นด้านพลังงานทั้งสิ้น ทั้งสามตัวเป็หุ้นที่ค่อนข้างมั่นคง ให้ปันผลดี สามารถถือไว้ยาว ๆ ได้ ราคาหุ้นจะไต่ขึ้นอย่างช้า ๆ แบบขั้นบันได ไม่ค่อยเห็นราคาปรับลดลงสักเท่าไร ยกเว้นปีวิกฤติเศรษฐกิจ 2540 ที่ปรับย่อลงบ้าง แต่ใช้เวลาไม่นานนักก็สามารถดีดตัวปรับราคาขึ้นมาอยู่ในระดับปกติได้ เมื่อใกล้ถึงเวลานั้นก็ค่อยนำมาแบ่งขายส่วนหนึ่งเพื่อทำกำไรก็แล้วกัน
ทั้งสามตัว อนงค์กานต์ซื้อไว้ที่ตัวละหนึ่งล้านบาท ส่วนกานต์ก็ตามสมทบลงไปอีกตัวละสองแสนบาท กานต์เริ่มสนใจการลงทุนด้านนี้แบบจริงจัง จึงขอเอกสารด้านระเบียบการลงทุน และวิธีการซื้อขาย วิธีการดูหุ้นเพื่อไปเรียนรู้เพิ่มเติม
กานต์ค่อนข้างจะมีสัญชาตญาณที่ดีในการเลือกซื้อหุ้น ต่อมาได้กลายเป็นักลงทุนที่เก่งกาจคนหนึ่ง หยิบจับตัวไหนก็ได้ผลกำไรกลับมาอย่างมหาศาล และเกิดการสลับตำแหน่งกันขึ้น จากที่ลูกสาวเคยแบ่งเงินขายหุ้นให้พ่อและแม่ กลายเป็พ่อที่แบ่งเงินขายหุ้นที่ได้ครึ่งหนึ่งใส่บัญชีให้ลูกสาวอย่างเสมอมา แต่เื่นี้เป็เื่ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดถึงเลยดีกว่า
เมื่อออกจากธนาคาร ทั้งสองคนต่างตรงรี่กลับบ้าน เพราะในกระเป๋าหิ้วของกานต์ตอนนี้ได้จุเงินก้อนใหญ่จำนวนหนึ่งล้านบาทเอาไว้ ด้วยกลัวว่าเงินจะร่วงหายหรือเผลอวางกระเป๋าทิ้งไว้ จึงไม่ได้แวะหาซื้อของในตลาดอย่างที่ชอบกัน
-----
อนงค์กำลังนั่งนับธนบัตรใบสีม่วงที่วางกองอยู่ข้างหน้าจำนวน 20 มัดอย่างมีความสุข แต่ละมัดมีอยู่ 100 ใบ เธอยังคงเวียนนับซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้น โดยมีอนงค์กานต์นั่งหัวเราะชอบใจอยู่ข้าง ๆ เป็ความคิดเธอเองที่เสนอให้พ่อถอนเงินออกมาหนึ่งล้านบาท เพื่อเอากลับมาให้แม่ได้ััเงินหนึ่งล้านบาทของจริง ไม่ใช่เห็นเพียงแค่ตัวเลขในบัญชี การได้ััและได้กลิ่นธนบัตรของจริงมันให้ความรู้สึกที่ดีกว่ากันมาก
แต่เมื่อมีเงินติดบ้านมากก็เป็ทุกข์ ทำเอากานต์และอนงค์นอนไม่หลับทั้งคืนกลัวเงินจะถูกขโมย รุ่งขึ้นจึงรีบนำเงินทั้งหมดไปใส่บัญชีธนาคารของอนงค์ที่ธนาคารในตัวอำเภอทันที คนเป็ลูกสาวก็ได้แต่กลอกตามองบนด้วยความอ่อนใจ
สำหรับการหาซื้อที่ดินในหมู่บ้านดอนเรืองที่อยู่ห่างไปอีกยี่สิบกว่ากิโลเมตรตามที่อนงค์กานต์บอกให้ซื้อเก็บนั้น กานต์เลือกที่จะไปขอความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่บ้านและภรรยา เพราะกว้างขวาง รู้จักคนเยอะ ซึ่งก็ได้ผล หลังจากนั้นไม่ถึงสามวัน ก็มีคนเข้ามาพูดคุย มาหาที่บ้านอย่างต่อเนื่อง หลังจากนั้นกานต์ก็วิ่งเข้าออกเพื่อไปดูที่ดินอยู่ไม่เว้นวัน
่นี้สามีวิ่งวุ่นจนไม่มีเวลาไปตลาดกับเธอ อนงค์จึงหนีบลูกสาวออกไปช่วยที่ตลาดแทน ที่จริงงานที่ตลาดก็อยู่ตัวอยู่แล้ว เธอ ทอง และนวลสามารถรับมือได้อย่างสบาย แต่ั้แ่ปิดเทอมมา รู้สึกอนงค์กานต์จะเพิ่มระดับความี้เีมากยิ่งขึ้น เธอเลือกที่จะนอนรออยู่ที่บ้านและให้พ่อไปตลาดแทน บางครั้งตอนทั้งสองกลับมาจากตลาดแล้ว ลูกสาวตัวดีคนนี้ยังไม่ตื่นนอนเลยก็มี ด้วยกลัวลูกสาวจะกลายเป็หมูี้เีไปมากกว่านี้ จึงถือโอกาสอ้างเื่ไม่มีคนช่วย ลากตัวอนงค์กานต์ออกจากที่นอนไปตลาดด้วย
"นิดรู้จักตัวเองดีว่าไม่ใช่คนี้เี แต่ติดที่จะเป็คนนิสัยเอื่อยเฉื่อยเสียมากกว่า ถ้าเื่ไหนนิดไม่สนใจ หรือหมดความสนใจแล้ว นิดก็คร้านที่จะใส่ใจ แต่เื่ไหนที่อยากทำ อยากได้ นิดก็พร้อมที่จะสู้สุดใจเหมือนกัน เหมือนอย่างการขายไก่ทอด ตอนแรกรู้สึกกระตือรือร้นที่จะทำเพราะความที่อยากมีเงิน และตอนนี้นิดก็สมปรารถนาแล้ว และแม่ก็รับ่ขายต่อจากนิดไปเรียบร้อยแล้ว ความกระตือรือร้นที่เคยมีอยู่จึงหายไปหมดเกลี้ยง" เมื่อเธออธิบายเหตุผลให้พ่อและแม่ฟัง ทั้งสองก็รับฟังอย่างเข้าใจ
"แม่ว่ามันเป็การี้เีรูปแบบหนึ่งนะ" อนงค์สรุปปิดท้ายให้ในที่สุด
อนงค์กานต์ "...!?..."
แล้วจะพูดอะไรได้อีก
