6
ผมเข้าใจแล้ว
ที่พี่ปรงบอกให้ผมพักผ่อนมาให้เยอะ ๆ ผมจะได้มีแรงทำงาน เขาคงพูดด้วยความเป็ห่วงจริง ๆ แหละ เพราะงานที่ผมจะต้องมาช่วยเขาทำในวันนี้ทำให้ผมแทบอยากจะทิ้งทุกอย่างแล้วหนีกลับไปนอนร้องไห้ที่หอ
ผมยืนมองกระสอบปุ๋ยกว่า 1200 ใบที่วางทับ ๆ กันอยู่หน้าตึกคณะจนขวางทางเดินไปหมด ขนุนที่ยืนอยู่ข้างผมก็เหมือนเสียสติไปแล้วเพราะมันเกริ่นเอาไว้ว่ามันจะมาช่วยผมทำงานวันนี้ด้วย ส่วนตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมกับขนุนต้องมายืนิญญาหลุดออกจากร่างก็กำลังยืนคุยกับเถ้าแก่ร้านปุ๋ยอย่างอารมณ์ดี
หลังจากที่ไปถามพี่ปรงมาแล้วว่าวันนี้มันคือวันปุ๋ยแห่งชาติหรือยังไง ผมก็ได้ความมาว่าในทุก ๆ ปี คณะจะสั่งปุ๋ยมาทีละเยอะ ๆ เพื่อให้พอใช้ตลอดทั้งปีและพอใช้สำหรับทุกคนในคณะ หน้าที่ของผมก็คือการขนปุ๋ยไปไว้ในฟาร์ม กระจายไปให้กับทุกแปลงเท่า ๆ กัน ส่วนที่เหลือก็จะวางไว้ตรงนี้เพื่อให้คนที่จะใช้สามารถมาหยิบไปใช้ได้
แต่ที่ทำให้ผมหมดอาลัยตายอยากขนาดนี้ก็เพราะกระสอบปุ๋ยหนึ่งใบจะหนักประมาณ 30 กิโลกรัม และผมต้องแบกกระสอบพวกนี้ไปไว้ในฟาร์มตามจุดต่าง ๆ ที่มีการปลูกพืช อย่างน้อย ๆ ก็ร้อยกว่าใบ
“มึงไม่ได้แกล้งกูใช่ไหม ทานตะวัน” ขนุนเอ่ยถามผมหลังจากที่เรายืนมองตั้งของกระสอบที่สูงกว่าของพวกเราสองคนมานานหลายนาที แม้แต่ขนุนเองที่ได้ชื่อว่าสาวแกร่งแห่งพืชสวนก็ถึงกับเข่าทรุด
“กูก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเหมือนกัน” ผมตอบกลับไป โดยที่สายตาก็ยังคงมองไปที่เดียวกันกับขนุน ถ้าวันนี้พวกเราทั้งสองคนทำงานได้เสร็จก็แปลว่าพวกเรานั้นแข็งแกร่งมาก
“พี่ปรงเขาเกลียดมึงแน่เลย”
“กูก็ว่างั้น”
“แกล้งผีเข้าไหมมึง เผื่อพี่เขาจะปล่อยเราไป” ขนุนพูดพร้อมกับหันมามองหน้าผม โดยที่มันพยายามจะใช้สายตาบอกผมว่ามันไม่ได้พูดเล่น ซึ่งผมก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ มันเป็ความคิดที่แย่มาก นอกจากพี่ปรงเขาจะไม่เชื่อเราสองคนแล้ว เขาอาจจะยิ่งใช้งานเราหนักขึ้นเพราะเราพยายามจะอู้งาน
“ทำไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็คงเสร็จ”
“แบกจนหลังหักไปเลยดิ”
“ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมึง”
“บางทีกูก็อยากตบมึงเพราะความมองโลกในแง่บวกของมึงจริง ๆ เลยนะ มึงดูสภาพกูกับมึงก่อน แบกปุ๋ยขนาดนั้นกันแค่สองคนได้ก็เก่งแล้วค่ะ เข้าทีมอเวนเจอร์ได้เลย” ขนุนพูดประชดประชันอย่างหงุดหงิด
พี่ปรงคุยกับเ้าของร้านปุ๋ยอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง จนในที่สุดเขาก็เดินกลับมายังจุดที่ผมกับขนุนยืนอยู่ด้วยกัน ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของพี่ปรงยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนพี่ปรงแกล้งอย่างที่ขนุนบอกจริง ๆ พี่ปรงยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผมก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นกอดอกและมองมาทางผมด้วยรอยยิ้มแบบที่เขาชอบทำ
โอเค เขาแกล้งผมสินะ
กระดาษที่เขายื่นมาให้ผมเป็แผนผังของฟาร์มทั้งหมด โดยเขาจะเขียนเอาไว้ว่าให้ยกปุ๋ยไปวางไว้ตรงไหนบ้าง ซึ่งแต่ละจุดก็ห่างกันค่อนข้างมาก และต้องแบกกระสอบไปวางจุดละประมาณสิบกว่าใบเลย ซึ่งแน่นอนว่ากระสอบหนักขนาดนี้ ผมสามารถขนไปได้ครั้งละแค่ใบเดียวเท่านั้น แล้วผมต้องทำงานถึงกี่โมงกว่าจะเสร็จเนี่ย
“ทำไมพี่ไม่ให้ร้านเขาขนกระสอบไปวางไว้ในฟาร์มล่ะ” ผมถามขึ้นหลังจากที่สงสัยมาั้แ่แรกแล้วว่าทำไมตอนที่ร้านเอาปุ๋ยมาส่ง ถึงได้ขนกระสอบลงมากองวางรวมกันตรงนี้ แล้วต้องมาลำบากผมขนเข้าไปข้างในอีก
“ปกติเขาก็วางตรงนี้แหละ” พี่ปรงตอบกลับมาหน้าตาเฉย
“งั้นพี่ก็ไปตามคนอื่นมาช่วยผม”
“ไม่มีใครมาคณะกันหรอก วันนี้วันอาทิตย์นะ”
“พี่แกล้งผมเหรอ พี่ปรง”
“ใช่”
เอาจริง ๆ ผมก็พอรู้นั่นแหละว่าเขาแกล้ง แต่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าตอบออกมาตรง ๆ แบบนี้ นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบหน้าเขามากขึ้นกว่าเดิม จากที่ไม่ชอบอยู่แล้ว กลายเป็ว่าตอนนี้ผมเหม็นหน้าเขาเลยแหละ
ผมยืนจ้องหน้าพี่ปรงอยู่นานหลายนาที เขาเองก็จ้องหน้าผมกลับเหมือนกัน เราสองคนเหมือนคนที่กำลังทำาประสาทใส่กันอยู่ ราวกับว่าถ้าใครหลบสายตาไปเป็คนแรกคือคนแพ้ จึงไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ จนสุดท้ายขนุนต้องเป็ฝ่ายที่ดึงสายตาของผมออกจากตรงนั้น
“ทำวันนี้ไม่เสร็จหรอกค่ะพี่ปรง เยอะขนาดนี้” ขนุนพูดพร้อมกับเดินมาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับรุ่นพี่คนนั้น เพื่อบังไว้ไม่ให้ผมกับพี่ปรงหยุมหัวกัน ในขณะที่ผมพร้อมจะกระโจนใส่พี่ปรงเต็มที่แล้ว
“ไม่เสร็จก็ไม่เป็ไรนะ น้องขนุน เอาเท่าที่ไหวเลย”
“งั้นเดี๋ยววันนี้หนูทำให้ครึ่งหนึ่งก่อน แล้ววันพรุ่งนี้หนูจะมาทำที่เหลือต่อให้นะคะ” ขนุนพูดกับพี่ปรงราวกับว่าเป็รุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันมานาน เวลาที่พี่ปรงคุยกับขนุนช่างแตกต่างกับตอนที่คุยกับผม เป็ขนุนนี่มันดีจริง ๆ มีแต่รุ่นพี่รักและเอ็นดู ขนาดจอมมารที่ชอบขัดขาคนอื่นอย่างพี่ปรงก็ยังเอ็นดูขนุนมัน
“วันพรุ่งนี้พี่อาจจะให้คนมาช่วยนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่ปรง”
“เดี๋ยวพี่จะไปซื้อน้ำ น้องจะเอาน้ำอะไรไหม” พี่ปรงหันมาถามขนุนอย่างเป็ห่วงเป็ใย เขาดูเป็คนดีขึ้นมาทันทีเลย แต่พอเขาหันมาสบตากับผม รอยยิ้มของเขาก็เปลี่ยนไป เขาเอ่ยถามขึ้นอีกรอบ “น้องล่ะ อยากได้น้ำอะไร”
“ไม่เอา” ผมตอบกลับไปแทบจะในทันที ซึ่งพี่ปรงก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อจากนั้น หลังจากนั้นเขาก็เดินหายเข้าไปในตึกคณะ ทิ้งให้ผมกับขนุนต้องรับผิดชอบกองกระสอบปุ๋ยนี้กันเพียงสองคน
หรือจริง ๆ แล้วผมควรต้องมานั่งคิดอย่างจริงจังว่าผมเคยไปทำอะไรให้พี่ปรงหรือเปล่า เขาถึงได้มาแกล้งผมและทำตัวร้าย ๆ ใส่ผมแบบนี้ ถ้าจะบอกว่าเป็เพราะเื่ที่ผมไปขโมยเห็ดเขา แต่ขนุนมันก็ทำด้วยเหมือนกัน ทำไมเขายังคุยกับขนุนได้ปกติเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลองเป็ผมเวลาคุยกับเขาสิ เหมือนมีคำว่าหัวขโมยแปะอยู่บนหน้าผากงั้นแหละ
หลังจากที่พี่ปรงเขาเดินหายไปพักใหญ่ ๆ ผมกับขนุนก็ลงมือทำงานกันทันที การยกกระสอบที่หนักสามสิบกิโลกรัมสำหรับขนุนเป็เื่ที่สบายมาก ขนุนบอกว่าตอนที่มันเรียนวิชาภาค มันต้องยกตระกร้าผลไม้หนักห้าสิบกิโลกรัมเลยทีเดียว ส่วนผมที่จับจอบยังปวดแขนเกือบตายคงไม่ต้องพูดถึงเลย ในขณะที่ขนุนมันยกไปได้แล้วสองกระสอบ ผมยังยกกระสอบแรกเดินไปได้ไม่ถึงครึ่งทางเลย เป็เด็กคณะนี้ต้องแข็งแกร่งแบบขนุนสินะถึงจะอยู่รอด
ขนุนยกไปวางที่จุดแรกจนครบแล้วมันก็นั่งพักลงตรงข้าง ๆ กองกระสอบปุ๋ย ส่วนผมที่ทำงานช้ากว่าก็ยังคงทำงานต่อไป เพราะผมไม่อยากเอาเปรียบมัน ผมเลยต้องขนกระสอบไปวางที่จุดที่สองให้ครบก่อน ถึงจะมานั่งพัก
“มึง พี่อูนเขาหายไปไหนวะ” ในระหว่างที่ผมทิ้งตัวลงนั่งบนกระสอบปุ๋ยด้วยความอ่อนแรง ขนุนก็ขยับตัวมานั่งข้าง ๆ ผมและเอ่ยถามพร้อมกับยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันไปเอามาจากไหน
“หายไปไหนคืออะไร” ผมถามกลับไปเพราะไม่เข้าใจคำถามของมัน
“เมื่อวานไง ที่กูเอาข้าวไปให้เขาที่ห้อง มีคนบอกว่าวันนี้พี่อูนไม่มา”
“แล้วข้าวล่ะ?”
“กูก็วางไว้ในห้องนั้นแหละ เผื่อพี่อูนกลับมาเห็น แต่กูก็ไม่รู้นะว่าเมื่อวานเขาได้กลับมาที่ห้องภาคหรือเปล่า” ขนุนพูดพร้อมกับเปิดฝาขวดน้ำของมันขึ้นดื่ม อันที่จริงผมก็ไม่ได้เจอพี่อูนเลยั้แ่เมื่อวาน เห็นเขาบอกว่า่นี้ต้องทำงานนอกสถานที่ แต่ผมก็คิดว่าเขาน่าอาจจะกลับมาที่ตึกคณะบ้าง
แล้วข้าวของผมมันไปไหนกันล่ะ
“ช่างมัน”
“ว่าแต่ เดี๋ยวนี้มึงก็เก่งเหมือนกันนะ”
“เก่งอะไร”
“มึงกล้าเถียงพี่ปรงเขาฉอด ๆ เลย ปกติแค่เห็นหน้าเขามึงก็ใจตกไปอยู่ตาตุ่มแล้วไม่ใช่เหรอ” ขนุนพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา ต่างจากผมที่พอได้ยินชื่อพี่ปรงแล้วมันก็รู้สึกเหมือนที่หัวมีไฟลุกขึ้นมา
“มึงก็ดูพี่ปรงดิ เห็นกูยอมให้หน่อยก็แกล้งกูใหญ่เลย”
“เออ แต่เขาก็เป็แบบนั้นแค่กับมึงจริง ๆ นะ”
“เขาเกลียดกูไง”
“ไม่น่าปะ”
พี่ปรงเขาเหมือนเกลียดผมจริง ๆ นะ ถึงแม้ว่าบางครั้งจะดูเหมือนว่าเขามาช่วยเหลือผมก็จริง แต่หลัก ๆ เขาก็ชอบทำหน้าดุใส่ผม แกล้งให้ผมทำนู้นทำนี่ตลอด ไหนจะที่ให้ผมมาแบกกระสอบปุ๋ยนี่อีก ถ้าไม่เรียกว่าเกลียดแล้วจะเรียกว่าอะไร
ผมกับขนุนนั่งพักไปประมาณครึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นเราก็ลุกขึ้นมาทำงานกันต่อ โดยที่ขนุนก็เริ่มหมดแรงแล้ว มันเริ่มขนกระสอบได้ช้าลง ผมเลยบอกให้มันไปพักแล้วผมจะทำที่เหลือต่อเอง เพราะผมยังพอมีแรงเหลืออยู่ ต่อให้วันนี้ผมจะทำไม่เสร็จผมก็ไม่สนใจหรอก มันไม่ใช่หน้าที่ั้แ่แรกเลยด้วยซ้ำ
กระสอบสุดท้ายของจุดที่สามที่ขนมาวางเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นผมก็เดินกลับมาที่เดิมเพื่อที่จะนั่งพักกับขนุน แต่พอเดินมาถึงก็พบว่าขนุนไม่อยู่แล้ว คนที่นั่งอยู่แทนที่ขนุนก็คือพี่ปรงที่กำลังมองมาทางผมพอดี ข้างตัวพี่ปรงมีกล่องข้าวอยู่หนึ่งกล่องพร้อมกับน้ำอัดลมหนึ่งขวด แค่เห็นของกินผมก็น้ำลายสอแล้วล่ะ แต่เพราะอีโก้สูงเกินไป ผมเลยเลือกที่จะไม่ถามว่าเขาซื้อของพวกนั้นมาให้ผมหรือเปล่า รอให้เขาพูดขึ้นเองดีกว่า
ผมทิ้งตัวลงนั่งบริเวณเดียวกับเขา แต่เว้นระยะห่างเอาไว้นิดหน่อย พี่ปรงหันหน้ามามองผมที่ไม่ยอมพูดจาอะไรกับเขาสักคำ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นกล่องข้าวกับน้ำอัดลมขวดที่ผมจ้องเอาไว้มาให้
“กินซะ เดี๋ยวเป็ลมเป็แล้งไปแล้วพี่จะเดือดร้อน”
“ห่วงแต่ตัวเองหรือไง” ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเท่าไรนัก แต่ก็ยอมรับของกินมาจากเขา เพราะตอนนี้ผมหิวมากจนสามารถวิ่งเข้าไปในฟาร์มแล้วขโมยของขนุนกินตอนนี้ได้เลย
“ก็ที่ซื้อข้าวมาให้นี่ยังไม่เรียกว่าเป็ห่วงอีกเหรอ”
“ขนุนไปไหน” ผมเปลี่ยนเื่คุยโดยการหันไปถามหาขนุนแทน ข้าวของของมันยังวางอยู่ที่เดิม แต่ตัวมันหายไปไหนไม่รู้ ทิ้งให้ผมต้องนั่งอยู่กับพี่ปรงสองคนแบบนี้ได้ยังไงกัน
“เข้าห้องน้ำ”
“ครับ”
“กินข้าวเสร็จก็กลับไปได้เลยนะ”
“ไม่เป็ไรครับ ยังทำงานไม่เสร็จ”
“เดี๋ยวตอนบ่ายแดดมันจะแรงกว่านี้ น้องทำงานต่อไม่ไหวหรอก เดี๋ยวค่อยมาทำวันหลัง” พี่ปรงพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแบบที่เขาชอบทำ และเพราะตอนนี้ผมก็เหนื่อยมาก ๆ แล้ว เลยคิดว่าดีเหมือนกันถ้าจะได้กลับตอนนี้เลย
“ขอบคุณครับ”
พี่ปรงไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ผมเลยเปิดกล่องข้าวและนั่งกินข้าวเงียบ ๆ โดยที่พี่ปรงก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้จ้องผมเหมือนตอนแรก แต่เขาก็ไม่ยอมลุกไปจากตรงนี้สักที มันเหมือนกับว่าเขากำลังรอให้ผมกินข้าวเสร็จก่อน
ผมยกแขนขึ้นมาบีบนวดเบา ๆ เพราะกระสอบปุ๋ยที่หนักเกินไปทำให้ทั้งไหล่และแขนของผมมันปวดไปหมด นี่ขนาดเพิ่งทำงานมาได้แค่ครึ่งวันอยู่เลยนะ ไม่อยากจะคิดสภาพถ้าผมต้องทำงานทั้งวัน แขนผมคงหลุดออกจากร่างเลยมั้งเนี่ย
“ปวดแขนเหรอ” พี่ปรงเอ่ยถามหลังจากที่เห็นว่าผมพยายามบีบ ๆ นวด ๆ แขนตัวเองอยู่นานแล้ว ผมพยักหน้าแทนคำตอบ เขาเลยพูดต่อ “กลับหอไปก็ลองเปิดน้ำอุ่นอาบดู ช่วยได้นะ”
“ครับ”
ระหว่างเราสองคนมันมีแต่ความอึดอัดจริง ๆ เพราะหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อ เรานั่งกันอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งที่ขนุนเดินกลับมายังจุดที่เรานั่งอยู่ ผมดึงขนุนให้นั่งลงตรงกลางระหว่างผมกับพี่ปรง เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเขา
“มึง เดี๋ยวกูต้องไปก่อนนะ พอดีกูนัดกับเพื่อนว่าจะไปซื้อกาวดักหนู” ขนุนพูดในขณะที่มันก็เก็บข้าวของของตัวเองไปด้วย ถึงแม้ว่าผมจะอยากรั้งมันเอาไว้แค่ไหน แต่ดูจากที่มันเคยบ่นเื่ที่มีหนูมากินข้าวโพดมันจนหมดแปลง ผมก็คิดว่าปล่อยมันไปดีกว่า เื่กาวดักหนูคงสำคัญสำหรับมันจริง ๆ
“เออ ไว้เจอกันวันพรุ่งนี้นะ”
หลังจากที่โบกมือลาขนุนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็รีบพาตัวเองออกจากความอึดอัดตรงนี้ทันที ผมหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาสะพายก่อนจะหันไปทางพี่ปรง และพบว่าเขาก็กำลังเก็บของของตัวเองเหมือนกัน
อย่าบอกนะ
“อยู่หอไหน” พี่ปรงเอ่ยถาม
“ทำไมเหรอครับ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“…”
“อยู่หอไหน”
“ไม่เป็ไร ผมกลับเองได้” ผมตอบกลับในขณะที่พี่ปรงก็เอาแต่คำตอบจากผม แต่พอเขายืนยันว่ายังไงเขาก็จะไปส่งให้ได้ ทำให้ผมมองหน้าเขาด้วยความหวาดระแวง เขาคงไม่ได้วางแผนเอาผมไปปล่อยทิ้งไว้ในป่าที่ไหนใช่ไหม
“วันนี้วันอาทิตย์ ไม่ค่อยมีรถวิ่งในมอหรอก”
“ผมค่อย ๆ เดินกลับก็ได้”
“แดดแบบนี้เนี่ยนะ” พี่ปรงพูดพร้อมกับชี้มือขึ้นไปบนฟ้า พอผมมองตามขึ้นไปก็พบว่าตอนนี้ผมกับพระอาทิตย์อยู่ห่างกันแค่โคราชกับเชียงใหม่เท่านั้น แสงแดดจ้า ๆ ที่ส่องลงมายังพื้นผิวโลกเหมือนเป็ใจให้ผมได้กลับกับพี่ปรง
“ก็ได้ครับ” ในที่สุดผมก็ยอมให้เขาไปส่ง
แค่ทำงานก็เหนื่อยจนเหมือนผมได้ใช้พลังงานที่สะสมมาทั้งชีวิตไปหมดแล้ว ผมจึงยอมตกลงให้พี่ปรงไปส่ง เพราะผมอยากรีบกลับให้ถึงหอไว ๆ และอย่างที่พี่ปรงบอกไปในตอนแรก วันนี้เป็อาทิตย์ เลยทำให้ไม่ค่อยมีวินมอเตอร์ไซหรือรถโดยสารประจำทางวิ่งเข้ามาในบริเวณมหาวิทยาลัยสักเท่าไร
“สรุปอยู่หอไหน”
“พี่ส่งผมแค่หน้าประตูมอพอครับ เดี๋ยวผมไปต่อเอง”
“ตามใจ”
หลังจากที่ตกลงกันเสร็จสรรพแล้ว ผมก็เดินตามหลังพี่ปรงมาที่ลานจอดรถ เพราะวันนี้เป็วันอาทิตย์ ทำให้ไม่มีใครมาที่ตึกคณะเลย ลานจอดรถจึงมีรถจอดอยู่แค่คันเดียวเท่านั้น ซึ่งผมก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็รถของพี่ปรง
เราไม่ได้คุยอะไรกันต่อจากนั้น แม้กระทั่งบนรถที่ระยะห่างระหว่างเรามีไม่ถึงหนึ่งเมตร ผมมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าไม่เคยเห็นวิวทิวทัศน์รอบข้างมาก่อน ส่วนพี่ปรงก็นั่งเงียบมาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงสี่แยกสุดท้ายก่อนเลี้ยวออกจากประตูมอ รถของเราก็ได้ติดไฟแดง เลยทำให้บรรยากาศภายในรถยิ่งเงียบมากเข้าไปอีก
“ขอบคุณนะครับ” ผมหันไปบอกพี่ปรงในระหว่างที่กำลังรอไฟเขียว เขาหันมามองหน้าผมก่อนจะพยักหน้าลงเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมในรถเขาหอมมากซะจนผมอยากถามเลยว่ามันคือน้ำหอมกลิ่นอะไร แต่ผมก็ไม่ได้ถามออกไป
“ไว้วันไหนว่างก็บอกพี่แล้วกันนะ เดี๋ยวมาช่วยปลูกผักซ่อมรอบที่หก”
“พี่ปรงไม่ต้องมาช่วยก็ได้นะ ผมเกรงใจ”
“ก็บอกไปแล้วไงว่าอาจารย์บอกให้พี่ช่วย”
“…”
“แล้วน้องรู้ไหม ว่าทำไมปลูกยังไงก็ไม่ขึ้น” พี่ปรงถามคำถามเดียวกันกับที่อาจารย์พยายามถามผมมาตลอด แต่ผมก็ให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ ส่วนใหญ่จะเป็การคาดเดาของผมเองทั้งนั้น
“ไม่รู้สิครับ ผมคงมือไม่ขึ้นกับการปลูกผักจริง ๆ”
“เื่ปลูกผักไม่ขึ้น ใคร ๆ ก็ต้องเคยเป็ทั้งนั้นแหละ”
“แต่ไม่มีใครที่ปลูกผักไม่ขึ้นถึงหกรอบนะ”
“ก็นั่นแหละ พี่ถึงถามไงว่าน้องรู้สาเหตุหรือเปล่า การที่ปลูกผักมาหกรอบแล้วไม่ขึ้นเลยแม้แต่ตัวเดียวเนี่ย มันแปลกมากเลยนะ” พี่ปรงพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหันมามองหน้าผม ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมพยายามคิดตามคำพูดของเขา
“ผมคิดไม่ออกแล้วว่ามันจะมีเหตุผลไหนอีก”
“รอบนี้พี่จะช่วยเราปลูกครึ่งหนึ่ง แล้วมาดูว่าผลลัพธ์จะเป็ยังไง” พี่ปรงเอ่ยบอกในตอนที่รถมาจอดเทียบท่าอยู่บริเวณริมฟุตบาทหน้ามหาวิทยาลัย
“ขอบคุณนะครับพี่ปรง”
“แล้วก็อย่าลืมล่ะ อาบน้ำอุ่น ตื่นมาจะได้ไม่ปวดเมื่อยตัว” พี่ปรงพูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนที่ผมจะลงจากรถเขามา หลังจากนั้นรถของเขาก็ขับออกไปทันที ผมมองตามไปจนรถคันนั้นหายลับไปจากสายตา
พี่ปรงเป็คนที่ทำให้ผมว้าวุ่นใจได้มากที่สุดคนหนึ่งเลย เขาชอบทำตัวเหมือนว่าเขาเกลียดผม แต่ในบางครั้งเขาก็ดูเป็รุ่นพี่ที่พึ่งได้ พอผมเริ่มรู้สึกว่าผมสามารถไว้ใจเขาได้แล้ว เขาก็จะทำให้ผมเริ่มหวาดระแวงเขาขึ้นมาอีกครั้ง อย่างเช่นวันนี้ที่เขาเหมือนว่าตั้งใจเอาผมมาแกล้งใช้งานหนัก ๆ แต่สุดท้ายเขาก็ดันแสดงออกมาว่าเขาก็เป็ห่วงผมอยู่เหมือนกัน ทั้งเื่ที่มาส่ง เื่ข้าวกลางวัน รวมถึงเื่ที่ย้ำกับผมว่าให้อาบน้ำอุ่น การกระทำของเขาทำให้ผมรู้สึกสับสน
สรุปว่าเขาจะมาดีหรือมาร้ายกันแน่
ผมเดาใจเขาไม่ถูกจริง ๆ
