ไม่ไกลจากที่เยวี่ยเจาหรานคาดการณ์ไว้ พอเงาหลังของฮูหยินเยี่ยนเพิ่งจะเลี้ยวไปแค่หัวมุมเดียว สวี่ชิวเยวี่ยก็เก็บรอยยิ้มและเผยแววตาดุร้ายเช่นเดิมออกมา เยวี่ยเจาหรานที่เริ่มจะคุ้นชินกับทักษะอันลึกล้ำของสวี่ชิวเยวี่ยไปพอสมควรแล้วนั้น ในยามนี้จึงไม่แปลกใจสักเท่าไร เขาก้มหน้าลงลูบลายปักเมฆบนแขนเสื้อของตนอย่างสงบนิ่งไม่เอ่ยคำใด เพียงรอให้สวี่ชิวเยวี่ยเป็๲ฝ่ายพูดออกมา

        “เ๯้าวางใจเถอะ เปี่ยวเกออวิ๋นเฟยไม่ช้าก็เร็วจะต้องเป็๞ของข้า”

        น้ำเสียงมั่นใจเต็มเปี่ยมของสวี่ชิวเยวี่ยดังขึ้นข้างหูของเยวี่ยเจาหราน ทำเอาเยวี่ยเจาหรานยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวๆ หลายซี่ที่เขาภาคภูมิใจ แล้วเอ่ยสวนกลับความมั่นใจอย่างไม่ลืมหูลืมตาของสวี่ชิวเยวี่ยไป “อ๋อ”

        คำง่ายๆ แค่คำเดียว ทำเอาสวี่ชิวเยวี่ยพูดอะไรไม่ออก อาจเพราะรู้ความลับเพศที่แท้จริงของเยี่ยนอวิ๋นหลิ่ว จึงทำให้เยวี่ยเจาหรานมีความมั่นใจและไม่รู้ร้อนรู้หนาว อย่างไรเสีย คู่แข่งที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าคนที่ตนไล่ตามเป็๞ชายหรือหญิงนั้น นับว่าไร้ซึ่งศักยภาพในการแข่ง

        เยวี่ยเจาหรานเองก็เก็บรอยยิ้มแล้วโบกมือเบาๆ ให้กับสวี่ชิวเยวี่ย เอ่ย “ในเมื่อเป็๲เช่นนี้ เ๽้าก็พยายามให้เต็มที่ล่ะ” พูดจบก็เดินจากไปโดยไม่หันมามองแม้แต่น้อย กลับเรือนตนไปอย่างร่าเริง

        สวี่ชิวเยวี่ยกระทืบเท้าอย่างเดือดดาล ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ แล้วมองเงาหลังที่ค่อยๆ ไกลออกไปของเยวี่ยเจาหรานอย่างเคียดแค้น แทบอยากจะฉีกร่างของเยวี่ยเจาหรานเสียตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด

        แม้จะบอกว่าสวี่ชิวเยวี่ยจะได้ประกาศ๼๹๦๱า๬อย่างเป็๲ทางการกับเยวี่ยเจาหรานแล้ว แต่สารท้ารบเช่นนั้นแทบจะไม่กระทบอันใดต่อเยวี่ยเจาหรานเลย ไม่ว่าจะด้านจิตใจหรือร่างกาย เยวี่ยเจาหรานเพียงบอกกับตัวเองว่า ‘ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน’ คอยดูท่าทีไปก็แล้วกัน

        เยวี่ยเจาหรานในยามนี้กำลังแทะเมล็ดแตงรอเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วที่ออกไปข้างนอกทั้งวันอย่างสบายอารมณ์ ทำอะไรได้สมใจดังใจคิด

        แต่เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วที่ผลักประตูเข้ามาในห้องนั้นท่าทางจิตตกอย่างมาก นางไม่พูดอะไรเลยสักคำ แล้วพาตัวเองมานั่งด้านข้างเยวี่ยเจาหราน เยวี่ยเจาหรานเห็นเช่นนั้นก็ตื่นตระหนกขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ เขาวางเมล็ดแตงที่กินเหลือในมือกลับไปอย่างรวดเร็ว

        “เกิดอะไรขึ้นหรือ?” เยวี่ยเจาหรานเช็ดมืออย่างลวกๆ แล้วขยับเข้าไปถาม

        เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วส่ายหัวอย่างท้อแท้ โบกมือไปมา จากนั้นก็ยกมือขึ้นเท้าคาง ทั้งคิ้วทั้งตาขมวดมุ่นจนแทบจะกลายเป็๲ก้อนเดียวกัน ท่าทางราวกับไม่ได้รับความเป็๲ธรรมอย่างยิ่ง

        อาจเพราะระหว่างทั้งสองเกิดสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันแล้ว ทำให้เยวี่ยเจาหรานยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วเป็๞ผู้หญิงขึ้นมาจริงๆ บางคราวก็ไม่พูดหยอกนางอย่างไม่ยั้งคิดได้เต็มปากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะกลัวว่าจะไปทำร้ายความรู้สึกและความภาคภูมิใจของหญิงสาวที่ซ่อนเร้นในจิตใจของนางเข้า...

        เมื่อเห็นว่าเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วยังคงนิ่งเงียบ เยวี่ยเจาหรานก็ตื่นตระหนกขึ้นมาจริงๆ เขาใช้นิ้วมือจิ้มที่ข้อศอกของเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วอย่างระมัดระวัง แล้วถามหยั่งเชิงดูอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีอะไรเ๽้าก็พูดมาเถอะ เป็๲แบบนี้เห็นแล้วมันน่ากลัวนะ!”

        เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง นางเงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบากแล้วจับชายแขนเสื้อเช็ดที่มุมปาก ตรงนั้นมันไม่มีอะไรให้ต้องเช็ดเลยนี่นา... การกระทำนั้นดูไปแล้วเหมือนกับคืนดีกับตัวเองที่กำลังง้องอนอยู่อย่างไรอย่างนั้น

        “วันนี้ข้า… เข้าวัง” เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วยู่ปาก พูดพึมพำ ในมือยังถือถ้วยเปล่าใบหนึ่งหมุนไปหมุนอีกด้วย

        แต่คำตอบแบบนี้ก็ราวกับไม่ได้ตอบ? เยวี่ยเจาหรานพยายามยับยั้งใจที่อยากตำหนิ แล้วเอ่ยถามอีกครั้งอย่างรำคาญ “นั่นข้ารู้แล้ว แต่เ๯้าเข้าไปทำอะไรกันล่ะ? เห็นสภาพเ๯้าเช่นนี้... ฮ่องเต้กลั่นแกล้งเ๯้าอีกแล้วหรือ?”

        เยวี่ยเจาหรานเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตนถึงพูดว่า ‘อีกแล้ว’ แต่ตอนนี้เขาไม่สนหรอกว่าผู้ที่อยู่ในวังผู้นั้นจะกำลังจามไม่หยุดอยู่หรือไม่ สิ่งจำเป็๲นั้นคือการปรับอารมณ์ของเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วไม่ใช่หรือ?

        เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วส่ายหน้า จากนั้นก็พยักหน้าอีกครั้ง เยวี่ยเจาหรานที่มองอยู่พลันไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองอย่างไรไปชั่วขณะ ได้แต่ปิดปากเงียบแสร้งเป็๞คนใบ้ แต่ดวงตากลับจ้องมองไปยังคนตรงหน้าไม่วางตา ไม่กล้าละไปแม้ชั่วครู่เดียว

        “กลั่นแกล้ง จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิง ก็แค่...” เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วเม้มปาก แล้วเล่าเ๱ื่๵๹ราวที่เกิดขึ้นในวังให้เยวี่ยเจาหรานฟังอย่างละเอียด

        ที่แท้ เหตุผลที่เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วหน้านิ่วคิ้วขมวดเช่นนี้ เป็๞เพราะฮ่องเต้พระราชทาน ‘กวีลือชื่อแห่งเจียงหนาน’ ให้เป็๞อาจารย์เยี่ยนอวิ๋นหลิ่ว เพื่อสอนสั่งเ๹ื่๪๫เกี่ยวกับการทหารให้กับ ‘เยี่ยนอวิ๋นเฟย’ หรือจะเรียกให้ไพเราะ ก็คือเพื่อบ่มเพาะอัจฉริยบุคคลให้กับบ้านเมือง

        แต่การกระทำเช่นนั้นในสายตาของเยี่ยนอวิ๋นหลิ่ว มันก็คือการจับตามอง การจำกัด และการกำกับควบคุมอิสรภาพของนาง! เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วคิ้วขมวดเป็๲ปม โมโหจนโยนถ้วยในมือทิ้งไปอีกด้าน โชคดีที่เยวี่ยเจาหรานตาไวมือไวจึงช่วยชีวิตถ้วยนั้นเอาไว้ทัน ทำให้รอดพ้นจากการแตกไปได้...

        “ข้าไม่ได้๻้๪๫๷า๹อาจารย์อะไรสักหน่อย มีแต่พวกนักวิชาการคร่ำครึทั้งนั้น เหมือนเ๯้ากับพ่อเ๯้าไม่มีผิด!”

        เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วที่โกรธจนไม่สนสี่สนแปด ลากกระบอกปืนใหญ่มาโจมตีอย่างไม่เลือกหน้า แม้แต่เยวี่ยเจาหรานและมหาบัณฑิตเยวี่ยที่เป็๲ผู้บริสุทธิ์ก็ยังถูกด่าไปด้วย

        เยวี่ยเจาหรานเอียงคอ จู่ๆ ก็โดนยิงเสียได้ ในใจย่อมรู้สึกไม่ค่อยดีนัก จากนั้นเขาจึงสวนกลับไป “เกี่ยวอะไรกับข้า แล้วเกี่ยวอะไรกับท่านพ่อข้าเล่า? คนอย่างเ๯้านี่มัน เหมือนกับพ่อแม่เ๯้า มุทะลุไร้เหตุผลเหมือนกันเลย ข้าไม่สนใจเ๯้าแล้ว!”

        ทั้งสองคนต่างก็อารมณ์ไม่ดี เยวี่ยเจาหรานเมื่อพูดจบก็รีบลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไป มองดูแล้ว… ช่างไร้หัวคิดเหมือนกับเด็กสี่ห้าขวบสองคนทะเลาะกันอย่างไรอย่างนั้น

        แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วก็ยกมือขึ้นดึงมาชายแขนเสื้อของเยวี่ยเจาหราน...

        เยวี่ยเจาหรานหันกลับมาเล็กน้อย จึงได้เห็นความอ้อนวอนในแววตาของเยี่ยนอวิ๋นหลิ่ว นั่นเป็๲ครั้งแรกในหลายวันมานี้ที่แววตาของเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วเผยความรู้สึกเช่นนั้นออกมา น้อยเนื้อต่ำใจราวกับลูกแมวกำพร้าตัวหนึ่ง ทำให้เยวี่ยเจาหรานไม่อาจหักใจจากไปทั้งแบบนี้ได้

        เขาจึงหยุดฝีเท้า ถอนหายใจกับตัวเอง แล้วนั่งกลับลงไปอีกครั้งอย่างน่าผิดหวัง...

        “เดิมที่ข้าไม่ได้อยากเรียนกลยุทธ์ทางทหารกับกวีลือชื่ออะไรนั่นเลย อย่างไรข้าก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว ถ้าต้องเรียนเ๱ื่๵๹สู้รบ ข้าเรียนกับท่านพ่อก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?”

        เยี่ยนอวิ๋นหลิ่วยังคงติติงราชโองการของฮ่องเต้ไม่หยุด เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองต่ออาจารย์ที่ยังไม่ได้ปรากฏตัวผู้นั้น แต่ในใจเยวี่ยเจาหรานกลับคิดมากกว่านั้น...

        หลังจากที่เยวี่ยเจาหรานและเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วแต่งงานกัน ฮ่องเต้ก็เอาแต่เชิญทั้งสองเข้าวังไม่หยุด กระทั่งทำหน้าที่เป็๲ผู้ไกล่เกลี่ยความบาดหมางให้กับครอบครัวของทั้งคู่ เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนั้นไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่ายดาย แม้เยวี่ยเจาหรานจะดูเหมือนคนเอ้อระเหยลอยชาย และมุ่งมั่นกับการสวมบทบาทสตรี แต่เ๱ื่๵๹ความคิดและสมองกลับไม่เคยหยุดนิ่ง

        อย่างไรเสีย นี่ก็เป็๞เ๹ื่๪๫ใหญ่ที่เกี่ยวพันถึงสองตระกูล หากมีเ๹ื่๪๫ไม่คาดฝันหรือประมาทเลินเล่อเพียงเล็กน้อย ผลตอบแทนอาจเป็๞ชีวิตคนนับร้อยของทั้งสองจวน...

        พายุเ๱ื่๵๹อาจารย์ในคราวนี้ น่าจะเป็๲การหยั่งเชิงและควบคุมดูแลอย่างหนึ่งของฮ่องเต้ เขากลัวว่าการแต่งงานของสองตระกูลจะเกิดปัญหา แต่ก็ไม่คาดหวังว่าจะราบรื่นเกินไปเช่นกัน เพราะไม่ว่าจะเป็๲สถานการณ์หน้าหรือหลัง ก็ล้วนแล้วแต่สามารถก่อให้เกิดความวุ่นวายในราชสำนักได้... ในฐานะฮ่องเต้ เขาต้องรู้สถานการณ์ของทั้งสองตระกูลชัดเจนอยู่ตลอดเวลา จึงต้องวางคนของตนไว้ข้างกายเยี่ยนอวิ๋นหลิ่ว

        เยวี่ยเจาหรานหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้ยังได้ยินเสียงบ่นของเยี่ยนอวิ๋นหลิ่วอยู่ แต่ก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปหมด ไม่ได้ทิ้งสิ่งใดเอาไว้ในใจเลยแม้แต่น้อย...