หึ แค่นี้ก็ติดกับเสียแล้ว!
ตอนแรกปาหลีว์จื่อคิดว่าต้องเกลี้ยกล่อมอีกนานเขาจึงจะยอม ไม่นึกว่าจะง่ายเช่นนี้
“ใกล้ปีใหม่แล้ว ควรซื้อเครื่องประดับให้ภรรยาสักหน่อย กำลังกังวลอยู่พอดี นึกไม่ถึงว่าหลีว์เกอจะนึกถึงน้องชาย น้องชายขอขอบคุณ แต่ไม่รู้ว่าเ้านั่นเป็ผู้ใดมาจากที่ใด จะหลอกเงินจากเขาได้เท่าไร อีกเื่ พวกเราจะแบ่งเงินกันอย่างไร วางหลุมพรางอย่างไร จะปิดบังผู้อื่นได้หรือไม่ น้องชายเสียงานในบ่อนไม่ได้นะขอรับ”
ปาหลีว์จื่อยังไม่ทันพูด เจียงหงหย่วนก็ร่ายมาชุดใหญ่ ปกติบุรุษผู้นี้พูดน้อย น้อยนักที่จะพูดยาวเช่นนี้
เขาเพิ่งคิดว่าเ้านี่ตัวใหญ่ สมองคงไม่ค่อยมีรอยหยักนัก หลอกง่าย คิดไม่ถึงว่าจะรอบคอบเช่นนี้ คำนึงครบทุกด้าน
ปาหลีว์จื่อตบไหล่เจียงหงหย่วน กดเสียงพูดว่า “น้องชายวางใจเถิด พวกข้าไม่ได้เพิ่งเคยทำเป็ครั้งแรก”
“หลีว์เกอเชี่ยวชาญก็ดีแล้ว ท่านเคยหลอกผู้ใดมาหรือ?” เจียงหงหย่วนถาม
ปาหลีว์จื่อไม่สบอารมณ์ทันที “ไม่รู้เื่ ของแบบนี้ถามกันได้หรือ?”
เจียงหงหย่วนรีบตอบ “หลีว์เกออย่าเพิ่งโกรธ ข้าก็แค่สงสัย อยากยืมประสบการณ์จากท่านเท่านั้น”
ปาหลีว์จื่อพูดว่า “เ้าทำตามที่ข้าบอกเป็พอ รับประกันว่าจะได้เงิน ข้าไม่กล้าบอกกระไรไปมากกว่านี้ แต่พวกเราได้กันอย่างน้อยคนละร้อยตำลึงเป็แน่”
“ได้ หลีว์เกอบอกมาได้เลยว่าให้ข้าทำกระไร!”
“ข้าจะบอกให้นะ พวกเราทำตามนี้…” ปาหลีว์จื่อพูดกับเจียงหงหย่วน
เจียงหงหย่วนยิ่งฟัง ใจก็ยิ่งเย็นยะเยียบ เขาต้องเป็คนออกหน้าทุกอย่าง ถ้าคนแซ่เฮ่อไม่คืนเงินก็ยังจะให้เขาออกหน้าทวงหนี้อีก อัดสั่งสอนเขา…เช่นนี้แล้วผู้ช่วยนายอำเภอเฮ่อต้องมาเอาเื่ทางบ่อนเป็แน่
ผู้ช่วยนายอำเภอจะคืนเงินต้นให้ แต่อย่าหวังว่าจะได้ดอกเบี้ย ทางบ่อนเองก็จะไม่ทวงหนี้จากครอบครัวเขา
พอเื่นี้แดง ปาหลีว์จื่อแค่บ่ายเบี่ยง เื่นี้ก็จะกลายเป็ว่าเจียงหงหย่วนเห็นแก่เงิน วางกับดักล่อลูกชายผู้ช่วยนายอำเภอ…
ถึงเวลานั้น เขาที่ทำผิดกฎของบ่อนต้องถูกอัดสั่งสอนและไล่ออก จากนั้น ผู้ช่วยนายอำเภอเฮ่อที่โกรธแค้นก็จะหาข้ออ้างมาจับเข้าคุกหรือไม่ก็จับไปใช้แรงงาน…
คิดว่าเจียงหงหย่วนคนนี้โง่สินะ!
เจียงหงหย่วนพอจะเดาออกว่าเหตุใดปาหลีว์จื่อต้องคิดร้ายต่อตัวเอง ที่ใดมีคนย่อมมีการแข่งขัน ที่ใดมีผลประโยชน์ย่อมมีการเข่นฆ่า
“หลีว์เกอ ข้าลงมือเองหมดเช่นนี้ เช่นนั้นพวกท่านทำกระไรหรือ?” เจียงหงหย่วนพูดเสียงสูง
ปาหลีว์จื่อตอบว่า “เหตุใดเ้าไม่รู้จักรับน้ำใจเช่นนี้ ข้าก็ต้องจัดการอย่างอื่นไง ต้องตกลงกับเ้ามือประจำโต๊ะและคุยกับคนปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงให้เรียบร้อย”
เจียงหงหย่วนพูดว่า “หน้าตาอย่างข้า ต่อให้เข้าไปตีสนิทก็มีแต่จะถูกเขากลัว ทำเสียเื่เป็แน่ เอาเช่นนี้ ข้าจะเป็คนให้เขาลงนามในสัญญากู้กับทวงหนี้เอง แต่ที่เหลือต้องให้หลีว์เกอออกหน้า หากหลีว์เกอตกลง ข้าก็ร่วมด้วย แต่หากไม่ตกลง เื่นี้เป็อันล้มเลิก ไว้ข้าค่อยซื้อเหล้าดีๆ ให้เหลียงเกอสักสองสามไห ประจบให้พาข้าไปทวงหนี้…”
“เ้ามันมองข้ามความหวังดีของผู้อื่น!” ปาหลีว์จื่อโมโหเล็กน้อย เ้าหมอนี่ดูเหมือนจะติดกับแล้วแท้ๆ ตอนนี้มาเล่นลูกไม้กระไรอีก?
เจียงหงหย่วนตอบว่า “ในเมื่อหลีว์เกอไม่ยินดีสนับสนุนข้าก็ช่างเถิด วางใจได้ ข้าจะลืมเื่ที่ท่านคุยกับข้าวันนี้ ต่อให้ไม่ลืมก็ไม่เป็ไร เพราะข้าพูดไปก็คงไม่มีผู้ใดเชื่ออยู่ดี”
ปาหลีว์จื่อไม่อยากปล่อยโอกาสนี้หลุดมือ เขาคิดแล้วตอบว่า “ได้ ตกลงตามนี้ ทำตามที่เ้าว่า”
เดิมทีเขาวางแผนจะให้เจียงหงหย่วนออกหน้าทั้งหมด เช่นนี้จะได้ดูเหมือนเขาหลอกเฮ่อตงเวยแต่เพียงผู้เดียว
แต่เจียงหงหย่วนไม่ยอม เขาจึงต้องเปลี่ยนแผน
เป็ไปไม่ได้ที่จะหลอกพนักงานเก่า พนักงานเก่ารู้ข้อมูลเยอะ ถ้าเขากล้าทำเช่นนั้น ผู้คุมเหลียงหู่ต้องสงสัยเป็แน่ถ้าอีกฝ่ายโวยวาย
แต่เจียงหงหย่วนไม่เหมือนกัน เขาเพิ่งมาใหม่ ผู้ใดที่ไหนจะเชื่อคำพูดของพนักงานใหม่
ผ่านไปไม่นาน เหลียงหู่มาหาเจียงหงหย่วน “ปาหลีว์จื่อกำลังวางแผนเล่นงานเ้า?”
เจียงหงหย่วนพยักหน้า “อืม ลากข้าไปร่วมวงหลอกลูกชายผู้ช่วยนายอำเภอ” เขาไม่ปิดบัง เพราะปิดบังไม่ได้อยู่แล้ว
อีกอย่าง คนที่เสนอความคิดให้เลือกคนจากมืออันธพาลกลุ่มนี้ไปนั่งตำแหน่งผู้คุมเล็กก็มาจากเขาเอง
ตอนเสนอให้ทำเช่นนี้ เหลียงหู่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน แต่เขาก็ต้องมองเจียงหงหย่วนใหม่เพราะข้อเสนอนี้
ไม่ใช่แค่ชายโฉดที่เก่งแต่ต่อสู้
ชายฉกรรจ์คนนี้ฝีมือดี ความคิดละเอียดรอบคอบ อนาคตคงไปได้ไกลมาก
เดิมทีเจียงหงหย่วนถูกเบื้องบนส่งเข้ามา เหลียงหู่คิดจะผูกมิตรอยู่แล้ว ตอนนี้แผงขายเนื้อตุ๋นพะโล้ที่สองครอบครัวร่วมมือกันก็มีเงินเข้าตลอด กำไรสูงกว่าที่เขาคาดไว้มาก ไม่แปลกที่เหลียงหู่จะอยากเห็นเจียงหงหย่วนได้ดี
ตอนนี้ความสามารถของเจียงหงหย่วนได้รับการยืนยันแล้ว เหลียงหู่ไม่คิดอิจฉา ไม่คิดจะกดพนักงานใหม่ไว้ในที่แคบๆ เขารู้สึกโชคดีที่ได้รู้จักกับเจียงหงหย่วนในตอนที่เขายังไม่ยิ่งใหญ่ มิตรภาพนี้ไม่ตื้นเขินนัก ไม่แน่ว่าวันหน้าอาจได้พึ่งพิงบารมีของเจียงหงหย่วน
พ้นปีใหม่นี้เหลียงหู่ก็ต้องไปแล้ว ก่อนเหลียงหู่จะไป เขาต้องใช้พวกคนที่คิดไม่ซื่อเป็ที่ลงดาบประกาศอำนาจ มิเช่นนั้นเมื่อเหลียงหู่ไม่อยู่ เขาที่กลายเป็ผู้คุมคนใหม่คงกำราบผู้อื่นไม่อยู่เป็แนน่
ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอีกอย่าง น่ารำคาญเปล่าๆ
จะกำจัดคนพวกนี้ทิ้งหมดก็ไม่ใช่เื่ ดังนั้นจึงต้องคิดหาวิธี
นึกไม่ถึงว่าจะมีคนเสนอตัวขึ้นมาเอง
ทั้งยังลากเฮ่อตงเวยเข้ามาด้วย
ถ้าเช่นนั้น เขาจะทิ้งโอกาสให้เสียเปล่าไม่ได้เด็ดขาด
ก่อนหน้าที่ปาหลีว์จื่อให้เขาออกหน้าทั้งหมด อีกฝ่ายคงคิดจะหลอกเงินเฮ่อตงเวยจริงๆ
แต่พอเขาไม่ยอม ปาหลีว์จื่อจึงยอมตอบตกลงกับข้อเสนอ ยอมเป็คนออกหน้าไปตีสนิทกับเฮ่อตงเวย ส่วนเจียงหงหย่วนรับหน้าที่เก็บใบกู้ยืมและทวงหนี้ หากปาหลีว์จื่อจะเอาตัวรอดก็ต้องไปหารือกับเฮ่อตงเวยเป็แน่ เสนอเงินให้อีกฝ่ายช่วยแสดงละคร
หึหึ…
ไม่ว่าจะปาหลีว์จื่อหรือเฮ่อตงเวย เขาจะให้พวกเขาเสียทั้งฮูหยินซ้ำขุนศึก[1]
“ผู้ช่วยนายอำเภอเฮ่อ? พัวพันกับคนจากทางการ เห็นชัดว่านี่มันคิดจะฆ่าเ้าให้ตาย!” ไม่ใช่แค่ไล่เจียงหงหย่วนออกจากบ่อนเท่านั้น
ทางบ่อนไม่กลัวทางการก็จริง แต่ก็จะไม่ขัดแย้งกับทางการง่ายๆ เช่นกันจะให้เบื้องบนช่วยจัดการทุกอย่างคงไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเขาจะจ้างเ้ามาทำงานเพราะเหตุใด?
“ให้ข้าช่วยดีหรือไม่?” เหลียงหู่ถาม
เจียงหงหย่วนส่ายหน้า “ไม่รบกวนเหลียงเกอ ถ้าเื่แค่นี้ข้ายังจัดการไม่ได้ ข้าคงไม่มีหน้ารับหน้าที่ต่อจากท่าน” เหลียงหู่เห็นเขามีแผนการเป็ของตัวเองก็ไม่เกลี้ยกล่อมอีก
ตอนแรกเขาจะมอบคนสนิทของตัวเองให้เจียงหงย่วนก่อนไป แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว ตัดสินใจมอบคนให้เจียงหงหย่วนล่วงหน้า
แต่แน่นอนว่าเขาจะพาคนที่ยินดีติดตามเขาไปหัวเมืองไปด้วยกัน ส่วนคนที่ตั้งรกรากในอำเภอคงไม่ไปด้วย เป็การดีต่อทั้งสองฝ่ายหากจะมอบให้เจียงหงหย่วน
เมื่อบ้านสร้างเสร็จ สวีฝูกับสวีเต๋อเซิ่งคงเริ่มลงมือ
หลังจากพวกเขาลงมือ…เขาจะอาศัยเื่เฮ่อตงเวยมาทำให้สวีเต๋อเซิ่งถูกผู้ช่วยนายอำเภอเกลียด เอาให้ถึงขั้น…ถีบหัวส่ง
วางแผนปองร้ายผู้อื่น
เขาก็ทำเป็เช่นกัน!
เชิงอรรถ
ตั๊กแตนจับจักจั่น นกขมิ้นอยู่ด้านหลัง(螳螂捕蝉,黄雀在后) ในชื่อตอนใช้เปรียบเปรยถึงคนไร้วิสัยทัศน์ มักเล็งผลระยะสั้นโดยไม่ระวังว่าจะมีผลร้ายในระยะยาวรออยู่ นอกจากนี้ยังใช้กระทบกระเทียบกับผู้ที่เอาแต่จ้องจะคิดบัญชีกับผู้อื่น โดยลืมไปว่าตนเองก็อาจจะกำลังถูกผู้อื่นจ้องจะคิดบัญชีเช่นกัน
[1] เสียทั้งฮูหยินซ้ำขุนศึก(赔了夫人又折兵) มีความหมายว่า การสูญเสียซ้ำสองอย่างในครั้งเดียว
