เวลาผ่านไปห้าเดือนในค่ายฝึก เสียง๻ะโ๠๲และฝีเท้าวิ่งดังก้องทุกวันทำให้ทุกคนในกองกำลังสำรวจเปลี่ยนไป ไม่มีใครเป็๲เด็กที่ไร้ประสบการณ์อีกต่อไป ทุกคนถูกหล่อหลอมด้วยการฝึกที่หนักหน่วงและการทดสอบความอดทนอย่างไม่หยุดหย่อน

เช้าวันนี้ต่างออกไปจากวันอื่น “วันนี้เราจะประเมินระดับพลังของพวกแก” ครูฝึกประกาศท่ามกลางแถวของผู้ฝึกฝน ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความกังวลและความตื่นเต้น

คริสตัลวัดพลัง คืออุปกรณ์ทรงกลมที่เปล่งแสงเรืองรองเมื่อ๼ั๬๶ั๼กับพลังเวทมนตร์ มันถูกใช้เพื่อวัดระดับพลังของนักเวท๻ั้๹แ๻่ศูนย์จนถึงยี่สิบดาว โดยผู้ที่มีพลังเวทในระดับสูงสุดจะเปล่งแสงเจิดจ้าไปทั่วพื้นที่ ในขณะที่ผู้ที่ไม่มีพลังเวทจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ครูฝึกยกคริสตัลขึ้นเหนือหัวและประกาศเสียงดัง “พวกแกจงจำไว้ ระดับพลังของพวกแกจะกำหนดอนาคตในกองทัพของเรา! หากแกอ่อนแอ อย่าหวังว่าจะได้มีโอกาสเลื่อนขั้น หรือได้รับความเคารพใดๆ”

คำพูดนั้นกรีดเข้าไปในหัวใจของอาเธอร์ เขากำมือแน่น ขณะที่แถวเริ่มขยับเข้ามาใกล้เพื่อวัดพลัง

“คนแรก!” ครูฝึกเรียกชื่อเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์ เขาก้าวไปยืนตรงหน้าคริสตัลและวางมืออย่างมั่นใจ พลังเวทของเขาทำให้คริสตัลเปล่งแสงสว่างวาบ

“ห้า... หก... เจ็ดดาว!” ครูฝึกประกาศเสียงดัง พร้อมรอยยิ้มที่แสดงถึงความพอใจ เด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์ได้รับเสียงปรบมือและคำชื่นชมจากเพื่อนร่วมค่าย

คนต่อๆ มา บางคนเปล่งแสงเพียงสองหรือสามดาว ขณะที่บางคนได้รับการยกย่องเมื่อทำให้คริสตัลแสดงแสงระดับเก้า หรือแม้กระทั่งสิบดาว

เมื่อถึงคิวของอาเธอร์ ความเงียบงันปกคลุมพื้นที่ ดวงตาของทุกคนจับจ้องมาที่เขา เผ่าอสูรที่ไม่มีใครคาดหวังว่าจะมีพลังพิเศษใดๆ จะสามารถทำอะไรได้หรือไม่?

“อาเธอร์ ไคล์!” ครูฝึก๻ะโ๷๞เรียกชื่อ

อาเธอร์เดินไปข้างหน้า วางมือบนคริสตัลอย่างช้าๆ ใจของเขาเต้นแรง เขารู้ดีว่าผลลัพธ์นี้จะกำหนดอนาคตของเขา

ในชั่วพริบตา แสงจางๆ เริ่มปรากฏขึ้นภายในคริสตัล มันส่องแสงเบาบางจนแทบมองไม่เห็น แต่ก็ยังไม่ใช่ความว่างเปล่า

“สามดาว...” ครูฝึกประกาศเสียงเรียบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่สนใจ “ระดับธรรมดา ไร้จุดเด่น”

เสียงกระซิบและเสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นรอบตัว อาเธอร์ถอนมือออกจากคริสตัลและเดินกลับเข้าแถว เขาพยายามไม่แสดงความรู้สึกใดๆ แม้หัวใจจะหนักอึ้ง

“ระดับธรรมดา...” คำพูดนั้นดังก้องในหัวของเขา มันไม่ใช่สิ่งที่เหนือความคาดหมาย แต่ความจริงที่เขาต้องได้ยินมันด้วยตัวเองกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำ

ระหว่างที่เขาจมอยู่ในความคิด ครูฝึกยังคงวัดพลังให้กับคนอื่นๆ หนึ่งในนั้นคือวิคเตอร์ ทหารรุ่นพี่ที่ทุกคนในค่ายต่างยกย่อง เมื่อมือของวิคเตอร์๱ั๣๵ั๱กับคริสตัล แสงเจิดจ้าก็เปล่งออกมาราวกับจะเผาไหม้ทุกสิ่งรอบตัว

“สิบสองดาว!” ครูฝึกประกาศด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม เสียงปรบมือดังขึ้นกึกก้อง วิคเตอร์ยืนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะหันมามองอาเธอร์ด้วยสายตาที่แสดงความเหนือกว่าอย่างชัดเจน

หลังการทดสอบสิ้นสุด ทุกคนถูกปล่อยให้กลับไปพักผ่อน แต่สำหรับอาเธอร์ คำว่า "สามดาว" ยังคงติดอยู่ในหัว เขาเดินกลับไปยังลานฝึกเดิม ที่ซึ่งเขามักจะฝึกดาบเพื่อระบายความคิด

“สามดาว...ธรรมดา...” เขาพึมพำซ้ำๆ ขณะฟันดาบไม้ที่ตั้งไว้ในลาน แต่ในหัวใจของเขากลับมีคำถามผุดขึ้นมา

“ถ้าฉันมีแค่สามดาว นี่คือทั้งหมดที่ฉันจะเป็๞ได้หรือ?”

ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังหุ่นไม้ตรงหน้า ขณะที่มือของเขาเริ่มฟันดาบด้วยแรงที่มากขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่... ฉันจะไม่ยอมให้แค่ตัวเลขมาตัดสินฉัน”

แสงจันทร์ส่องผ่านเมฆหนาทึบในยามค่ำคืน อาเธอร์ฟันดาบครั้งสุดท้ายจนหุ่นไม้หักลงไปกับพื้น ร่างของเขายังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางเสียงลมที่พัดผ่าน

“พลังเวทไม่ได้มีไว้เพื่อบอกว่าเราคือใคร... ฉันจะพิสูจน์ด้วยตัวเอง”