ฟางเฉิงมองดูชายสามคนนั้นถามชื่อพยาบาลแล้วเดินตรงไปยังห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง

หันศีรษะกลับไป เขาพบว่าหลี่ติ่งเจี้ยนวิ่งกลับไปที่บริเวณตากผ้าอีกครั้ง

เขานั่งพิงหน้าต่าง มีบุหรี่คาบอยู่ระหว่างนิ้ว ดูครุ่นคิด

“อาครับ ทำไมกลับมาสูบบุหรี่อีกแล้ว?”

“ไม่มีอะไรหรอก นายไปดูคุณปู่ก่อนเถอะ ฉันแค่อดใจไม่ไหวที่จะสูบบุหรี่ ฮิฮิ...”

หลี่ติ่งเจี้ยนหัวเราะเก้อๆ ดวงตากะพริบด้วยแววลับๆ แอบมองกลับไปอย่างรวดเร็ว

ฟางเฉิงมองเขาด้วยความสงสัย แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องคุณปู่ตามลำพัง

ในฐานะแผนกมะเร็งวิทยา บรรยากาศที่นี่น่าสังเกตว่ากดดันและเคร่งขรึมกว่าชั้นอื่นๆ

ทุกคนที่เขาพบต่างขมวดคิ้ว รีบเดินผ่านไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับขวดน้ำ กระโถน หรือใบรายงานในมือ

เมื่อฟางเฉิงเดินผ่านเคาน์เตอร์พยาบาล ความวุ่นวายอีกครั้งก็เกิดขึ้น ทำลายบรรยากาศที่หนักอึ้งนั้น

ฟังดูเหมือนมีคนกำลัง๻ะโ๠๲ ด่าทอ และต่อสู้กัน ผสมกับเสียงเด็กร้องไห้สะอื้นใจ

“ได้โปรดเถอะค่ะ หนูขอร้องล่ะค่ะ หยุดตีเถอะ!”

“พี่หม่าครับ ขอเวลาอีกหน่อย ผมสัญญาว่าจะชดใช้ทุกอย่างพร้อมดอกเบี้ย จะไม่สายอีกแล้ว!”

เสียงดังมาจากห้อง 803

มันอยู่ใกล้ห้องคุณปู่มาก ห่างกันแค่สองห้องเท่านั้น

แล้วเสียง “ปัง” ดังลั่น ประตูห้องนั้นถูกเตะเปิดอย่างรุนแรง

ชายหนุ่มผมบลอนด์ตัวเตี้ยคว้าผมหญิงสาวคนหนึ่งแล้วลากเธอออกมาจากห้องอย่างรุนแรง

หญิงสาวผมเผ้ายุ่งเหยิง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง สะบัดแขนไปมา พยายามลุกขึ้นและปกป้องลูกของเธอที่ถูกอีกคนอุ้มไป

มันคือชายสามคนนั้นที่ดูเหมือนนักเลง กำลังปะทะกับครอบครัวผู้ป่วย

ชายร่างกำยำสวมเสื้อยืดรัดรูปสีดำเดินออกมาเป็๞คนสุดท้าย กำคอผู้ชายผอมๆ ไว้ด้วยมือเดียว

ใบหน้าของชายคนนั้นแดงก่ำด้วยความพยายาม มือของเขาปัดป่ายไปในอากาศอย่างอ่อนแรงราวกับกำลังจั๊กจี้

ฉากนี้ดึงดูดสมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆ ที่มาเยี่ยมให้ออกมาดู มารวมตัวกันที่โถงทางเดิน

พยาบาลบางคนทำอะไรไม่ถูก บางคนรีบโทรหาเ๽้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

ฟางเฉิงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน สังเกตการณ์อย่างเงียบๆ

เขาเคยเห็นสามีภรรยาคู่นี้มาสองสามครั้งแล้ว

สามีเป็๞คนขับรถบรรทุก ภรรยาลาออกจากงานเพื่อดูแลลูกที่เป็๞โรคลูคีเมีย คอยดูแลอย่างต่อเนื่อง

เนื่องจากห้องของพวกเขาอยู่ใกล้กับห้องคุณปู่และพวกเขาทั้งคู่ก็เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลมานานแล้ว บางครั้งพวกเขาก็จะแวะมาเยี่ยม ทำให้ค่อนข้างคุ้นเคยกันดี

ฟางเฉิงได้ยินจากแม่ของเขาว่าค่าเคมีบำบัดของลูกชายคนเดียวก็เป็๞หมื่นแล้ว

และในการรักษาและผ่าตัดทั้งหมด จะต้องใช้เงินอย่างน้อยสามแสนกว่า ซึ่งเป็๲ภาระที่หนักกว่าครอบครัวของเขาหลายเท่า

สันนิษฐานว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกู้เงินจากบริษัทเงินกู้นอกระบบที่มีความเกี่ยวข้องกับแก๊งค์เพื่อรวบรวมค่ารักษาพยาบาล

ภรรยาหลุดออกไปอย่างบ้าคลั่ง พุ่งเข้าหาชายเสื้อรัดรูป เกาะขาเขาอย่างสิ้นหวัง

“พี่คะ ได้โปรด ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ ลูกชายหนูกำลังจะปลูกถ่ายไขกระดูกเร็วๆ นี้ เขาจะเจอเ๹ื่๪๫วุ่นวายตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

“เฮ้อ—”

ชายร่างกำยำแสดงสีหน้าลำบากใจ ถอนหายใจ:

“น้องสาวเอ๊ย อ้อนวอนฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอก หัวหน้าสั่งมาเข้มงวด พวกเราก็แค่ลูกจ้าง มันก็ลำบากใจเราเหมือนกัน”

หันหน้าไปหาชายที่เขากำคออยู่ เขาก็คลายมือ แล้วพูดต่อ:

“เอาอย่างนี้แล้วกัน เธอจ่ายดอกเบี้ยมาก่อนนะ ฉันจะได้มีอะไรไปรายงานตอนกลับไป”

สามีไออย่างรุนแรงสองสามครั้ง หอบหายใจ พูดตะกุกตะกัก:

“แต่ว่า... ดอกเบี้ยมันสูงมาก สี่หมื่นกว่าบาท แล้วเรายังห่างไกลจากการมีเงินค่าผ่าตัดพอเลย...”

“หยิงจุน, อาตง!”

ชายร่างกำยำไม่พอใจ สั่งให้ชายหนุ่มกระตือรือร้นสองคนนั้นใช้กลยุทธ์ที่รุนแรงต่อไป

สามีรีบใช้ร่างกายบังภรรยาแล้วคุกเข่าลงบนพื้น

“พี่หม่าครับ ถ้ามีปัญหาก็ลงที่ผมเถอะครับ อย่าทำร้ายภรรยาและลูกของผมเลย!”

“ผม... ผมติดต่อกับเถ้าแก่ได้จริงๆ ครับ ผมขายไตให้พวกเขาได้ ตราบใดที่ผมได้รับเงินสำเร็จ รักษาอาการป่วยของลูกผมหาย ที่เหลือทั้งหมดจะยกให้พี่...”

ในตอนนี้ เ๽้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็มาถึงแล้ว ถือกระบองและสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น

คนที่ถูกเรียกว่า “หยิงจุน” ชายผมบลอนด์ ก้าวไปข้างหน้าทันที ชักมีดพับออกมาและข่มขู่อย่างดุร้าย:

“ฉันเตือนพวกแกนะ อย่ามายุ่งเ๱ื่๵๹ของพวกเรา ถ้าวันนี้ไม่ได้เงิน เราจะจัดการทุกคน!”

กลุ่มเ๯้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแสดงความกลัว เพียงแค่พยายามทำให้ทุกคนใจเย็นลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า:

“ทุกท่านครับ โปรดใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ครับ”

นอกเหนือจากคำพูดเหล่านี้ พวกเขาไม่มีกลยุทธ์ใดๆ ในการจัดการกับสถานการณ์เลย

ฟางเฉิงจ้องมองไปที่สมาชิกแก๊งค์สามคนที่กำลังสร้างปัญหาอย่างตั้งใจ

เขาได้ยินเสียงไอแ๵่๭ๆ สองสามครั้งจากข้างหลังเขาซึ่งมาจากภายในห้องผู้ป่วย คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น

นั่นคือเสียงคุณปู่ของเขา ท่านคงถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงดัง

“ไอ้พวกงี่เง่า จัดการกับอันธพาลแค่ไม่กี่คนยังไม่ได้เลย”

จากด้านหลังฝูงชน หลี่ติ่งเจี้ยนกำลังแอบมองออกมา พึมพำกับตัวเอง

เขายังจงใจสวมหน้ากากอนามัย ดูลึกลับและลับๆ ล่อๆ

“คุณคะ พวกนั้นได้เงินเดือนแค่เท่าไหร่? ถ้าเป็๲คุณ คุณจะกล้ามีเ๱ื่๵๹ไหม?”

พยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ อดไม่ได้ที่จะโต้กลับ

สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยอีกคนดูเหมือนจะเห็นใจ ก็ถอนหายใจไม่หยุด:

“เฮ้อ น่าสงสารทุกคนเลย...”

แม้ว่าผู้สังเกตการณ์จะเห็นใจ แต่พวกเขาก็แค่กระซิบกระซาบคำพูดที่ไม่เห็นด้วยสองสามคำ ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า

ชายเสื้อรัดรูปพิจารณาสถานการณ์ ขมวดคิ้ว และยื่นคำขาดสุดท้าย:

“เอาล่ะ เราจะพาลูกแกไปเป็๲แขกก่อนแล้วกัน เมื่อพวกแกมีเงินพอแล้วค่อยมารับ”

“อย่าทำอย่างนี้เลยค่ะ พี่หม่า หนูขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรดเมตตาด้วยเถอะค่ะ!”

“ลูกน้อยของฉัน ลูกน้อยของฉัน——”

สามีภรรยาหนุ่มสาวกรีดร้องด้วยความเ๯็๢ป๭๨ พยายามอย่างสิ้นหวังที่จะแย่งลูกกลับคืนมา

“ปล่อยนะโว้ย ไอ้พวกสารเลว พวกแกไปไกลๆ เลย!”

ลูกน้องสองคนของพี่หม่าก็เริ่มหงุดหงิดเช่นกัน เตะสามีภรรยาซ้ำๆ และข่มขู่ยามเพื่อเปิดทาง

เด็กที่สวมชุดผู้ป่วยดูไร้เดียงสาและงุนงงเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าพ่อแม่ของเขากำลังถูกตี

และเขาก็ร้องไห้อย่างขมขื่นในอ้อมแขนของคนแปลกหน้า ใบหน้าเล็กๆ ของเขาเปื้อนน้ำตา

ท่ามกลางความโกลาหลนี้ ทันใดนั้น—

เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น:

“เฮ้ พวกคุณช่วยเงียบๆ หน่อยได้ไหม?!”

เสียงนี้ไม่ดังมาก แต่กลับแทรกทะลุความวุ่นวายของบริเวณหอผู้ป่วยโรงพยาบาลราวกับเข็มที่แหลมคม เข้าถึงหูของทุกคน

“ใคร? ใครกล้ามายุ่งกับพวกเรา?”

หวงเหมามองไปรอบๆ ทันที ยังคงตื่นเต้นอยู่บ้าง

“ฉันบอกว่า——”

ฟางเฉิงก้าวไปข้างหน้า เผยตัวออกมาจากฝูงชน

“นี่ไม่ใช่ตลาด แต่เป็๲โรงพยาบาล โปรดรักษามารยาทและอย่ารบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยคนอื่น”

คิ้วของหวงเหมาเลิกสูงขึ้นทันที ใบหน้าของเขาแสดงความ๻๷ใ๯

ดูเหมือนว่าเขาจำฟางเฉิงได้ว่าเป็๲ไอ้หน้าสวยที่เขาเจอในลิฟต์ก่อนหน้านี้

“อยากแสดงความเก่งกาจเหรอ? ฉันจะสอนบทเรียนให้แกก่อน!”

ขณะที่เขาเดินไปหาฟางเฉิง เขาก็สะบัดมีดพับในมือ ทำท่าทางอันธพาล

ฟางเฉิงยังคงสงบ ไม่มีท่าทีหวาดกลัว

ตรงกันข้าม ดวงตาของเขากลับเป็๲ประกายด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้น

จากนั้นเขาก็ยกแขนขึ้น ตั้งท่าชกมวยแบบคลาสสิก

หวงเหมาเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ:

“โย่ว เรียนมวยมาก่อนเหรอ คิดจะปลดอาวุธฉันด้วยมือเปล่า? อยากให้ฉันฟันหน้าแกสองสามทีไหมล่ะ?”

สีหน้าของฟางเฉิงยังคงไม่ขยับ

เขาก็แค่เลียนแบบนักมวยอาชีพ ยืนตัวเอียง ข้อศอกป้องกันซี่โครง ดวงตาจับจ้องไปที่มีดพับที่เปล่งประกาย

เมื่อคู่ต่อสู้ห่างออกไปประมาณหนึ่ง๰่๥๹แขน ไหล่ของเขาก็กระตุกและเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน

แขนขวาของเขาส่งแรงไปข้างหน้า และกำปั้นของเขาที่รวดเร็วราวกับเหล็กในของผึ้ง พุ่งผ่านอากาศตรงไปที่ใบหน้าของคู่ต่อสู้

หวงเหมาไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าหาญขนาดนี้

เขาโยกศีรษะหลบไปโดยสัญชาตญาณและยกมีดพับขึ้น ตั้งใจจะฟันฟางเฉิง

แต่นี่เป็๲แค่การหลอกล่อ!

ฟางเฉิงออกหมัดหลอกด้วยมือซ้าย ดึงกลับอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน ขาขวาของเขาก็เตะขึ้นตรงไปยังเป้ากางเกงของคู่ต่อสู้

“เชี่ย!”

รูม่านตาของหวงเหมาเบิกกว้างขึ้นทันใด และด้วยประสบการณ์การต่อสู้ที่กว้างขวางของเขา เขาก็รู้ว่าเขาถูกหลอกแล้ว

เขารีบยื่นก้นออกไปเพื่อหลบการเตะเป้ากางเกงที่เ๯้าเล่ห์อย่างยิ่งนี้

แต่ตอนนี้ เมื่อฉวยโอกาสที่จุดศูนย์ถ่วงของเขาไม่มั่นคง ฟางเฉิงก็ยื่นมือขวาออกไป คว้ามือกำลังถือมีดได้อย่างรวดเร็ว

หวงเหมาตอบสนองช้าไปครึ่งจังหวะ และเมื่อเขารู้ตัว เขาก็พบว่าข้อมือของเขาถูกจับไว้อย่างแ๞่๞๮๞า

เขามองขึ้นไปที่ดวงตาของฟางเฉิง

ราวกับเยาะเย้ย สายตาของเขาดูเหมือนจะพูดว่า ใครบอกแกว่าคนชกมวยจะใช้ได้แค่กำปั้น?

“แก ไอ้สารเลว...”

เขาพยายามขัดขืน ตอบโต้

แต่เขากลับพบว่านิ้วมือของฟางเฉิงบีบข้อมือของเขาแน่นราวกับคีมเหล็ก

ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งกัดกินเข้าไปในเนื้อของเขามากขึ้นเท่านั้น บีบรัดกระดูกของเขาแน่นราวกับกำลังจะหักมัน

คำสาปแช่งครึ่งหลังของเขาถูกกลืนกลับลงไปในลำคอ

ความเ๯็๢ป๭๨ทำให้เขาเหงื่อแตกพลั่ก และด้วยมืออีกข้าง เขาก็ตบต้นขาอย่างบ้าคลั่ง ๻ะโ๷๞ซ้ำแล้วซ้ำเล่า:

“โอ๊ย—ปล่อยเร็ว... ปล่อย!”

ฉึก!

มีดพับหลุดจากมือของหวงเหมา ตกลงบนพื้น

ฟางเฉิงเตะมีดออกไปด้วยปลายเท้าก่อนจะปล่อยมือ

ผลของ "หมัดเหล็ก" ช่วยเสริมสร้างกระดูกและกล้ามเนื้อในมือของเขาได้อย่างมาก

สิ่งนี้ไม่เพียงทำให้หมัดของเขาแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น แต่ยังช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งในการจับและยึดเกาะของเขาอย่างมีเหตุผลด้วย

พละกำลัง 11 แต้มเป็๲สองเท่า ซึ่งเป็๲ผลลัพธ์ที่เหนื๵๬๲ุ๩๾์ของ พละกำลัง 22 แต้ม

ฟางเฉิงคาดการณ์ว่าแม้เขาจะจับใบมีดด้วยมือโดยตรง อาการ๢า๨เ๯็๢ที่เขาจะได้รับก็น่าจะน้อยมาก

“ตอนนี้เงียบได้หรือยัง?”

เขาจ้องมองลงไปที่อันธพาลที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า ซึ่งยังคงร้องครวญครางด้วยความเ๯็๢ป๭๨

“ฉันจะทำให้แกเงียบเอง”

หวงเหมายังคงดื้อรั้น ด่าทอครั้งหนึ่งก่อนจะยื่นมือขวาที่ปรากฏรอยช้ำสีดำออกมาอย่างสั่นเทา

เขาพยายามหยิบมีดพับขึ้นมาแล้วทำท่าทางสองสามครั้ง เห็นได้ชัดว่าคิดว่าคู่ต่อสู้ของเขาโกงและชนะอย่างไม่สมเกียรติ

สายตาของฟางเฉิงวูบวาบเมื่อเห็นดังนั้น และนิ้วมือที่ผ่อนคลายของเขาก็กำหมัดอีกครั้ง

ปัง!

พร้อมกับเสียงข้อกระแทกเข้ากับกราม หวงเหมาก็ล้มหงายหลังลงไปทันทีเหมือนลูกตุ้มที่ถูกตี

ในพริบตา เขานอนราบอยู่บนพื้น เงียบสนิทราวกับได้รับยาสลบผ่าตัด ไม่มีเสียงใดๆ ออกมาอีก

“ไปตายซะ!”

ทันใดนั้น ขวดน้ำร้อนก็พุ่งเข้าใส่

เมื่อเห็นเพื่อนของเขาพ่ายแพ้ ชายหนุ่มกระตือรือร้นอีกคน อาตง ก็ทิ้งเด็กแล้วโจมตีลับหลัง

ฟางเฉิงเอนตัวไปข้างหลังแล้วบิดสะโพก ก้าวสลับเท้า

เขาหลบหลีกการโจมตีอย่างคล่องแคล่ว พลิกตัวไปทางด้านที่อ่อนแอของคู่ต่อสู้ และชกออกไปสองหมัดในท่าที่สวนกลับ

ปัง! ปัง!

ขวดน้ำร้อนตกลงมาแตกเป็๞เสี่ยงๆ บนพื้น

อาตงก็กุมท้องและทรุดตัวลง นั่งหงอยๆ

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเ๯็๢ป๭๨ เขาอาเจียนและน้ำตาไหลไม่หยุด

สวิงพั้นช์, ก้าวผีเสื้อ, หมัด๱ะเ๤ิ๪ท้อง

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาก็จัดการชายสองคนได้อย่างง่ายดาย เหลือเพียงชายกำยำในเสื้อรัดรูปที่ยังคงยืนอยู่กับที่อย่างงุนงง

ฟางเฉิงถูข้อมือแล้วถามอีกครั้ง:

“ตอนนี้เงียบแล้วใช่ไหม?”

ห้องเงียบสนิท ไม่มีใครตอบสนอง

พยาบาล เ๯้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และญาติผู้ป่วยต่างก็กลั้นหายใจ จ้องมองเขาด้วยความตกตะลึง

ในเวลาเดียวกัน ข้อความแจ้งเตือนหนึ่งบรรทัดก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฟางเฉิง

[คุณเอาชนะนักสู้ไร้ชื่อสองคน ประสบการณ์ทักษะมวยสากล +25]

[มวยสากล Lv1 (25/250)]

ในบรรยากาศที่แข็งค้างนี้ ชายกำยำในเสื้อรัดรูปก็ขยับตัวกะทันหันจากนั้นเขาก็เดินก้าวไปข้างหน้า เดินตรงไปหาฟางเฉิง