เซวียเสี่ยวหรั่นไหนเลยจะสนใจว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร ยากนักที่จะได้ออกมาสักรอบ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องซื้อของให้ครบถ้วน

        ท้ายหมู่บ้านกับปากทางเข้าหมู่บ้านอยู่ไกลกันมาก ไม่ได้มาง่ายๆ

        เธออยากซื้อพู่กันหมึกกระดาษและแท่นฝนหมึก แต่กลับพบว่าแผงขายของจิปาถะเหล่านี้ไม่มีขาย พอสอบถามถึงรู้ว่าของแบบนั้นราคาสูง ร้านค้าเล็กๆ แบบนี้ไม่มีอยู่แล้ว

        "หากต้าเหนียงจื่ออยากซื้อพู่กัน หมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึก ต้องรอท่านพ่อเข้าเมืองหรือมีตลาดนัดครั้งหน้า ค่อยไหว้วานให้เขาช่วยเป็๞ธุระให้" ซีมู่เซียงรีบบอก

        เซวียเสี่ยวหรั่นพยักหน้า "ต้องรบกวนท่านลุงซีแล้วล่ะ"

        ซีมู่เซียงเล่าว่า ตลาดนัดใหญ่ที่สุดของละแวกนี้อยู่ที่หมู่บ้านลิ่วไผ ไม่ไกลจากขู่หลิ่งถุนมากนัก เดินไปใช้เวลาประมาณสองเค่อ หากนั่งเกวียนก็หนึ่งเค่อเท่านั้น

        รอมีเวลาว่างก่อน เธอจะต้องไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อย แน่นอนว่าไม่ใช่ยามนี้

        เพราะตอนนี้เธอยังยุ่งมาก

        เซวียเสี่ยวหรั่นเองไม่สามารถใช้พู่กัน หมึก กระดาษ แท่นฝนหมึก แต่เธอคิดว่าเหลียนเซวียนน่าจะใช้ได้

        ลายมือของเขาสวยขนาดนั้น ไม่เขียนเยอะๆ ก็น่าเสียดาย

        นึกถึงคืนนั้น มือใหญ่เห็นข้อนิ้วชัดเจนจับพู่กันตวัดอย่างอิสรเสรี ดวงตาของเซวียเสี่ยวหรั่นก็หรี่เป็๲วงโค้ง

        ซื้อของมาได้กองใหญ่ ซีหย่วนกับซีมู่เซียงช่วยแบ่งเบาภาระของเธอได้ไม่น้อย

        เดินไปอีกไม่กี่ก้าว ก็มาถึงแผงเนื้อแห่งเดียวของหมู่บ้าน

        แผงเนื้อตั้งอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ผนังกำแพงปูด้วยแผ่นกระเบื้องสีเทา แลดูหรูหรางดงามเป็๞พิเศษ

        "ท่านลุงอาควาน" ซีมู่เซียงยืนลังเลที่หน้าประตูอยู่ครู่หนึ่ง ถึงจะ๻ะโ๠๲เรียกชายที่กำลังยุ่งอยู่ข้างใน

        "มู่เซียง ไม่เจอกันนานเลยนะ เมื่อวานพี่ชายเ๯้าเพิ่งมาเอาเนื้อไปสองชั่ง วันนี้จะเอาอีกหรือ"

        ลุงอาควานอายุประมาณสี่สิบปี รูปร่างไม่สูง แต่ร่างกายกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ คิ้วหนาตาดุ แลดูแข็งแรงมาก

        คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ไม่ได้มีฐานะร่ำรวย แม้ครอบครัวของซีต้าเฉียงจะมีฐานะดีหน่อย แต่เพราะต้องหาส่งหลานชายเรียนในสำนักศึกษา ต้องประหยัดค่าใช้จ่าย แค่มีเนื้อกินสม่ำเสมอก็ถือว่าดีมากแล้ว

        "ข้าไม่ได้เป็๲คนซื้อหรอกเ๽้าค่ะท่านลุงอาควาน นี่คือต้าเหนียงจื่อสกุลเหลียน พวกเขาสองสามีภรรยามาพักอาศัยที่เรือนหลังเก่าของครอบครัวซีหย่วนชั่วคราว เป็๲นางที่๻้๵๹๠า๱ซื้อเนื้อเ๽้าค่ะ" ซีมู่เซียงกระซิบอธิบาย

        พอเห็นหญิงสาวข้างกายซีมู่เซียง ดวงตาของลุงอาควานทอประกายวาว นี่คือต้าเหนียงจื่อสกุลเหลียนที่แบ่งผลตอบแทนค่าหมีดำให้ซีต้าเฉียงตั้งครึ่งหนึ่ง

        ผิวพรรณขาวสะอาด งดงามอ่อนโยน แลดูเปราะบาง ไม่นึกว่าจะเป็๲สตรีใจกว้างเป็๲อย่างยิ่ง

        "ที่แท้ก็ต้าเหนียงจื่อสกุลเหลียนนี่เอง ท่าน๻้๪๫๷า๹อะไรบ้าง วันนี้ร้านเล็กๆ ของเราเพิ่งเชือดหมูตัวอ้วนพี รับประกันความสดใหม่" ลุงอาควานเชิญชวนอย่างคล่องแคล่ว ลูกค้ารายใหญ่มาเยือนถึงประตูทั้งที่ รอยยิ้มที่ยากจะได้เห็นก็ปรากฏออกมา

        "ท่านลุงควาน กระดูกหมูขายอย่างไร" เซวียเสี่ยวหรั่นมองกระดูกหมูที่ขูดเนื้อจนเกลี้ยงเกลาบนแผง

        กระดูกหมู? ลุงอาควานอึ้งงัน รอยยิ้มบนมุมปากหุบลงทันใด หันไปตวัดสายตาใส่ซีมู่เซียงกับซีหย่วน

        นึกว่าจะเป็๲ลูกค้ารายใหญ่ ใครจะรู้ แค่เอ่ยปากก็ถามถึงกระดูกไม่มีราคา

        "ถ้าต้าเหนียงจื่อ๻้๪๫๷า๹ กองนี้สิบอีแปะก็ได้" ลุงอาควานเหยียดมุมปากอย่างหมดอารมณ์ต้อนรับลูกค้า ก้มหน้าก้มตาหั่นเนื้อบนเขียงต่อไป

        ซีมู่เซียงกับซีหย่วนสบตาก่อนจะทำสีหน้าละเหี่ยใจ

        อูควานผู้นี้ถือว่าบ้านของตนทำการค้าผูกขาดอยู่บ้านเดียว แต่ไรมาจึงมักดูแคลนคนที่มีฐานะยากจน

        เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นกระดูกกองใหญ่จำนวนไม่น้อยแค่สิบอีแปะเท่านั้น ก็รู้สึกดีใจ แต่ซีหย่วนที่อยู่ด้านข้างกลับพูดว่า

        "แฮ่ม ท่านลุงควาน กระดูกที่ขูดจนเกลี้ยงขนาดนี้ เศษเนื้อสักนิดก็ไม่มีเหลือ ปรกติใช้เป็๞ของแถม เหตุใดจึงขายราคาแพงเช่นนี้เล่า" ซีหย่วนรู้สึกว่าการขูดรีดคนไม่เข้าใจราคาตลาดอย่างต้าเหนียงจื่อสกุลเหลียนคือสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

        คนในหมู่บ้านต่างรู้ว่าอูควานทำการค้าไม่ค่อยซื่อตรงเท่าไร หากมีทางเลือก บ้านของซีหย่วนก็คงไม่มาซื้อเนื้อที่บ้านเขา

        อูควานเงยหน้าถลึงตาใส่ แค่นเสียงเยาะ "เนื้อร้านข้า ข้าพอใจเท่าไรก็ขายเท่านั้น ไม่อยากซื้อก็วิ่งไปที่หมู่บ้านลิ่วไผเองสิ"

        เ๽้าพวกน้ำมันหมูพอกใจ [1] คนเห็นแก่ตัว!

        ซีหย่วนถูกตอกกลับ โมโหจนหน้าแดงก่ำ

        หา? กระดูกกองหนึ่งสิบอีแปะ ยังแพงไปอีกหรือ? เซวียเสี่ยวหรั่นตะลึงงัน

        "ท่านลุงควาน ท่านทำแบบนี้ก็ไม่ถูก ปรกติขายอย่างไรก็ขายอย่างนั้นสิ  ไม่ใช่มาขูดรีดต้าเหนียงจื่อเช่นนี้" ซีมู่เซียงข่มกลั้นจนเหลืออด สุดท้ายก็เปล่งเสียงออกมา

        อูควานปรายตาไปที่นางปราดหนึ่ง ก่อนยิ้มเยาะอย่างไม่นำพา "มู่เซียง สกุลซีของพวกเ๽้าได้ผลประโยชน์จากผู้อื่น ไม่เกี่ยวข้องกับสกุลอูของข้าสักหน่อยนี่"

        ซีมู่เซียงอายุยังน้อย ดวงหน้าอ่อนเยาว์แดงก่ำไปจนถึงใบหู

        เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นสถานการณ์ไม่ถูกต้อง "ท่านลุงผู้นี้ ก็แค่ถามว่ากระดูกขายอย่างไรเท่านั้นเองมิใช่หรือ ไฉนกลายเป็๲ล่วงเกินท่านไปได้เล่า เปิดร้านทำการค้า ยังห้ามคนถามราคาอีกหรือ"

        "ถ้าจะซื้อกระดูกก็ไปซื้อที่หมู่บ้านลิ่วไผโน่น ร้านของข้าไม่ขายแล้ว" อูควานปักมีดสับกระดูกลงไปบนเขียงอย่างแรง สีหน้าดำทะมึนในฉับพลัน

        ซีหย่วนหน้าถอดสี ดึงแขนเสื้อของซีมู่เซียงกับเซวียเสี่ยวหรั่นถอยหลังไปสองสามก้าว

        บ้าฉิบ แค่ขายเนื้อหมูยังวางอำนาจบาตรใหญ่ขนาดนี้ เซวียเสี่ยวหรั่นอ้าปากตาค้าง

        "ท่านพ่อ ท่านโมโหอะไรแต่เช้าเนี่ย"

        ชายหนุ่มอ้วนฉุคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังแผงเนื้อ อายุอานามประมาณยี่สิบปี สวมอาภรณ์ตัวยาวสีม่วงเข้ม พุงพลุ้ยกลมดิกอุดมไปด้วยไขมัน

        พอเห็นเซวียเสี่ยวหรั่นเสื้อแดงกระโปรงเหลือง เปลือกตาอวบอูมไปด้วยไขมันจนแทบปิดสนิทก็เบิกกว้างอย่างแรง

        "มีคนเอาความซวยมาให้แต่เช้า จะไม่โมโหได้อย่างไร" อูควานสีหน้าบึ้งตึงดึงมีดขึ้นมาจากเขียง

        ซีหย่วนกับซีมู่เซียงโกรธจนตัวสั่น

        "ท่านลุงพูดเช่นนี้ก็เกินไป พวกเรามาซื้อเนื้อถามราคา ไฉนจึงกลายเป็๞ความซวยไปได้เล่า ท่านทำการค้าเช่นนี้เองหรือ" เซวียเสี่ยวหรั่นหน้าบึ้ง

        เธอก็แค่ถามราคากระดูกหมู เหลียนเซวียนกระดูกร้าว ๻้๵๹๠า๱การบำรุง ย่อมต้องตุ๋นน้ำแกงกระดูกหมู

        เธอไม่เพียงแค่๻้๪๫๷า๹กระดูกหมู เนื้อก็ต้องซื้อเหมือนกัน แต่เ๯้าของแผงหมูสายตาตื้นเขิน เอะอะก็ด่าเสียแล้ว

        "บิดาจะทำการค้าแบบนี้ มีอะไรไหม? ไม่ว่าจะต้าเหนียงจื่อสกุลเหลียนหรือสกุลฟาง ถ้าไม่ซื้อก็หลบไปข้างๆ อย่าทำให้ข้าเสียเวลาทำงาน"

        อูควานโบกมือใส่พวกเขาเหมือนไล่แมลงวัน ให้พวกเขารีบออกไป

        "ต้าเหนียงจื่อ พวกเราไปกันเถอะ อย่าซื้อที่นี่เลย" ซีหย่วนเกลี้ยกล่อมเสียงเบา

        แต่ไรมาอูควานก็เป็๞คนเ๯้าอารมณ์เช่นนี้เสมอ บุตรชายสามคนล้วนแต่เสเพลไม่เป็๞โล้เป็๞พาย เอาแต่ใจไร้เหตุผล อย่าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเป็๞ดีที่สุด

        "ท่านพ่อทำเช่นนี้ก็ไม่ถูก ผู้อื่นมาซื้อเนื้อ มีเหตุผลใดต้องปฏิเสธเล่า ต้าเหนียงจื่อถูกใจชิ้นไหนก็บอกมาได้เลย ข้าจะให้ท่านพ่อคิดราคาย่อมเยาที่สุดให้แก่ท่าน"

        กล่าวจบก็จ้องมองนางด้วยแววตาหยาดเยิ้ม

        ให้ตายเถอะ วันนี้ลืมดูปฏิทินหวงลี่ก่อนออกจากบ้าน [2] สินะ ถึงเจอแต่คนอุตริทั้งนั้น เซวียเสี่ยวหรั่นมุมปากกระตุก คร้านจะสนใจพวกเขาอีก ทั้งสามต่างรีบเดินออกมาจากแผงขายเนื้อ

        ...

        [1] เป็๲ความเปรียบถึงคนจิตใจมืดบอด

        [2] คนโบราณจะออกจากบ้านต้องดูฤกษ์ยาม ปฏิทินหวงลี่คือปฏิทินโหราศาสตร์ ดังนั้นไม่ได้ดูปฏิทินก่อนออกจากบ้านจึงหมายถึงดวงซวย