ปัญหาได้ถูกหลิ่วเจิงแก้ไขได้อย่างสบายๆทุกคนก็ต่างพากันดีใจ อายุของผู้บังคับบัญชาฉินมากแล้วหลินลั่วหรานก็ไม่อยากจะอยู่รบกวนดึกมากนักเมื่อเห็นว่าเป็เวลาสองทุ่มแล้วก็บอกลา
เป่าเจียไม่พบกับคุณตานานแล้ว วันนี้ก็เลยอยากจะค้างคืนที่นี่จึงบอกให้หลิ่วเจิงช่วยไปส่งหลินลั่วหรานกลับบ้านให้
เมื่อได้ยินที่เป่าเจียบอกผู้บังคับบัญชาฉินก็ดูจะดีใจมาก หลินลั่วหรานไม่อยากจะทำให้ผิดหวัง ก็เลยตอบตกลงไปหลังจากกล่าวลาผู้บังคับบัญชาฉินแล้ว เป่าเจียก็ออกมาส่งพวกเขาที่หน้าประตู ก่อนจะโบกมือพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก “คุณชายหลิ่ว ยกลั่วหรานให้แล้วนะ!”
อะไรคือการ “ยกให้” หลิ่วเจิงแล้ว? ยัยบ้านี่ ในระหว่างที่หลินลั่วหรานจะจัดการคิดบัญชีกับเธอประตูบานใหญ่ก็ปิดลงเสียงดัง “ปัง” ต่อหน้าต่อตา! แถมหูของหลินลั่วหรานยังได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักออกมาจากหลังประตูอีก
ตอนแรกก็เป็เพียงการมาส่งตามทางผ่านโดยปกติแต่หลังจากโดนเป่าเจียแกล้งเข้าแบบนั้น ชายโสดหญิงโสด บ้านพักกองทหารที่เงียบสงบแสงไฟสลัวๆ จากข้างทาง อยู่ๆ เธอก็รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับหลิ่วเจิง...
“ทำงานในหลิ่วชื่อมาสักพักแล้วงานไปได้ด้วยดีไหม?” หลิ่วเจิงมีความสามารถในการอ่านใจคนตามแบบฉบับของนักธุรกิจจึงเป็ฝ่ายเปิดปากทำลายความรู้สึกอายนี้
เมื่อได้หัวข้อการสนทนาหลินลั่วหรานก็สบายใจขึ้นมา “สภาพแวดล้อมดีค่ะงานก็ทำให้ได้ฝึกหลายๆ เื่ดี พูดแล้วก็ต้องขอบคุณคุณหลิ่วที่ให้มาทำงานนี้นะคะ” หลินลั่วหรานขอบคุณด้วยใจจริงอย่างน้อยหลิ่วเจิงก็ไม่ได้ไล่เธอออกตามคำพูดของไอลี่นี่ก็ถือเป็น้ำใจครั้งใหญ่แล้ว
“คุณหลิ่วอะไรกันดูห่างเหินเกินไปแล้ว ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ เรียกหลิ่วเจิงก็พอ หรือจะเรียกคุณชายหลิ่วแบบเป่าเจียก็ได้นะคุณหลินคิดว่าไง?”
หลินลั่วหรานกะพริบตาปริบๆ “แต่คุณก็ยังเรียกฉันว่าคุณหลินเนี่ยนะ?”
หลิ่วเจิงยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ทั้งสองคนเดินไปคุยไป บรรยากาศดูสบายขึ้นมากจนไม่ทันรู้ตัวก็เดินออกมานอกประตูใหญ่ของบ้านพักกองทหารแล้ว
หลิ่วเจิงสุภาพสูงศักดิ์หลินลั่วหรานก็รูปร่างดูดี ผิวพรรณสวยงามราวกับหยก เมื่ออยู่คู่กันแล้วต่างก็ถือได้ว่าเป็คู่ที่เหมาะสมกันจนทำให้คนละสายตาไปไม่ได้
แน่นอนว่าคนที่ยืนพิงรถรอหลินลั่วหรานมานานหลายชั่วโมงงอย่าง นายน้อยมู่ไม่ได้คิดแบบนั้น
ใต้เท้าของเขาเต็มไปด้วยกองขี้เถ้าจากบุหรี่ที่สูบเข้าไปกว่าซอง แถมยังถูกสายตาจ้องจับผิดของเหล่าทหารเฝ้าระวังมองมาอยู่ไม่ขาดต่อให้เป็คนอย่างหลิ่วเจิง ก็ไม่อาจจะมัวสงบใจเย็นอยู่ได้อย่าได้พูดถึงคนที่ชินกับการแสดงอารมณ์ออกมาชัดเจนอย่างมู่เทียนหนานเลย
เมื่อเห็นว่าเป้าหมายยังมีอารมณ์คุยเล่นกับผู้ชายอยู่ได้มู่เทียนหนานก็ยิ่งคิดว่าไม่น่ายกโทษให้สักนิด!
เขาขยับนิ้วมืออย่างว่องไวควันบุหรี่ถูกพ่นออกมา ก่อนที่มู่เทียนหนานจะพุ่งตัวออกไปราวกับลูกศรจากคันธนู
หลินลั่วหรานกับหลิ่วเจิงเริ่มต้นจากถามตอบทีละประโยค มาจนถึง่ที่บรรยากาศกำลังทำให้สบายใจจึงไม่ได้สนใจรถที่ขับเฉื่อยชาอยู่หน้าประตูใหญ่ ยิ่งคนที่กำลังกังวลใจอย่างนายน้อยมู่ที่ยืนอยู่ข้างร้านก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
หลินลั่วหรานเพิ่งจะได้ยื่นมือออกไปเปิดประตูรถก็ถูกใครคนหนึ่งจับเข้าที่แขนอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอใก่อนจะออกแรงสะบัด เห็นได้ชัดว่าแรงของเธอมีมากกว่าฝ่ายตรงข้ามแต่ใครจะรู้ว่ามือของอีกฝ่ายว่องไวราวกับงู สุดท้ายก็ยังจับแขนของเธอได้จนได้
“เอ๋?” มู่เทียนหนานใกับแรงของเธอ ที่มีมากกว่าผู้หญิงทั่วไปจนต้องร้องอุทานออกมา
เมื่อหลินลั่วหรานหันกลับไปมองผู้ชายแปลกหน้าที่จับกุมแขนของเธอไว้ ไม่ว่าจะสะบัดอย่างไรก็สะบัดไม่หลุด เห็นได้ชัดว่าเป็ผู้เชี่ยวชาญในใจของเธอก็ยิ่งใขึ้นมา
หลิ่วเจิงปิดประตูรถลงเบาๆโดยที่ยังไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนนี้เป็คนรู้จักของหลินลั่วหรานหรือเปล่าเขาจึงยังไม่กล้าจะทำอะไร
มู่เทียนหนานถลึงตาจนใบหน้าที่หล่อเหลาบิดเบี้ยวไปหมด “หัวขโมย เอาเมล็ดโสมคืนมา!”
หลินลั่วหรานที่เดิมทีกำลังโมโหเมื่อได้ยินถึงเมล็ดพันธุ์โสมที่ได้มาโดยบังเอิญ เธอก็รู้สึกกังวลขึ้นมาความฉลาดหลักแหลมใดๆ ในสมองต่างพากันบินหายไป เธอเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้น “เมล็ดโสมอะไร?!”
หลินลั่วหรานไม่มีความสามารถในการโกหกเสียจริงอย่าว่าแต่มู่เทียนหนานที่ยกยิ้มอย่างเย็นะเืเลยแม้แต่หลิ่วเจิงเองก็ยังมองออก เมื่อคิดว่าพวกเขารู้จักกันก็ยิ่งไม่กล้าจะเข้าไปยุ่ง
หลินลั่วหรานกังวลจนสีหน้าเปลี่ยนเธอกวาดสายตามองผู้ชายที่จับตัวเธอเอาไว้ ส่วนสูงของเธอก็นับได้ว่าสูงมากแล้วเวลาเดินอยู่บนถนนในเมือง R หรือถ้ายิ่งสวมรองเท้าส้นสูงเข้าไปอีก ก็ทำให้ผู้ชายในเมือง R ไม่อาจจะทำอะไรเธอได้แล้ว
แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้กลับมีส่วนสูงที่มากกว่าเธอไปอีกหลายเิเ ดูเหมือนว่าจะสูงสักร้อยแปดสิบปลายๆในเมือง R ไม่ได้มีผู้ชายร่างสูงแบบนี้มากนัก...หลินลั่วหรานอยากจะหยิกตัวเองเสียจริงคนอื่นยังจับจ้องมาที่เธอ แต่เธอยังจะมีอารมณ์ไปพิจารณา “ศัตรู” อยู่อีก
“ถ้าอยากจะอ่อยผู้ชายก็ไปทำเวลาอื่นได้ไหม? รีบๆ เอาเสม็ดโสมคืนมาได้แล้วไม่งั้นฉันไม่ยอมจบง่ายๆ แน่!” เมื่อเห็นว่าผู้หญิงขี้ขโมยตรงหน้ายังมีอารมณ์มามัวพิจารณาตัวเองอยู่อีกมู่เทียนหนานก็จัดการจับเธอเข้าไปรวมกลุ่มพวก “บ้าผู้ชาย” เรียบร้อยแล้ว
แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่า ผู้หญิงตรงหน้าของเขาดูสุภาพอ่อนโยน รูปร่างสูงเพรียว เรือนผมดำเงาเข้ากันกับผิวขาวเปล่งปลั่งราวกับหยก และดวงตากลมโตสีดำจนสามารถพูดได้ว่าในสายตาของมู่เทียนหนาน ถือได้ว่าสวยไม่ธรรมดา...แต่น่าเสียดายที่ก็เป็เพียงพวกบ้าผู้ชายเท่านั้น มู่เทียนหนานรู้สึกเสียดายโดยไม่ทันได้รู้ตัวและก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
อ่อยผู้ชาย? หลินลั่วหรานรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทำไมถึงได้กลายเป็พวกแบบนั้นไปได้? เมื่อนึกถึงเมล็ดโสมที่เต็มไปด้วยพลังเ่าั้เธอก็แค่ได้มาโดยบังเอิญเท่านั้น ไม่ได้ขโมยมาเสียหน่อย แล้วก็ไม่ได้แย่งมาด้วยถ้าหากว่าชายตรงหน้าเป็เ้าของจริง ทำไมถึงไม่พูดดีๆ ให้มันชัดเจนกันล่ะ? อยู่ๆ ก็เข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ยิ่งเมื่อรวมเข้ากับรถหรูราคาแพงที่อยู่ด้านหลังด้วยแล้วก็คงจะเป็พวกลูกคนรวยที่ชอบทำตัวก้าวร้าวล่ะสิ?
เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าเ้านายของตัวเองอย่างหลิ่วเจิงก็อยู่ด้วยแถมยังเห็นตัวเองกำลังดึงดันอยู่กับผู้ชายแบบนี้ หลินลั่วหรานก็รู้สึกไม่ดีเท่าไรที่จริงเธอก็ไม่ใช่คนอารมณ์ร้ายอะไร แต่เป็เพียงคนนุ่มนวลมากคนหนึ่งเมื่อถูกบีบบังคับมากเข้า เธอก็ยิ่งตื่นเต้นใ
“เมล็ดโสมอะไร ฉันไม่รู้เื่คุณจำคนผิดแล้ว!” หลังจากคิดทบทวนเื่ต่างๆหลินลั่วหรานก็พูดคำพูดเหล่าโกหกนั้นออกมาหน้าตาย
หนึ่งคือเธอไม่ชอบผู้ชายที่ทำอะไรก้าวร้าวแบบนี้ สองคือ ตอนนี้เมล็ดพันธุ์โสมที่ว่ากลายสภาพเป็โสมอายุกี่สิบปีอยู่ในพื้นที่ลึกลับของเธอแล้ว...หากจะไปถอนเอากลับมาคืนมันไม่สามารถเปลี่ยนจากโสมให้เป็เมล็ดโสมได้นี่นา!
เื่นี้จะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด! ในขณะนั้นหลินลั่วหรานก็เชื่อในความคิดนี้แล้ว
มู่เทียนหนานหรี่ตาของตัวเองลง คนที่รู้จักเขาดีต่างก็รู้ว่ามันคือสัญญาณอันตราย
ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้อะไรเสียแล้ว...มือขวาที่จับหลินลั่วหรานอยู่นั้น ค่อยๆออกแรงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ...” คิ้วของหลินลั่วหรานเลิกขึ้นอย่าห้ามไม่อยู่ ก่อนจะส่งเสียงออกมาทำไมมือของผู้ชายคนนี้ถึงได้แข็งอย่างกับเหล็กเลยนะ!
หลิ่วเจิงยืนฟังบทสนทนาอยู่ข้างๆโดยละเอียดมาตลอด ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะกำลังพูดอะไรเกี่ยวกับ “เมล็ดโสม” อยู่ ตัวเขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรด้วย แต่ไม่รู้ว่าทำไมจากตอนแรกที่เขากำลังสบายใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องเ็ปของหลินลั่วหรานขึ้นมาเขาก็รีบเดินเข้าไป ก่อนจะคว้าเข้าที่มือของมู่เทียนหนาน
“เธอบอกว่าไม่รู้จักคุณคุณจะปล่อยมือได้แล้วหรือยัง?”
ใบหน้าของหลิ่วเจิงยังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่อีกกี่ปีก็ไม่เปลี่ยนแปลงของนักธุรกิจและเมื่อยิ่งรวมเข้ากับแว่นตากรอบทองบนใบหน้าของเขา ความสุภาพของเขาทำเอาคนรู้สึกทำอะไรไม่ลง
“แล้วแกเป็ใคร?” มู่เทียนหนานเลิกคิ้วขึ้น มองจ้องไปยังใบหน้าสุภาพของหลิ่วเจิงหลิ่วเจิงเองก็จ้องตากลับโดยไม่เกรงกลัว จนราวกับได้ยินเสียง “เปรี๊ยะ” ของไฟฟ้าที่ออกมาจากดวงตาของทั้งคู่
เมื่อเห็นว่าชายสวมแว่นตรงหน้าไม่มีอาการสะทกสะท้านใดๆมู่เทียนหนานก็รู้สึกว่าใบหน้าของอีกคนดูกวนอารมณ์ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลทันทีที่คิดแบบนั้น เขาก็ยิ้มเยาะออกมา “เกี่ยวอะไรกับแกนี่มันเื่ของฉันกับยัยนั่น ไม่เกี่ยวกับคนนอก”
หึ เขาตั้งใจพูดออกมาให้ดูคลุมเครือไอ้เ้าแว่นนี่น่าหงุดหงิดนัก! ในเวลานี้มู่เทียนหนานได้ลืมไปจนเสียสนิทว่าตัวเองมาทำอะไรกันแน่แต่อย่างไรก็รู้สึกว่าถ้าทำให้ไอ้เ้าแว่นนี่หงุดหงิดขึ้นมาได้ก็เป็เื่น่าสนุกเื่หนึ่ง
เมื่อได้รับการช่วยเหลือจากหลิ่วเจิงหลินลั่วหรานออกแรงนิดหน่อย ก็สามารถหลุดออกมาจากการเกาะกุมของมู่เทียนหนานเธอมองรอยแดงที่ข้อมือของตัวเอง ก็จะโมโหจนแทบจะทนไม่ไหว ในระหว่างที่กำลังคิดว่าควรจะตอบกลับไอ้เ้าผู้ชายคนนี้กลับไปบ้างดีไหมก็ได้ยินเสียงนิ่งสงบของหลิ่วเจิงดังขึ้นจากบนหัว
“ถ้ายังมายุ่งกับแฟนของผมอีกจะไม่เกรงใจแล้วนะครับ”
หลินลั่วหรานรีบเงยหน้าขึ้นทันทีแม้แต่ที่ตั้งใจจะโต้กลับอีกฝ่าย ก็ลืมไปจนหมดสิ้นได้แต่ยืนแข็งเป็หินอยู่ตรงนั้น
แฟน...ของเขา?
