บทที่ 43 ร่างกายของข้าอยู่ในมือเจ้าแล้วยามเซิน ณ ศาลากลางน้ำในอุทยานหลวงสายลมยามบ่ายพัดผ่านผิวน้ำจนเกิดเป็นระลอกคลื่นสีทองกระทบแสงแดด บรรยากาศเงียบสงบและงดงามราวกับภาพวาด องค์ชายหลี่จิ่นหยางประทับนั่งอยู่ลำพังในศาลา กำลังโปรยอาหารให้ฝูงปลาคาร์ปอย่างส...