ตอนที่กำลังชำระล้างร่างกาย ฉันก็เผลอมองไปยังรูรักที่เต็มไปด้วยเมือกเยิ้ม

       ในขณะทำความสะอาดจึงถือโอกาสแตะออกมาเล็กน้อยแล้วใช้ปลายนิ้วละเลงเล่น ซึ่งมันเกือบจะทำให้ฉันตกอยู่ในวังวนอีกครั้ง

       ฉันรีบส่ายหัวทันทีแล้วตั้งใจทำความสะอาดร่างกายทั้งภายในและภายนอก

       “ทั้งหมดเป็๲ความผิดของโยตะ”

       ถึงลึกๆ ในใจฉันจะรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของเขา แต่ตอนที่แช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำฉันก็ยังเอาแต่โทษเขาอยู่ดี

       เมื่อเปรียบเทียบโยตะกับผู้ชายทั่วไปโดยเฉพาะในวัยเดียวกันนั้น เขาดูมีออร่า[1] ที่แตกต่างจากผู้ชายคนอื่นอย่างสิ้นเชิง

       แม้แต่บรรดาแฟนเก่าที่ฉันเคยคบหาในอดีตก็ไม่มีใครทำให้เผลอใจได้เหมือนโยตะเลยสักคน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลงรักหัวปักหัวปำขนาดนี้

       จริงๆ แล้วเขาก็มีข้อเสียอยู่มากมาย โดยเฉพาะนิสัยชอบเอาชนะกับชอบประชดประชันคนอื่น

       แต่ไม่ว่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹ที่เขายอมรับนิสัยเอาแต่ใจของฉันได้ หรือเคย๼ั๬๶ั๼เชยชมส่วนไหนของร่างกายฉันก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างความคิดกับร่างกายทั้งสองอย่างนี้ต่างก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจมาก

       ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความเข้ากันที่ยากจะบรรยาย ทุกครั้งที่นึกถึงฉันก็อดอุทานออกมาไม่ได้

       ขณะแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ ฉันก็เริ่ม๼ั๬๶ั๼ลูบไล้ตามร่างกายตัวเองอีกครั้ง

       ในระหว่างที่กำลังบีบเค้นแต่ละส่วนอย่างเบามือ ความคิดที่ว่ามือใหญ่ของโยตะทำให้เสียวได้มากกว่าก็แว็บเข้ามาในหัวฉัน

       ประกอบกับความเสน่หาที่ยังไม่จางหายไปก็ยิ่งทำให้ฉันนึกถึงร่างกายของโยตะโดยไม่รู้ตัว

       ฉันตบแก้มตัวเองเพื่อหยุดคิดเ๱ื่๵๹นี้ พอรู้สึกสบายตัวแล้วก็รีบลุกออกจากอ่างอาบน้ำทันที

       หลังจากห่อตัวด้วยผ้าขนหนูและเดินออกจากห้องน้ำ ฉันก็กลับมาที่โซฟาแล้วเริ่มต้นทำกิจวัตรประจำวันอย่างการดูแลผิวที่มีขั้นตอนซับซ้อนและใช้เวลานานพอสมควร

       แม้ฉันจะรู้สึกว่ายุ่งยากในบางครั้ง แต่ก็ยังอดทนต่อความเกียจคร้านและไม่ปล่อยให้วินัยของตัวเองหย่อนยานเกินไป

       ไม่ว่าอย่างไรฉันก็รู้ดีว่าชื่อเสียงส่วนหนึ่งต้องอาศัยรูปลักษณ์ภายนอก ไม่ได้อาศัยแค่การร้องเพลงและการเต้นเท่านั้น

       ฉันอาศัย๰่๥๹ที่ไม่ได้ทำอะไรในขณะมาส์กหน้าเปิดอ่านจดหมายจากแฟนคลับที่วางอยู่บนโต๊ะ

       จดหมายทุกฉบับที่อยู่ในกล่องถูกเปิดแล้ว ทีมงานจะคัดกรองให้ก่อนเสมอเพื่อหลีกเลี่ยงจดหมายที่มีเจตนาไม่ดี

       ถึงจะเป็๲อย่างนั้นแต่ใน๰่๥๹นี้ก็ยังมีจดหมายจำนวนมากที่ต้องใช้เวลาเยอะเป็๲พิเศษถึงจะอ่านเสร็จได้ทั้งหมด

       มีบางส่วนที่ฉันพกติดตัวไปอ่านระหว่างเดินทาง แน่นอนว่านี่เป็๲กำลังใจส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันทุ่มเทกับการทำงาน

       เมื่อถึงเวลาฉันก็ถอดแผ่นมาส์กหน้าออกแล้วหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปจดหมายจากแฟนคลับที่ได้รับในสัปดาห์นี้ เพื่อเก็บไว้ให้ผู้จัดการบัญชีของทาจิบานะ ไอกะ นำไปโพสต์ในภายหลัง

       ความจริงแล้วสิทธิในการจัดการบัญชีทางการทั้งหมดของไอกะนั้นมอบให้ผู้จัดการของทางบริษัทเป็๲ผู้ดูแล ฉันแค่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับโพสต์และเตรียมรูปถ่ายในชีวิตประจำวันของตัวเองเท่านั้น

       แม้กระทั่้งในตอนที่ฉันไม่ได้ใส่ใจดูแล แต่บัญชีของทาจิบานะ ไอกะ ก็ยังแสดงภาพลักษณ์ที่ดูตั้งใจทำงานของฉันออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

       ส่วนหนึ่งก็ต้องขอบคุณทางบริษัทที่จัดหาผู้จัดการที่มีทัศนคติค่อนข้างสอดคล้องกับภาพลักษณ์ในบัญชีของฉัน ทำให้คนส่วนใหญ่เข้าใจว่าฉันเป็๲คนดูแลและจัดการบัญชีเอง

       ในขณะที่ฉันกำลังเช็คภาพที่ถ่ายไว้ โทรศัพท์ส่วนตัวที่วางอยู่ข้างๆ ก็สั่น

       นอกจากเพื่อนเก่าและครอบครัวแล้วคงไม่มีใครส่งข้อความมายังบัญชีของโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้แน่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในเวลาดึกดื่นขนาดนี้

       ฉันเลื่อนเปิดหน้าจอด้วยความอยากรู้ บนหน้าจอขึ้นข้อความจากยาชิมะ

       ครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนที่ส่งแค่สติ๊กเกอร์ นี่เป็๲ครั้งแรกที่เขาส่งข้อความสั้นๆ เรียบง่ายแต่ชัดเจนมาแทน

       “นอนหรือยัง?”

       ฉันรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อยกับการกระทำของโยตะ หลังจากลังเลอยู่นานก็พิมพ์ข้อความตอบกลับเขาไป

       “ยังเลย ผมก็ยังไม่ได้เป่า”

       ข้อความที่ส่งไปถูกอ่านทันที ไม่นานโยตะก็ตอบกลับมา

       “ฉันมีไดร์เป่าผม คืนนี้มาค้างที่บ้านฉัน”

       “ฮะ!?”

       ยังไม่ทันจะทำเข้าใจความหมายของข้อความที่โยตะส่งมา ฉันก็ชิงส่งคำอุทานที่เต็มไปด้วยความงุนงงกลับไปเสียก่อน

       อีกทั้งข้อความที่เหมือนออกคำสั่งของเขานั้นทำให้ฉันไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร ฉันจึงทำได้เพียงสงบสติอารมณ์แล้วถามกลับเกี่ยวกับเจตนาของเขา

       "ตอนนี้เหรอ?”

       “อืม”

       คำขอที่ส่งมากะทันหันทำให้ฉันค่อนข้างหนักใจและไม่สามารถเข้าใจจุดประสงค์ของโยตะได้ในทันที

       เดิมทีฉันอยากจะใจร้ายปฏิเสธเขาไป แต่กลับนึกขึ้นได้ว่าวันนี้โยตะเองก็เพิ่งยอมทำตามคำขอที่เอาแต่ใจของฉัน

       แม้บอกกับเขาไว้แล้วว่าจะทำอาหารที่เขาชอบให้กิน แต่ให้ตอบแทนน้ำใจของเขาเร็วขึ้นอีกหน่อยก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

       “โอเค งั้นนายรอฉันแป๊บหนึ่ง”

       สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจยอมรับคำขอของโยตะ แล้วเริ่มเตรียมตัวออกจากบ้าน

       ข้อความสั้นๆ ของโยตะทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ตัวเองเพ้อฝันว่าได้นอนค้างคืนกับโยตะ

       จู่ๆ ก็รู้สึกว่าแบบนี้ไม่ได้แย่สำหรับฉันเท่าไรนัก เพียงแต่ว่าบนตัวฉันยังคงห่อด้วยผ้าขนหนูก็เท่านั้น

       ในตอนนั้นฉันก็พลันคิดว่าควรแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้ค่อยออกไปดีไหม จนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีกิจวัตรอะไรให้ทำก่อนเข้านอนอีกมากมาย

       แม้ว่ากำหนดการเดินทางของเช้าวันพรุ่งนี้จะเป็๲การฝึกตามปกติซึ่งไม่จำเป็๲ต้องแต่งหน้ามากนัก แต่การดูแลผิวที่ต้องทำในตอนเช้าก็ไม่สามารถละเลยได้อยู่ดี

       ยาที่จำเป็๲ต้องกินก็ต้องพกไปด้วย ส่วนที่ต้องกินวันนี้ก็ยังไม่ได้กินเลย อีกทั้งบนเตียงก็ยังมีตุ๊กตาปุกปุยที่นอนเป็๲เพื่อนฉันมาหลายปี ฉันควรเอาไปด้วยไหมนะ?

       เฮ้อ... แต่ก็ยังไม่ได้เลือกชุดเลยว่าจะใส่แบบไหน...

       เพราะการเตรียมตัวที่ค่อนข้างรีบร้อน ฉันก็เลยยัดทุกสิ่งที่๻้๵๹๠า๱ใส่กระเป๋าใบเล็กๆ จนเต็ม

       ท้ายที่สุดฉันตัดสินใจสวมชุดนอนชิ้นเดียวแล้วสวมเสื้อคลุมบางๆ ทับ จากนั้นก็ออกไปกดกริ่งประตูบ้านของโยตะ

       ทว่ามาคิดๆ ดูแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเผยหน้าสดต่อหน้าโยตะเท่านั้น แต่ยังเป็๲ครั้งแรกที่แต่งตัวสบายๆ ออกจากบ้านอีกด้วย

       ฉันยังไม่ทันได้จัดระเบียบความคิดใหม่ อีกทั้งเริ่มกังวลว่าผมที่ยังเปียกอยู่จะทำให้ฉันดูน่าเกลียดหรือไม่ โยตะก็เปิดประตูออกมาเสียก่อน

       “โยตะ ฉันมาแล้ว”

        “เธอเอาของอะไรมาเยอะแยะ?”

       “ผู้หญิงในแต่ละวัน๻้๵๹๠า๱สิ่งต่างๆ เยอะกว่าที่นายคิดไว้นะ”

       “ตุ๊กตาเน่านั่นด้วยเหรอ?”

       "ใช่!ก็ใช่!"

       โยตะมองตุ๊กตาสุนัขในมือของฉันอย่างสงสัย หลังจากที่ตอบกลับเขาไปสั้นๆ ฉันก็ไม่ได้สนใจคำถามเขาอีกและเดินตรงเข้าไปในห้อง

       "รบกวนเธอแล้ว"

       "อืม ไดร์เป่าผมฉันวางไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น"

       ฉันวางกระเป๋าและเสื้อคลุมไว้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เป็๲ตำแหน่งเดียวกับที่เรากอดรัดกันเมื่อไม่นานมานี้

       ในเวลานี้ฉันรู้สึกว่าพื้นที่ภายในห้องสว่างผิดปกติราวกับว่าโยตะเปิดไฟเกือบทุกดวง ทีวีก็เปิดรายการวาไรตี้ตอนดึกค้างไว้

       ฉันพยายามคิดหาคำตอบและอยากเอ่ยปากถามโยตะถึงเหตุผลที่เรียกฉันมา ทว่าเขากลับหยิบเสื้อผ้าแล้ววิ่งไปอาบน้ำ

       “เอ๊ะ? ดึกขนาดนี้แล้วโยตะยังไม่อาบน้ำเหรอ?”

       “ฉันชินกับการอาบน้ำเวลานี้น่ะ”

       “งั้นเหรอ?”

       แม้จะไม่มีหลักฐานชัดเจน แต่เพราะโยตะทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็๲คนรักสะอาด ฉันจึงคิดว่าเขาจะอาบน้ำทันทีหลังจากที่ฉันออกไปเสียอีก

       แต่ในเมื่อเขาวิ่งไปอาบน้ำแล้ว ฉันก็ต้องใช้เวลานี้รีบเป่าผมให้แห้งโดยเร็วเหมือนกัน

       อย่างไรก็ตามความผิดปกติเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นก็ทำให้ฉันแน่ใจกับข้อสงสัยของตัวเองที่มีอยู่ในใจมากขึ้น

       รอจนกระทั่งโยตะออกมาจากห้องน้ำ ฉันยังคงอดทนที่จะไม่เอ่ยถาม

       หลังจากนั้นเขาก็มองมายังฉันที่กำลังยืดตัวอยู่บนโซฟาแว็บหนึ่ง แล้วกลับไปนั่งหน้าโต๊ะที่อยู่ข้างทีวีซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือเรียนของเขา

       ก่อนที่โยตะจะก้มหน้าลงไปจดบันทึกอะไรสักอย่าง เขาหันหลังให้ฉันและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

       “อยากนอนเมื่อไหร่ก็บอกฉัน”

       “อืม ใกล้แล้วล่ะ… ฉันดื่มน้ำที่วางบนโต๊ะได้ไหม?”

       "ได้"

       ------------------------

       [1] ออร่า หมายถึง บุคลิกดี