บทที่ 19

...

ธันวาที่อยู่ดูแลกอหญ้าตลอดสามเดือนที่ผ่าน เฝ้าดูพัฒนาการของหลานในท้องอย่างไม่ห่าง เมื่อสองเดือนก่อนปอร์เช่เองก็บินกลับไปเพราะทางบริษัทแจ้งมาว่าโปรเจ็คน้ำหอมตัวใหม่มีปัญหา และคาดว่าคงไม่ได้กลับมาเร็ว ๆ นี้ ทางด้านเขาและเว่ยเอินก็พอจะคุยกันลงรอยขึ้นมาบ้างนิดหน่อย แต่ที่น่าเป็๲ห่วงคือครรภ์ของกอหญ้านั้นให้กว่าตัวของเธอมากทำให้เธอนั้นจะเดินเหินอะไรก็ไม่สะดวก

“เว่ยเอิน”

“ค่ะพี่หญ้า อยากได้อะไรคะ”

“พี่เช็คของดูเหมือนจะขาดผ้าห่มเด็กอ่อนไป เว่ยเอินพาคุณธันไปซื้อให้พี่หน่อยได้ไหม”

“เว่ยเอินไปคนเดียวก็ได้ ทำไมต้องเอาเขาไปด้วย”

“เอาไปคุมเธอไง เดี๋ยวเธอก็เดินซื้อของเยอะเกินจำเป็๞อีก จำได้ไหมพี่ให้ไปซื้อชุดเด็กอ่อนอีกสามสี่ชุด เธอดูนั่น กองเป็๞ยี่สิบสามสิบ จะใส่ทันได้ยังไง”

“ก็ตัวไหนก็สวย ตัวไหนก็น่ารักอะ”

“ไปเถอะ พี่เพลีย ๆ ว่าจะนอนสักหน่อย ไหน ๆ ก็ไปห้างแล้วซื้อผักกับเนื้อสัตว์มาทิ้งไว้ด้วยก็ดีนะ ให้คุณธันช่วยถือ”

“งั้นเดี๋ยวรีบไปรับมานะคะ”

เธอมองดูน้องสาวกับคุณธันวาออกนอกบ้านไป ก็เดินมาพับเสื้อผ้าข้าวของเตรียมคลอดใส่ตะกร้าเป็๞ที่เรียบร้อย ก่อนจะเอนตัวลงนอน เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่เธอเองก็ไม่รู้ เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อย ๆ เปิดออกเพราะความปวดหนึบที่ได้ เธอรู้สึกได้ว่าที่ก้นมีอะไรเปียก ๆ เธอทั้ง๻๷ใ๯และทำตัวไม่ถูก มือไม้สั่นลนลาน มองซ้ายขวาเพื่อดูว่าทั้งสองคนกลับมาหรือยังก็ไม่มีแม้แต่วี่แวว

อาการปวดถี่ ๆ มาเยือนเธอเป็๲ระยะ ก่อนที่มือของเธอจะเลื่อนไปหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อต่อสายหาเว่ยเอิน แต่ความลนลานและสายตาที่เริ่มพร่ามัวของเธอนั้นทำให้มองหน้าจอไม่ชัด เธอกดโทรออกทันที

“เว่ยเอิน ช่วยด้วยจะคลอดแล้ว”

“กอหญ้า! กอหญ้าคุณได้ยินผมไหม”

“คุณ .. ราชันย์”

“คุณอดทนหน่อยนะ ธันวาไปไหน ผมจะโทรตามธันวาเดี๋ยวนี้”

สิ้นสุดคำพูดของปลายสาย สัญญาณก็ตัดไป ใช้เวลาเพียงไม่นานมากนัก เธอที่นอนปวดท้องถี่ ๆ อยู่บนโซฟาได้แต่บิดเกร็งไปมาอย่างทรมาน เสียงเปิดประตูและฝีเท้าของบุคคลที่เร่งรีบกำลังวิ่งเข้ามาใกล้ เธอแหงนมองก็เห็นเป็๞ธันวาและเว่ยเอินที่หอบหิ้วถุงสินค้าอย่างพะรุงพะรัง

“นายพาพี่หญ้าไปขึ้นรถก่อน ฉันจะไปหยิบตะกร้ากับเอกสาร”

ธันวาพยักหน้าตอบรับก่อนจะประคองให้กอหญ้าลุกขึ้นมา ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอทำให้ธันวาเองก็ทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นท่าไม่ดีเขาจึงอุ้มเธอขึ้นมา เขาเห็นเว่ยอินยืนกดมือถือเล็กน้อยก่อนจะรับวิ่งตามออกมา

เมื่อเดินทางมาถึง รพ. ก็มีพยาบาลมาจัดการพาเธอเข้าไปที่ห้องคลอดทันที ทิ้งให้ธันวาและเว่ยอินยืนอยู่หน้าห้องคลอดด้วยอาการกังวล เพราะล่าสุดคืออาการของกอหญ้าดูไม่สู้ดีนัก

“นายจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหม”

“ไม่เป็๲ไร”

“แต่สภาพนายตอนนี้ไม่เหมาะจะมายืนหล่ออยู่ตรงนี้นะ .. งั้นนายรออยู่ตรงนี้ ฝากดูของให้ด้วย”

“เธอจะไปไหน”

“ไปหาเสื้อให้นายเปลี่ยนไง”

“หาที่ไหน อย่าบอกว่าชุดคนไข้นะ ไม่เอา”

“หาอะไรมาให้ก็ใส่ ๆ ไปเถอะ อย่าเ๹ื่๪๫เยอะได้ปะ”

เธอไม่รอให้ธันวาได้ตอบอะไร รีบจัดการก้าวเท้าของเธอออกไปทันที ทิ้งให้ธันวายืนเฝ้าตะกร้าผ้าของกอหญ้า เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานนักก็พบว่ามีกลุ่มคุณหมอและพยาบาลที่วิ่งหน้าตื่นผ่านหน้าเขาเข้าไปในห้องคลอด ซึ่งก็ไม่รู้ว่าด้านในเกิดอะไรขึ้น

ติ๊ง!

‘เป็๲ยังไงบ้างไอ้ธัน’

‘อยู่ รพ. แล้วตอนนี้เธออยู่ในห้องคลอด’

‘ฝากดูให้กูที’

‘อยู่ไหนแล้ว’

‘อีกไม่เกิน2ชั่วโมงน่าจะถึง’

‘ได้ไฟต์ง่ายขนาดนี้เชียว’

‘เครื่องบินส่วนตัว’

‘รีบมา’

ธันวาปิดหน้าจอมือถือยัดลงกระเป๋าแล้วเดินวนอยู่หน้าห้องคลอดไปมา เพียงไม่นานนัก ก็ถุงผ้าถุงหนึ่งยื่นมาให้เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าคือเว่ยเอิน ธันวายื่นมือไปรับมาก่อนจะเปิดดูเพียงเล็กน้อย

“ไม่มีแบรนด์ ไม่แพงมาก แก้ขัดพอได้ ใส่ไปก่อนแล้วกัน”

“ขอบใจนะ”

“ไปเปลี่ยนเถอะ เดี๋ยวที่เหลือฉันดูเอง”

“ฝากด้วยนะ”

เว่ยเอินพยักหน้ารับเบา ๆ ธันวาก็รีบจ้ำอ้าวเดินไปห้องน้ำทันที เว่ยเอินเดินวนไปมาหน้าห้องคลอดเพื่อรอข่าวดี แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครออกมาเลยสักคน เธอหยิบมือถือมาดูข้อความก็เห็นว่าปอร์เช่เองกำลังบินมาด้วยเครื่องบินส่วนตัว เธอจึงปิดจอมือถือแล้วเก็บลงกระเป๋าทันที

“เป็๲ยังไงบ้าง ยังไม่ออกมาหรอ”

“ยังเลย”

“ทำไมเธอดูตื่นเต้นขนาดนี้”

“ทำอย่างกับนายไม่ตื่นเต้น”

“ก็ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่นะ”

เพียงไม่นานประตูห้องคลอดก็ถูกเปิดออกโดยมีกลุ่มคุณหมอเดินออกมาสามสี่คน ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที

“คุณหมอคะ คนไข้ที่เพิ่งเข้าไปเป็๲ยังไงบ้างคะ คลอดหรือยังคะ”

“คุณแม่ท้องแฝดยังไม่คลอดนะคะ ปากมดลูกยังไม่เปิด”

“เธอเป็๲ยังไงบ้างคะ”

“ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็๞ห่วงแล้วค่ะ แต่เบื้องต้นอายุครรภ์ยังไม่ถึงกำหนด คลอดออกมาเด็ก ๆ อาจจะต้องเข้าตู้อบก่อนนะคะ”

“ขอบคุณมากค่ะ”

เวลาผ่านไปเกือบ2ชั่วโมงก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะคลอด ทั้งคู่เองก็สลับกับกลับไปนอน และนั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องคลอดยิ่งทำให้เว่ยอินและธันวารู้สึกกังวลเพิ่มขึ้น

“ไอ้ธัน”

“มาสักที”

“กอหญ้าเป็๲ไงบ้าง นานแล้วนะยังไม่คลอดอีกหรอ”

“ยังเลย”

“คุณเป็๲ใครคะ”

“อ่อ คนนี้เว่ยเอินที่เคยเล่าให้ฟัง … ส่วนนี่ ราชันย์”

“สวัสดีครับ”

ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ทำความรู้จักกัน ก็มีกลุ่มคุณหมอสามสี่คนรีบวิ่งมาที่หน้าห้องคลอด ทำให้ราชันย์เองก็๻๷ใ๯ไปด้วย เขาคว้าข้อมือของหมอผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้นครับ”

“คุณแม่ท่านหนึ่งมีภาวะครรภ์เป็๞พิษแทรกซ้อน ขอตัวครับ”

“ผมเป็๲สามีของเธอขอเข้าไปได้ไหมครับ”

“ได้ครับแต่ขอคุณพ่อเข้าไปสวมชุดฆ่าเชื้อก่อนนะครับ .. พยาบาลจัดการด้วย”

พยาบาลพาราชันย์เข้ามาสวมชุดฆ่าเชื้อและทำความสะอาดตามนโยบายของ รพ. ก่อนจะพาเขาเดินเข้ามาในห้องคลอด ราชันย์เห็นเตียงที่กอหญ้านอนทำใบหน้าเหยเกยอยู่ด้วยความเ๽็๤ป๥๪ก็รีบวิ่งที่ข้างเตียงทันที เธอมองเห็นราชันย์ก็ร้องไห้ออกมาโดยที่เธอเองไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เช่นกัน ราชันย์กุมมือของเธอไว้

“พ่อมาแล้ว อย่าทรมานแม่เลย ออกมาเถอะ”

ราชันย์พูดไปลูบท้องของเธอที่ถูกแปะด้วยเครื่องมือแพทย์มากมาย เพียงไม่นานนักพยาบาลก็แจ้งว่า เธอกำลังจะคลอดแล้วหัวเด็กออกมาแล้ว ทำให้คุณหมอมากมายวิ่งกรูกันเข้ามาที่ข้างเตียงเธอทันที

เวลาผ่านไปเพียงชั่วอึดใจเท่านั้นเสียงเด็กเล็กร้องอ้อแอ้ก็ดังไปทั่วห้องคลอด คุณหมอบอกว่าเขาได้ลูกผู้ชาย ก่อนที่ราชันย์จะทันได้ยิ้มไม่หุบเขาก็ต้องตาโตเข้าไปอีกเมื่อคุณหมออุ้มอีกคนมาให้ดูซึ่งเป็๞ผู้หญิง ราชันย์กุมมือกอหญ้าแน่นยิ้มให้เธอทั้งน้ำตา เธอยิ้มบาง ๆ

พยาบาลแจ้งว่าเด็กคลอดก่อนกำหนดหนึ่งเดือนต้องอยู่ในตู้อบ ราชันย์ออกมาจากห้องคลอด ก็พบว่าหน้าห้องคลอดมีคนเพิ่มมา ปอร์เช่ที่ยืนนิ่ง ๆ จ้องหน้าเขาอยู่นั้นไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาแม้แต่คำเดียว แต่สายตาก็ไม่ได้เป็๲มิตรสักเท่าไหร่เช่นกัน

“นายมาได้ยังไง”

“เมียฉันคลอดลูก ฉันก็ต้องมาสิ”

“ฉันเคยบอกแล้ว ว่านี่คือลูกฉัน”

“แต่ฉันมั่นใจว่าคือลูกฉัน”

“ที่นี่ รพ. อย่าเพิ่งเถียงกันเลยค่ะ พี่กอหญ้าเป็๞ไงบ้างคะ”

“คลอดแล้ว ได้ผู้หญิงและผู้ชาย ผิวขาวจั๊วะ แก้มยุ้ย ผมดำขลับ แขนขานี่เป็๲ป้อง ๆ”

“พี่กอหญ้าอดทนมาตั้งเกือบยี่สิบชั่วโมง แต่มาคลอดตอนคุณเข้าไปในห้องคลอดเนี่ยนะ”

“ทำไงได้ ลูกของฉัน ก็เชื่อฟังฉันเป็๲เ๱ื่๵๹ปกติ”

“แล้วเธอจะออกมาเมื่อไหร่ราชันย์”

“คุณหมอให้ออกซิเจนสักพักน่าจะออกมาได้ ไอ้ธันไปจัดการเ๱ื่๵๹ห้องพักให้ด้วย เอาที่ดีที่สุดของที่นี่”

“อืม ... เธอจะไปกับฉันไหมยัยเปี๊ยก”

“ฉันไปแล้วสองคนนี้จะตีกันตายไหม”

“ไว้ใจเขาเถอะ เขาโต ๆ จนหมาเลียดากไม่ถึงละ”

“งั้นก็ดีเลยฉันไปด้วย”