โรงพยาบาลQ
16:30น.
เ้าหญิง อัยย์ญาดา...
“รอพี่อยู่ตรงนี้นะครับ ห้ามไปไหนนะ”พี่ชายเอ่ยขึ้นพร้อมกับปล่อยมือให้ฉันนั่งลงบนโซฟาราคาแพงตรงหน้าทางเดิน
“ค่ะ^_^”ฉันเอ่ยตอบพี่ชายไปพลางนั่งลง พี่ชายก็ยื่นมือมาขยี้ผมฉันเล่น
“น่ารักที่สุด เดี๋ยวพี่มานะครับ^_^”พี่ชายเอ่ยบอกฉัน ฉันก็พยักหน้ารับคำเขา และพี่ชายก็ค่อยๆเดินหายไปตามทางเดิน ฉันก็ทอดสายตามองไปรอบๆโรงพยาบาลที่เวลานี้ค่อนข้างจะเงียบเพราะหมดเวลาทำการของโรงพยาบาลนี้แล้วและชั้นนี้คงจะเป็ชั้นพักผ่อนส่วนตัวของพวกแพทย์ใหญ่ๆเก่งๆแหละมั่งเพราะบนนี้ไม่มีคนไข้เดินผ่านไปผ่านมาเลย
“เงียบจัง”ฉันพูดขึ้นและกรอกสายตามองไปอย่างหวาดระแวงเพราะที่นี้เป็สถานที่โรงพยาบาลที่มีคนป่วยนับพันเข้ามารับการรักษาและใครจะหายหรือจะมาจบชีวิตลงที่นี้ซึ่งตรงนี้ทั้งฉันและคนอื่นๆไม่สามารถรู้ได้
“คนไข้ครับ”เสียงนุ่มทุ้มละมุนของผู้ชายดังขึ้นทำให้ฉันใสะดุ้งรีบขยับตัวหนีและหันไปมองเขาทันที
“คะคุณหมอมีอะไรเหรอคะ?”ฉันที่หันไปก็พบกับผู้ชายในชุดกาวน์สีขาวสะอาดหน้าตาดูดีและดูภูมิฐานและที่สำคัญเขาหล่อจัง
“ขอโทษนะครับ ยินดีที่จะตรวจภายในไหมครับ?”คุณหมอเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันเบิกตาโตขึ้นรีบหุบขาตัวเองทันที
“เ้าหญิงไม่ได้เป็อะไรนะคะคุณหมอ เ้าหญิงแค่มารอพี่ชาย”ฉันบอกคุณหมอไปอย่างไวด้วยน้ำเสียงร้อนรนทำให้คุณหมอยิ้มขำกับท่าทางของฉัน
พรึบ
“ลองตรวจสักนิดไม่เป็ไรหรอกครับ ผมยินดีตรวจให้ฟรี^_^”คุณหมอเอื้อมมือมายันกับพนังโซฟาที่ฉันนั่งและโน้มตัวเข้ามาหาฉันทำให้ใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันจนฉันได้กลิ่นลมหายใจหอมๆของเขา หัวใจของฉันเต้นระรัวเร็วอย่างบ้าคลั่งเหมือนหัวใจกำลังจะหลุดออกมา
“แต่ว่า”ฉันพูดขึ้นด้วยนำ้เสียงติดขัดทำให้คุณหมอยื่นใบหน้าขาวๆของเขาเข้ามาใกล้ฉันมากกว่าเดิม ทำให้ฉันหลับตาปี๋จิกเล็บเเน่นด้วยความตื่นเต้น
“ลองสักนิดเถอะครับไม่เสียหายอะไร”เขากระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหูฉัน
“เด็กๆรุ่นหนูเขาก็มาตรวจกันเยอะแยะไป”คุณหมอยังคงพูดต่อทำให้ฉันใจดีสู้เสือเอื้อมมือทั้งสองข้างไปดันหน้าอกของคุณหมอให้ออกไปห่างจากฉัน และก็เป็ผลคุณหมอยอมถอยห่างออกไปจากฉัน เขายืนตัวตรงเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงสีดำผ้าเนื้อดีและมองจ้องมาที่ฉัน
“วันนี้โปรโมชั่นเลยนะ ตรวจฟรี^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มพิฆาตใจนั่นยิ่งทำให้ใจดวงน้อยๆของฉันเต้นรัวเร็วมากขึ้นกว่าเดิม
“คนไข้เป็โรคหัวใจเหรอครับ?”คุณหมอชำเลืองสายตามองตำ่ลงมาที่หน้าอกของฉันที่ตอนนี้ฉันยื่นมือมากุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองอยู่
“ป่ะป่าวค่ะ”ฉันเงยหน้าขึ้นไปตอบคุณหมอ เขาก็ยิ้มมุมปากให้ฉันและผายมือเชื้อเชิญให้ฉันเดินตามเขาไป
“ลองไปคุยกันที่ห้องตรวจดีกว่าครับ”
“แต่ว่า”ฉันกำลังจะเอ่ยปฏิเสธคุณหมอแต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีทางยอมแน่ๆฉันเลยต้องจำใจลุกขึ้นยืนและเดินตามเขาไป ฉันแอบลอบมองแผ่นหลังกว้างไหล่กว้างของเขา
“คุณหมอแทน สวัสดีค่ะ^_^”
“สวัสดีครับ^_^”
ตลอดทางเดินต่างมีพยาบาลสาวพากันหยุดยืนและยกมือไหว้สวัสดีคุณหมอตลอดทาง ดูเหมือนคุณหมอเขาจะชื่อคุณหมอแทนนะ ชื่อเพราะจัง^_^
“เชิญครับ^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นเมื่อเราสองคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบานประตูสีขาวฉันก็มองหน้าเขาและทำตาปริบๆที่ตอนนี้คุณหมอเปิดประตูให้ฉันและเอ่ยให้ฉันเข้า
“ค่ะ”ฉันพยักหน้าเข้าใจและยอมเดินเข้าไปในห้อง ก็พบว่าห้องนี้เป็ห้องสำหรับตรวจภายในจริงๆด้วยและดูเหมือนเมื่อกี้จะมีป้ายบอกว่าแผนกสูตินารีเวชด้วยนะ
“ถอดกางเกงชั้นในด้วยครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นเมื่อฉันยังคงมองสำรวจไปรอบๆห้องเครื่องมือที่นี้ทันสมัยมากพอๆกับที่โรงพยาบาลของคุณพ่อของฉันเลยและดูเหมือนที่โรงพยาบาลนี้จะเป็คู่แข่งของโรงพยาบาลคุณพ่อฉันน่ะ ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเื่ธุรกิจโรงพยาบาลที่คุณพ่อกับคุณแม่คุยกันเมื่อหลายวันก่อน
“คะ?”ฉันหันไปเอ่ยถามคุณหมอด้วยความไม่เข้าใจ คุณหมอก็ค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน
“ก็คุณคนไข้สนใจตรวจภายในกับผมไม่ใช่เหรอครับ ถ้าจะตรวจก็กรุณาถอดกางเกงชั้นในออกด้วยครับ^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงนุ่มนวลและแววตาที่หวานหยดย้อยของเขากำลังทำให้หัวใจของฉันอ่อนระทวย
“จะดีเหรอคะ น้องหญิง”ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมา คุณหมอก็หันมามองหน้าฉัน
“หรือว่าอยากจะให้ผมถอดให้^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงทะเล้นและเเววตาที่จ้องมองไปยังเบื้องล่างของฉัน
“ไม่เป็ไรค่ะ น้องหญิงถอดเองได้”ฉันตอบคุณหมอไปและยืนรอให้เขาหันไปทางอื่น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมหันไปเลยเพราะเขาเอาแต่จ้องมองฉัน
“คุณหมอช่วยหันไปทางอื่นก่อนได้ไหมคะ?”
“อ๋อ ได้ครับไม่มีปัญหา^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นและเขาก็รีบหันหลังให้ฉันเดินไปเตรียมอุปกรณ์มาตรวจภายในของฉัน ฉันก็ค่อยๆเอื้อมมือไปจับขอบกางเกงชั้นในและค่อยๆถอดกางเกงชั้นในออกจากของสงวนของฉัน ซึ่งฉันเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่
“เสร็จแล้วขึ้นเตียงนอนเลยครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันรีบเก็บแพนตี้ตัวจิ๋วสีขาวของฉันใส่กระเป๋ากระโปรงนักเรียนทันที
“ค่ะ”ฉันตอบเขาไปและค่อยๆเดินไปยังเตียงนอนของคนไข้และค่อยๆขึ้นไปนั่งและล้มตัวลงนอนบนที่นอน คุณหมอค่อยๆเดินมาหาฉัน
“ยกขาขึ้นครับ”คุณหมอหยุดยืนตรงปลายเตียงและเอ่ยขึ้น ฉันก็ค่อยๆยกขาขึ้นตามคำสั่งของเขา
“อ้าครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นอีกฉันก็ยันขาขึ้นและค่อยๆอ้าขาทั้งสองข้างออกจากกัน เขาเป็คุณหมอเขาคงไม่คิดที่จะลวนลามฉันหรอกนะ เพราะคุณแม่มักจะบอกฉันว่าพวกคุณหมอมีจรรยาบรรณ และคุณหมอคนนี้ก็เป็นายแพทย์
นายแพทย์ ธนาธิป กิจโภชัย
หัวหน้าแผนกสูตินารีเวช
“อย่าเกร็งนะครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นทำให้ฉันละสายตาจากโต๊ะทำงานที่มีป้ายชื่อของแพทย์เ้าของโต๊ะถูกวางอยู่
“ค่ะ”ฉันเอ่ยขึ้นเอามือทั้งสองข้างมาวางบนหน้าท้องของตัวเองและค่อยๆผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ
“อ๊ะ!”ฉันร้องขึ้นด้วยความใที่อยู่ดีๆััอบอุ่นของอะไรสักอย่างััลงมาบนกลีบกุหลาบของฉันอย่างแ่เบาแต่ฉันไม่เคยมาแก้ผ้าต่อหน้าใครเลย ฉันเคยไปตรวจภายในแต่คุณแม่เป็คนตรวจให้เพราะเวลาฉันมีประจำเดือนที่ไรมักจะปวดท้องจนไปเรียนไม่ไหวทุกทีเลย
“ขอโทษครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงรู้สึกผิด
“ไม่เป็ไรค่ะ”ฉันตอบคุณหมอไป
“ผมขออนุญาตทำต่อนะครับ”
“ค่ะ”
“เคยไปตรวจภายในที่ไหนมาก่อนรึป่าวครับ?”
“เคยค่ะแต่คุณแม่เป็คนตรวจให้ค่ะ”
“แพทย์หญิงเวียงพิงค์ใช่ไหมครับคุณแม่ของคุณ?”คุณหมอเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดาแต่ฟังดูแปลกๆยังไงชอบกล
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหมอรู้จักคุณแม่ของน้องหญิงด้วยเหรอคะ?”
“ไม่รู้จักเป็การส่วนตัวหรอกครับ แต่คุณแม่ของคุณเป็คุณหมอที่เก่งมากผมเลยรู้จักและชื่นชม”เสียงคุณหมอตอบฉันมาด้วยน้ำเสียงแ่เบา
“อ๋อค่ะ”
“ไม่ทราบว่าคุณมีแฟนรึยังครับ?”คุณหมอที่เงียบไปนานก็เอ่ยขึ้นมา
“ยังค่ะ”ฉันตอบคุณหมอไปตามความจริง คุณหมอก็พยักหน้า และเขาก็ค่อยๆหันไปให้ความสนใจกับความเป็สาวของฉันต่อ ฉันก็นอนเม้นริมฝีปากแน่น
“อื้ออออ”ฉันเผลอร้องเสียงน่าอายออกมาเมื่อคุณหมอใช้ปลายนิ้วเรียวขาวของเขาลูบไล้ไปกับกลีบกุหลาบของฉัน
“อดทนนิดนึงนะครับผมขอดูตรงนี้สักครู่”คุณหมอเงยหน้ามามองหน้าฉันพร้อมกับเอ่ยขึ้น ฉันที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่กัดริมฝีปากแน่นใบหน้าร้อนผ่าว
“เสร็จแล้วครับ”เสียงนุ่มทุ้มละมุนเอ่ยขึ้นทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงและรู้สึกผ่อนคลายอย่างไวบอกไม่ถูก
“ค่ะ”
“คนไข้ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับแต่นี่นามบัตรของผม ผมให้คุณ”เขาเอ่ยขึ้นเมื่อฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนแล้ว ฉันก็มองหน้าเขาสลับกับนามบัตรที่มีชื่อจริงเบอร์โทรของเขาอยู่ แต่เมื่อกี้เขายังไม่ได้ใส่เครื่องตรวจเข้าไปในตัวของฉันเลยนะ
“เอาไว้โทรมาปรึกษาผมเื่การปวดท้องประจำเดือนของคุณ^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งให้ฉัน ฉันจึงยื่นมือไปรับนามบัตรมาจากเขา
“คุณหมอรู้ได้ยังไงคะว่าน้องหญิงชอบปวดท้องประจำเดือน?”ฉันเอ่ยถามคุณหมอไปด้วยความสงสัยว่าเขารู้ได้ยังไง
“มันเป็ธรรมชาติครับ^_^”เขาตอบฉันมาและเก็บอุปกรณ์เครื่องมือของเขาเก็บอย่างเรียบร้อยภาพตรงนี้ทำให้ฉันละสายตาจากเขาไปไม่ได้จริงๆ
“ผมชื่อแทนนะครับยินดีที่ได้รู้จัก เรียกผมว่าหมอแทนเฉยๆก็ได้ครับ”เขาหันมาบอกฉันพลางยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
“ค่ะยินดีที่ได้รู้จัก น้องหญิงชื่อเ้าหญิงค่ะคุณหมอเรียกว่าน้องหญิงเฉยๆก็ได้เหมือนกันค่ะ^_^”ฉันยื่นมือไปจับกับคุณหมอและเอ่ยบอกเขา เขาก็ยิ้มให้ฉันและพยักหน้าเข้าใจ
“ชื่อหวานจัง คนก็น่าจะหวานนะครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นแววตาของเขาเปล่งประกายแวววาว ใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว
“รีบใส่กางเกงชั้นในเถอะครับน้องหญิง ป่านนี้พี่ชายของน้องหญิงน่าจะคุยกับศาสตราจารย์เสร็จแล้วละครับ”คุณหมอแทนเอ่ยบอกฉัน จริงสิฉันลืมพี่ชายไปเลย พี่ชายสั่งให้ฉันนั่งรอเข้าห้ามไปไหนนี่หน่า
“อ๋อ ผมลืมขอโทษครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นเมืื่อฉันมองหน้าเขา เขาก็รู้และหันหลังให้ฉันทันที ฉันไม่รอช้ารีบหยิบแพนตี้ตัวจิ๋วมาจากกระเป๋ากระโปรงและรีบใส่กลับเข้าไปปกปิดของสงวนของฉันทันที
“เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าฉันทำธุระของตัวเองเสร็จแล้ว
“ไม่เป็ไรดีกว่าค่ะ”ฉันโบกไม้โบกมือบอกคุณหมอว่าไม่เป็ไร ถ้าเกิดว่าพี่ชายเห็นคุณหมอเดินไปส่งฉันมีหวังพี่ชายเอาเื่คุณหมอแทนแน่ๆ
“ครับงั้นไว้วันหลังเราไปทานข้าวกันได้ไหมครับ?”คุณหมอแทนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉัน
“น้องหญิงคงไปกับคุณหมอไม่ได้หรอกคะพี่ชายกับคุณพ่อไม่มีทางอนุญาตแน่นอนค่ะ”ฉันตอบคะณหมอไปตามความจริง เขาก็ยกยิ้มมองหน้าฉัน
“ครับผมเข้าใจครับงั้นไม่เป็ไร^_^”
“ค่ะ น้องหญิงขอตัวก่อนนะคะคุณหมอแทน”
“ครับ ไว้เจอกันใหม่นะครับน้องหญิง^_^”
“ค่ะ^_^”ฉันก้มหัวให้คุณหมอแทนและค่อยๆเดินหลีกเขาออกมาจากห้องของเขาและรีบเดินไปยังที่พี่ชายบอกให้ฉันรอเขา
“เฮ้อโล่งอกไปทีพี่ชายยังไม่มา”ฉันพูดขึ้นและหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาที่เดิมอย่างเหนื่อยเพราะฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินมา
“คุณหมอแทนธนาธิป กิจโภชัย คุณหมอแทนน่ารักจัง^_^”ฉันพูดขึ้นเมื่ออ่านนามบัตรที่คุณหมอให้ฉันมา ใจของฉันก็เต้นระรัวไม่เป็สำ่
“เอาอีกแล้้วนะเ้าหัวใจ”ฉันพูดขึ้นและยื่นมือมากุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองที่ตอนนี้หัวใจของฉันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อนึกถึงรอยยิ้มของคุณหมอแทน