คำพูดของหยางเฉินเหมือนราดน้ำมันเข้ากองไฟ เหล่าชายหญิงต่างหน้าตาบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ
"ให้ตายสิ ไอ้สารเลวนี่เหิมเกริมนัก" ทันใดนั้นชายร่างั์ก็โยนไพ่ในมือทิ้งลงพื้น กำหมัดแน่นเดินตรงเข้าไปหาหยางเฉิน
หยางเฉินใช้มือข้างหนึ่งล้วงซองบุหรี่ อีกมือหนึ่งสะบัดวูบ กำปั้นของชายร่างใหญ่ที่ต่อยเข้ามาพลันบิดกระตุกผิดรูป
อ้ากกกก!
ชายคนนั้นร้องออกมาด้วยความเ็ปร่วงลงไปนอนกุมมืออยู่กับพื้น กระดูกของเขาถูกบิดอย่างสมบูรณ์ พวกที่เหลือเห็นเหตุการณ์นี้ก็ชะงักเท้า ถึงแม้พวกมันจะกลัวเสียหน้า แต่ก็กลัวความเ็ปมากกว่า
หยางเฉินหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหนึ่งมวน กลุ่มคนที่เหลือแม้จะไม่ได้บุกเข้ามาแต่ก็ไม่ได้ล่าถอย
"คนที่เป็อันธพาล ส่วนใหญ่มักจะไม่สนใจหน้าตาของตัวเอง ดูเหมือนว่าพวกแกจะเป็อันธพาลฝึกหัดเสียมากกว่า"
หยางเฉินหัวเราะพลางหยิบเอกสารขึ้นมาดู
"พวกแกมีฝีปากที่ยอดเยี่ยมกว่าฝีมือซะอีก ฉันไม่สนใจว่าอวี้เหล่ยจะส่งใครมา แต่มันคงแตกต่างจากฉันใช่ไหม" พูดจบหยางเฉินก็หันหลังเดินตรงไปยังออฟฟิศของผู้จัดการ
"คุณช่างมีความสามารถอันยอดเยี่ยมยิ่งนัก แต่คุณเดินเข้ามาในออฟฟิศผม ทำร้ายลูกน้องของผม นั่นทำให้ผมรู้สึกลำบากใจเป็อย่างมาก"
เสียงแหบแห้งดังออกมาจากออฟฟิศของผู้จัดการ พร้อมๆ กับชายวัยกลางในชุดสูทสีเทาเดินออกมา
"บอส!!" กลุ่มแก๊งอันธพาลต่างะโออกมา และหวังให้หัวหน้าช่วยกอบกู้ชื่อเสียง
หยางเฉินมองชายคนนี้อย่างสนใจ ทรงผมเรียบแปล้เงางาม ชุดสูทอาร์มานี่ เข็มขัดหลุยส์ วิตตอง และรองเท้าเพอรี่คาดีน ให้ความรู้สึกน่าเชื่อถือ ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนเขาก็เหมือนกับผู้จัดการบริษัทขนาดใหญ่ ไม่แปลกใจที่คนจากอวี้เหล่ยจะพ่ายแพ้
"คุณได้รับหน้าที่ทวงเงินจากบริษัทอวี้เหล่ยใช่ไหมครับ การกระทำขอคุณอาจทำให้เื่ยุ่งยากลงไปอีก คุณคิดว่าเราสมควรทำอย่างไรดีในสถานการณ์เช่นนี้ครับ?" บอสเผยรอยยิ้มชั่วร้ายไม่แยแสออกมา คล้ายดั่งนักธุรกิจ
หยางเฉินมองไปยังเอกสารในมือ คนผู้นี้สมควรเป็ กัวซีเหิง บอสของบริษัทนี้
"เครื่องแต่งกายของนายไม่เลวเลย นายต้องโกงเงินมาเยอะแน่ๆ"
"ผมไม่เคยโกง เมื่อปราศจากพละกำลัง ก็จะไม่มีใครให้เงิน ผมมาจากโรงเรียนอันธพาล ไม่ใช่โรงเรียนของคนดัง" กัวซีเหิงตอบกลับ
หยางเฉินสะบัดเถ้าบุหรี่ทิ้ง แล้วกล่าวว่า
"ท่าทางของนายเหมือนนักแสดงซุปเปอร์สตาร์จริงๆ ถ้าฉันได้รับรางวัลม้าทองคำ นายก็คงจะได้รางวัลออสการ์"
"โอ้ว" กัวซีเหิงหัวเราะเ็ากล่าวว่า "แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่า พี่ชายท่านนี้คงมาจากโรงเรียนของเหล่าคนดัง"
"ทำไมนายถึงคิดงั้นล่ะ" หยางเฉินหัวเราะถาม
"สิ่งที่ผมเห็นคือคนโง่คนหนึ่ง ผู้ซึ่งมั่นใจในตัวเอง" กัวซีเหิงกล่าวขึ้นพร้อมกับถอดสูทอาร์มานี่ออก
ทันทีที่เห็น เหล่าลูกน้องต่างกระโกนเชียร์เป็การใหญ่
กัวซีเหิงส่งสัญญาณให้ลูกน้องเงียบปาก ด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง เขาเริ่มต้นออกท่ากายบริหาร กล้ามเนื้ออันหนาแน่นปริ แทบทะลักออกจากเสื้อเชิ้ต
"นี่... นายเป็แม้กระทั่งดาราหนังแอ๊กชั่น" หยางเฉินพูดอย่างร่าเริง
"ด้วยรูปร่างกล้ามเนื้อแบบนั้น นายสามารถเข้าประกวดชายงามได้เลยนะเนี่ย"
"รนหาที่ตาย!"
หยางเฉินถอนหายใจกล่าวว่า "ฉันแนะนำให้นายใส่เสื้อแล้วคืนเงินมาซะ และไม่อยากให้คนที่มาจากโรงเรียนคนดังอย่างนายต้องเสียหน้า"
กัวซีเหิงได้ยินดังนั้นจึงโกรธเป็อย่างมาก พร้อมพุ่งตัวเข้าปะทะหยางเฉิน
แน่นอนว่ากล้ามเนื้อของเขาไม่ได้มีไว้อวด กัวซีเหิงพุ่งตัวหาหยางเฉินพร้อมวาดขาเตะด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้า
เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาอย่างแน่นอน การเคลื่อนไหวของเขาเหมือนเป็ผู้เชี่ยวชาญ ลูกเตะนี้เสมือนพายุที่พัดกระดาษเอกสารรอบๆ
ตัวปลิวว่อน
พรึ่บ!
ผิดจากที่ทุกคนคิดไว้ หยางเฉินไม่ได้ปลิวไปตามแรงเตะ เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ลูกเตะอันหนักหน่วงถูกหยุดไว้ได้ด้วยมือของหยางเฉิน
ห่างจากอกของเขาเพียงนิ้วเดียว
"ไม่เลว แต่ช้าไปสักหน่อย" หยางเฉินเอ่ยปากพูดคล้ายอาจารย์กำลังประเมินความสามารถของลูกศิษย์
สีหน้าของกัวซีเหิงพลันเปลี่ยนเป็ตื่นตระหนก หลังจากผ่านสมรถูมิในโลกใต้ดินมาอย่างยาวนาน พลังฝีมือของเขาก็รุดหน้าจนกลายเป็เชี่ยวชาญ แต่ลูกเตะของเขากลับถูกหยุดไว้อย่างง่ายดาย ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็บิดเบี้ยว
"ออกไป"
แต่เขาไม่สามารถดึงขาออกจากมือหยางเฉินได้ ชายคนนี้แข็งแกร่งขนาดนี้เชียวหรือ?
"จ่ายเงินมา แล้วฉันถึงจะไป" หยางเฉินพูดยิ้มๆ
ั์ตาของกัวซีเหิงเปลี่ยนเป็แดงก่ำ
"ฉันต้องกลับไปเช็คสมุดบัญชีในออฟฟิศ"
"ได้" หยางเฉินพยักหน้าแล้วปล่อยขาของกัวซีเหิง
ทุกคนต่างใในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่น่าเชื่อว่าบอสของพวกเขาจะพ่ายแพ้ บางคนถึงกับเตรียมตัวเดินไปที่ลิฟต์ หลังจากที่กัวซีเหิงกลับเข้าไปในออฟฟิศ ไม่นานเขาก็ออกมาข้างนอกอีกครั้ง
"แกจะต้องเสียใจในสิ่งที่แกทำให้วันนี้ ข้ากัวซีเหิง ไม่เคยแพ้ ฉะนั้นวันนี้แกต้องตาย"
พูดจบก็ชี้ปืนกลจ่อไปที่หัวของหยางเฉินด้วยสายตาบ้าคลั่ง
