ห้าร้อยตำลึงหากพูดกันตามจริง มันมิได้เยอะนัก แต่สำหรับจ่างกุ้ยที่ไม่ได้เห็นเงินห้าสิบตำลึงในระยะเวลามากกว่าสองเดือน เขาไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น
"อัศจรรย์นัก!"
"สุดยอดไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!"
เขาร้องไห้ไม่ได้หยุด พลางกล่าวชื่นชมอวิ๋นอี้
คราแรกอวิ๋นอี้แสร้งทำเป็เจียมเนื้อเจียมตัว แต่พบว่าคำพูดของนางมิได้มีประโยชน์กระไร จึงเงียบและนับเงินต่อไป
หลังจากนับเงินทวนแล้วถึงสองครา จ่างกุ้ยก็ยังพร่ำพรรณนาอยู่
อวิ๋นอี้ขมวดคิ้ว นางเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับแววตาสงบนิ่งของลู่จงเฉิง
เมื่อคิดถึงเื่ธุรกิจ ทำให้ลืมเสียงร้องไห้ของจ่างกุ้ยไปชั่วขณะ อวิ๋นอี้ยืนขึ้น ยื่นบัญชีให้ลู่จงเฉิง แววตาไม่สามารถซ่อนความเย่อหยิ่งและความมั่นใจของนางได้ "อย่างไรเ้าคะ? วิธีของข้าไม่เลวใช่หรือไม่？"
ลู่จงเฉิงรับสมุดบัญชีมา แต่ไม่ได้เปิดดู เขายังคงมองไปที่ใบหน้าของอวิ๋นอี้ ยิ้มๆ "ไม่เลวจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ"
ถึงจะไม่ได้ทำเงินถึงห้าร้อยตำลึง เพียงแค่วันนี้มีคนมาดูมากมาย มิมีผู้ใดออกไปไหนเลยในระหว่างการแสดงทั้งหมด ถือว่าเป็เื่ที่เยี่ยมยอดมากแล้ว
พระชายาเจ็ดคนที่ถูกเล่าขานว่าชอบกักตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกไปที่ใดผู้นี้ กลับทำให้เขาเอ่ยปากชื่นชมได้
ลู่จงเฉิงรู้สึกดีกับผลสำเร็จที่มิได้คาดหวังเช่นนี้มาก
คราที่ลงนามในสัญญากับอวิ๋นอี้ก่อนหน้านี้ เพียงแค่อยากจะลองดู ไม่คิดว่ามันจะได้ผลจริง
ขณะที่ครุ่นคิดถึงเื่นี้ ลู่จงเฉิงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองที่อวิ๋นอี้หลายครา และการกระทำเช่นนั้นทำให้หรงซิวไม่พอใจ เขาจึงวางมือบนไหล่ของอวิ๋นอี้อย่างแสดงความเป็เ้าของ
การกระทำอันละเอียดอ่อนเช่นนี้ดึงดูดสายตาของลู่จงเฉิง เขาจึงเปลี่ยนเื่พูดหน้านิ่ง "แล้วร้านจะยังเปิดทำการตามปกติหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"
"ใช่เ้าค่ะ" อวิ๋นอี้พูด "แต่เพื่อรักษาความนิยมไว้ หลังจากนี้อีกไม่กี่วัน ข้ายังเตรียมกิจกรรมไว้อีก ถึงแม้จะไม่ใหญ่เท่าวันนี้ แต่เป็กิจกรรมเล็กๆ ที่แปลกใหม่ที่คล้ายกัน และยังมีกิจกรรมสมนาคุณ เถ้าแก่ นั่งรอนับเงินได้เลยเ้าค่ะ!"
ร้านเปิดใหม่ สิ่งที่ยากที่สุดคือการมีชื่อเสียงขึ้นมา เมื่อชื่อเสียงแผ่ขยายออกไป ก็เสมือนการสร้างความนิยม
เหตุใดสินค้าขึ้นชื่อราคาแพงแท้ๆ แต่ยังมีผู้คนจำนวนมากอยากจะซื้อมัน?
ไม่เพียงเพราะคุณภาพของผลิตภัณฑ์ การบริการ หรือสิ่งอื่นๆ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือการดูชื่อสินค้า
พูดง่ายๆ คือ สินค้าขึ้นชื่อมีราคาค่อนข้างสูง มักเป็สัญลักษณ์ของสถานะ สิ่งที่อวิ๋นอี้้าจะทำ มิใช่เพียงหาเงินเท่านั้น แต่นาง้าหาเงินได้อย่างง่ายดาย
ร้านตัดเสื้อจากการเป็สินค้าระดับล่างเข้าสู่สินค้าระดับสูง จะต้องทำเช่นนี้ให้ได้
แต่ว่าเื่เช่นนี้ พูดให้พวกเขาฟัง พวกเขาย่อมไม่เข้าใจ อวิ๋นอี้จึงออมแรงไม่พูดกระไรดีกว่า เพียงแค่ยิ้มให้ลู่จงเฉิง
หลังจากถูกนางจ้องยิ้มให้อยู่ครู่หนึ่ง ลู่จงเฉิงพยักหน้าอย่างสงบแล้วตอบว่า "ได้พ่ะย่ะค่ะ"
อวิ๋นอี้ยิ้มและหยีตาเตือนเขาว่า "อย่าลืมข้อตกลงของเรานะเ้าคะ"
“ไม่ลืมพ่ะย่ะค่ะ”
เป็เพราะว่าฟ้าใกล้มืดแล้ว สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ไม่จำเป็ต้องอยู่ที่ร้านตัดเสื้อต่อ หลังจากบอกลากันแยกย้ายกันกลับจวน
ระหว่างทางกลับ หรงซิวพูดน้อยมาก จนไปถึงจวนก็ยังมิพูดกระไรออกมาเลย
สุดท้ายอวิ๋นอี้รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ครากลับไปที่ห้องหลังอาหารเย็น อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็เข้านอน
เมื่อขึ้นเตียง นางก็ถูกหรงซิวโอบกอดไว้
พละกำลังของชายหนุ่มที่แข็งแกร่ง ทำให้นางเข้าใจเป็อย่างดี ดังนั้นนางจึงไม่แม้แต่จะดิ้นรน ปล่อยให้เขาโอบแขนไว้รอบเอวของนาง
“ไปเรียนเื่พวกนั้นมาจากที่ใดกัน?” หรงซิวเอาริมฝีปากแนบคอแล้วถามเบาๆ “หือ?”
อวิ๋นอี้รู้ว่าเขาเกิดความสงสัย อย่างไรหากมิใช่คนโง่ ย่อมมองออกทั้งนั้น วิธีการของนางมันไม่ตรงกับยุคสมัยนี้เลย
ไม่ตรงก็ไม่ตรงจริงๆ หาก้าให้นางอธิบาย มันก็พูดออกไปไม่ได้
การเดินทางข้ามเวลา ิญญาเข้าร่างกระไรทำนองนั้น หากไม่ใช่เพราะนางประสบด้วยตัวเอง จู่ๆ มีคนมาพูดเื่นี้กับนาง อวิ๋นอี้คงคิดว่าอีกฝ่ายเป็บ้าไปแล้วแน่แท้
นางเงียบไม่ตอบ ทำให้หรงซิวไม่พอใจ จึงกัดคอนางเบาๆ อวิ๋นอี้ร้องขึ้น "อย่ากัดข้าสิเพคะ ข้าจะพูดแล้วพอใจหรือยังเพคะ?"
"พูดสิ"
"วันหนึ่งข้าฝัน ในฝันบอกให้ข้าทำเช่นนี้ ข้าฝันถึงประเทศหนึ่งที่วิเศษมาก ในประเทศนั้นมีผู้ที่ทำเช่นนี้ ข้าเลยทำตาม ฝ่าาพูดสิเพคะว่ามันบังเอิญหรือไม่ที่มันสำเร็จจริงๆ！ข้าต้องขอบคุณความฝันนั้นจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” นางหัวเราะเกินจริง หันตัวมองมาที่หรงซิว
ในความมืด ดวงตาของชายหนุ่มนั้นนุ่มลึกและมองนางอย่างมั่นคง
เมื่อสบตากัน อวิ๋นอี้ก็รู้สึกว่าหรงซิวดูคล้ายจะมองนางออก
ในคราที่นางประหม่าอยู่นั้น ชายหนุ่มก็ยิ้มเล็กน้อย ริมฝีปากของเขาขยับ เขาพูดอย่างคลุมเครือว่า "ข้าอยากเข้าไปเห็นในฝันของอวิ๋นเออร์ด้วยเสียจริง"
ลืมไปเถิด
อวิ๋นอี้ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา คิดอย่างไม่เห็นด้วย
คืนนี้เริ่มต้นด้วยการจูบและจบลงด้วยการจูบ มิมีกระไรที่ไม่เหมาะสมเกิดขึ้นกับทั้งสองคน
อวิ๋นอี้นอนหลับอย่างสบาย เมื่อนางตื่นขึ้นก็ได้ยินของเซียงเหอ นางเอนตัวไปฟัง ก็ได้ยินเสียงไอ้หยาขึ้นมา
เกิดกระไรขึ้นกัน?
ทันทีที่อวิ๋นอี้เดินเข้ามา สาวใช้ทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ก็รีบลุกขึ้นทำความเคารพ
เซียงเหอเห็นดังนั้น รีบเข้ามาและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “พระชายา ตื่นเช้าเช่นนี้เลยหรือเพคะ? เมื่อคืนไม่เหนื่อยหรือเพคะ? เหตุใดไม่พักผ่อนให้เยอะกว่านี้หน่อยเล่าเพคะ?”
เป็คำพูดทักทายธรรมดาแท้ๆ แต่ไม่รู้เหตุใดอวิ๋นอี้ถึงฟังได้ถึงความหมายลึกซึ้งกว่านั้น
นางเหลือบมองที่เซียงเหอ เซียงเหอก้มหน้าอย่างเชื่อฟัง "ในเมื่อพระชายาตื่นแล้ว จะทานอาหารเลยหรือไม่เพคะ?"
"ไม่ล่ะ" ในขณะนั้นมีสิ่งที่สำคัญกว่า นางเงยหน้าขึ้นแล้วถามเซียงเหอว่า "เหตุใดเ้าถึงพูดร้องกระไรกันั้แ่เช้าตรู่ มีสิ่งใดเกิดขึ้นในเรือนหรือ?"
"มิใช่เพคะ!" เมื่อพูดถึงเื่นี้ เซียงเหอก็กระตือรือร้นขึ้นมา "พระชายารู้หรือไม่เพคะ? ในเมืองหลวงของเรามีร้านตัดเสื้อดังมากเลยเพคะ!”
อวิ๋นอี้พูดอ้อเสียงยาว ข่าวนี้นางต้องรู้อยู่แล้วสิ!
แต่ว่า มีเพียงหรงซิวเท่านั้นที่รู้ว่านางช่วยร้านตัดเสื้อให้ฟื้นคืนชีพมา
นางอดกลั้นจิติญญาแห่งการช่างคุยไว้ ระงับความตื่นเต้น แล้วถามช้าๆ ว่า "ร้านตัดเสื้อกระไร บอกข้าทีสิ ว่ามันดังขึ้นมาได้อย่างไร?"
เซียงเหอได้ยินดังนั้น รีบพับแขนเสื้อขึ้นมาทันที วางท่ากำลังจะเล่าเื่ใหญ่
เพื่อไม่ให้เป็พิรุธ อวิ๋นอี้จึงทนฟังั้แ่ต้น โชคดีที่เื่นี้พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ไม่ได้มีกระไรมาก
นางพูดถึงประเด็นหลักได้อย่างรวดเร็ว เห็นเซียงเหอสูดหายใจเข้าลึกๆ เม้มริมฝีปากแล้วพูด "วันนี้คนมากมายก็ไปที่ร้านนั้นอีกเพคะ ข้าได้ยินมาว่าท่านหญิงที่มีชื่อเสียงหลายท่านได้ยินเื่ร้านนี้ต่างอยากจะไปดู พระชายาเพคะ ท่านลองไปดูดีหรือไม่เพคะ! ว่ากันว่าเสื้อผ้ามีหลากหลาย ดีๆ ทั้งนั้น มีคำกล่าวว่า เมฆาดั่งอาภรณ์ ดวงหน้าดั่งกลีบบุปผา [1] พระชายางดงามเช่นนี้ หากได้สวมเสื้อผ้าสวยๆ อีก จะไม่เป็สาวงามล่มชาติเลยหรือเพคะ [2] ?”
เซียงเหอทักษะเื่อื่นมิมี แต่เป็ที่หนึ่งเื่ประจบสอพลอ
แม้รู้ชัดว่าคำพูดของนางมีคำเยินยอมากมาย แต่อวิ๋นอี้ยังถูกกล่อมจนลอย สายตาที่มองเซียงเหอก็พาให้อ่อนโยนลงด้วย
เหล่าสาวใช้กำลังสนทนากับอวิ๋นอี้อย่างมีชีวิตชีวา แล้วก็มีสารจากด้านหน้าบอกมาว่าพระชายาเก้าขอเข้าพบ
อวิ๋นอี้รีบทักทายให้นางเข้ามา
ห่างด้วยระยะทางที่คดเคี้ยว คนตัวยังมาไม่ถึง แต่เสียงดีใจของนางมาถึงก่อนแล้ว "พี่สะใภ้เจ็ด! เราไปเดินซื้อของกันเถิดเพคะ!"
กู่ซือฝานมาหา ย่อมต้องเป็เพราะร้านตัดเสื้อแน่แท้
ไม่เพียงแค่แพร่ไปในหมู่ผู้คนเท่านั้น แต่เมื่อวานร้านตัดเสื้อยังดังไปขนาดนี้ แม้แต่นางสนมในวังก็ยังพูดถึงเื่นี้กัน
โชคดีที่นางไม่ได้อาศัยอยู่ในวังจึงมาๆ ไปๆ ได้อย่างอิสระ นางอยากรู้เกี่ยวกับร้านตัดเสื้อ คิดทันทีว่าจะพาอวิ๋นอี้ไปดูด้วยกัน
อวิ๋นอี้ยอมไปด้วย วันนี้นางตั้งใจจะไปสำรวจร้านดู ดูจำนวนลูกค้ากับกลุ่มคนที่เข้าไปซื้อ จะได้นำมาพัฒนาร้านได้อีก
อย่างไรเสียในการทำสินค้า จะต้องมีรูปแบบคุณภาพ และต้องได้รับการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง
ทั้งสองพบกัน อวิ๋นอี้เตรียมตัวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วตามกู่ซือฝานไปที่ร้านตัดเสื้อ
ตามที่คาดไว้ ร้านตัดเสื้อวันนี้ก็แออัดไปด้วยผู้คนมากมาย นับว่าแออัดมากกว่าเมื่อวานเสียอีก เป็ที่น่าสังเกตว่ากลุ่มคนเมื่อวานเป็บุรุษเสียเยอะ แต่ร้านในวันนี้มีสตรีเป็ส่วนใหญ่
เมื่อกู่ซือฝานเห็นร้าน ว่าเป็ร้านที่มีเื่กันกับซูเมี่ยวเออร์เมื่อคราก่อน ก็อดพูดไม่ได้ว่า “ก่อนหน้านี้ข้านึกว่าร้านใกล้จะปิดตัวแล้วเสียอีกเพคะ เหตุใดแค่เพียงไม่กี่วัน กลับเป็เหมือนต้นไม้ที่ตายแล้วกลับมาผลิบานใหม่อีกครั้ง!”
เมื่อได้ยินคำชมเช่นนี้ อวิ๋นอี้รู้สึกดีใจยิ่งนัก เพราะไม่ว่าจะพูดอย่างไรมันก็เป็คำชมเื่ความสามารถของนาง
นางเริ่มมีความสุข ใบหน้ามิอาจบดบังอารมณ์สดใสของนางได้ นางลากกู่ซือฝานเข้าไปเดินด้านใน
มีเสื้อผ้าใหม่ในร้านซึ่งเหมือนกับเสื้อผ้าที่ประกาศไว้เสียจริง รูปแบบนั้นงดงามและแปลกใหม่ ทั้งสองเลือกสรรด้วยตาลุกวาว หยิบไปลองในห้อง
เมื่อใดก็ตามที่สตรีเริ่มซื้อของ ย่อมไร้สติโดยสิ้นเชิง
ตลอดทั้งเช้า ทั้งสองได้แต่อยู่ในร้านตัดเสื้อ ลองสวมเสื้อผ้าอย่างสนุกสนาน ตื่นตากับการเลือกเสื้อผ้าต่างๆ ไม่ยอมเลิกรา
ในท้ายที่สุด เงินทั้งหมดที่นำมาก็หมดลง แต่ก็ยังไม่อยากเดินออกจากร้านไปเสียที
กู่ซือฝานถือกระเป๋ามากมายทั้งใบใหญ่ใบน้อย พูดเจื้อยแจ้วไม่ได้พัก “ท่านพี่เพคะ ที่นี่คุ้มมากเลยเพคะ ซื้อสองตัวลดร้อยละสิบ ซื้อครบสิบตำลึงยังได้ชุดอีกชุด อยากจะหยุดก็หยุดไม่ลงเพคะ!”
พวกที่หยุดได้ ล้วนเป็ยอดมนุษย์
วันนี้เป็อีกวันที่วุ่นวาย เื่ซุบซิบมากมายเหมือนเช่นเคย
เดิมทีอวิ๋นอี้คิดว่าทุกคนจะให้ความสนใจกับร้านตัดเสื้อสักประมาณเจ็ดแปดวัน ที่ไหนได้ ใน่เย็นวันนั้นทั้งเมืองก็ต้องตกตะลึงกับข่าวใหญ่อีกข่าวหนึ่ง
ร้านตัดเสื้อเริ่มมีชื่อเสียง เถ้าแก่เื้ัของร้านตัดเสื้อถูกคนไหวพริบดีต่างๆ ขุดขึ้นมา
ลู่จงเฉิงถูกพัดไปติดลมบน
ต่อมาก็มีข่าวลือต่างๆ เกี่ยวกับลู่จงเฉิง บางคนบอกว่าลู่จงเฉิงมีมือดีช่วยอยู่ และบางคนก็บอกว่าลู่จงเฉิงเป็อัจฉริยะทางการค้าขาย เพียงแค่กิจการค้าขายอยู่ในมือเขา ไม่มีสิ่งใดทำเงินไม่ได้ ทั้งยังมีคนบอกว่าลู่จงเฉิงมีหน้าตาที่หล่อเหลา ซึ่งเทียบได้กับองค์ชายเจ็ดแห่งราชวงศ์ต้าอวี่ หรงซิว
อวิ๋นอี้ฟังเซียงเหอพูดแล้วก็ขมวดคิ้ว
พูดถึงลู่จงเฉิงก็พูดถึงแค่เขาสิ จะมาดึงหรงซิวไปด้วยเหตุใด?
เชิงอรรถ
[1] เมฆาดั่งอาภรณ์ ดวงหน้าดั่งกลีบบุปผา 云想衣裳花想容 เป็่หนึ่งในบทกวีของหลี่ไป๋ สื่อความหมายว่า เมื่อเขาเห็นเมฆก็ทำให้คิดถึงเสื้อผ้าของหยางกุ้ยเฟย เมื่อเห็นดอกไม้ก็ทำให้นึกถึงใบหน้างดงามของนาง ใช้เปรียบเทียบกับความงามของเครื่องแต่งกายและเครื่องหน้าของหญิงสาว
[2] สาวงามล่มชาติ 倾国倾城 หมายถึง หญิงสาวที่มีความงดงามมากพาให้ผู้ชายลุ่มหลงจนก่อให้เกิดชนวนขัดแย้งระดับชาติ
