บทที่ 2
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองแต่ยังไม่ละสายตาไปจากร่างสูง เดือนอ้ายยังคงสับสนกับตัวเองว่าทำไมการที่อีกคนผลักเขาแปลว่าอีกฝ่ายจำไม่ได้เลยรึเปล่าว่าเขาคือเดือนอ้าย เด็กน้อยคนนั้นที่เคยเล่นด้วยกันแท้ๆ แต่มันจะเป็ไปได้ยังไงในเมื่อศิวาลัยกับโชตินันท์ไม่เคยขาดการติดต่อการ อีกคนต้องจำได้สิ ต้องจำได้แน่ๆ
"พะ..พี่จำอ้ายไม่ได้หรอ.."เสียงเล็กสั่นเพราะความกลัว กลัวว่าอีกคนจะจำไม่ได้จริงๆ
"เลิกทำตัวเป็เด็กสักที โตแล้วก็หัดมีสมองบ้างเถอะ"
"คะ..ครับ"อีกคนจำเขาได้จริงๆแต่ว่าพี่อาทิตย์ไม่ได้ใจดีอีกต่อไปแล้ว
"ได้เวลาเริ่มงานแล้วครับ"โจเดินมาบอกด้วยความเร่งรีบก่อนจะผายมือไปทางขึ้นเวที เดือนอ้ายมองอาทิตย์ที่กำลังจะเดินเข้าเวทีด้วยความใ แท้จริงแล้วเ้าบ่าวของเขาก็คือ พี่อาทิตย์นั่นเอง
ร่างเล็กก้มหน้าเดินตามอีกคนขึ้นไป แม้ในใจจะรู้สึกเ็ปแค่ไหนแต่ต้องฝืนเอาไว้ เขาเงยหน้าขึ้นแสร้งยิ้มเอาไว้ เขาเหลือบตาไปมองคนที่ยืนข้างกายไม่มีแม้แต่รอยยิ้มสักนิดเดียว ซึ่งนั่นเขาก็พอเข้าใจแล้ว อีกคนก็คงโดนบีบในสัญญาเหมือนกัน
พิธีผ่านไปเนิ่นนานจนถึงพิธีกรรมสาบานตนและคำสัญญา เป็่ที่เดือนอ้ายไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้เสียเลย มันคงจะดีที่ได้ยินว่าอีกคนจะรับเขาเป็ภรรยาแต่นั่นก็เป็สิ่งที่พูดมาโดยไม่ได้รู้สึกอะไรเท่านั้น
"เอาล่ะ คุณอาทิตย์ยินยอมที่จะรับคุณเดือนอ้ายเป็ภรรยาหรือไม่ครับ?"ผู้คนในงานต่างมองคู่บ่าวสาวด้วยใบหน้ายิ้ม เว้นแต่ว่าคนที่ไม่ยิ้มเลยก็คือเ้าบ่าว สายตาของพี่อาทิตย์ยังคงมองมาที่หน้าของเขา เดือนอ้ายหายใจไม่สะดวกกับการลุ้นคำพูดของอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก
"รับครับ"
"แล้วคุณเดือนอ้ายยินยอมจะรับคุณอาทิตย์เป็สามีหรือไม่ครับ"ดวงตาใสมองไปที่ดวงตาของอาทิตย์ แต่ก่อนสายตาของอีกฝ่ายมันอบอุ่นแต่ตอนนี้มันกลับหนาวเหน็บ ทำให้ชาไปถึงขั้วหัวใจของเขา
"ระ..รับครับ"
"ต่อไปจะเป็การแลกแหวนนะครับ เชิญเ้าสาวมอบให้ก่อนเลยครับ"ร่างเล็กหยิบแหวนมาจากกล่องกำมะหยี่สีแดงที่แม่ยื่นมาให้ก่อนจะหยิบมือหนาของอีกคนมาอย่างสั่นๆ แหวนเพชรเหล็กสีเงินถูกสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายอีกคนแบบพอดี
ถึงทีที่อาทิตย์ต้องหันไปหยิบแหวนจากด้านข้างตัวเองที่น้องชายเป็คนถือ ร่างสูงจับมือเล็กข้างซ้ายเอาไว้แหวนก่อนจะสวมแหวนเพชรคู่กันเข้าไปในนิ้วนาง เมื่อสวมแหวนเสร็จก็แขกในงานก็ต่างปรบมือเป็อันเสร็จสิ้นพิธี
หลังจากที่เสร็จพิธีเขาก็รีบขอตัวไปห้องน้ำทันที ร่างเล็กเดินออกจากงานเพื่อไปห้องพักตัวเองอีกฝั่งของโรงแรม เดือนอ้ายใช้เวลาสักพักกว่าจะหยุดยืนที่ห้องก่อนที่จะเดินเข้าไป โดยที่ไม่ได้มองป้ายที่แปะหน้าห้องเลยว่าเป็ห้องของ 'เ้าสัว' ร่างเล็กมองหาทางที่จะช่วยให้ตัวเองพ้นจากอาการคันสักที เขารู้สึกตัวมาสักพักแล้วในงานว่าตัวเองต้องแพ้อะไรสักอย่าง
เมื่อพอไปถึงหน้ากระจกก็รีบปลดสูทและกระดุมเสื้อตัวเองออกทันที รอยแดงขึ้นตามคอจนไปถึงหน้าอกสองข้าง อาการคันเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กรีบคว้าโทรศัพท์มือถือกดเบอร์หาเพื่อนทันที แต่ไม่ทันได้ดูด้านหลัง มือเล็กถูกคว้าแบบไม่ทันตั้งตัว ร่างบางถูกดันเข้าไปชนเข้ากับกำแพงทันทีโดยที่มือก็ยังถูกจับกำไว้ข้างกายติดกำแพง
"มึงไม่แหกตาดูหรอว่านี่ห้องกู?"เขามองหน้าอีกคนไม่ชัดนัก อาจจะเป็เพราะอากาศแพ้ทำไมให้สติตอนนี้ค่อนข้างเลือนรางไปนิด เขาพยายามปรับโฟกัสตัวเองก่อนจะรู้ว่าคนตรงหน้าก็คือสามีของเขาเอง
"พี่อาทิตย์หรอ อ้ายขอโทษ อ้ายน่าจะหลงทาง"
"จะหลงทางอะไรกูไม่สน มึงเข้ามาในห้องกูเพื่อจะมาทำอะไรไม่ดีใช่ไหมล่ะ?"เขาไม่รู้ว่าทำไมอีกคนถึงคิดแบบนั้นไปได้
"ไม่ใช่นะครับ อ้ายเข้ามาผิดจริงๆ"ร่างเล็กยกมือขึ้นไหว้อีกคนแต่ดวงตายังคงพร่ามัว อาทิตย์มองอีกคนด้วยคิ้วขมวดเพราะตอนนี้เดือนอ้ายปลดกระดุมออกจนหมด จนเห็นรอยแดงที่โผล่ขึ้นมาที่ลามไปถึงคอแล้ว
"มานี่"อาทิตย์ลากเดือนอ้ายออกมาจากในห้องน้ำก่อนจะปล่อยไว้ที่โซฟาในห้อง เขาพยายามประคองสติตัวเองให้ได้แต่เหมือนว่าจะยากจริงๆ หรือว่าจะเป็ขนมที่วางไว้ในห้องตอนรอนะ เขาน่าจะแพ้อะไรสักอย่างในนั้น
เขาขยี้ตาตัวเองให้มองเห็นชัดมากขึ้นก็เห็นว่าพี่อาทิตย์กำลังโทรหาใครอยู่แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รับสาย เพราะคิ้วของพี่อาทิตย์ยังผูกเป็ปมอยู่เลย
(ฮัลโหล มีไรพี่?)
"มึงเป็เหี้ยไรมีโทรศัพท์ไว้ประดับหรอ!"
(เอ้า ก็ผมไปส่งแขกมา พี่บอกให้ผมทำเองนี่)
"ไปซื้อยาแก้แพ้มาให้กูเดี๋ยวนี้"
(ยาแก้แพ้? พี่ไปโดนไรมา! ไปโรงพยาบาลเลยมั้ย) อาทิตย์มองไปที่เดือนอ้ายที่ตอนนี้พอมีสติอยู่บ้าง แต่ก็ยังนั่งจ้องหน้าเขาไม่เลิก
"ไม่ต้อง มึงไปเอามาให้กูเดี๋ยวนี้ เอาแบบทามาด้วย"
(แต่ว่าโรงพยาบาลมันไม่ดีกว่-)
"ไอ้โจ! กูบอกให้มึงไปซื้อก็ไป"
(ครับๆๆ เดี๋ยวผมรีบไป)
"เฮ้อ"เสียงถอนหายใจพ่นออกมาจากอาทิตย์ แต่งงานกันได้ไม่กี่ชั่วโมง เด็กนี่มันสร้างความวุ่นวายให้เขาแล้ว
"มึงได้ยินกูไหม?"
"อือ อ้ายได้ยินครับ"เดือนอ้ายพยักหน้าลงอย่างช้าๆ เขามองเห็นอีกคนลางๆ พี่อาทิตย์เอาแต่ยืนกอดอกและก็มองมาที่เขา
"รอไป อย่าหลับ"
"แต่อ้ายง่วง"
"กูบอกว่าห้ามหลับ"
"อ้ายง่วงนี่ หลับไม่ได้จริงๆหรอ"พูดจบเดือนอ้ายก็ได้แต่ทำยู่ปากออกมา คนง่วงแล้วมาห้ามไม่นอนได้ไง
"กูเอายามาให้มึง มึงยังหลับอีกรึไง"
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
"ผมมาแล้ว! เห้ยนั่นมัน...หมายความว่าไงนะ?"โจเดินเข้ามาในห้องก็เห็นว่าเดือนอ้ายกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา ส่วนพี่ชายตัวเองก็ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าอีกคน
"เอายามาแล้วก็ออกไปได้แล้ว"
"โห่ไรอ่ะ กำลังสนุกเลย"
"ออกไป"น้ำเสียงทุ้มส่งออกไปพร้อมกับใบหน้าดุ โจจึงรีบเอายายื่นให้พี่ชายแล้ววิ่งออกไปทันที
อาทิตย์เอายาออกมาก่อนจะแกะยาออกมา ร่างสูงเดินไปหยิบขวดน้ำก่อนจะวางไว้ที่ข้างตัวเดือนอ้าย "กินเอง" อาทิตย์วางยาบนมือเล็กเอาไว้
"ขอบคุณครับ"เขากินยาเข้าไปก่อนที่จะหยิบขวดน้ำมาดื่มตาม พอลืมตาขึ้นก็เห็นว่าอีกคนยื่นหลอดยามาให้ "เอาไปทา" เขารับยาหลอดนั้นพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยเดือนอ้ายก็ยังเหลือความหวังว่าความใจดีของพี่อาทิตย์ยังเหลืออยู่
"ยิ้มอะไรของมึง?"แม้อีกคนจะคิ้วขมวดตลอดเวลาที่คุยกับเขา แต่เขาก็มั่นใจว่าตัวเองยังชอบพี่อาทิตย์อยู่
"อ้ายดีใจที่พี่ยังเหมือนเดิม.."
"ไม่มีอะไรเหมือนเดิมทั้งนั้น"
"...."
"อย่าคิดว่ากูทำดีด้วยแล้วกูจะชอบมึง จำใส่หัวมึงเอาไว้"ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทัน เขาไม่น่าพูดแบบนั้นเลย ถ้าไม่พูด..พี่อาทิตย์ก็คงอยู่กับเขานานกว่านี้
ณ ไร่ศิวาลัย
เมื่อรถสองแถวจอดลงที่จุดพักรถสุดท้ายก็มีร่างเล็กเดินลงมาจากรถ กระเป๋าลากสองอันถูกยกลงมาด้วยตัวเอง กระเป๋าเป้ใบโตสะพายเข้าที่หลัง เขามองไปสุดลู่ทางที่จะไปก็ล้วนมีแต่ป่า สัญญาณโทรศัพท์ตรงนี้ก็ไม่มีเลย ถ้าหากไม่ใช่เพราะพี่อาทิตย์นะ เขาไม่มาที่แบบนี้แน่ๆ
นับว่าเป็อาทิตย์ที่สองจากการแต่งงานแล้ว หลังจากวันแต่งงานเมื่อวานซืนเขาได้คุยกับพี่อาทิตย์เื่ของการย้ายเข้าบ้าน เขาต้องมาอยู่ในที่นี่ก่อน รวมถึงฝึกงานไปด้วย ไร่ศิวาลัยเป็พื้นที่ใหญ่ติดูเา แหล่งธรรมชาติก็มากมาย แต่ติดตรงบรรยากาศร้อนไปนิด เหงื่อเขาหยดเป็ลิตรแล้วล่ะมั้ง
"โอ้ย นี่กูต้องเดินไปจริงๆหรอเนี่ย"ร่างเล็กนั่งจุมปุ้กอยู่กับพื้นสักพัก ได้แต่บ่นกับตัวเองเท่านั้น ถ้าไม่สู้เดี๋ยวก็โดนพี่อาทิตย์ว่าอีก เดือนอ้ายลุกขึ้นจับกระเป๋าลากสองข้างเข็นไปตามทาง
เดินไปได้สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าควรจะะโให้คนด้านในได้ยินรึเปล่า แต่ว่าเขาห้ามะโในป่านี่หน่า "แต่นี่มันไร่นี่ ไร่กับป่าเหมือนกันไหมนะ"
จู่ๆลมก็พัดมาแรงจนหมวกที่สวมไว้ตกลงมา เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมาเรื่อยๆ ร่างเล็กรีบเก็บหมวกทันทีแล้วหันไปมองตามเสียง นี่มันตอนกลางวันนะ จะมาหลอกกลางวันแสกๆไม่ได้นะเว้ยเห้ย เสียงเริ่มดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆมาจากทางเล็กที่พุ่มไม้ใหญ่บัง มันทั้งมืดและดูน่ากลัว
"บรื้นนนนนนน บรื้นนนนนนนนน"
"ฮือ!"เขานั่งยองลงกับพื้นพร้อมกับปิดหู หลับตา เหมือนว่าเมื่อกี้จะมีอะไรพุ่งมาจากตรงนั้น จนกระทั่งมีแรงััจากด้านหลังสะกิดอยู่
"พี่มาทำไรนิ?"
"หะ..หื้อ?"เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันหลังไปมองช้าๆพบว่าที่พุ่งออกมาคือเด็กผู้ชายที่ขับจักรยานนั่นเอง ส่วนเสียงแปลกๆนั่นก็คงมาจากเด็กคนนี้ะโ
"พี่คนสวยนี่! มาทำอะไรอ่ะครับ?"
"น้องทำพี่ใหมดเลย..พี่นึกว่าผี"
"พี่! ผีอะไรจะหล่อขนาดนี้อ่ะครับ"
"แล้วทำไมออกมาจากทางนั้นเล่า"
"ก็นั่นมันทางลับผม ว่าแต่พี่มาทำอะไรอ่ะ"
"พี่มาฝึกงานที่นี่น่ะ"
"แบบนี้นี่เอง ผมชื่อเขียวนะครับ"จะว่าไปเด็กคนนี้ก็น่าเอ็นดูดีแต่แค่เล่นอะไรแปลกไปนิดนึง
"พี่ชื่อเดือนอ้ายนะ"
"ว่าไงนะ!!!!"เขียวร้องใจนเสียงหลง
"คืออะไรหรอ?"
"พี่บอกว่าพี่ชื่อเดือนอ้ายนะ"
"ดะ...เดือนอ้าย นี่พี่เป็ภรรยาเ้าสัวหรอครับ?"ดูเหมือนว่าพี่อาทิตย์น่าจะแจ้งคนในไร่เื่เขาไปแล้วแต่ไม่คิดว่าจะแจ้งเื่เป็ภรรยาไปด้วย
"ใช่ครับ.."
"โอเคครับ ผมขออภัยโทษ เอ้ย ขอโทษนะครับที่เสียมารยาทไป"
"ไม่เป็ไรๆ ทำปกติเถอะนะ"
"ผมไม่อยากมีปัญหากับเ้าสัวนะครับ"
"ไม่มีแน่นอน เชื่อพี่สิ"
"งั้นผมจะพาพี่ไปที่พักเองครับ พี่ซ้อนจักรยานมาเลย"
"เดี๋ยวสิ! พี่มีกระเป๋าอีกสองอันนะ"
"ผมจะให้คนมาลากให้ พี่ไม่ต้องห่วงๆ"
"งั้นก็ได้.."
ั้แ่มาถึงที่บ้านพักเขาก็รีบจัดของให้เรียบร้อย เดือนอ้ายพยายามมองหาบางอย่างทำในบ้านแต่ว่าเหมือนจะไม่มีอะไรเลยสักอย่าง อีกอย่างเขียวก็หายไปั้แ่มาส่งเขา ตอนนี้ก็เลยได้แต่นั่งอยู่ในบ้าน นึกขึ้นได้ก็ออกไปข้างนอกน่าจะได้มีอะไรทำมากกว่า
ทางเดินในไร่ตกแต่งไปด้วยดอกไม้สวยงาม แปลกที่บรรยากาศตอนเย็นกลับดีกว่า ลมพัดได้กลิ่นโชยของดอกไม้ตลอดทาง เดือนอ้ายเดินไปทั่วทุกมุม เมื่อเห็นพนักงานคนหนึ่งที่กำลังแบกของอยู่เขาก็รีบเดินไปทันที
"ให้ผมช่วยไหมครับ?"
"ขอบคุณค่ะ เป็เด็กใหม่หรอ"อีกฝ่ายยื่นกล่องลังมาให้เขาทั้งกอง
"ผมมาฝึกงานที่นี่น่ะครับ"
"พี่ชื่อขมิ้นนะ"เขามองรอยยิ้มอีกคนแล้วยิ้มตาม อีกฝ่ายดูเป็คนใจดีมาก เขาเลือกคนทักไม่ผิดจริงๆ
"ผมเดือนอ้ายน-"
"เดือนอ้าย!"
"ครับ?"
"อุ๊ย โทษทีนะ พอดีพี่ในิดหน่อย ไม่คิดว่าภรรยาเ้าสัวคือน้อง"
"ไม่เป็ไรครับ ผมเองยังใหม่ด้วย ฝากตัวด้วยนะครับ"
"เดี๋ยวพี่จะดูแลน้องเอง ไม่ต้องห่วงเลยล่ะ พี่จะดูแลอย่างดีเลย"
"ครับ"เขายิ้มรับอีกคน
"เอากล่องไปวางที่โกดังนู้นนะ พี่จะไปทำงานอย่างอื่นก่อน"
"ได้ครับพี่"เขาเดินไปโกดังที่อีกคนบอกก่อนจะวางกล่องเอาไว้ด้านหน้า ร่างเล็กไม่มีอะไรทำต่อก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากด้านหลัง พอเดินเข้าไปก็ต้องตาวาวขึ้นมา
ด้านหลังของไร่เป็คอกวัวอันใหญ่ ตอนนี้ก็มีอยู่สิบกว่าตัวได้ เดือนอ้ายเดินเข้าไปหาวัวตัวหนึ่งที่ถูกแยกไว้ตัวเดียว เขารีบเดินเข้าไปหาก่อนจะหยุดยืนด้านหน้า สายตาเหลือบไปเห็นชื่อที่ป้าย
"ชื่อตะวันหรอเราน่ะ? น่ารักจัง"พอมองดีๆแล้วเหมือนว่าวัวตัวนี้ที่ถูกแยกออกมาเพราะเป็ตัวเมียที่กำลังตั้งครรภ์สินะ
ยืนมองไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ไม่คิดเลยว่าคนที่โทรมาจะเป็พี่อาทิตย์
"ฮัลโห-"
(อยู่ที่ไร่แล้วใช่ไหม?)
"ครับ อ้ายอยู่ที่ไร่แล้ว"
(อืม) โทรมาเพื่อถามแค่นี้อ่ะนะ?
"พี่อาทิตย์มีอะไรรึเปล่าครับ?"
(ก็แค่โทรมาถาม)
"คิดถึงอ้ายแน่ๆเลยถึงโทรมา"
(อย่าไร้สาระให้มาก ถ้ากูกลับไปแล้วบ้านกูเละ มึงจะโดน)
"อ้ายไม่ทำบ้านเละหรอกครับ"
(เออ)
"อะไรวะ ตัดสายไปงี้เลย?"อะไรของพี่อาทิตย์ก็ไม่รู้ โทรมาเพื่อข่มขู่เขาว่าห้ามยุ่งกับบ้านชัวเลย คิดว่าเขาเป็เด็กรึไงจะไปรื้อบ้านคนอื่นเขา
ถึงเวลาพลบค่ำ ตลอด่เย็นเขาใช้เวลากับการศึกษาการทำงานของคนงานในไร่แต่เหมือนว่าจะไม่ได้รับการต้อนรับสักเท่าไหร่ ไม่รู้เพราะอะไรถึงไม่มีคนคุยกับเขาเลย นอกจากพี่ขมิ้นและเขียวก็ไม่มีคนอื่นอีก อ่อ แต่มีอีกตัวก็คือ ตะวัน ร้องมอๆตลอดที่เขาชวนคุย เดือนอ้ายได้แต่คิดว่าตัวเองไปทำอะไรผิดมารึเปล่าถึงไม่มีใครคุยกับเขาเลย
คิดแล้วคิดอีกก็ไม่มีอยู่ดี เพราะเขาก็เพิ่งจะมาที่นี่ครั้งแรกแท้ๆ ไม่น่าจะเกิดอะไรแบบนี้ได้ หรือว่าคนในไร่จะหวงเ้าสัวของเขากัน? "โอ้ย ปวดหัวแล้วนะ"เขาเริ่มปวดหัวจริงๆแล้วล่ะ
ก๊อก ก๊อก
เมื่อเสียงประตูดังขึ้น ร่างเล็กรีบวิ่งไปที่ประตูก่อนจะเปิดออก ตอนแรกก็คิดว่าจะเป็พี่อาทิตย์แต่ว่าเป็เลขาแทน "สวัสดีครับ คุณเดือนอ้าย"
"สวัสดีครับคุณโจ"
"เรียกผมว่าโจดีกว่านะครับ สะดวกกว่า"
"เอาแบบนั้นก็ได้ครับ ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"เ้าสัวให้เอาตารางงานมาให้ครับ"เอกสารตารางงานถูกยื่นมาให้ตรงหน้า เขารับไว้กับมือก่อนจะยืนอ่านก็ได้แต่คิ้วขมวด "นี่มันเกี่ยวกับวัวล้วนๆเลยนี่ครับ?"
"ใช่ครับ"
"แต่ผมเรียนนิเทศมานะครับ ไม่ใช่ว่าต้องจัดการกับการโฆษณาก่อนหรอครับ?"
"พอดีตอนนี้ทางไร่อยู่ใน่รีโนเวทน่ะครับ คงต้องขอให้คุณเดือนอ้ายดูแลวัวให้ดีเพื่อที่จะโฆษณาออกมาได้ดีด้วยครับ"
"เข้าใจแล้วครับ"
"ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เ้าสัวส่งงานแบบนี้มา"
"ไม่เป็ไรหรอกครับ ผมทำได้"
"แล้วก็อีกสองวันเ้าสัวจะมาที่นี่นะครับ"
"ครับ.."สองวันเชียวหรอ
"แต่ถ้าคิดถึงก็โทรหาเถอะครับ"โจบอกพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้ม ยกคิ้วข้างหนึ่งหยอกร่างเล็ก
"โจ!"
"งั้นผมต้องขอตัวไปพักก่อนนะครับ พรุ่งนี้ผมต้องออกไปเช้า"
"ครับ"เขามองอีกคนที่เดินกลับไปขึ้นรถดังเดิมขับออกไปจากนั้นค่อยปิดไฟแล้วเดินขึ้นบ้านไปนอน พรุ่งนี้ต้องเจอศึกหนัก ถ้าหากไม่นอนมีหวังจะต้องตายแน่นอนเลยเดือนอ้ายเอ้ย
"จะถามก็ถามสิครับ"โจขับรถไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตายังคงมองผ่านกระจก ใครจะรู้ว่าจริงๆแล้วอาทิตย์ก็นั่งอยู่บนรถโดยตลอด
"เงียบปากไป"
"คุณเดือนอ้ายดูเข้ากันได้กับที่นี่นะครับ"
"นี่มันแค่มันแรก รอดูไปก่อนเถอะ"อาทิตย์ไม่คิดว่าอีกคนจะไม่สร้างเื่หรอก ป่วนขนาดนั้น
"อย่าดูถูกคุณเดือนอ้ายเขียวนะครับ เห็นแบบนั้นก็ดูพยายามมากนะครับ"
"ถ้าพยายามแล้วไม่สำเร็จก็ศูนย์"จะไปได้สักกี่น้ำกันเชียว
ใน่วัยเด็กอาทิตย์ก็พยายามมาโดยตลอด แต่สุดท้ายก็ต้องพังทลายลง ความพยายามที่ผ่านมาเป็ศูนย์ นักดนตรีที่อยากเป็ ถูกแม่ตัวเองทำลายไม่เหลือชิ้นดี ฟางเส้นสุดท้ายในใจของอาทิตย์ก็ขาดเช่นกัน
