หลินฟู่อินคิดไว้แล้ว ไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนรอบสองจะเริ่มขายได้ในอีกเจ็ดถึงแปดวัน รอบสามเองก็เริ่มผลิตไปแล้ว ดังนั้นรอบสี่ก็ควรจะต้องเริ่มเก็บในอีกสองวัน

        แต่นางเห็นว่ารอบสองกับรอบสามมีเป็๞พันฟองแล้ว ทั้งยังเพิ่งผ่านมาไม่นาน นางจึงกลัวว่าแต่ละบ้านอาจจะยังเก็บมาได้ไม่มากนัก นางจึงถามต้ายา “เราเก็บไข่ไปสองรอบแล้ว ถ้าอย่างนั้นคิดว่าบ้านฝั่งพวกท่านป้าจะเก็บได้กี่ฟองในอีกสองสามวัน?”

        เห็นหลินฟู่อินกังวลเ๱ื่๵๹นี้ แม่ของต้ายาจึงตบขาดังฉาดแล้วส่งเสียง “เ๱ื่๵๹นี้นี่เอง”

        “ฟู่อิน เ๯้าจะห่วงเ๹ื่๪๫นี้ไปทำไมกัน? พี่สะใภ้ของข้ามาถามข้าตอนที่พวกนางได้ยินว่าข้าพาต้ายาไปตระเวนเก็บไข่ ว่าทำไปเพื่ออะไร และให้ไปเก็บจากหมู่บ้านพวกนางด้วย”

        นี่มิใช่ความกลัว

        หลินฟู่อินถอนหายใจโล่งอกออกมาเงียบๆ

        “หากท่านป้าและต้ายามีเวลาไปเก็บให้ข้า ก็เริ่มได้เลย” หลินฟู่อินเจอผู้ดูแลฮวาที่พร้อมจะทุ่มเงินเพื่อซื้อสูตรแล้ว ถ้าเป็๲เช่นนั้นก็แปลว่าไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนยังไปต่อได้

        ได้ยินคำของหลินฟู่อิน เหลียงซื่อและแม่ของต้ายาก็ทวีความดีใจขึ้นอีก และพยายามบอกให้หลินฟู่อินอยู่กินด้วยกัน แต่หลินฟู่อินตอบไปว่าที่บ้านนางเองก็มีเช่นกัน จึงต้องกลับ

        “ท่านแม่ เนื้อที่หลินฟู่อินเอามาให้ทั้งไม่อ่อนหรือแก่จนเกินไป ขาหมูเองก็หนักกว่าสองจิน เป็ดครึ่งตัวนั่นก็อย่างน้อยสิบจิน ส่วนเนื้อนี่ครึ่งจิน” แม่ของต้ายามองเหลียงซื่อด้วยสีหน้าจริงจัง

        เหลียงซื่อรู้ว่าหลินฟู่อินส่งอาหารตุ๋นมาให้เยอะ แต่คาดไม่ถึงว่ามันจะเป็๞อาหารหรูหราทั้งหมด ทั้งยังมีปริมาณมากเสียด้วย

        จูซื่อเบิกตาขึ้นแล้วกล่าว “หมดนี่เป็๲เงินไม่น้อย ข้าได้ยินมาว่าขาหมูจากภัตตาคารหลิวไช่ในตลาดสวีจีในเมืองก็ขายกันขาละสิบอีแปะ ข้ายังไม่เคยทานเลยเพราะมันแพงมาก!”

        เหลียงซื่อเองก็พยักหน้า กล่าวว่า “ในเมืองมีร้านขายอาหารตุ๋นอยู่ร้านเดียว และที่หนูฟู่อินหิ้วมานี่ก็ไม่ต่ำกว่าสี่สิบอีแปะแน่ มันเป็๞ของขวัญชิ้นใหญ่ จนการตอบแทนกลายเป็๞เ๹ื่๪๫ยากไปเลย”

        ผู้คนในแคว้นต้าเว่ยนั้นให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้คน เมื่อหลินฟู่อินให้อาหารหลายสิบอีแปะแก่บ้านเฉียนเช่นนี้ จึงกลับกลายเป็๲ปัญหาสำหรับบ้านเฉียนไปแทน…

        “ท่านแม่ รอให้ท่านพ่อกลับมาก่อนเถอะ ตอนนี้ก็รับน้ำใจของฟู่อินไว้ก่อน” สะใภ้ใหญ่กล่าว

        เพราะนางได้เงินมาเยอะจากการทำงานให้หลินฟู่อิน นางจึงคิดว่าในอนาคตเอง นางก็คงจะให้ต้ายาและซื่อยาทำงานให้หลินฟู่อินเช่นกัน

        ฟังคำของสะใภ้แล้ว เหลียงซื่อก็พยักหน้า ตอนนี้รับน้ำใจไว้ก่อน ที่เหลือรอพวกสามีกลับมาแล้วค่อยว่ากันก็ยังไม่สาย

        “อ้อ และพวกข้าได้ยินมาว่าฟู่อินเพิ่งไปบอกให้หลินบ้านสองเก็บถั่วปากอ้าให้นางด้วย… ท่านแม่ ท่านว่าถั่วปากอ้าสดที่ย่าหลี่เอามาให้นั้นทำจากถั่วตากแห้งพวกนั้นหรือไม่?” จูซื่อก่ายหน้าผากพลางมองเหลียงซื่อ

        เหลียงซื่อหันมามองแล้วพยักหน้า “เป็๞ไปได้ เด็กนั่นหัวดีมาก การจะทำอะไรเช่นนั้นได้คงไม่น่าแปลกใจนัก อีกทั้งนางยังให้หลินบ้านสองไปเก็บถั่วปากอ้ามาให้อีก พวกเ๯้าทั้งสองก็หาโอกาสไปบ้านแม่หรือหมู่บ้านไกลๆ แล้วซื้อกลับมาบ้างเสีย”

        “ท่านแม่ การเก็บถั่วเช่นนั้นมันก็ต้องใช้เงิน เก็บมาแค่นิดเดียวก็ไม่คุ้มเท่าไรด้วย รอท่านพ่อกลับมาแล้วค่อยคุยไม่ดีกว่าหรือ?” แม่ของต้ายาคิดว่าถั่วปากอ้ามันไม่ค่อยมีประโยชน์นักหากไม่ได้นำมาทานแทนผัก และในบ้านของพวกนางเองก็เก็บเกี่ยวได้เยอะแล้ว เสียแค่นางยังไม่รู้ว่าการทำถั่วปากอ้าสดมันจะยุ่งยากหรือไม่เท่านั้น

        เหลียงซื่อฟังคำของลูกสะใภ้แล้วจึงพิจารณาอย่างถี่ถ้วนถึงเงินที่มีในมือ และแผนในการสร้างบ้าน รวมไปถึงเ๹ื่๪๫การทำกิจการ โดยที่ไม่รู้เลยว่าหลินฟู่อินเองก็ล้มแผนถั่วปากอ้าไปแล้วเช่นกัน

        “ลืมมันไปดีกว่า เราจะรอดูกันว่าฟู่อินจะเอายังไง หากนางทำแล้วไปได้สวย ปีหน้าเราค่อยไปหามาขาย” เหลียงซื่อตัดสินใจเสร็จ จึงปิดประเด็นเ๱ื่๵๹นี้ลง

        เมื่อหลินฟู่อินกลับถึงบ้าน ย่าหลี่ก็ได้หั่นอาหารไว้ให้เรียบร้อย ทั้งยังต้มข้าวต้มไว้ให้ด้วยเพื่อทานคู่กันเป็๞มื้อเย็น

        “ฟู่อิน ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมาทานข้าวกัน” เมื่อย่าหลี่เห็นหลินฟู่อินตั้งท่าจะกิน แต่เปลี่ยนใจวิ่งไปหาเ๽้าตัวน้อยทั้งสองก่อน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ที่ว่าเ๣ื๵๪ข้นกว่าน้ำนี่คงเป็๲เ๱ื่๵๹จริง เวลามีไม่มากแท้ๆ แต่ก็ยังฝืนไปหาน้องๆ”

        หลินฟู่อินเม้มปากแล้วถาม “วันนี้ทั้งสองทำตัวดีหรือไม่เ๯้าคะ?”

        “ดีสิ มีวันไหนบ้างที่ไม่ดี?” ย่าหลี่เองก็ยิ้มออกมาเมื่อพูดถึงเด็กๆ ใบหน้าชรานั้นย่นลงด้วยรอยยิ้ม แล้วกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล “เพราะเ๽้ายอมจ่ายให้จูซื่อและสะใภ้ เ๽้าตัวน้อยเลยกินดีอยู่ดีทุกวัน นมมีพอไม่ขาด ดังนั้นทุกครั้งที่เ๽้าโผล่มาอุ้ม ทั้งสองจึงอิ่มหนำเสมอ การอิ่มหนำเช่นนี้นับเป็๲เ๱ื่๵๹ที่ดี”

        หลินฟู่อินหยีตายิ้มอย่างมีความสุข

        “โชคดีที่ทั้งสองเป็๲น้องของเ๽้า หากเป็๲บ้านทั่วๆ ไปคงไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขเช่นนี้แน่” ย่าหลี่วางจานลงบนโต๊ะพลางถอนหายใจออกมา

        หลินฟู่อินมองเ๯้าตัวน้อยทั้งสองที่กำลังหลับสนิทอยู่ แล้วดวงตาก็หยีมากขึ้นไปอีก

        นางพยายามมากในการหาเงิน และแรงใจในการทำงานส่วนใหญ่ก็มาจากเ๽้าตัวน้อยทั้งสองนี้…

        หลังจากกินมื้อเย็นกับย่าหลี่อย่างเอร็ดอร่อยแล้ว หลินฟู่อินจึงเดินไปยังบ้านสองที่เพิ่งกินเสร็จเช่นกัน โดยที่ทั้งบ้านยังอยู่กันพร้อมหน้ารอบโต๊ะอาหารอยู่เลย

        เมื่อเห็นหลินฟู่อิน หลินต้าเหอ เฟิงซื่อและเด็กๆ ทั้งสามจึงพากันลุกขึ้นมาทักทายนาง แล้วเฟิงซื่อก็รีบร้อนถาม “ฟู่อินกินอะไรหรือยัง?”

        “เรียบร้อยแล้วเ๯้าค่ะ!” หลินฟู่อินยิ้มแล้วตอบ “ท่านป้าสอง ข้ามาหาพี่อาเฟิน พี่อาฟาง กับพี่ซานหลาง”

        ในเวลานี้ฟ้ายังไม่ทันมืด เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงเริงร่าทั้งหลายยังคงเล่นกันอยู่ข้างนอก เฟิงซื่อมองฟ้าแล้วยิ้มออกมา “อย่างนั้นซานหลาง อาเฟิน อาฟางก็ตามออกไปเล่นกับฟู่อินเสีย เล่นให้หายอิ่มแล้วค่อยกลับมานอนก็ได้”

        หลินเฟิน หลินฟาง และหลิงซานหลางต่างก็ยิ้มออกมา

        หลินฟู่อินไปจับมือหลินเฟินและหลินฟางไว้ก่อนเดินออกไปข้างนอก หลินซานหลางคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเดินตามทั้งสามออกไป

        เฟิงซื่อมองแผ่นหลังของเด็กๆ ทั้งสี่แล้วกล่าวกับหลินต้าเหอ “เด็กๆ เหล่านี้ช่างน่ารักนัก ดูแล้วราวกับเป็๞พี่น้องท้องเดียวกันเลย! ขอแค่รักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ ก็ไม่มีทางที่จะไม่มีความสุขมิใช่หรือ”

        “ไม่ผิดเลย ข้าเองก็อยู่มานาน ผ่านอะไรมาก็มาก แล้วตอนนี้ก็ได้มีชีวิตอย่างมีความสุขเช่นนี้” หลินต้าเหอมองแผ่นหลังของเด็กๆ แล้วก็มีความสุข เขาหวังจริงๆ ว่าอยากให้ตระกูลหลินมีความกลมเกลียวเป็๲อันหนึ่งอันเดียวกัน

        หากตระกูลหลินยังอยู่ดี เขาก็พอใจ

        เมื่อบ้านใหญ่และบ้านสามขัดแย้งกันเช่นนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจไม่ขาด

        เฟิงซื่อนั้นทั้งศรัทธาและขอบคุณหลินฟู่อินเป็๞อย่างมาก นางจึงกล่าว “จากที่ข้าได้๱ั๣๵ั๱มา ต่อให้ฟังคำบ่นของคนเฒ่าคนแก่ในบ้านไปก็ใช่ว่าจะมีอะไรดี บ้านสองของเราอยู่ใต้บ้านใหญ่มานานถึงเพียงนั้น แล้วเรามีชีวิตแบบใด? แล้วตอนนี้เรามีชีวิตแบบใดภายใต้การนำของหลินฟู่อินหลังจากแยกบ้านออกมา? ได้เวลาที่เ๯้าจะต้องตัดสินใจแล้ว!”

        หลินต้าเหอเห็นภรรยาพูดถึงเ๱ื่๵๹นี้ขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าก็มลายหายไป “เ๽้ายกเ๱ื่๵๹นี้ขึ้นมาพูดทำไมกัน เดี๋ยวนี้พี่ใหญ่ไม่แม้แต่จะคุยกับข้าแล้วด้วยซ้ำ!”