“เ๽้าไม่ต้องรู้หรอก ว่าเขาขู่ข้าด้วยวิธีใด ปกติเขาเป็๲คนน่ากลัวอยู่แล้ว ขู่นิดหน่อย ข้าก็จำเป็๲ต้องบอก” เสี่ยวเฟยพูดพลางยกชาขึ้นดื่มรวดเร็วหมด พร้อมใบหน้าแดงระเรื่อขึ้น ก่อนจะพูดต่อเพื่อให้มู่เลี่ยนสบายใจ

“หลังจากโม่โฉวรู้ความจริง เขาไม่ได้แสดงท่าทีแปลกใจ แม้แต่น้อย ซ้ำยังให้เจ่าเจาคอยดูแลข้าอย่างดีอีกด้วย” มู่เลี่ยนชะงักนิ่ง พลันค่อย ๆ หันไปจัดอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้น

“นายท่านเป็๲คนฉลาด บางทีเขาอาจรู้มาก่อนแล้วก็ได้ ว่านายหญิงความจำสูญสิ้น ความคิดของนายท่านยากแท้หยั่งถึง เช่นนี้ท่านต้องยิ่งระวังตัวให้มาก หากมีผู้ใดคิดรังแก ท่านต้องรีบบอกข้า ห้ามเก็บไว้ผู้เดียว” เสี่ยวเฟยยิ้มแล้วคีบอาหารใส่ปาก

“พรุ่งนี้ตอนเช้า ข้าอยากออกไปตลาด”

“ไปซื้อสิ่งใดเ๽้าคะ” หญิงสาวเคี้ยวหมุบหมับ

“ไปก่อน แล้วค่อยคิดว่าอยากได้สิ่งใด” คำตอบของเสี่ยวเฟย ทำให้มู่เลี่ยนส่ายศีรษะไปมา แต่ก็ตามใจในหญิงโดยไม่ขัด เช้าวันรุ่งขึ้นมู่เลี่ยนพาเสี่ยวเฟยออกมายังตลาดในเมือง

สายตาแวววาวของหญิงสาวส่อประกายออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางเดินตรงไปยังพุทราเชื่อม แล้วสิ่งของต่าง ๆ ที่วางขายเรียงราย ขณะที่ผู้คนพลุกพล่านนางยังคงสอดส่องดูเครื่องใช้ต่าง ๆ แล้วหันมายังมู่เลี่ยน

“นั่นคือสิ่งใด อยู่ในไห หน้าตาประหลาดจัง”

“นั่นคือเหล้าเ๽้าค่ะ” เสี่ยวเฟยเดินเข้าไปดู แล้วหยิบหมุนไปมา

“บรรจุเหล้าใส่ไหงั้นรึ”

“นายหญิงเ๽้าคะ ส่วนใหญ่เหล้าก็ต้องบรรจุในไหอยู่แล้วเ๽้าค่ะ หากจะกินก็แค่รินใส่จอกเท่านั้นเอง”

“งั้นข้าซื้อเหล้านี้หนึ่งไห” เสี่ยวเฟยหันไปบอกพ่อค้า ก่อนจะเห็นหญิงสาวในชุดสีเหลืองอ่อน เดินออกมาช่วยบิดาขายของ

“นั่นลูกสาวของท่านรึเถ้าแก่” เสี่ยวเฟยเอ่ยถาม ก่อนพ่อค้าจะยิ้มกว้าง แล้วรับเงินจากเสี่ยวเฟยไปพร้อมพยักหน้า

“ใช่แล้วขอรับ ปีนี้อายุครบสิบเก้า” เสี่ยวเฟยจับจ้องมองลูกสาวเถ้าแก่ขายเหล้า แล้วครุ่นคิดในใจ

“เด็กคนนี้หน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวพรรณสะอาดผุดผ่อง หากข้าทาบทามไปให้โม่โฉว เขาน่าจะพอใจไม่น้อย” หญิงสาวคิดได้ดังนั้นจึงส่งยิ้มหวานให้

“หากว่าเหล้าของท่านรสชาติดี ข้าจะกลับมาใหม่ อ่อ..แล้วลูกสาวท่านมีนามว่าอะไร” เสี่ยวเฟยเลียบเคียงถาม

“เมี่ยวซื่อขอรับ”

“หน้าตางดงามนัก” นางพูดทิ้งท้ายแล้วหยิบเอาเหล้ามา

“ข้าถือให้เ๽้าค่ะ” เสี่ยวเฟยยิ้ม แล้วยื่นเหล้าให้สาวใช้ถือ ก่อนจะเดินออกจากร้าน แล้วมุ่งตรงไปยังด้านหน้า เพื่อดูของต่าง ๆ ในตลาด ทว่ามีร้านหนึ่งที่ผู้คนห้อมล้อมกันผิดปกติ สายตาหวานของเสี่ยวเฟยมอง พลันหยุดเดินแล้วเอ่ยกับสาวใช้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“นั่นขายอะไร เหตุใดคนรุมล้อมเช่นนั้น”

“เข้าไปดูกันเถอะเ๽้าค่ะ” มู่เลี่ยนพานายหญิงเข้าไปดู พบว่าเป็๲ร้านขายไก่ดำสูตรพิเศษ

“ร้านนี้อร่อยที่สุดในเมืองแล้ว ไก่ดำเป็๞ยาบำรุงร่างกาย พ่อค้า ขายมานานจากรุ่นสู่รุ่น ท่านยังไม่เคยชิมใช่หรือไม่” ชายหนุ่มเห็นเสี่ยวเฟยชะเง้อคอมองด้วยความสนใจ จึงหันมาบอกด้วยความหวังดี

“ร้านนี้อร่อยมากที่สุดในเมืองรึ”

“ใช่แล้ว” คำตอบของชายหนุ่มทำให้เสี่ยวเฟยอยากลองลิ้มรสดูสักครั้ง ก่อนมู่เลี่ยนจะสะกิด

“คนรอมากขนาดนี้ เรากลับจวนกันก่อนดีหรือไม่เ๽้าคะ ไว้วันหลังค่อยมาซื้อใหม่ก็ยังได้” เสี่ยวเฟยหันมองพระอาทิตย์ที่ค่อย ๆ สูงขึ้น นางต้องรีบกลับไปเขียนวรรณกรรมที่ค้างไว้ต่อให้เสร็จ จึงจำใจเดินออกจากร้านไก่ดำอย่างนึกเสียดาย

“รีบกลับเถอะเ๯้าค่ะ” มู่เลี่ยนกล่าวเตือน ก่อนเสี่ยวเฟยจะตัดใจพากันกับจวน

“นางยังไม่มาอีกรึ” โม่โฉวทอดสายตาไปยังสระน้ำ แล้วมองหาเสี่ยวเฟยครู่หนึ่ง เมื่อไม่เห็นนาง จึงหันมายังเจ่าเจาแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ยังไม่มาขอรับ” เขาตอบ ก่อนโม่โฉวจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หรือว่านางจะป่วย” โม่โฉวทำท่าจะเดินไปยังเรือนหลังเล็ก ก่อนเจ่าเจาจะรีบเอ่ยขึ้น

“ฮูหยินมาแล้วขอรับ” เมื่อเห็นร่างของหญิงสาวเดินมาแต่ไกล ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ เบี่ยงตัวกลับไปยังโต๊ะว่าราชการ แล้วกำชับให้เจ่าเจาดูแลนางให้ดี

ร่างบางเดินมายังสระน้ำที่มีดอกบัวชูช่อสวยงาม สายตาหวานเลื่อนมองที่โต๊ะ พบว่ามีกระดาษและหมึกตั้งรออยู่อย่างเป็๲ระเบียบ ก่อนนางจะวางไหเหล้าลงด้านข้าง แล้วหันมองเจ่าเจา ก่อนจะเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสดใส

“เจ่าเจา”

“ขอรับฮูหยิน” ชายหนุ่มรีบเดินไปหา แล้วน้อมกายลงเล็กน้อย

“เ๯้าจัดกระดาษกับหมึกไว้รอข้างั้นรึ”

“นายท่านเป็๲คนสั่ง ให้ข้าจัดไว้ขอรับ” เมื่อได้ยินดังนั้นเสี่ยวเฟยก็หันมองไปยังห้องว่าราชการ นึกซาบซึ้งน้ำใจเขาอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะหันมายังเจ่าเจาแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าซาบซึ้งน้ำใจเ๯้ามากนัก ที่คอยดูแลข้าอย่างดี” คำพูดของหญิงสาวทำให้เจ่าเจายิ้มรับ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้หญิงสาวนั่งเขียนวรรณกรรมอย่างเงียบ ๆ

กระดาษแผ่นแล้ว แผ่นเล่า ถูกนางโยนทิ้งลงพื้น ค่อย ๆ กองสูงขึ้นทีละน้อย ท่ามกลางสายตาของโม่โฉวที่แอบดูอยู่ห่าง ๆ เขาไม่คิดเสียดายกระดาษพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย ทว่าความมุ่งมั่นของนางทำให้ชายหนุ่มที่แอบมองอยู่ ไม่อาจละสายตาจากนางได้

“มองอันใดอยู่เหรอขอรับ” คำถามของเจ่าเจาทำให้โม่โฉ­วสะดุ้งตัวเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ปรับท่าทีเป็๞เคร่งขรึมได้ทัน