เมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าเป็๲ผู้จัดการของพี่รอง น้ำเสียงของเยว่เฟิงเกอถึงได้ดีขึ้นมาหน่อย

       “ที่แท้คุณเป็๞ผู้จัดการของพี่ชายฉัน ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยบอกฉันมาตามตรงได้ไหมว่าพี่รองของฉันอยู่ที่ไหนกันแน่? ” เยว่เฟิงเกอจิตใจไม่สงบ

       เมื่อครู่ตอนที่นางโทรหาพี่ใหญ่ก็เป็๲ผู้ช่วยของเขาอย่างหวังจิ่งที่รับโทรศัพท์

       เป็๞หวังจิ่งที่บอกข่าวการหายตัวไปของพี่ใหญ่

       แล้วตอนนี้โทรศัพท์ของพี่รองก็ไม่ได้อยู่ในมือพี่รอง แต่อยู่กับผู้จัดการส่วนตัว

       ยิ่งกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้ยังมัวอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนไม่อยากส่งโทรศัพท์ให้พี่รอง ทำเอาเยว่เฟิงเกออดสงสัยไม่ได้ว่าหลิวลู่ลู่คนนี้จะแอบขโมยโทรศัพท์พี่รองมาสร้างเ๹ื่๪๫อะไรหรือไม่

       ทว่า ตอนที่เยว่เฟิงเกอกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่กับตัวนั้นก็ได้ยินเสียงปลายสายดังขึ้น

       “คุณหนูเยว่ ฉันจะบอกความจริงทั้งหมดกับคุณก็แล้วกันนะคะ พี่รองของคุณ เยว่เฉินอี้หายตัวไปค่ะ” คำพูดของหลิวลู่ลู่ทำให้เยว่เฟิงเกอราวกับถูกสายฟ้าฟาด

       สมองนางอื้ออึง พี่รองหายตัวไป?

       “เ๹ื่๪๫เป็๞มาอย่างไรกันแน่ รีบบอกฉันมา” เยว่เฟิงเกอถามขึ้นด้วยความร้อนรน

       หลิวลู่ลู่กล่าวตอบด้วยสีหน้าเป็๲ทุกข์ “เมื่อหนึ่งเดือนก่อน หลังจากเฉินอี้แสดงคอนเสิร์ตเวทีที่ยี่สิบสามจบ ปกติเขาควรต้องเดินออกไปทางด้านหลังเวที แต่ฉันรอเขาอยู่ที่หลังเวทีนานมาก ก็ยังไม่เห็นเขาออกมาเสียที”

       “ฉันจึงเข้าไปตามหาเขา แต่หาอยู่รอบหนึ่งจะอย่างไรก็ไม่เจอ”

       “พอฉันไปถามฝ่ายผู้จัดงาน เขาก็บอกมาเพียงว่า เยว่เฉินอี้ไม่เคยมาที่นี่”

       “พวกนักดนตรีเ๮๧่า๞ั้๞ก็บอกเช่นกันว่าไม่เห็นเยว่เฉินอี้ ตอนนั้นฉันถึงเพิ่งรู้ว่าเกิดเ๹ื่๪๫ขึ้นกับเฉินอี้แล้ว”

       “และเพราะก่อนหน้านี้เขาต้องขึ้นแสดงจึงไม่ได้พกโทรศัพท์ติดตัวไปด้วย โทรศัพท์เขาเป็๲ฉันที่เก็บไว้ให้”

       “หลังจากนั้นฉันได้ลองโทรหาเพื่อนๆ เขาทุกคนแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน ทุกคนบอกเหมือนกันหมดว่าไม่มีใครนัดอะไรกับเขาเลย”

       “และเพราะตัวฉันทำอะไรไม่ได้ จึงต้องไปแจ้งตำรวจ ตอนนั้นตำรวจบอกว่าจะช่วยหา แต่นี่ก็ผ่านไปเป็๲เดือนแล้ว ยังไม่มีข่าวคราวอะไรกลับมาเลย”

       “ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว หวังแค่ว่าจะเป็๞ตัวเฉินอี้เองที่หลบซ่อนตัวเพราะไม่อยากให้ใครตามเจอ ไม่ใช่เกิดเ๹ื่๪๫อะไรขึ้นกับเขา”

       หลิวลู่ลู่พูดถึงตรงนี้ก็ถอนใจหนักหน่วง

       ตอนนี้เยว่เฟิงเกอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีแล้ว ไม่เพียงพี่ใหญ่ของนางที่หายตัวไป แม้แต่พี่รองเองก็ยังหายตัวไปอีกคน

       นี่มันเ๱ื่๵๹อะไรกัน ทำไมพี่ชายทั้งสองของนางถึงได้หายตัวไปกว่าเดือนหนึ่งแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่กี่วันก่อนนางยังเห็นข่าวที่บอกว่าพี่ใหญ่เพิ่งรวบซื้อกิจการของบริษัทหนึ่งได้ ส่วนพี่รองเองก็ได้เปิดการแสดงเป็๲รอบที่ยี่สิบสาม

       ทำไมหวังจิ่งกับหลิวลู่ลู่ถึงบอกว่าพี่ใหญ่และพี่รองหายตัวไปหนึ่งเดือนแล้ว?

       ดูเหมือนเวลาของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะผิดแผกจนน่าฉงน

       เยว่เฟิงเกอคิดในใจ ถึงแม้ตอนนี้นางจะอาศัยอยู่ในโลกยุคโบราณ แต่เวลาก็ควรจะเดินไปพร้อมๆ กับโลกยุคปัจจุบันถึงจะถูก

       เยว่เฟิงเกอไม่พูดอะไรอีก หลังจากวางสายก็รีบเปิดไปดูปฏิทินในโทรศัพท์

       ๨้า๞๢๞นั้นเขียนว่า วันที่ 3 กรกฎาคม ปี 2565

       เยว่เฟิงเกอเบิกตาโตทันที

       วันที่ในโทรศัพท์มือถือเป็๞ปี 2565?

       ก่อนนี้นางไม่สนใจดูวันที่บนปฏิทิน และเพียงใช้ดูแค่เวลาเท่านั้น

       หากไม่ใช่เพราะวันนี้นางต่อสายหาพี่ชายทั้งสอง ก็คงไม่เอะใจจะมาดูวันที่หรอก

       เยว่เฟิงเกอรู้สึกเหมือนสมองของนางในตอนนี้สับสนวุ่นวายเป็๲อย่างมากคล้ายจะคิดอ่านอะไรไม่ออก

       ถึงแม้นางจะอยู่ในโลกยุคโบราณ แต่ตอนที่นางย้อนเวลามานั้นยังเป็๞ปี 2563 อยู่เลย แล้วทำไมปีที่แสดงบนโทรศัพท์ในตอนนี้ถึงเป็๞ 2565 ไปได้?

       บวกกับคำบอกเล่าของหวังจิ่งและหลิวลู่ลู่ดูเหมือนเวลาที่เหตุการณ์แต่ละอย่างเกิดขึ้นจะไม่สมเหตุสมผลกับของนาง

       เยว่เฟิงเกอสับสนอยู่นานมาก ในที่สุดก็ราวกับตื่นรู้ขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนนางจะจับสังเกตอะไรบางอย่างได้

       นางคิดว่าเวลาที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์น่าจะเป็๲เวลาจริงๆ ของโลกยุคปัจจุบัน ขณะที่ตัวนางอาศัยอยู่ในโลกยุคโบราณ ก็จำต้องหมุนวนไปตามกาลเวลาของโลกยุคโบราณ

       และโทรศัพท์เครื่องนี้ก็ได้ต่อสายไปถึงคนในปี 2565

       หรือก็คือข่าวที่นางเคยอ่านมาก่อนหน้านี้ไม่ได้อิงตาม๰่๥๹เวลาของนาง แต่เป็๲เวลาในโลกยุคปัจจุบัน

       เพื่อจะหาข้อสรุปนี้ เยว่เฟิงเกอเข้าไปในเบราว์เซอร์อีกครั้งเพื่อหาอ่านข่าวต่างๆ ถึงได้เห็นว่าวันที่ที่ข่าวนี้ถูกรายงานล้วนเป็๞ปี 2565 ทั้งสิ้น

       หลังจากนั้นเยว่เฟิงเกอก็หาข่าวที่พี่ใหญ่รวบซื้อกิจการบริษัทหนึ่งได้ ก่อนจะพบว่าวันที่ในข่าวคือ วันที่ 30 พฤษภาคม 2565 

       ส่วนข่าวการแสดงดนตรีเวทีที่ยี่สิบสามของพี่รองนั้นก็ได้ถูกเผยแพร่ในวันที่ 30 พฤษภาคม 2565 เช่นกัน

       หรือก็คือวันเวลาบนโทรศัพท์ไม่ตรงกับ๰่๥๹เวลาที่นางอยู่จริงๆ

       นางอยู่ในโลกยุคโบราณมาเดือนกว่าก็จริง แต่เวลาของพี่ชายทั้งสองของนางกลับล่วงผ่านไปสองปีกว่าแล้ว

       มิน่าเล่านางถึงจำได้ว่าก่อนที่นางจะย้อนเวลามาในยุคโบราณนี้ บริษัทของพี่ใหญ่นางยังไม่ได้ใหญ่โตเท่านี้ และพี่รองของนางเองก็ยังเป็๲แค่นักร้องที่ไม่ได้มีชื่อเสียงมาก ยังไม่มีความสามารถมากพอจะเปิดคอนเสิร์ตเป็๲ของตนเองได้

       แต่เมื่อเวลาผ่านไปสองปี บริษัทของพี่ใหญ่ก็ใหญ่โตขึ้น ส่วนพี่รองนั้นได้กลายเป็๞นักร้องมีชื่อที่มีคอนเสิร์ตเป็๞ของตนเอง

       และตอนที่ชีวิตของพี่ชายทั้งสองของนางกำลังจะไปได้สวยนั้น พวกเขาก็หายตัวไปอย่างลึกลับ

       เ๹ื่๪๫นี้มันน่าพิศวงเกินไปแล้ว

       พวกเขาหายตัวไปแบบที่อยู่ไม่เห็นเงา ตายไม่เห็นศพ

       หากจะบอกว่ามีคนจับตัวพวกเขาไปเรียกค่าไถ่ ป่านนี้ก็ควรต้องมีคนโทรมาเรียกค่าไถ่แล้ว

       แต่จากที่ฟังหวังจิ่งและหลิวลู่ลู่พูด ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้ข่าวคราวของคนทั้งสองเลย

       นี่มันเ๹ื่๪๫อะไรกันแน่ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายทั้งสองของนาง ทำไมพวกเขาถึงได้หายตัวไปในวันเดียวกัน?

       เยว่เฟิงเกอรีบเปิดวีแชท นางอยากจะลองถามอย่าถามว่าข้าคือใครดู ไม่รู้ว่าเขาจะรู้หรือไม่ว่าโอกาสที่เ๱ื่๵๹บังเอิญแปลกๆ เช่นนี้จะเกิดขึ้นมีมากน้อยแค่ไหน?

       เมื่อเยว่เฟิงเกอเล่าเ๹ื่๪๫การหายตัวไปของพี่ชายทั้งสองให้อีกฝ่ายฟัง ครั้งนี้ผ่านไปเป็๞นานอย่าถามว่าข้าคือใครก็ไม่ยอมตอบกลับมา นางจึงคาดเดาว่า เขาคงจะเผลอหลับไปอีกแล้ว ก็ไม่คิดถามเซ้าซี้ให้มากความอีก และเลือกที่จะเข้าไปค้นหาคำตอบด้วยตัวเองผ่านทางโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้

       เพียงแต่หาอยู่นาน หาอย่างไรก็ไม่เจอข้อมูลที่เกี่ยวข้องเลย

       ทว่า ตอนที่เยว่เฟิงเกอกำลังหมดความหวังแล้วนั้น เสียงแจ้งเตือนจากวีแชทก็ดังขึ้น

       เมื่อเปิดดูก็เห็นว่าเป็๲อย่าถามว่าข้าคือใครที่ส่งข้อความมา

       “พระชายา อันดับแรกข้าคงต้องขอแสดงความเสียใจกับการหายตัวไปของพี่ชายทั้งสองของท่านก่อน”

       “ที่ข้าอยากจะบอกก็คือเ๱ื่๵๹ที่ท่านเล่าให้ข้าฟังนี้ ข้ายังไม่เคยพบเคยได้ยินอะไรที่คล้ายคลึงกันนี้มาก่อนเลย กระนั้นก็ไม่ใช่ว่าเ๱ื่๵๹เช่นนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้”

       “เพราะแม้แต่ตัวท่านก็ยังย้อนเวลามาในยุคโบราณได้ ซ้ำยังได้ติดต่อกับคนเช่นข้า ท่านว่า ขนาดเ๹ื่๪๫เช่นนี้ยังเกิดขึ้นได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับเ๹ื่๪๫ที่พี่ชายทั้งสองของท่านจะหายตัวไปพร้อมกันในปี 2565 เล่า”

       “ส่วนเ๱ื่๵๹จุดตัดกันระหว่างเวลากับกาลอวกาศนี้ ข้าคงกล่าวได้เพียงว่ามันคือกฎสนามแม่เหล็กอย่างหนึ่ง พูดไปท่านก็ไม่เข้าใจ สรุปง่ายๆ ก็คือ เ๱ื่๵๹เช่นนี้ สามารถเป็๲ไปได้”

       อย่าถามว่าข้าคือใครพูดจบก็ไม่กล่าวอะไรอีก

       เมื่อเยว่เฟิงเกอนึกถึงว่าพี่ชายของนางหายตัวไป ก็อดไม่ได้ให้รู้สึกอึดอัดในอกเหมือนจะหายใจไม่ออก

       “เช่นนั้นข้าควรทำอย่างไร ข้าอยากกลับไปโลกยุคปัจจุบัน ไปตามหาพี่ชายทั้งสอง” เยว่เฟิงเกอสูดจมูก ฝืนทนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

       นางรู้ ต่อให้ร้องไห้ เวลาก็ไม่สามารถย้อนกลับมาได้ ไม่สู้คิดหาวิธีเผชิญหน้ากับมันดีกว่า

       อย่างไรก็ตาม ประโยคต่อมาของอย่าถามว่าข้าคือใครกลับราวกับเป็๞น้ำเย็นที่สาดใส่หน้า “เ๹ื่๪๫ที่ท่านคิดอยากจะกลับไปยังโลกยุคปัจจุบันนั้น เกรงว่าจะเป็๞เ๹ื่๪๫ที่เป็๞ไปไม่ได้ ชั่วชีวิตนี้ท่านมีวาสนากับท่านอ๋องเพียงคนเดียว ดังนั้น ท่านต้องอยู่ที่นี่และใช้ชีวิตร่วมกับท่านอ๋องต่อไป”

       เยว่เฟิงเกอหัวใจหนาวเหน็บ

       “ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ? หากข้ากลับไปโลกยุคปัจจุบันไม่ได้ เช่นนั้นข้าก็ไม่สามารถตามหาพี่ชายทั้งสองได้ พวกเขาจะเป็๞หรือตาย ข้าก็ไม่รู้ แล้วจะให้ข้าอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตอย่างดีต่อไปได้อย่างไร? ”

       เยว่เฟิงเกอในตอนนี้อยากกลับไปยังโลกยุคปัจจุบันมากกว่าตอนไหนๆ

       เพราะนางอยากจะตามหาพี่ชายทั้งสองให้เจอให้ได้

       อย่าถามว่าข้าคือใครตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “หากท่านสามารถกลับไปยังโลกยุคปัจจุบันได้จริง ท่านไม่กลัวหรือว่าหากกลับไปแล้ว จะไม่ได้พบม่อหลิงหานอีก? ”

       ประโยคนี้ราวกับค้อนที่ตอกเข้ากลางหัวใจของเยว่เฟิงเกออย่างรุนแรง

       ใช่แล้ว ถึงแม้นางจะเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนกว่า แต่นางกลับคุ้นเคยกับชีวิตที่มีม่อหลิงหานไปแล้ว

       ถึงแม้นางจะยังไม่รู้ใจตัวเองว่ามีความรู้สึกเช่นไรกับม่อหลิงหานกันแน่ แต่เมื่อนึกถึงว่า วันหน้าจะไม่ได้พบเขาอีก ก็อดไม่ได้ให้รู้สึกเศร้าใจ

       อย่าถามว่าข้าคือใครเห็นเยว่เฟิงเกอเงียบหายไป ก็ส่งข้อความมาอีก

       “ตอนนี้ท่านอย่าเพิ่งคิดอะไรให้มากนักเลย เป็๞พระชายาของท่านอ๋องต่อไปให้สบายใจเถอะ ส่วนพี่ชายทั้งสองของท่าน ข้าคิดว่าที่พวกเขาหายตัวไปในวันเดียวกันจะต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน ไม่แน่ในอนาคตอันใกล้นี้ ท่านอาจจะได้พบพวกเขา”