บนโต๊ะผุพังในห้องมีตะเกียงน้ำมัน แต่ด้านในเหลือน้ำมันไม่มากแล้ว
เวลานี้ท้องฟ้ามืดสนิท เจียงหงหย่วนเข้ามาจุดตะเกียง เปลวไฟเท่าเม็ดถั่วลุกโชน นำพาแสงสลัวๆ กับกลิ่นน้ำมันไม่น่าสูดดมนักเข้ามา
เขาถอดเสื้อผ้าตัวเอง บิดผ้าหมาดๆ แล้วเช็ดตัว ไม่มีทีท่าจะหลบเลี่ยงหลินหวั่นชิวแม้แต่น้อย
ชายคนนี้รูปร่างดีมาก กล้ามเนื้อที่แขนแน่นเป็มัดๆ หน้าอกหน้าท้องกำยำ ทุกส่วนเหมือนแฝงไว้ด้วยพลังที่พร้อมจะะเิได้ทุกเมื่อ กลิ่นอายของความเป็ชายแผ่ซ่านทั่วห้องที่ทั้งเก่าทั้งคับแคบ
ไม่ใช่แค่หน้าเขาที่มีแผลเป็ แต่บนตัวมีแผลเป็ขนาดต่างๆ อยู่ทั่วเช่นกัน
แผลเป็พวกนี้ไม่ได้ทำให้รูปร่างเขาดูแย่ ตรงกันข้าม พวกมันกลับช่วยเพิ่มเสน่ห์อันบ้าระห่ำให้เขาด้วยซ้ำ
หลินหวั่นชิวหน้าเขียวทันที
ในหัวนางมีเสียงอื้ออึงและว่างเปล่า สายตาจับจ้องอยู่แบบนั้น
นางกำลังใ
เจียงหงหย่วนเห็นนางทำหน้าแบบนั้นก็แอบได้ใจ
ภรรยาตัวน้อยที่เขาซื้อมาอ่อนแอเกินไป ต้องเลี้ยงให้แข็งแรงก่อนค่อยกิน
“อะไรนะ?”
เสียงดุเถื่อนของเจียงหงหย่วนทำให้หลินหวั่นชิวได้สติทันที นางหลุดถามออกไปโดยไม่รู้ตัว สงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า
“ข้าบอกว่า เ้าอดทนรออีกหน่อย หายดีแล้วค่อยเข้าหอกับข้า! ข้าเป็ผู้ชายของเ้า ไม่หนีไปไหนหรอก!”
หลินหวั่นชิว “…”
อันที่จริงนางควรดีใจ อย่างน้อยคำพูดของชายมีแผลเป็ก็สื่อชัดแล้วว่าเขาไม่ได้บ้าดีเดือดถึงขั้นจะจัดการนางตอนนี้
แต่นางจะดีใจทำบ้าอะไร!
เขาพูดแบบนี้เพราะหมายความว่านางอดใจไม่ไหว นางเป็คนอยากกินเขาชัดๆ!
มารดามันเถอะ ใครกันแน่ที่หน้าไม่อายมาแก้ผ้าต่อหน้า?
“เดี๋ยวดื่มโจ๊กเสร็จแล้วข้าจะเช็ดตัวให้” หลินหวั่นชิวกำลังตะลึงงันถึงขีดสุด เจียงหงหย่วนเดินไปหยิบชุดที่มีแต่รอยปะจากตู้ออกมาสวม ยกน้ำสกปรกที่ใช้เช็ดตัวเสร็จออกไปเทนอกลาน
ถูกเขาพูดแบบนี้ใส่ หลินหวั่นชิวลืมแผนการก่อนหน้านี้ที่จะพูดคุยกับเจียงหงหย่วนไปโดยสิ้นเชิง
ตอนนี้ในหัวนางมีแต่คำพูดประโยคสุดท้ายของเขา ‘ข้าจะเช็ดตัวให้…’
ด้วยเรี่ยวแรงของนางตอนนี้…ไม่มีทางหนีรอดเป็แน่!
ตอนนี้หลินหวั่นชิวอิจฉานางเอกที่เปิดโหมดเทพในนิยายพวกนั้นมาก ไม่ว่าจะทะลุมิติไปอยู่ที่ไหน เผชิญสถานการณ์ยากลำบากเพียงใด พวกนางก็จะผ่านพ้นไปได้ด้วยสูตรโกง
ต่อให้มีนางเอกที่เหมือนนาง ทะลุมิติมาแล้วถูกขาย นางเอกพวกนั้นก็ยังมีสามีที่รักโดยไม่มีเงื่อนไข อมไว้ในปากยังกลัวละลาย ประคองไว้ในมือยังกลัวร่วงหล่น…
ไม่เหมือนนาง!
ชายป่าเถื่อนคนนี้ไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย แบกนางกลับบ้านอย่างหยาบคาย หากไม่ใช่เพราะกลัวนางตายบนเตียงแล้วขาดทุน เขาอาจจับนางกินไปแล้วก็ได้
ในห้องครัวเวลานี้
เจียงหงหย่วนมองโจ๊กในหม้อ คิ้วขมวดแน่นจนสามารถบีบยุงให้ตายได้ “ข้าบอกให้เ้าใส่ข้าวเยอะหน่อยไม่ใช่หรือ?”
เจียงหงหนิงพยายามยืดร่างกายผ่ายผอมของตัวเองขึ้นตรง มองโจ๊กที่มีข้าวแค่ไม่กี่เม็ดในหม้อ เลียปากตอบว่า “พี่ใหญ่ ข้าอยู่บ้านไม่ได้ทำอะไร ไม่เหนื่อยและไม่หิว ท่านกับพี่สะใภ้ทานส่วนที่ข้นไปเถอะ ข้าดื่มแค่น้ำข้าวก็พอแล้ว จริงสิ ตอนบ่ายข้ากินผลไม้ไปแล้วด้วย!”
พี่สะใภ้ไม่สบาย พี่รองเองก็ต้องใช้เงินรักษาอาการป่วย…เขาจะกล้าใส่ข้าวที่พี่ใหญ่นำกลับมากินเองเยอะๆ ได้อย่างไร
เจียงหงหย่วนไม่พูดอะไร หันไปตักโจ๊ก บ้านพวกเขามีชามดินเผาปากแหว่งแค่สามใบ เขาตักโจ๊กที่มีเม็ดข้าวใส่ลงในถ้วยทุกใบจนเกือบหมด
เจียงหงหนิงเห็นดังนี้ก็รีบส่ายมือ “พี่ใหญ่ ข้าจะดื่มแค่น้ำข้าว!”
เจียงหงหย่วนทำหน้าเข้ม “ให้เ้ากินก็กิน ข้ากินเนื้อจากในเมืองมาแล้ว กินแค่น้ำข้าวต้มไม่เป็ไรหรอก!”
เจียงหงหนิงไม่กล้าเถียงต่อ พยักหน้าเบาๆ “ก็ได้!”
เจียงหงหย่วนมองเด็กชาย พูดต่อว่า “พรุ่งนี้เช้าข้าจะตื่นมาต้มโจ๊ก ต่อไปนี้ให้เ้าทำตามที่ข้าสั่ง บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องกังวลเื่เงิน หากครั้งหน้ายังลืมอีก ข้าจะอัดเ้าเสีย!”
“ขอรับ พี่ใหญ่!” เจียงหงหนิงเม้มปาก น้ำตาคลอในเบ้า แต่เขาก็กลั้นไว้ไม่ให้หยดออกมา
เมื่อเจียงหงหนิงออกจากห้องครัว เจียงหงหย่วนจึงพูดขึ้นว่า “กินเสร็จแล้วรีบนอน ไม่ต้องเก็บกวาดห้องครัว”
พูดจบก็ยกโจ๊กกับยากลับห้อง
“กินเสร็จแล้วค่อยดื่มยา” หลังจากที่กลับเข้าห้อง เจียงหงหย่วนวางโจ๊กกับยาไว้บนตู้ข้างหัวเตียง หันไปประคองหลินหวั่นชิวแล้วยกโจ๊กมาให้นาง
หลินหวั่นชิวเอื้อมมือไปรับแต่เขากลับหลบออก
“ข้าจะป้อน ตอนนี้เ้าไม่มีแรง เดี๋ยวถือไม่มั่นแล้วทำถ้วยข้าแตก”
พูดจบก็ขยับถ้วยมาที่ปากหลินหวั่นชิว “ข้าชิมดูแล้ว ไม่ลวกปาก รีบดื่มเถอะ อย่าทำหก”
หลินหวั่นชิวหิวมานานแล้ว นางดื่มโจ๊กจนหมดอย่างเชื่อฟัง
หลินหวั่นชิวสบายตัวขึ้นมากหลังจากที่ดื่มโจ๊กที่แทบจะนับเม็ดข้าวได้ อบอุ่นไปทั้งร่าง
แต่มุมปากเหมือนจะมีข้าวติดอยู่หนึ่งเม็ด นางจะแลบลิ้นไปเลีย ทว่าจู่ๆ ตรงหน้ากลับมืดลง
ใบหน้าของชายมีแผลเป็ขยายใหญ่ขึ้น เขาแลบลิ้นเลียมุมปากนาง เกี่ยวเม็ดข้าวเข้าปากตัวเอง…ปลายลิ้นทั้งคู่ัักัน ััอุ่นนุ่มทำให้หลินหวั่นชิวเหมือนโดนฟ้าผ่า…
มารดามันเถอะ!
ชาไปทั้งร่างเลยทีเดียว!
นางจ้องชายมีแผลเป็ที่ทำเสียงจ๊อบแจ๊บตาค้าง เมื่อครู่นี้เขา…แต๊ะอั๋งนาง!