หลังจากหยุนเฟิงจากไปความสงบของหลิงเฉินหายไปในทันทีเขาเดินอย่างรวดเร็วตรงไปที่ห้องของสุ่ยรั่วจนหัวเกือบชนเข้ากับประตู
เมื่อหลิงเฉินเปิดประตูเข้าไปเขาเห็นสุ่ยรั่วนั่งอยู่บนเตียงแล้ว เธอมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มอันงดงาม “พี่คะพี่ชายเมื่อครู่นี้คือใครเหรอคะ? เหมือนเขาจะพูดถึงของบางชิ้นที่น่าทึ่งกับพี่...มันเป็เื่ยากมากจริงๆที่จะเห็นพี่ตื่นเต้นขนาดนี้”
หลิงเฉินแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นอย่างรวดเร็วจนถึงบัดนี้เขายังคงรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน เขานั่งลงข้างๆ สุ่ยรั่ววางกล่องโลหะลงบนเข่าของเขาอย่างระมัดระวัง...มันไม่ใช่กล่องธรรมดาสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือคือความหวังสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตคนที่เขารักมากที่สุดความหวังซึ่งมาจากสรวง์ในเวลาที่เขาใกล้หมดความหวัง
เขาไม่เคยมี่เวลาแบบนี้มาก่อนขอบคุณพระเ้า ขอบคุณเขาคนนั้น แม้หยุนเฟิงจะมอบยา 13223 แก่เขาโดยมีข้อแลกเปลี่ยนแต่ถ้าหากมันสามารถช่วยชีวิตของสุ่ยรั่วได้จริงๆ เขาจะจดจำความเมตตานี้ไปตลอดชีวิตและจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้จนสำเร็จอย่างแน่นอน แม้ว่าการเป็คู่แข่งของกลุ่มธุรกิจทางการเงินตระกูลหยุนภายในสองปีจะเป็เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่เกินไปก็ตาม
ตามรหัสปลดล็อคที่หยุนเฟิงให้เขาหลิงเฉินค่อยๆ เปิดกล่องโลหะภายในกล่องเป็ขวดสีน้ำตาลขนาดเล็กขวดหนึ่งหนาเท่านิ้วกลางนิ้วหนึ่ง เมื่อมองทะลุขวดจะเห็นของเหลวภายในกระทบกันเบาๆ
หลิงเฉินหยิบขวดยาซึ่งสามารถช่วยชีวิตของสุ่ยรั่วออกมาเขาใช้การเคลื่อนไหวที่เบาที่สุดค่อยๆ ดึงจุกออกทันใดนั้นกลิ่นประหลาดล่องลอยออกมาด้านนอก มือของเขาสั่นเล็กน้อย เขาวางมันตรงริมฝีปากของสุ่ยรั่วแล้วพูดอย่างอ่อนโยน“สุ่ยรั่ว ดื่มมันเร็วเข้า”
มือเล็กๆนิ่มนวลสองข้างจับมือหลิงเฉิน เขาเพิ่งจะตระหนักได้ว่าสุ่ยรั่วที่ยิ้มก่อนหน้านี้ ในตอนนี้ใบหน้าของเธอกำลังอาบไปด้วยน้ำตาเธอพูดเบาๆ “นี่คือสิ่งที่พี่แลกเปลี่ยนกับพี่ชายคนนั้นใช่ไหมคะ? มัน...สามารถทำให้หนูมีชีวิตอยู่จนถึงวันที่หนูได้แต่งงานกับพี่ใช่ไหม?”
หลิงเฉินพยักหน้าอย่างแรงจากนั้นเขาก็ส่ายหัวทันที“มันไม่ใช่แค่ทำให้สุ่ยรั่วมีชีวิตอยู่จนถึงวันที่สุ่ยรั่วได้แต่งงานกับพี่แต่ร่างกายของน้องจะฟื้นตัวจนสมบูรณ์ดังเดิม สามารถอยู่กับพี่ได้ตลอดไปอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าและตายจากกันไป”
“อือ!!”หลิงสุ่ยรั่วส่งเสียงเห็นด้วยกับหลิงเฉินด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นที่สุดเธอยกมือของเขาขึ้นมา เปิดริมฝีปากของเธอ ก่อนปล่อยให้ของเหลวเย็นไหลผ่านฟันของเธอทีละหยดๆ
“การดื่มยานี้ลงไปจะทำให้หนูมีชีวิตรอดจริงๆหรือคะ? หนูยังไม่อยากจากพี่ไป”
แม้แต่์ก็ไม่อาจแยกหนูกับพี่ได้...
หนูไม่กลัวตายแต่หนูกลัวโลกที่ไม่มีพี่ยิ่งกว่านั้นหนูกลัวความรู้สึกเ็ปและโดดเดี่ยวที่พี่จะรู้สึกภายหลังหนูจากไป...
สามปีที่ผ่านมาพี่ใช้เวลาแทบทั้งหมดของพี่อยู่เป็เพื่อนหนู พี่ยอมทิ้งสิ่งต่างๆ มากมายหนูทราบมาตลอดว่าจริงๆ แล้วพี่มีความฝันมากมาย มีหลายสิ่งที่พี่ชอบและอยากทำแต่เพื่อหนู พี่ยอมทิ้งพวกมันทั้งหมดความเมตตาของพี่หนูไม่มีทางตอบแทนได้เลยในชีวิตนี้...ถ้าหนูอาการดีขึ้นจริงๆนับจากนี้จนถึงวันตายหนูจะมีชีวิตอยู่เพื่อพี่คนเดียวเท่านั้นหนูจะช่วยเหลือพี่ทุกๆ เื่ที่พี่อยากทำแม้วันหนึ่งพี่จะกลายเป็คนน่ากลัวซึ่งทุกคนรังเกียจและดูถูกเหยียดหยามหนูก็จะอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไปและไม่ทิ้งพี่ไปไหน...
พี่คะพี่คือเห็นผลที่ทำให้หนูอดทนมาจนถึงทุกวันนี้ หลังจากนี้เป็ต้นไป พี่จะเป็เหตุผลเพียงข้อเดียว...ที่หนูมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้...
ของเหลวเย็นหยดสุดท้ายเอียงลงไปในปากของสุ่ยรั่วเธอปิดปากก่อนกลืนของเหลวรสขมลงไปจากนั้นลืมตาขึ้นเผยรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดให้หลิงเฉิน
หลิงเฉินดูสุ่ยรั่วดื่มยาจนหมดโดยไม่ละสายตาไปจากเธอเขานำขวดยาเปล่าและกล่องโลหะออกไปเก็บไว้ด้านข้าง เขาจับไหล่เธอและถามเธอด้วยความเป็ห่วง“รั่วรั่ว น้องรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?”
หลิงสุ่ยรั่วยิ้มอย่างละมุน“พี่คะ มันไม่ใช่ยาครอบจักรวาล มันจะมีผลรวดเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร...แต่หนูรู้สึกว่าร่างกายอุ่นขึ้นนิดหน่อย”
หลิงเฉินพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง“สุ่ยรั่วนอนลงก่อน สิ่งที่น้องต้องทำมากที่สุดในตอนนี้คือการพักผ่อนใครจะไปรู้ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาน้องอาจจะสามารถลุกจากเตียงและเดินได้ด้วยตัวเอง”เขาวางร่างของเธอลง แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว
“ได้ค่ะ!” หลิงสุ่ยรั่วยิ้มอย่างมีความสุข“พี่หยุนเฟิงคนนั้น เขาเป็คนดีมากๆ ใช่ไหมคะ?”
หลิงเฉินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าตอบ“จากสายตาของพี่ พี่ไม่เห็นความไม่ซื่อสัตย์ของเขาเลย ไม่อย่างนั้นพี่จะไม่ให้น้องดื่มยาขวดนั้นเด็ดขาด”
“แบบนี้พี่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเขาเข้าไปในโลกเกมเสินเยว่และให้ความช่วยเหลือพี่เมิ่งซินใช่ไหมค่ะ?”สุ่ยรั่วถามอย่างต่อเนื่อง
“อือ...แต่พี่จะไม่ทิ้งรั่วรั่วไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหนก็ตาม พี่จะอยู่เคียงข้างรั่วรั่วเสมอ”
หลิงสุ่ยรั่วส่ายหัว“พี่คะ หนูไม่ได้คัดค้านเื่นี้ จริงๆ แล้วหนูโหยหาโลกเกมเสมือนจริงตลอดเวลาเพราะในโลกแห่งนั้นไม่ว่าใครจะป่วยหนักสักเท่าไร หรือแม้แต่คนพิการทางร่างกายภายในโลกนั้นพวกเราจะมีร่างกายที่ดีพร้อม หนูจะเหมือนกับคนปกติ สามารถวิ่ง ะโท่องไปได้ทุกที่ที่อยากไป และต่อสู้กับสัตว์ตัวเล็กๆ ซึ่งไม่น่ากลัวแม้แต่น้อยนอกจากนี้หนูยังสามารถเห็นภาพที่มีชีวิตชีวาที่สุดของพี่...ฮ่าๆหนูเพิ่งรู้วันนี้เองว่าในอดีตพี่เคยเป็คนที่น่าทึ่งที่สุดในโลกของเกมตามที่พี่หยุนเฟิงบอก พี่เป็ผู้เล่นเพียงคนเดียวที่สามารถต่อสู้กับอีฟได้อย่างยาวนานและไม่พ่ายแพ้...พี่คะ อีฟเป็ชื่อที่แปลกมาก เธอเป็ใครคะ?”
“อีฟ...”หลิงเฉินกระซิบชื่อนี้เบาๆ ฉากอันน่าเหลือเชื่อยากที่จะลืมเลือนปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา“เธอเป็คนที่น่ากลัว ในหลายๆ ทาง เธอน่ากลัวยิ่งกว่าไวรัสอีสร็อคเธอเป็ที่กล่าวขวัญทั่วโลก...เธอเป็พระเ้าในหมู่ผู้เล่นทั้งหลาย”
“พระเ้า?”สุ่ยรั่วกระพริบตา “สุดท้ายแล้วพี่เอาชนะเธอได้ไหม?”
หลิงเฉินส่ายศรีษะ“ไม่ได้...อาจจะไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถเอาชนะเธอได้ ถึงแม้พี่จะไม่แพ้ก็ตามสามปีก่อนภายในเกม ‘สังหาร์’ พี่ท้าประลองต่อสู้กับเธอสถานที่ประลองคือ เขาเมฆาครึ้มซึ่งเป็สถานที่ที่ผู้เล่นทั่วไปไม่อาจปีนขึ้นไปได้อย่างแน่นอนขณะที่พวกเราทั้งสองคนกำลังต่อสู้กัน โดยไม่คาดคิดก็มีผู้เล่นคนหนึ่งปีนป่ายขึ้นมา...เขาคือหยุนเฟิงคนที่เพิ่งมาบ้านของพวกเราเมื่อครู่ ชื่อภายในเกมของเขาตอนนั้นคือ “หลุนหัวเฟิงซู”แต่พี่กำลังต่อสู้กับอีฟจึงไม่อาจฟุ้งซ่านได้เช่นเดียวกับอีฟ ดังนั้นพวกเราทั้งสองคนจึงไม่ได้สนใจเขาและปล่อยให้เขาดูการต่อสู้ระหว่างพี่กับอีฟในระหว่างการต่อสู้ครั้งนั้นหน้ากากที่พี่สวมถูกอีฟทำลายด้วยอาวุธชิ้นหนึ่งที่สามารถทำลายอุปกรณ์สวมใส่มันทำให้อีฟและหยุนเฟิงเห็นใบหน้าของพี่...”
“และจากนั้น...”
“จากนั้น...ด้วยความโกรธซึ่งเกิดจากอีฟทำลายหน้ากากของพี่พี่จับก้นของเธออย่างแรง ก่อนพลิกตัวและวิ่งหนีไป”เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น หลิงเฉินหัวเราะออกมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจเห็นได้ชัดว่าหยุนเฟิงไม่ทันเห็นการกระทำอันเสื่อมเสียและรวดเร็วของเขามิฉะนั้นแล้วหยุนเฟิงอาจจะไม่นับถือหลิงเฉินเท่านี้ เพราะจะมีใครกล้าจับก้นของอีฟคุณหาใครไม่ได้อีกแล้วในโลกนี้
“ฮ่าๆ ”สุ่ยรั่วหัวเราะพร้อมกับเอามือปิดปากไว้
“หลังจากนั้นอีฟไล่ตามพี่มาเรื่อยๆหยุนเฟิงก็เช่นกัน เขายังคงไล่ตามหลังพวกเราอย่างเอาเป็เอาตายแต่ความเร็วของเขานั้นด้อยกว่าพวกเรามาก เขาจึงถูกทิ้งไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็วหลังจากนั้นหยุนเฟิงก็ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น พี่วิ่งหนีเธอนานประมาณครึ่งชั่วโมงแต่สุดท้ายก็ถูกเธอจับได้การจ้องมองของเธอในตอนนั้น เธออยากสับพี่ออกเป็ชิ้นๆ ตอนที่พี่กำลังคิดว่าพวกเราจะต้องสู้กันอีกหน...เกมสังหาร์ก็จำเป็ต้องซ่อมบำรุงอย่างเร่งด่วนพวกเราถูกเตะออกจากเกมและออฟไลน์ หลังจากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ พี่ไม่เคยพบเธออีกเลยถึงแม้ว่า...” เสียงของหลิงเฉินชะงักไปครู่หนึ่งสีหน้าที่ดูซับซ้อนเหลือเชื่อแวบผ่านใบหน้าของเขา“พี่เดาว่าเธอน่าจะยังเฝ้ารอพี่อยู่ในตอนนี้”
หลิงสุ่ยรั่วหัวเราะ“อีฟเป็ผู้หญิงสินะคะ...พี่เอาเปรียบเธอ แน่นอนว่าเธอต้องตามหาพี่เพื่อชำระแค้นเมื่อพี่เข้าไปในโลกของเกม ‘เสินเยว่’พี่จะต้องระวังตัวนะ”
พวกเขาทั้งคู่จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้หัวเราะอย่างร่าเริงสุดๆแบบนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาต้องแบกรับอีสร็อคไว้ในใจตลอดเวลามันเป็เหมือนกับฝันร้ายที่น่าหวาดกลัว แต่ในที่สุดพวกเขาก็สามารถบอกลามันได้เสียทีแม้จะเป็การล่ำลาแค่ชั่วคราวก็ตาม ขณะหัวเราะพวกเขาทั้งคู่สูดอากาศอันบริสุทธิ์และรับแสงแดดจ้าจากภายนอกตอนนี้ภายในใจของพวกเขาได้ร่างภาพอนาคตอันงดงามอย่างเงียบๆ
เสินเยว่...
ใน่บ่ายใกล้เวลาเย็นหยุนเฟิงซึ่งร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อส่งอุปกรณ์เล่นเกมซึ่งเป็ของหลิงเฉินและหลิงสุ่ยรั่วมาให้ในเวลาเดียวกันเขาก็มอบอุปกรณ์สื่อสารให้พวกเขาคนละเครื่องรวมถึงจ่ายค่าธรรมเนียมสื่อสารให้พวกเขาด้วย หลิงเฉินไม่ปฏิเสธเขายอมรับมันทั้งหมด ก่อนหน้านี้เพื่อหลีกเลี่ยงสภาพของสุ่ยรั่วที่เลวร้ายลง เขาจึงไม่ใช้โทรศัพท์เนื่องจากมันมีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่รุนแรงพอสมควรแต่ตอนนี้หากไวรัสอีสร็อคในร่างกายของสุ่ยรั่วเข้าสู่สภาวะหลับลึกโดยสมบูรณ์แม้จะใช้โทรศัพท์บ่อยครั้งก็ไม่น่าจะเป็ปัญหา
“อย่าลืมล่ะวันมะรืนนี้เวลา 9 โมงเช้า เอ่อใช่ ถึงแม้คุณไม่สามารถเข้าเล่นเกมได้ในตอนนี้แต่ว่าคุณสามารถสร้างตัวละครได้แล้ว หลังจากสร้างตัวละครเสร็จอย่าลืมบอกชื่อตัวละครของคุณให้ผมทราบล่ะ” หยุนเฟิงบอกเขาก่อนจากไป
อุปกรณ์เล่นเกมของหลิงเฉินและสุ่ยรั่วเป็กำไลขนาดเล็กอันวิจิตรงดงามของหลิงเฉินเป็สีแดง ส่วนของหลิงสุ่ยรั่วเป็สีฟ้าน้ำทะเลมันยังมีฟังก์ชันนาฬิกาด้วย
โหมดสร้างตัวละครเปิดแล้ว?
หลิงสุ่ยรั่วหลับไปอย่างเงียบๆแล้ว หลิงเฉินสนุกเพลิดเพลินกับอุปกรณ์เล่นเกมครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เขานอนลงบนโซฟาแล้วหลับตาใช้ความคิดของเขาออกคำสั่งเพื่อเข้าสู่เกม
ทันใดนั้นอุปกรณ์เล่นเกมบนข้อมือของหลิงเฉินกระพริบแสงสว่างชั่วครู่ตรงหน้าเขากลายเป็พื้นที่ว่างสีขาว เขางงงวยไปทันที แล้วจู่ๆ มันก็กระจ่างชัดขึ้นโลกของแสงสีที่ผสมผสานเข้าด้วยกันปรากฏตัวตนของมันต่อสายตาของเขา ในโลกที่เต็มไปด้วยสีสันร่างเล็กๆ อันวิจิตรงดงาม ล่องลอยเข้ามาหาเขา ในมือของเธอถือคทาวิเศษสีรุ้งเธอสวมชุดสีรุ้ง เธอเป็ภูติตัวน้อยขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือเธอมาพร้อมกับเสียงของเด็กสาววัยรุ่นอันไพเราะและมีชีวิตชีวา
“คุณหลิงเฉินรู้สึกยังไงบ้างคะ? ยินดีต้อนรับสู่โลกเกม ‘เสินเยว่’ ยังเหลือเวลาอีก 39 ชั่วโมง 42 นาที ก่อนที่โลกเสินเยว่จะเปิดให้เข้าเล่นโปรดเฝ้ารออย่างอดทน นี่เป็ครั้งแรกของคุณในการใช้อุปกรณ์เล่นเกมใช่หรือไม่?คุณ้าสร้างตัวละครใช่หรือไม่? โอ๊ะ ใช่แล้ว หนูลืมแนะนำตัวเองหนูเป็ภูติต้อนรับหมายเลข 52000 ที่น่ารักและฉลาดปราดเปรื่องที่สุด”
