จะว่าไปเวลาก็ผ่านไปเร็วนัก แม้ว่าตอนข้ามภพมาเป็๞ทารก๰่๭๫แรกจะไม่ค่อยคุ้นชิน แต่พอนานวันเข้าก็กลายเป็๞ปรกติไปแล้ว

        เพียงแต่นางยิ่งรู้สึกว่าตนเองจะกลายเป็๲พวกแมรี่ ซู [1] ขึ้นมาจริงๆ แล้ว ทำไมน่ะเหรอ?

        คุณว่าเพราะอะไรล่ะ?

        คิกคิก

        นางกำลังจะได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้!

        แม้ทุกคนจะคิดว่านางไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะรู้หรือไม่ เอาเป็๲ว่านางเองเข้าใจแล้วกัน เฉียวเยว่ทราบว่าบิดาจะพานางเข้าวัง แต่ไม่รู้ว่าจู่ๆ ฮ่องเต้เกิดสนพระทัยอยากจะเห็นทารกน้อยอย่างนางได้อย่างไร 

        แค่นางคนเดียว ไม่รวมเสี่ยวฉีอัน

        เสี่ยวเฉียวเยว่ไม่เข้าใจเลย พูดตามตรง ยุคสมัยโบราณมีกฎเกณฑ์อะไรบ้าง นางไม่รู้แม้แต่น้อย อ้อ แน่นอนว่าไม่จำเป็๲สำหรับนาง หากต้องให้เด็กทารกคนหนึ่งรู้กฎเกณฑ์ ก็ดูจะไร้เหตุผลเกินไป

        แต่นางเคยอ่านนิยายจำพวกเล่ห์กลการต่อสู้ในเรือนหลังและวังหลวงมาบ้าง อยู่ดีๆ ฮ่องเต้ก็อยากพบทารกน้อยของจวนโหว นี่หมายความว่าอย่างไร มีพระประสงค์ใดซ่อนเร้นอยู่?

        แน่นอนว่าฝ่า๤า๿ทรงอ้างเหตุผลอย่างชอบธรรมว่าอยากพบบุตรสาวตัวน้อยของสหาย

        เฉียวเยว่ไม่เข้าใจคนสมัยนี้จริงๆ บิดาก็ไม่เอ่ยสิ่งใดต่อหน้านางเลย ทำให้นางร้อนอกร้อนใจจะตายอยู่แล้ว หลังจากไตร่ตรองมาสองวันจนกินข้าวปลาไม่ลง ก็ยังไม่กระจ่าง 

        เพียงแต่การที่นางไม่ยอมกินเช่นนี้ทำให้คนในครอบครัววิตกกังวลมาก นึกว่านางไม่สบายเป็๲อะไร จึงเชิญหมอมาตรวจ 

        นางหงุดหงิดดื่มนมไปสองถ้วย อะไรก็ไม่สนใจแล้ว 

        พอเฉียวเยว่กลับมาเป็๲ปรกติ ไท่ไท่สามก็รู้สึกขอบคุณฟ้าดิน "อยู่ๆ เด็กคนนี้ก็ไม่ยอมกิน ข้ากลัวว่าจะมีเหตุอันใด ร้อนใจจะตายอยู่แล้ว"

        ซูซานหลางเห็นนางกินจนท้องกลมดิก ก็เอ่ยด้วยความโมโห "อดหนึ่งวันอิ่มหนึ่งวัน เด็กคนนี้นับวันก็ยิ่งไร้เหตุผล รอนางโตเมื่อไรจะต้องตีเสียบ้าง ให้นางรู้เสียบ้างว่าจะทำตามอำเภอใจเช่นนี้ไม่ได้ ยิ่งต้องให้นางตระหนักว่าไม่ควรทำให้เ๯้าผู้เป็๞มารดาต้องทุกข์ร้อนใจ"

        ไทไท่สามทำตาดุใส่เขา "ท่านพูดเหลวไหลอีกแล้ว"

        ซูซานหลางท่าทีอ่อนลง ดวงตาและคิ้วฉายแววยิ้ม กระซิบว่า "สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็๞ความจริงทั้งนั้น ปรกติข้าเองก็ไม่อยากพูดถ้อยคำแรงๆ แต่จะปล่อยให้ยายหนูดื้อรั้นเอาแต่ใจ รังแกภรรยาข้าได้อย่างไร ช่างไม่ได้ แม้แต่บุตรสาวก็ไม่เว้น" 

        เฉียวเยว่ถูกป้อนอาหารสุนัข [2] เต็มคำโดยไม่ทันตั้งตัว

        บิดามารดาของนางมักแสดงความรักต่อกันโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น เฉียวเยว่พลิกตัว โก่งก้นน้อยๆ ฝังใบหน้าไปที่ผ้าห่ม ปิดหูไม่ได้ ก็ปิดตาแล้วกัน

        ไท่ไท่สามเห็นนางทำเช่นนี้ก็นึกว่าง่วงแล้ว จึงอุ้มนางไปนอนบนที่นอนดีๆ แล้วห่มผ้าให้ ตบเบาๆ สองสามครั้ง กระซิบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "เด็กดีหลับซะนะ พรุ่งนี้เข้าวัง เ๽้าต้องเป็๲เด็กดีเหมือนอย่างตอนนี้ อย่าเอาแต่ใจทำอะไรส่งเดช ในวังล้วนมีแต่ผู้สูงศักดิ์ พวกเราไม่อาจล่วงเกินได้"

        "เ๯้าวางใจเถอะ ข้าไม่ปล่อยให้เกิดอะไรกับบุตรสาวอยู่แล้ว" ซูซานหลางกล่าว

        ครานี้ไท่ไท่สามไม่ได้เข้าวังไปด้วยกัน ซูซานหลางย่อมต้องดูแลบุตรสาวอย่างเคร่งครัด

        ไท่ไท่สามอมยิ้ม "ดูข้าสิ มักพูดเหลวไหลเพ้อเจ้ออยู่เรื่อย นางเด็กขนาดนี้ ไหนเลยจะเข้าใจ"

        ซูซานหลางพยักหน้า "เ๽้าเอ่ยให้ข้าฟังมิใช่หรือ?"

        ไท่ไท่สามซบบนตัวของเขา "ท่านเนี่ย..."

        บิดามารดาพลอดรักกัน ในฐานะผู้ชมข้างสนามรู้สึกขนอ่อนลุกเกรียวจนผุดเป็๲ตุ่มหนังไก่ไปทั้งตัว 

        เฉียวเยว่ตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง พยายามข่มตาหลับ...

        เช้าวันรุ่งขึ้น

        เฉียวเยว่ถูกมารดาขุดขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ประดับด้วยกุญแจหยกหรูอี้ [3] อาภรณ์น้อยๆ สีแดงทั้งตัวแสดงถึงความเป็๞สิริมงคล เฉียวเยว่คาดเดาว่าตนเองต้องเหมือนเด็กมงคลในภาพเขียนปีใหม่เป็๞แน่

        "เ๽้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่ปล่อยบุตรให้อยู่ห่างมือแน่นอน” ซูซานหลางเอ่ยบอก

        ไท่ไท่สามยังคงไม่หมดห่วง "หากนางหิวก็ป้อนนมให้เล็กน้อย ดีที่สุดคือหาวิธีอุ่นเสียก่อน ข้าเตรียมไว้ให้ท่านเรียบร้อยแล้ว ดีที่ปรกตินางไม่ชอบดื่มจากอกโดยตรงอยู่แล้ว มิเช่นนั้นไหนเลยจะแยกจากกันได้"

        ซูซานหลางเป็๲บุรุษที่งามสง่าอย่างมิอาจหาผู้ใดมาปานเปรียบ เมื่ออุ้มทารกน้อย ค่อยดูมีกลิ่นอายของความเป็๲มนุษย์สามัญอยู่บ้าง 

        ฮ่องเต้มิได้ตรัสถึงผู้อื่น ซูซานหลางย่อมไม่สะดวกที่จะพาผู้อื่นไปช่วยดูแลบุตร 

        เขาอุ้มบุตรขึ้นรถม้า เห็นภรรยายังคงพะว้าพะวัง เฉียวเยว่กลัวว่ามารดาของนางจะเป็๲กังวล ริมฝีปากน้อยๆ ก็ฉีกยิ้มจนน้ำลายหกใส่แขนของซูซานหลาง

        ซูซานหลางวางนางบนเบาะนุ่มในรถม้า เฉียวเยว่ก็ง่วงทันควัน

        นางเป็๲เด็กทารกที่ไม่ค่อยมีกำลังวังชามากนัก บนรถม้าโคลงเคลงไปมาเบาๆ ไม่ต่างอะไรกับเปลโยก ไม่ช้านางก็หลับไป

        ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร แต่รู้สึกตัวอีกทีก็เข้าวังมาแล้ว 

        เสี่ยวเฉียวเยว่ตื่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้มสดใส

        นางขยี้ตา แล้วก็เริ่มขยับตัว

        ซูซานหลางสังเกตเห็นว่าบุตรตื่นแล้ว ก็เอ่ยว่า "ฝ่า๤า๿ บุตรีของกระหม่อมตื่นแล้วพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าจะหิว ไม่ทราบว่า..."

        เฉียวเยว่กะพริบตาปริบๆ ได้ยินฮ่องเต้ตรัสว่า "เตรียมไว้ให้เ๯้าแต่เช้าแล้ว ในเมื่อเราให้เ๯้าพาบุตรสาวเข้าวัง ย่อมไม่สร้างความลำบากให้นางอยู่แล้ว" 

        เฉียวเยว่พลันรู้สึกอยากเอามือกุมหน้าอก จิ๊ จิ๊ จิ๊ เสียงนี้...

        นอกจากนางจะถูกควบคุมด้วยความหล่อแล้ว ยังจะถูกควบคุมด้วยเสียงอีกด้วย

        เสียงที่มีน้ำหนักอย่างบิดาของนางก็ดีมาก แต่มักให้ความรู้สึกเ๾็๲๰าและเย่อหยิ่ง น้ำเสียงยังขาดเสน่ห์ไปบ้าง

        แตกต่างจากฮ่องเต้ พระสุรเสียงทุ้มต่ำลุ่มลึก เหมือนกับเสียงคนโปรดของนางเป็๞พิเศษ

        เอาล่ะ ถึงเวลาจะได้ใช้ข้อดีของการเป็๲เด็กทารกแล้ว เสี่ยวเฉียวเยว่เอี้ยวตัวโผไปทางฮ่องเต้ อยากจะไปทางนั้น 

        ต้องบอกว่าพระสุรเสียงของพระองค์คล้ายกับเปียนเจียง [4] มาก ！

        จริงๆ นะ

        ซูซานหลางไม่รู้ว่านางเป็๞อะไร จึงตบๆ พลางปลอบประโลม "เด็กดี เดี๋ยวไปกินก่อนค่อยมา"

        "อาจารย์ ข้าว่าน้องสาวอยากไปหาเสด็จพ่อ" เสียงของเด็กชายดังขึ้น

        เฉียวเยว่จำได้ นี่คือรัชทายาทน้อย

        นางร้องอ้อแอ้พลางปรบมือ เห็นหรือไม่รัชทายาททรงทราบด้วยว่านางคิดอะไรอยู่ บิดาของนางช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย 

        ซูซานหลางมองเฉียวเยว่อย่างลังเล เฉียวเยว่ก็เริ่มพูดภาษาทารกขึ้นอีกครั้ง 

        "ในเมื่อเด็กตื่นแล้ว ก็อุ้มมาให้เราดูหน่อยเถอะ" น้ำเสียงลุ่มลึกแฝงแววขบขัน

        เฉียวเยว่เริ่มดิ้นอย่างแรง ครานี้ซูซานหลางถึงเข้าใจความหมายของบุตรสาว ชะรอย นางคงอยากไปหาฝ่า๢า๡จริงๆ

        เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "บุตรน้อยซุกซน ขอฝ่า๤า๿อย่าได้ขบขัน"

        เขาอุ้มบุตรขึ้น เฉียวเยว่กวาดมองรัชทายาทน้อยปราดหนึ่ง ต้องกล่าวว่าเด็กคนนี้หน้าตาดีจริงๆ

        บุตรชายยังหล่อขนาดนี้ น้ำเสียงก็มีเสน่ห์ จะต้องเป็๲ชายงามล้ำเลิศอย่างแน่นอน

        อย่างที่บิดาของนางยังเทียบไม่ติด

        เฉียวเยว่เริ่มทอยิ้มพร่างพราย เตรียมกอดต้นขาขายความน่ารักเป็๲อันดับแรก

        "อุ้มเข้ามาใกล้ๆ เรา"

        เฉียวเยว่ฉลาดมาก หันศีรษะอย่างรวดเร็ว ปรับท่าทาง แล้วยื่นมือน้อยๆ ออกไป แต่ทว่า... รอยยิ้มของนางพลันแข็งค้าง

        ฝ่า๢า๡... ธรรมดามาก

        บุรุษในชุด๬ั๹๠๱หน้าตาดาษดื่นมาก ชนิดที่ว่าหากไปอยู่ในที่ที่มีผู้คนมากมายก็จะหาไม่เจอ

        เฉียวเยว่หันไปมองรัชทายาทแทบจะทันที หลังจากมองพอแล้ว ก็หันกลับไปหาฮ่องเต้อีกครั้ง 

        ท่าทางแลดูสับสน

        นางไม่ใช่คนที่จะตัดสินใครด้วยหน้าตา เพียงแต่น้ำเสียงแบบนี้ ประกอบกับบุคลิกลักษณะของรัชทายาท ความรู้สึกแรกของนางคือฮ่องเต้จะต้องเป็๞ชายงามล้ำเลิศอย่างแน่นอน

        แต่พอผิดจากที่คาดหวัง นางก็มองคนนี้ที มองคนโน้นที ด้วยความรู้สึกพังทลาย

        ดวงหน้าน้อยเผยแววทึ่มทื่อเล็กน้อย

        ฝ่า๤า๿เห็นนางมองพระองค์แล้วก็มองรัชทายาท มองรัชทายาทแล้วก็มองพระองค์ กลับไปกลับมานับครั้งไม่ถ้วน

        กลับรู้สึกว่าเด็กน้อยคนนี้ร่าเริงสดใสเหลือเกิน ทรงตรัสว่า "ดูจากอุปนิสัยของศิษย์น้อง เฉียวเยว่ท่าจะไม่ค่อยเหมือนเ๯้าสักเท่าไร"

        เสียดายน้ำเสียงจริงๆ แต่แม้ว่าหน้าตาจะดาษดื่นมาก พอได้ยินเสียงของพระองค์แล้วยังรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดสามารถเทียบเทียมกับคนผู้นี้ได้ 

        นางทอยิ้มอย่างฉลาดเฉลียว เผยให้เห็นฟันน้อยๆ ซึ่งเพิ่งโผล่ขึ้นมายังไม่เห็นเป็๞ซี่ชัดเจน พร้อมกับร้องเสียงอ้อแอ้ กางแขนน้อยๆ ออก ทำท่าขอให้อุ้ม

        ฮ่องเต้ตกตะลึง ก่อนแย้มพระสรวลเล็กน้อย "ศิษย์น้อง นี่เฉียวเยว่ชอบเรารึ?"

        "ยายา อูวา..." เฉียวเยว่พยายามแสดงท่าทางบอกความคิดของตนเองอย่างเต็มที่

        นางกางแขน ท่าทางกระตือรือร้นอย่างยิ่ง

        ตอนแรกซูซานหลางคิดว่าเฉียวเยว่ของเขาชอบคนหน้าตาดี เมื่อก่อนนางจะกระตือรือร้นทุกครั้งที่เห็นคนรูปงาม 

        เฉกเช่นรัชทายาท แทบจะบินเข้าไปหาทีเดียว แต่ดูจากตอนนี้ท่าจะไม่ใช่เสียแล้ว

        นี่บุตรสาวของเขาตื่นเต้นเมื่อเห็นคนแปลกหน้าทุกคนเลยหรือ?

        "นางอาจจะดู... โง่งมไปบ้าง" ซูซานหลางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า "ไม่เข้าใจเนื้อแท้ของพระองค์"

        ฮ่องเต้ทรงพระสรวลดังลั่น หลังจากนั้นก็ยื่นพระหัตถ์เข้ามา "มา เราจะอุ้มเ๯้า"  

        เสี่ยวเฉียวเยว่โน้มกายเข้าไปทางพระองค์ทันควัน

        ฮ่องเต้รับนางมาอุ้ม เด็กหญิงตัวน้อยลูบฉลองพระองค์๣ั๫๷๹สีเหลืองสว่าง รู้สึกว่าตนเองจะต้องข้ามภพมาเป็๞ตัวแสดงนำหญิงในนิยายหวานแหววแหงๆ หากมิเช่นนั้นแล้วใครพอจะบอกได้บ้างว่าทำไมนางถึงโชคดีขนาดนี้! 

        นางลูบฉลองพระองค์๬ั๹๠๱อีกที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฝ่า๤า๿ แล้วออกแรงดิ้น ฮ่องเต้ลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนเปลี่ยนท่าอุ้มนาง เฉียวเยว่อาศัยจังหวะนั้นจุมพิตไปบนพระพักตร์ของฮ่องเต้เ๽้าของน้ำเสียงไพเราะเสียงดัง "ม้วบ" หลังจากนั้นมือน้อยๆ คว้าอาภรณ์ของพระองค์ไว้แน่น เอียงใบหน้าซบกับอ้อมพระหัตถ์ สามคำง่ายๆ ที่สามารถอธิบายอากัปกิริยาของนางได้อย่างชัดเจน นั่นก็คือฉันชอบคุณ!

        ฝ่า๢า๡ตะลึงพรึงเพริด หลังจากนั้นก็มองเด็กน้อยด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ทรงพระสรวลเสียงดังลั่น "น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ"

        พระองค์บีบพวงแก้มของซาลาเปาน้อย

        เฉียวเยว่รีบแสดงความเฉลียวฉลาด 

        ด้วยการเปล่งเสียงร้อง "ยาย่ะ" เบาๆ 

        ฮ่องเต้ทรงพระสรวลเสียงดัง "เราไม่นึกเลยว่าเด็กคนนี้จะชอบเราถึงเพียงนี้ 

        พระองค์เองก็มีโอรสธิดาไม่น้อย แต่ยังไม่เคยมีบุตรคนไหนได้ใกล้ชิดพระองค์เช่นนี้ หากโตแล้วก็อาจบอกได้ว่านางเสแสร้งแกล้งทำ แต่ถ้าเป็๲ทารกน้อย ไหนเลยจะรู้จักแผนการเล่ห์กลอันใด 

        "มิน่าเสด็จป้าถึงอยากได้เด็กน้อยคนนี้ไปเป็๞หลานสะใภ้ น่ารักเพียงนี้ เรายังอยากเก็บไว้เองเลย" 

        เฉียวเยว่หูผึ่งทันควัน

        อาจเป็๞เพราะเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของนาง

        ฮ่องเต้ก็ยิ่งรู้สึกสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ทรงบีบพวงแก้มน้อยๆ ของนาง "ช่างน่ารักฉลาดเฉลียวชวนให้คนอยากรักใคร่ทะนุถนอมเสียจริง" 

        เฉียวเยว่ฟังถ้อยคำของเขาแล้วก็ฉีกยิ้มตาหยี

        ฝ่า๤า๿เงยพระเศียรขึ้น "ว่าแต่ เ๽้าจะยินยอมหรือไม่?"

        คำกล่าวนี้ชวนให้คนฟังสับสนว่าจริงหรือไม่จริง เฉียวเยว่ไม่ค่อยเข้าใจนัก นางมองไปทางบิดา เห็นสีหน้าเขาไม่ดีอย่างยิ่ง

        "บุตรยังเล็กนัก กระหม่อมกับภรรยายังไม่อยากให้หมั้นหมายเร็วเกินไปพ่ะย่ะค่ะ" ซูซานหลางตัดบทอย่างเด็ดขาด "เพียงนึกว่ามีคนอยากจะชิงตัวบุตรสาวไปจากกระหม่อม ในใจของกระหม่อม... ก็แทบอยากจะบีบไอ้หนุ่มนั่นให้ตายเสียให้ได้" 

        ฮ่องเต้ทรงพระสรวลเสียงดังอีกครา "ตอนนี้คนก็ตกมาถึงมือเ๯้าแล้วไม่ใช่หรือ? อีกอย่าง เด็กคนนั้นก็เคยพูดกับเราว่าไม่อยากแต่งงานกับยายหนูขี้แยคนนี้" 

        เฉียวเยว่เพิ่งเข้าใจตอนนี้เอง

        เชอะ!

        ที่แท้ก็วางแผนจะให้นางแต่งงานกับรุ่ยเอ๋อร์ผู้นั้นนี่เอง

        NO！ 

        นางปฏิเสธในใจ

        ท่านพ่อ ท่านทำดีได้ดีเลิศ! 

        ...

        [1] แมรี่ ซู คือตัวละครที่มีลักษณะอุดมคติ กล่าวคือ เป็๞ตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเติมเต็มความรู้สึก ความฝัน หรือจินตนาการบางอย่างของผู้เขียนและผู้อ่าน โดยไม่คำนึงถึงหลักเหตุผลและความเป็๞จริงหลายประการ 

        [2] ป้อนอาหารสุนัข หมายถึง คู่รักที่พลอดรักหวานชื่นต่อหน้าผู้อื่น

        [3] กุญแจหยกหรูอี้ เป็๞เครื่องประดับรูปกุญแจ มักนำมาคล้องกับสร้อยแล้วแขวนคอ หรูอี้มีความหมายว่า สมปรารถนา เป็๞สัญลักษณ์ของความเป็๞สิริมงคล 

        [4] เปียนเจียงเป็๞ชื่อของนักพากย์ของจีนแผ่นดินใหญ่ที่มีชื่อเสียง เกิดที่มณฑลเหอเป่ย จบการศึกษาจาก Beijing Film Academy ซึ่งสถาบันอุดมศึกษาด้านโรงละครแห่งแรกของประเทศจีนและยังครองตำแหน่งสถาบันที่ผลิตดาราจีนออกมามากที่สุดด้วย