สวีเพ่ยหรานหรี่ตามอง ก่อนย้อนถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “คุณชายโจว ท่านว่างมากหรืออย่างไร?”

        โจวชิงหวาผงกศีรษะ “ใช่แล้ว เลยว่าจะมาคุยเล่นแก้เบื่อกับเสี่ยวเอ๋อร์สักหน่อย จะได้ขอบคุณที่ช่วยเหลือข้าก่อนหน้านี้ด้วย”

        สวีเพ่ยหรานกำหมัดแน่น แต่มิได้กล่าวอันใด

        โจวชิงหวาปรายตามองอีกฝ่าย แล้วพูดว่า “ในเมื่อท่านไม่อยากพนัน เช่นนั้นข้าก็ขอตัวก่อน เชิญตากแดดจนกว่าจะพอใจเถอะ”

        สวีเพ่ยหรานมองตามโจวชิงหวา ที่ตรงไปผลักประตูเรือน แล้วเดินหายเข้าไปข้างใน ราวกับว่านี่คือบ้านของตัวเอง ด้วยความเจ็บใจ

        พอเห็นโจวชิงหวาก้าวเข้ามา เสี่ยวเสวียนก็เกรงว่าสวีเพ่ยหรานจะติดตามมาด้วย จึงรีบวิ่งไปยังประตู แต่พบว่าคุณชายสวีได้จากไปแล้ว

        นางจึงหันมาโค้งคำนับ ขอบคุณโจวชิงหวาทันที “คุณชายโจวทำอย่างไรหรือเ๽้าคะ? คุณชายสวีจึงยอมกลับไปง่ายๆ เช่นนั้น?”  

        ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม “ข้ามิได้ทำอะไร บางทีเขาอาจจะยืนจนปวดเข่าก็เป็๞ได้ คราวหลัง เ๯้าก็หาที่นั่งดีๆ ให้เขาหน่อยสิ!”  

        เสี่ยวเสวียนยิ้มเจื่อนๆ ก่อนเอ่ย “คุณชายโจว ล้อเล่นหรือเ๽้าคะ! จะให้ข้ายกเก้าอี้ไปให้คุณชายสวีนั่งอย่างนั้นหรือ?”

        พอโจวชิงหวาก้าวเข้ามาในห้อง คิ้วที่ขมวดมุ่นของหนีเจียเอ๋อร์ก็คลายลง

        ชายหนุ่มโบกมือ ส่งสัญญาณให้เสี่ยวเสวียนออกไปก่อน ตอนนี้ ภายในห้องจึงเหลือเพียงเขาและหนีเจียเอ๋อร์เท่านั้น

        ปลายนิ้วแกร่ง เกี่ยวช่อผมยาวขึ้นมาสูดดม “หอมจริงๆ”  

        “ไปให้ห่างเลยนะ” หญิงสาวพยายามผลักอีกฝ่ายออกไป แต่ก็ไร้ผล ร่างสูงของเขาไม่ขยับเลยสักนิด

        “นุ่มจริงๆ” โจวชิงหวาคว้ามือนางมาบีบเบาๆ “แต่กระนั้น ก็ยังไม่นุ่มเท่าเอวของเ๯้า”

        ดูเหมือนคนตรงหน้าจะรู้ดีว่าต้องพูดอย่างไร จึงจะทำให้ใบหน้าของหญิงสาวขึ้นสีได้

        หนีเจียเอ๋อร์อดโกรธตัวเองมิได้ ที่ไม่เคยตามอีกฝ่ายทันเลย จึงรีบชักมือกลับทันควัน “เ๯้าคงจะใช้คำพูดเลี่ยนๆ พวกนี้กับสตรีมาไม่น้อยเลยสินะ!”

        ชายหนุ่มกล่าวว่า “คิดมากไปแล้ว เ๽้าเป็๲สตรีเพียงคนเดียวที่ข้าคบหามาตลอดหลายปี ใส่ความกันเช่นนี้ หากสาวๆ มองข้าเป็๲คนมากรักหลายใจ จนไม่กล้าตกล่องปล่องชิ้นขึ้นมา เ๽้านั่นแหละต้องเป็๲คนรับผิดชอบ”  

        รับผิดชอบ? จะให้รับผิดชอบอย่างไร? จะให้นางตกลงปลงใจกับเขาแทนอย่างนั้นหรือ?

        … จะเป็๲ไปได้อย่างไร!

        เมื่อคิดเช่นนั้น ใบหน้าของหนีเจียเอ๋อร์ก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

        พอเห็นสีหน้าอีกฝ่าย โจวชิงหวาก็อดมิได้ที่จะหยอกเย้าต่อไป

        สักพัก ก็ได้เวลาที่สมควรจะกลับแล้ว “ข้ากำลังจะเข้าวัง เพื่อถวายเครื่องบรรณาการ เ๯้าอยากไปด้วยหรือไม่? ได้ยินว่าที่อุทยานหลวงตอนนี้ โบตั๋นกำลังออกดอกบานสะพรั่ง”

        ในเมื่อยามนี้ตนเองก็ว่างอยู่ หญิงสาวจึงตอบตกลงทันที จากนั้นก็เดินนำออกไป โจวชิงหวาจึงตามมาด้วยท่าทีสุขุม

        ...

        ณ วังหลวง แคว้นฉีหลาน

        พระราชวังสีแดงเข้มที่สลักลวดลายอย่างประณีต มุงหลังคาด้วยกระเบื้องเคลือบ ดูสง่างามอลังการหาใดปาน

        ชายคาเป็๲ไม้จันทร์หอม แกะสลักเป็๲นกเฟิ่งหวง[1]สยายปีก กรอบหน้าต่างเป็๲กระเบื้องสีเขียวสลักลาย ผนังทำจากหยก แสดงให้เห็นถึงศิลปะอันวิจิตร โอ่อ่าตระการตา

        หนีเจียเอ๋อร์เบิกตากว้าง พลางกวาดมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น แต่พอรู้ตัว ก็กลับมาสงวนท่าทีดังเดิม

        โจวชิงหวาลอบมอง แล้วยกยิ้มบางๆ “ไม่ต้องเกร็ง อยู่ที่นี่ไม่มีใครจำเ๽้าได้หรอก”

        หญิงสาวขยับตัวเพื่อเว้นระยะห่าง ก่อนเอ่ยเบาๆ “แต่กระนั้นก็ควรสำรวมให้มาก เ๯้าก็เช่นกัน”  

        ไม่นาน ทั้งสองก็เข้ามาถึงเขตพระราชฐานชั้นใน แล้วก็พบเข้ากับขันทีคนหนึ่ง

        “คุณชายโจว ครานี้มาด้วยตัวเองเลยหรือ?”

        หนีเจียเอ๋อร์ใจเต้นไม่เป็๲ส่ำ แต่ก็ต้องทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

        “หากเป็๞ของที่หลี่กงกงสั่ง แน่นอนว่าข้าย่อมมาส่งด้วยตัวเอง” ชายหนุ่มค้อมศีรษะเล็กน้อย ก่อนยื่นมือออกไป

        ทั้งสองจับมือกัน พอผละออก หลี่กงกงก็ซุกมือเข้าไปในแขนเสื้อทันที “องค์รัชทายาททรงโปรดปรานชาเนย[2]ของท่านยิ่งนัก ไว้วันหลัง ข้าจะถวายให้พระองค์อีก”  

        “ต้องรบกวนท่านแล้ว” โจวชิงหวากล่าว

        ขันทีหลี่สนทนากับเขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็เหลือบไปเห็นหนีเจียเอ๋อร์ ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ เพียงมองปราดเดียวก็รู้แล้ว ว่าสตรีตรงหน้าเป็๲บุตรีในตระกูลใหญ่ จึงหันไปถามโจวชิงหวาเพื่อคลายความสงสัยทันที “เอ่อ... เห็นทีข้าจะเริ่มสายตาฝ้าฟางแล้ว แม่นางน้อยผู้นี้คือใครกัน? เป็๲บุตรสาวของขุนนางท่านใดหรือ?”  

        ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม ก่อนแนะนำให้รู้จัก

        หญิงสาวยกยิ้มบางๆ พลางแนะนำตัวเองอย่างเป็๲ทางการอีกครั้ง “คารวะหลี่กงกง ข้าคือหนีเจียเอ๋อร์ บุตรสาวของใต้เท้าหนี เสนาบดีกรมพิธีการเ๽้าค่ะ”

        ขันทีหลี่อยู่ในวังมานานร่วมสามสิบปี มีหรือจะไม่รู้ ว่าขุนนางระดับสูงมีใครบ้าง รวมถึงอำนาจที่หนุนหลังด้วย ยิ่งเ๹ื่๪๫ในเรือนหลังของขุนนางทั้งหลาย เขาย่อมรู้ดีเสียยิ่งกว่าผู้ใด

        เขารีบโค้งกลับทันที “คุณหนูรองสกุลหนี ขออภัย ข้าไม่รู้ว่าเป็๲ท่าน”

        ทว่าหญิงสาวเข้าใจดี ว่าหากโจวชิงหวาไม่อยู่ด้วย มิใช่แค่หลี่กงกงเท่านั้น แม้กระทั่งนางกำนัลทั้งหลาย ก็คงไม่ใส่ใจตนเป็๞แน่

        ดังนั้น นางจึงต้องยิ่งวางตัวให้เหมาะสม หนีเจียเอ๋อร์รีบโค้งกาย แล้วตอบอย่างสุภาพ “หลี่กงกงคิดมากไปแล้ว เจียเอ๋อร์มิได้ติดใจอันใดเลยเ๽้าค่ะ”

        ขันทีหลี่มองหญิงสาวตรงหน้า ด้วยแววตาชื่นชม

        “คุณชายโจว คุณหนูรอง ไปที่ห้องรับรอง ดื่มชาสักถ้วยก่อนกลับ ดีหรือไม่?”  

        ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ละ ข้าจะพาคุณหนูรองไปเดินเล่นในอุทยานสักหน่อย”

        พอผละจากมา ทั้งสองก็เดินไปตามเส้นทางเลียบทะเลสาบ ในที่สุด ก็มาถึงอุทยานหลวง

        ดอกโบตั๋นหลากสีกำลังบานสะพรั่งงดงาม ทั้งสีขาว ชมพู แดง ม่วงอ่อน ม่วงเข้ม ฟ้า เหลืองอ่อน และสีอื่นๆ อีกมากมาย ช่างเป็๞ภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก

        “งดงามมาก” หญิงสาวตะลึงลานกับภาพที่เห็น นางเงยหน้าสูดดมกลิ่นหอมของมวลบุปผา ก่อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง “มากับเ๽้าคราวนี้ นับว่าคุ้มนัก”

        “แต่ข้าว่า คนงามกว่ามวลบุปผาเสียอีก” โจวชิงหวากล่าว

        หนีเจียเอ๋อร์พยักหน้า ดวงตาเป็๲ประกาย “รู้จักกันมาหลายปี ครั้งนี้เ๽้าเอ่ยวาจาได้รื่นหูที่สุด”

        ขณะกำลังหยอกกันนั้น พลันได้ยินเสียงสตรีกลุ่มหนึ่งดังมาแต่ไกล ทั้งสองจึงหันไปมองด้วยความสนใจใคร่รู้

        พบว่ามีนางกำนัลสองสามคน กำลังกลั่นแกล้งสตรีผอมบางผู้หนึ่ง

        แม้จะได้ยินไม่ชัดนัก แต่จากสีหน้าและท่าทาง ดูเหมือนว่าสตรีทั้งสามกำลังเยาะเย้ยถากถางอีกฝ่ายอยู่ 

        ส่วนแม่นางผู้นั้นเอาแต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ขดตัวกอดตนเองอย่างน่าสงสาร

        “มิใช่เ๹ื่๪๫แปลกที่จะเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นในวัง แม้แต่วิวาทจนถึงตาย ก็หาใช่เ๹ื่๪๫น่าตระหนกอันใด” น้ำเสียงของโจวชิงหวา แฝงไปด้วยความสังเวช

        ก็คงเหมือนจวนสกุลหนี ที่มีคนไม่น้อยไปกว่าสิบ ต้องมาตายด้วยน้ำมือของสวีซื่อ

        หนีเจียเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น “กว่าจะมาเป็๞นางกำนัลได้ ช่างยากเย็นแสนเข็ญนัก เหตุใดจึงต้องทะเลาะตบตีกันด้วย?”

---------------------------------------

        [1] เฟิ่งหวง ถือเป็๞๹า๰าแห่งนกทั้งมวล เป็๞สัตว์ในตำนานที่มีส่วนหัวดั่งนกยูง และมีลำตัวเช่นเดียวกับหงส์

        [2] ชาเนย หรือเพอชา หรือซูโหยวฉา (酥油茶) เป็๲เครื่องดื่มของผู้คนในแถบเทือกเขาหิมาลัย เช่น ประเทศเนปาล ภูฏาน อินเดีย ปากีสถาน ทิเบต และพื้นที่ภาคตะวันตกของจีน

        เดิมที จะใช้เนยจากนมจามรีมาเติมในน้ำชา แต่ปัจจุบัน มักจะใช้เนยจากนมวัวมากกว่า