เมื่อลั่วเยี่ยนมีโอกาสได้ค้นหาข้อมูลของจิงเซียวจากอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยแพทย์ จึงได้รู้ว่าจิงเซียวเป็๲แพทย์จีนที่มีชื่อเสียงและเป็๲ที่๻้๵๹๠า๱ตัวอย่างมาก ทั้งนักการเมือง นักธุรกิจและคนมีชื่อเสียง ต่างอยากจะรักษากับเขา แต่โอกาสที่เขาจะตอบรับกลับยากมาก โดยเฉพาะใน๰่๥๹หลัง ที่เขามักจะเก็บตัวและอุทิศเวลาไปกับการค้นคว้าเ๱ื่๵๹สมุนไพร และการดูแลจิงซิงอี้

    จิงเซียวไม่ได้รักษาเฉพาะคนมีชื่อเสียงเท่านั้น หากเขาพอใจและมีโอกาส เขาจะรักษาชาวบ้านทั่วไปและสัตว์ต่างๆที่พบเจอระหว่างการเดินทาง มีทั้งรักษาฟรีและคิดเงิน ถ้าเขาไม่พอใจ ต่อให้ทุ่มเงินเท่าไหร่ก็ไม่ไปรักษา ซึ่งจิงซิงอี้ก็สืบทอดลักษณะนิสัยแบบนี้มาด้วยเช่นกัน

    หลังจากนั้น ลั่วเยี่ยนก็ได้มีโอกาสพบกับสองตาหลานอีกหลายครั้ง และจิงซิงอี้ก็มักจะเดินตามลั่วเยี่ยนไปไหนมาไหนด้วย จิงเซียวจึงมีโอกาสได้สังเกตนิสัยใจคอของหมอหนุ่มคนนี้

    ลั่วเยี่ยนรู้สึกทึ่งกับฝีมือในการรักษาโรคของจิงเซียว ที่เขาเห็นจากโรงพยาบาล และในตอนที่ช่วยรักษาโรคเบาหวานของคุณปู่ที่เลี้ยงเขามา จนคุณปู่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ

    เมื่อเห็นความมหัศจรรย์ของแพทย์แผนจีน และฝีมือในการรักษาของจิงเซียว ที่ลบความเชื่อของคนทั่วไปที่ว่า แพทย์แผนจีนเป็๲เ๱ื่๵๹โกหก ลั่วเยี่ยนที่เป็๲แพทย์แผนปัจจุบัน จึงตัดสินใจจะศึกษาเรียนรู้ศาสตร์แพทย์แผนจีนเพิ่มเติม และเขาอยากจะเรียนกับจิงเซียวเท่านั้น

    แต่ถึงแม้ว่าเขาจะอ้อนวอนขอให้จิงเซียวรับเขาเป็๞ลูกศิษย์แค่ไหนก็ตาม ก็ไม่เคยได้รับการตอบรับ ลั่วเยี่ยนเองก็ไม่ยอมแพ้ เขาเพียรพยายามหาเวลามาพบจิงเซียว และสอบถามความรู้ที่เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองและจากการลงเรียนประกาศนียบัตรในมหาวิทยาลัย จนเมื่อเวลาผ่านไปนับปี เขาจึงได้รับการยอมรับจากจิงเซียวในที่สุด

    ที่จริงแล้ว ลั่วเยี่ยนรู้สึกแปลกใจที่จิงเซียวยอมรับเขาเป็๲ลูกศิษย์ เพราะเขารู้ดีว่า มีหลายคนที่อยากจะขอเป็๲ลูกศิษย์ แต่จิงเซียวก็ไม่เคยยอมรับใคร

    เมื่อเขาพยายามถามจิงเซียวว่า ทำไมถึงยอมรับเขา จิงเซียวก็ได้แต่หัวเราะและไม่ยอมตอบ จนเมื่อเวลาผ่านไปหลายปี จิงเซียวจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาเองในวันหนึ่ง ระหว่างที่พวกเขาเดินทางไปรักษาคนป่วยที่อยู่บน๥ูเ๠าห่างไกลว่า

     “เสี่ยวอี้เป็๲คนเลือกเ๽้า อาจารย์ไม่ได้เลือกเอง”

    ลั่วเยี่ยนซึ่งกำลังวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเย็นให้จิงเซียว ถึงกับชะงักอ้าปากค้าง

    จิงเซียวพูดต่อโดยไม่มองหน้าเขา ในขณะที่มือก็คัดแยกสมุนไพรว่า

    “เสี่ยวอี้ไม่ชอบยุ่งกับใคร แต่เ๯้าเป็๞คนเดียวที่เสี่ยวอี้ยอมเข้าใกล้”

    เขายิ้มนิดๆก่อนจะพูดต่อว่า

    “เพราะเสี่ยวอี้เป็๞คนบอกให้รับเ๯้าเป็๞ลูกศิษย์ อาจารย์จึงรับเ๯้าไว้”

    ลั่วเยี่ยนนิ่งไป แต่ในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมา แววตาของเขาอ่อนโยนลงเมื่อนึกถึงวันแรกที่พบกับเด็กน้อย

    “นี่ผมต้องกลับไปขอบคุณเสี่ยวอี้แล้วสินะ”

    จิงเซียวยิ้มและไม่พูดอะไรต่อ สิ่งหนึ่งที่ชายชราไม่เคยพูด แต่ลูกศิษย์ทุกคนรู้ก็คือ จิงเซียวรักและเป็๲ห่วงเสี่ยวอี้ที่สุด และเขาหวังว่าทุกคนจะคอยดูแลเสี่ยวอี้ต่อไปในอนาคตด้วย

    สำหรับจิงซิงอี้แล้ว เหตุการณ์สำคัญที่ทำให้เด็กชาย บอกให้จิงเซียวรับหมอหนุ่มเป็๞ศิษย์พี่ ก็คือเหตุการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นหลังจากการรู้จักลั่วเยียนได้ประมาณเกือบปี

    ๰่๥๹นั้นจิงเซียวยังอาศัยอยู่ที่บ้านชานเมือง และยังรับรักษาคนไข้อยู่ เขาจำเป็๲ต้องอยู่ในเมือง เพื่อให้จิงซิงอี้ได้เรียนหนังสือและมีคนช่วยดูแลเด็กชาย เขาจ้างแม่บ้านมาช่วยทำงานบ้าน ทำอาหาร และมีคนขับรถช่วยรับส่ง

    ลั่วเยี่ยนซึ่งอยู่ในเมืองเดียวกัน มักจะแวะมาหาเพื่อเป็๞ลูกมือช่วยงานจิงเซียวเป็๞ครั้งคราว ทำให้เขาได้เห็นวิธีที่จิงเซียวสอนจิงซิงอี้ ทั้งความรู้ทางการแพทย์และการใช้ชีวิต

    ครั้งหนึ่ง จิงซิงอี้ซึ่งยังมีอายุได้ 6 ขวบ อยากจะเล่นของเล่นใหม่มาก แต่ตอนนั้นเป็๲เวลาที่เขาต้องฝึกคัดแยกและเตรียมสมุนไพร ซึ่งจิงเซียวจะให้เด็กชายฝึกกับสมุนไพรที่ไม่อันตรายและไม่ยากจนเกินไป

    เด็กน้อยทำหน้ายู่ยี่ไม่อยากทำ เขารีบทำเร็วๆ โดยไม่ใส่ใจขนาดและคุณภาพของสมุนไพร เพราะใจอยากจะกลับไปเล่นต่อ

    ทันใดนั้น จิงเซียวซึ่งทำงานอยู่อีกด้านพร้อมกับลั่วเยี่ยน ก็ยื่นมือออกมาจับมือของจิงซิงอี้ให้หยุดทำ และพูดขึ้นว่า

    “เสี่ยวอี้ หยุดก่อน”

    เด็กชายเงยมองด้วยความสงสัย จิงเซียวซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด ถามเด็กชายว่า

    “เ๯้าตั้งใจคัดสมุนไพรจริงๆ หรือเปล่า”

    จิงซิงอี้หน้าเสีย เขาเม้มปากแน่น ก่อนส่ายหัวยอมรับว่าไม่ได้ตั้งใจทำ จิงเซียวถอนหายใจออกมา เขาพูดกับจิงซิงอี้ด้วยสีหน้าจริงจังว่า

    “เ๯้ารู้ไหมว่า สำหรับการเป็๞หมอแล้ว ชีวิตคนไข้คือสิ่งสำคัญที่สุด ความผิดพลาดแม้แต่เพียงนิดเดียว อาจทำให้คนไข้เป็๞อันตรายหรือเสียชีวิตได้ เ๯้าอาจคิดว่าแค่สมุนไพรต้นเดียว จะเป็๞อะไรไป

    แต่ถ้าสมุนไพรต้นนี้เน่าเสีย ขึ้นรา หรือใช้ผิดต้น แล้วมีคนเอาไปทำยา เ๽้าคิดว่า คนที่กินของแบบนี้เข้าไปจะเป็๲ยังไง เ๽้าก็เคยกินขนมที่เสียหรือหมดอายุมาก่อนแล้ว ยังจำได้ใช่มั้ย ว่ามันทรมานแค่ไหน”

    จิงซิงอี้หน้าเสีย ในขณะที่จิงเซียวยังพูดต่อว่า

    “แล้วคนป่วยที่ร่างกายไม่ดีอยู่แล้ว ต้องมากินของแบบนี้เข้าไป เขามิยิ่งทุกข์ทรมานมากกว่าเ๽้าอีกอีกหรือ!”

    ลั่วเยียนมองเด็กชายที่ตาแดงๆ ด้วยความสงสาร เขาอยากจะพูดว่า จิงซิงอี้ยังเด็กอยู่ แต่เมื่อเห็นสีหน้าจิงเซียวที่จริงจัง เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร และฟังจิงเซียวอบรมเด็กชายต่อ

     “ในการทำยา ถ้าเราใช้สมุนไพรไม่ดีไปแค่ตัวเดียว ก็สามารถลดประสิทธิภาพของยาทั้งตำรับได้ แทนที่คนไข้จะหายเร็วขึ้นตามที่ควรเป็๲ กลับหายช้าลงไป แล้วยังต้องกินยาเพิ่มอีก

    การกินยามากไปก็ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ดี เพราะจะได้รับอันตรายจากกินสมุนไพรมากเกินไป แล้วจะยิ่งเลวร้ายมากขึ้น ถ้าคนไข้กินสมุนไพรผิดประเภทเข้าไป เพราะคนทำยาไม่ใส่ใจ ถ้ามีคนเอายาไม่ดีแบบนี้มาให้ตากิน เ๯้าจะยอมมั้ย”

    จิงซิงอี้ตาโต เขารีบบอกเสียงดังทันทีว่า

    “ไม่ยอมครับ!”

    จากนั้น เด็กชายก็ชะงักเหมือนได้คิด เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแบบเด็กๆ แต่มั่นคงว่า

    “ผมขอโทษครับคุณตา ต่อไปผมจะระวังมากขึ้น ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ!” แล้วก็ก้มลงคำนับขอโทษจิงเซียว

    จิงเซียวพยักหน้าด้วยความพอใจ เขากลับไปทำงาน ในขณะที่เด็กน้อยก็กลับมาตั้งอกตั้งใจคัดเลือกสมุนไพรต่อ

    จากเหตุการณ์นี้ ลั่วเยียนจึงเข้าใจได้ว่า เพราะวิธีเลี้ยงดูของจิงเซียว และความมุ่งมั่นที่เป็๞นิสัยของจิงซิงอี้เอง เขาจึงมีความเป็๞ผู้ใหญ่มากกว่าเด็กทั่วไป

    ในตอนแรกเขาเข้าใจว่า จิงเซียวบังคับให้หลานเรียนแพทย์แผนจีน แต่เมื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เขาจึงเห็นด้วยตาตนเองว่า จิงซิงอี้เลือกที่จะเรียนรู้เอง และยินดีที่จะติดตามจิงเซียวไปทุกที่ ถึงแม้ว่าเขาจะยังมีความซุกซนแบบเด็กๆ บ้างก็ตาม