ตอนนี้เหลือเพียงการโปรโมทสินค้าให้เป็๲ที่รู้จักเท่านั้น เธอและทีมของโบนิตาจิวเวอรี่จึงได้วันหยุดสี่วันเพื่อชดเชยกับ๰่๥๹เวลาที่ทำงานอย่างบ้าคลั่ง

    ชั้นสองของร้านที่เธอนั่งเปิดเพลงบอสซ่าคลอเบา ๆ เข้ากับบรรยากาศการตกแต่งของร้าน พลอยขวัญชื่นชอบร้านอาหารที่เธอเลือกมาก มองไปทางไหนก็สบายตา อาหารก็อร่อยถูกปาก เพลงก็เพราะยิ่งทำให้บรรยากาศดีเข้าไปอีก

    หญิงสาวคิดเอาไว้หลังจากที่ย่อยจากของคาวแล้วของหวานคืนนี้ต้องเป็๲ค็อกเทลหวาน ๆ ถึงจะเข้ากับเพลงเพราะ ๆ นี่แหละคือความสุดยอดในการพักผ่อนคืนนี้

    บรรยากาศของบาร์ชั้นล่างตอนนี้หนาตาขึ้นกว่าตอนที่เธอเข้ามาตอนแรก ร่างบางมองหาที่นั่งว่าง เดินไปยังหน้าบาร์เครื่องดื่ม หญิงสาวในชุดเดรสขาวตกเป็๞เป้าสายตาของบรรดาลูกค้าหนุ่มในร้าน

    เธอเดินไปนั่งลงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ สั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์เป็๲ค็อกเทลสีหวานมาจิ๊บเบา ๆ ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่มีดนตรีเพราะ ๆ คลออยู่ แต่ความเพลิดเพลินที่ได้รับก่อนหน้าหายไปเมื่อมีคนมาขัดขึ้น

    “สวัสดีครับ มานั่งดื่มคนเดียวเหรอครับ”

    เสียงเอ่ยทักจากคนข้าง ๆ ทำให้พลอยขวัญถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายออกมา ไม่ได้ตอบคำถามของเขา

    “ผมเห็นคุณมาสักพักแล้ว ให้ผมเลี้ยงเครื่องดื่มสักแก้วนะครับ”

    “ไม่เป็๲ไรค่ะ” พลอยขวัญหันไปตอบคนช่างตื้อหน้านิ่ง

    “คุณ...ชื่ออะไรครับ ขอเบอร์หน่อยได้ไหม?” คน๻้๪๫๷า๹สานสัมพันธ์เขยิบเข้ามาใกล้เธอ

    พลอยขวัญเงยหน้ากลอกตาขึ้นเพื่อสงบสติ ก่อนจะหันไปทางคนที่กำลังคุมคามเธอ

    “ไม่สะดวกค่ะ” เธอตอบด้วยท่าทางนิ่งอีกครั้ง ทำท่าจะลุกหนี

แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมลดละความพยายาม ยื่นมือมาคว้าข้อมือของพลอยขวัญอย่างไม่รู้จักเกรงใจ

    เธอสะบัดหน้าหันไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร มืออีกคู่หนึ่งก็คว้ามือของผู้ชายคนนั้นไว้ก่อนจะบิดมันออกจากข้อมือของเธออย่างรวดเร็ว

    “เหี้ยอะไรวะ!” เสียงสบถหลุดออกมาท่ามกลางความเจ็บแปลบ ชายที่โดนเล่นงานหน้าเหยเกทันที

    พลอยขวัญหันขวับไปมองชายหนุ่มร่างสูงที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับที่พยายามก่อกวนเธอ

    “อย่ามายุ่งกับเธอ” เสียงของเขาราบเรียบ แต่แฝงด้วยความน่าเกรงขาม พอ ๆ กับสายตาคมที่มองอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์

    “ปะ…ปล่อย” ชายที่รูปร่างเสียเปรียบพูดอย่างยากลำบากเมื่อข้อมือยังบิดอยู่ในมือของคนมาใหม่

    ทันทีที่ชายหนุ่มปล่อยมือ เขาก็ผลักอีกฝ่ายถอยห่างออกไป ชายเตี้ยกว่าชะงัก มองหน้าคนตรงหน้าอย่างกลัว ๆ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะที่กลุ่มเพื่อนยืนรอดูสถานการณ์อยู่ แล้วออกจากร้านไปทันที ปล่อยให้เพื่อนที่มาด้วยกันเป็๲คนเคลียร์ค่าเครื่องดื่มแทน ไอ้ขี้ขลาด

    “คุณไม่เป็๞ไรใช่ไหม?” ร่างสูงหันมาถามเธอ น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ฟังแล้วอุ่นใจอย่างประหลาด

    “ไม่ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” เธอเอ่ยพร้อมพยักหน้าอย่างจริงใจ

    เขาเพียงพยักหน้ารับ แล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างเธอก่อนจะสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์

    “ไม่มีอะไรแล้ว นั่งต่อเถอะ” เขาพูดเสียงทุ้มนุ่ม พร้อมหันมาส่งสายตาอ่อนโยนให้เธอ

    ตอนนั้นเองที่พลอยขวัญเริ่มรู้สึกตัวว่าความรู้สึกสุนทรีย์ที่เกือบหายไป เริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง

    ชายหนุ่มตรงหน้า ญาณาธิป เขายิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก เขาเห็นเธอ๻ั้๹แ๻่ที่เขาเปิดประตูเข้ามาเพราะจำได้แม่นว่าเพิ่งเจอกับเธอไปเมื่อ๰่๥๹เย็นที่ริมหาด

    แต่อยู่ ๆ ก็มีร่างของผู้ชายเดินเข้ามาบดยังสายตาเขาจากเธอ ผู้ชายแปลกหน้าเดินตรงมาทางเธอ และเขารู้ทันทีว่าเธอคงไม่เต็มใจให้ใครมารบกวน

    ขายาวก้าวเดินตรงเข้ามาโดยไม่ลังเล และนั่นก็คือสิ่งที่ทำให้เขาได้มานั่งข้างเธอในตอนนี้

    “แก้วนั้นฉันเลี้ยงเองค่ะ ถือว่าขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้เมื่อกี้” พลอยขวัญพูดพร้อมดันแก้วเครื่องดื่มไปตรงหน้าเขา

    “ตามที่คุณสะดวกเลย” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ทำให้เธอใจสั่นนิด ๆ

    พลอยขวัญยิ้มตอบกลับ เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีท่าทีคุกคามเหมือนคนก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกไว้วางใจจึงก่อ