เมื่อคืนกว่าจะได้ทำอาหารก็ต้องรอเด็ก ๆ หายซึ้งใจกันก่อน เลยทำอาหารช้าไปเลย
วันนี้แนชบอกเพื่อน ๆ ว่า อย่าเพิ่งกินขนมปังกัน เขาจะใช้กระทะตูดแบนบ้าง ั้แ่ทำมาไม่ได้ใช้เลย
เด็กชายให้เจนนิเฟอร์เป็ลูกมือ เธอดูเหมือนจะชื่นชอบการทำอาหาร ทุกครั้งที่เขาไม่ได้ทำอาหาร ก็มีเจนนิเฟอร์นี่แหละที่เป็เฮดเชฟ
แนชสั่งให้เจนนิเฟอร์หั่นครึ่งขนมปัง แล้วเอามานาบกับกระทะ พอกรอบ ๆ หลังจากนั้นแนชเอาหมูสามชั้นที่เหลือเมื่อคืน จัดการหั่นบาง ๆ แล้วนำมาผัดใส่เกลือ กระเทียม พริกไทย เอาผักกาดสดและมะเขือเทศฝานบาง ๆ วางรองขนมปัง แล้วใส่หมู่ที่ผัดลงไป แล้วประกบ
" มากินอาหารเช้าแล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ได้ " แนชเรียกเพื่อน ๆ
เด็กทุกคนทำตาโต ดูสนอกสนใจ " เ้านี่เรียกว่าอะไร ? " เหมยลี่ถามขึ้น
" เรียกว่าแซนด์วิชแล้วกัน " แนชตอบ
เมื่อเสร็จสิ้นมื้ออาหารอันน่าตื่นตาตื่นใจ อิ่มเอมกันแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน
" มีอา เจนนิเฟอร์ เมลิสซ่า ขอคุยด้วยแป๊ปนึง " แนชเรียกเด็กหญิงทั้ง 3 คน
" มีอะไรหรือ ? " เจนนิเฟอร์ถาม
" ข้าว่าจะให้มีอา อยู่เย็บหมอนให้พวกเราทุกคน แต่ข้าก็เกรงใจเ้า 2 คน เลยมาลองถามดูว่าพวกเ้าจะว่ายังไง ? " แนชถามออกไป
" ก็ไม่เป็อะไรนี่ เ้าก็ให้พวกเราหาน้อยลงแล้วด้วย อาหารก็เป็เ้าที่นำมา มีอาหารในป่าด้วย ทุกวันนี้เราก็ทำงานน้อยกันอยู่แล้ว แค่นี้สบายมาก " เจนนิเฟอร์ยิ้มแล้วตอบกับ
" ใช่ ๆ ไม่เป็อะไรหรอก " เมลิสซ่าก็เห็นด้วย
" ขอบใจมาก ถ้างั้นมีอา ต่อไปนี้เ้าก็อยู่บ้านเย็บหมอน เย็บตุ๊กตาไป ซ่อมเสื้อผ้า เดี๋ยวข้าจะซื้อนุ่นมาเพิ่มให้ ข้ามอบหน้าที่นี้ให้เ้ารับผิดชอบ แต่ไม่ต้องรีบนะ แล้วหาเวลาก็ฝึกเวทมนตร์กับคำนวณด้วย ส่วนเจนนิเฟอร์กับเมลิสซ่า หลังจากหาสัตว์น้ำแล้ว จากนี้ไปข้าจะให้พวกเ้าทั้งคู่รับหน้าที่ทำอาหารนะ เวลาว่างก็ฝึกเวทมนตร์ กับคำนวณ " แนชมอบหมายหน้าที่ใหม่
" ไม่มีปัญหา จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน " ทั้ง 3 พยักหน้า
" ถ้างั้นแยกย้ายได้ " แนชพยักหน้า ทั้ง 4 คนตรงนั้นจึงแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน
เหมยลี่กับไทนี่แยกส่วนไก่เพื่อไปขาย เซลิน่าดูแลไก่ มีอารับผิดชอบหน้าที่ช่างเย็บปักถักร้อยในบ้าน เจนนิเฟอร์และเมลิสซ่าทำอาหาร เอลล่าหาปลา โทบี้ โจอี้และบิลโบ้ เข้าป่าหาอาหาร ทุกอย่างเริ่มดูเป็รูปเป็ร่างนิด ๆ แนชพยักหน้าอย่างพอใจ
" แต่ก็ยังไม่ได้นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ดี " แนชบ่นอุบอิบ
ตอนนี้มีพวกเครื่องในไก่เต็มไปหมด ต้องสอนแม่ครัวทั้ง 2 จัดการเครื่องในแล้ว เพื่อทำอาหารไปขาย พอทุกคนรู้ว่ามันกินได้ จะได้เอาไปขายด้วย ดูแล้วเกลือที่ได้จากแบรดคงไม่พอ ต้องควักเหรียญเงินใหญ่ใช้เองเสียแล้ว แต่มันคือการลงทุนเพื่ออนาคต แค่นี้ จิ๊บ ๆ
แนชเทเลพอร์ตมายังเมืองสไคโอ วันนี้เขาสะพายตระกร้ามาด้วย เขาเดินเข้าครัวมาตามปกติ เฉกเช่นทุกวัน
" ป้ามาร์ธา สวัสดีครับ " แนชเอ่ยทักทายด้วยอารมณ์เบิกบาน เพราะว่าวันนี้เขาจะมาไถตังค์ป้าเนียของเขา !!
" อื้อ สวัสดี " แม่ครัวประจำคฤหาสน์ทักทายกลับ แล้วยื่นเงินและเกลือมาให้
" ป้าครับ วันนี้ผมจะมาบอกวิธีทำอาหารอันใหม่ครับ " แนชเริ่มทันที " บอกป้าเนียให้ผมได้ไหมครับ "
มาร์ธาพยักหน้า แล้วสั่งคนงานให้ไปเรียกผู้เป็นาย เธอได้คำสั่งจากแบรดและเวอร์จิเนียแล้วว่าถ้าเด็กชาย้าอะไรให้มาเรียกได้เลย
ไม่นานเวอร์จิเนียก็เดินมา " ไหน ๆ วันนี้มาเสนอกี่อย่างเอ่ย "
" มันเป็มือเช้าน่ะครับ ง่าย ๆ ถ้างั้นผมทำให้ดูเลยนะครับ " แนชพูดจบก็ควักกระทะก้นแบนออกมา " ป้าต้องไปสั่งกระทะแบบนี้อีกนะครับ มันชื่อว่ากระทะก้นแบนครับ "
พูดจบแนชก็จัดการทำแซนด์วิชสอดไส้ด้วยเนื้อหมูผัด แต่แนชเอาหมูสามชั้นชิ้นยาวออกมาหั่นด้วย ตอนแรกเขาเห็นหมูสามชั้นเขาแปลกใจ ครั้งที่แล้วมีแต่เนื้อแดง
" เ้าทำแล้วมันอร่อยดี เลยต้องมีติดไว้ " มาร์เชอเนสตอบกลับเมื่อเด็กชายถามขึ้น " ใครกันนะ ช่างกล้าบอกว่าเป็หมูชั้นเลวกันเนี่ย !! เด็กน้อยทำกินอร่อยเสียขนาดนี้ หือ " วีนนิดหน่อย
แนชเอาหมูสามชั้นมาแล่เลียนแบบเบคอน ด้วยความสามารถในการใช้มีดของเขา ทุกอย่างทำออกมาได้อย่างเพอร์เฟค
" เ้าใช้มีดได้ชำนาญนัก " ดอมผู้เป็สามีมาร์ธาเอ่ยขึ้น
" ใช่ ดูแล้วเก่งกว่าข้าเสียอีก " โทมัสเอ่ยขึ้นเช่นกัน พลางมองมาทางเด็กชายทั้งคู่ เหมือนจะหาคำตอบ
เวรละ !! เอาไงดี จะตอบอะไรล่ะทีนี้
" อย่าไปกดดันเด็กสิ " มาร์ธาเอ่ยขัดขึ้น " จดจ่อกับวิธีทำก่อน "
ฮู้ว โล่งใจ !!
แนชเอาหมูสามชั้นที่หั่นแบบเบคอน มาทอดให้พอเกรียม ๆ พอเสร็จก็ เอาผักกาด มะเขือเทศ มารองขนมปัง ตักหมูผัดใส่ แล้วเอาเบค่อนเลียนแบบวางลงไป เอาขนมปังอีกอันประกบ
" เสร็จแล้วครับ ลองชิมดู " แนชบอก
มาร์เชอเนส รีบหยิบเข้าปากทันที ทำให้เมดส่วนตัวถึงกับมองค้อนทันที " เอี๋ยว อ้วก เอ้า อิน อด "
" ท่านหญิง !! รักษามารยาทด้วย " โดนดุอีกแล้ว ไม่รู้ว่าใครเ้านายใครลูกน้องกันแน่
" อ๊ะ หนูน้อย อร่อยมาก " เธอยื่นเหรียญเงินใหญ่ให้ มุมปากยังมีคราบมันติดอยู่เลย เอาฮาไปไหน
" ขอบคุณครับป้าเนีย ผมไปแล้วนะ ทุกคนสวัสดีครับ " แนชฉีกยิ้มกว้าง แล้ววิ่งออกมาทันที มุ่งหน้าไปโรงตีเหล็กต่อไป
" เ้าหนูน้อย บอกว่ามันคืออาหารเช้าอย่างง่าย ๆ ซินะ พรุ่งนี้เ้าก็ลองจัดขึ้นโต๊ะร่วมกับอาหารอย่างอื่นด้วยละ " มาร์เชอเนสกำชับมาร์ธาหลังจากแนชออกจากครัวไป แล้วเธอก็เดินกลับไปสะสางธุระหน้าที่ของเธอต่อ
" ค่ะ " แม่ครัวรับคำ
" ฉื่อ ดือ ฉึด ฉึดชือดือดึด ดึด ๆ ฉื่อ ดือ ดึด ~ " แนชฮัมเพลงออกมา สบายใจกับค่าเกลือฟรี
" สวัสดีครับ ท่านโซวิโล " แนชเอ่ยทักเมื่อไปถึงโรงตีเหล็ก โซวิโลยืนทำอะไรสักอย่างอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว
" เออ " เขาหันกลับมาทัก
" ผมขอเรียกว่าลุงได้ไหมครับ ? เรียกท่านมันไม่คุ้นปากผมเลย " แนชลองขออนุญาตโซวิโล ไม่รู้เขาจะถือไหม
" แล้วแต่เอ็งเหอะ ข้าก็แก่พอที่เอ็งจะเรียกลุงได้อยู่แล้ว " เขาอนุญาต
" ขอบคุณครับ ลุง ผมอยากทำมีดไว้ทำครัวน่ะครับ ครั้งที่แล้วกระทะ 2 เหรียญเงินเล็กใช่ไหมครับ งั้นเงินวันนี้ผมขอเป็มีดทำครัว 2 เล่มนะครับ " เด็กชายฉีกยิ้มแล้วชูสองนิ้วให้คนแคระผู้มีชื่อเสียง
โซวิโลได้ยินก็เข้ามาเขย่าหัวเด็กชายอย่างแรง " ไอเด็กบ้า ฝีมือข้ามีแค่นั้นรึไงวะ !!! " พร้อมกับแหกปากออกมา
" โอยยยย ขอโต๊ดก้าบบ " แนชกล่าวออกมาหลังจากที่โซวิโลปล่อยเขาแล้ว " ข้ารู้ว่าลุงยอดเยี่ยมกระเทียมดองที่สุดในโลก แต่ข้าคิดว่าลุงเอ็นดูผมจะตาย คงไม่ใจร้ายเก็บเงินเด็กน่าสงสารแบบข้าแพง ๆ ใช่ไหมละครับ ผมจะได้ทำอาหารง่ายขึ้นด้วยไง "
" ฮ่า ฮ่า ไอตัวเหม็นนี่เข้าใจพูด ใช่แล้ว ข้า โซวิโล ผู้เชี่ยวชาญยอดเยี่ยมแน่นอน แต่ว่าเกี่ยวอะไรกับกระเทียม " เขาสงสัย
" ลุงอย่าสนใจเลย ข้าก็พูดแปลก ๆ แบบนี้ตลอดนี่ มันคือคำสร้อยของยอดเยี่ยมครับ " แนชตอบเขาไป
" เช่นนั้นรึ เออ พรุ่งนี้มาเอา แต่อย่าไปบอกใครนะว่าข้าขายเ้าด้วยราคานี้ ไม่งั้นข้าจะเอาหม้อทุบหัวเ้าให้ตายเลย ผลงานของข้าหลับตาตีส่ง ๆ ยังต้องเหรียญเงินใหญ่ขึ้นเลยเว้ย " เขาคุยโตขึ้นมา
“ โอ้วว ” แปะ แปะ แปะ ~~ แนชปรบมือ และยกยอต่อไป " ผมรู้อยู่แล้ว ระดับลุง ทุกชิ้นมันคือจิติญญา เป็มาสเตอร์พีช ยูนีคทุกอัน "
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถึงไม่รู้จะหมายความว่าอย่างไร แต่คงเป็คำชมสินะ " เขาพอเข้าใจในบางคำ เช่นยูนีค เ้าเด็กนี่คงชมอยู่แหละ
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า " ยังคงหัวเราะต่อเนื่อง
แปะ แปะ แปะ ~~ แนชปรบมือ
หวานหมู เสร็จโจรอีก 1
-----------------------------------------
ใครรู้บ้าง แนชฮัมเพลงอะไร