เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า ประโยคนี้หยางหนิงนั้นถือว่าเห็นด้วยเป็อย่างยิ่ง
แม้ว่าเขาจะแยกแยะบุญคุณความแค้นอย่างชัดเจน ทว่าก็ไม่ใช่คนที่จะหาเื่ใส่ตัวเช่นกัน เมื่อก่อนเขาคิดว่าพวกโหวจื่อนั้นถูกตนสั่งสอนจนเชื่องไปแล้วยกหนึ่ง แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนว่าคนเ่าั้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงอยู่
หยางหนิงรู้สึกว่าบางทีเขาก็เข้าข้างตัวเองมากเกินไป
“สองสามวันนี้เ้าก็พักผ่อนไปก่อน ข้าพูดกับพวกมันแล้วว่าไม่ให้พวกมันบอกกับคนอื่นว่าเ้าดีขึ้นแล้ว” เหล่าชู่ผีมักมีสีหน้าเศร้าหมองอยู่เสมอ
หยางหนิงเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “แล้วเพราะอันใดหรือ?”
“อันใดน่ะหรือ?” เหล่าชู่ผียิ้มออกมาอย่างขมขื่น “หากพี่ใหญ่ฟางรู้ว่าเ้าดีขึ้นแล้ว จะยอมให้เ้าอยู่เฉยได้งั้นหรือ?”
“พี่ใหญ่ฟาง?” หยางหนิงรู้สึกเหมือนว่าก่อนหน้านี้ตนก็เคยได้ยินพวกเขาเอ่ยถึงชื่อนี้ ไม่นานนักเขาก็นึกขึ้นมาได้ “ก่อนหน้านี้เหมือนเคยพูดว่าพี่ใหญ่ฟางเป็ผู้ที่รับข้าเข้าพรรคกระยาจก?”
เหล่าชู่ผีพยักหน้า “พี่ใหญ่ฟางนั้นถือเป็หัวหน้าของศิษย์พรรคกระยาจกหลายร้อยคนในเมืองฮุ่ยเจ๋อ ตอนแรกเขาเห็นว่าเ้ามือเท้าว่องไวดีถึงได้รับเ้าเข้ามาในพรรคกระยาจก”
“ทำไมเล่า หากเขารู้ว่าข้าดีขึ้นแล้วจะมาหาเื่ข้าหรือ?” หยางหนิงสงสัยว่าหัวหน้าของพรรคกระยาจกในเมืองนี้มีหนี้แค้นอะไรกันตน “ทำไมถึงให้เขารู้ไม่ได้ว่าข้าหายดีแล้ว?”
เหล่าชู่ผีแน่ใจว่าหลังจากป่วยหนักแล้ว สมองของหยางหนิงก็พร่าเลือนไปแล้วจริงๆ จึงได้แต่ต้องเอ่ยอธิบายออกมา “ไม่ใช่หาเื่เ้า แต่จะให้เ้าทำงานต่อไป เ้าคิดว่าเหตุใดพวกเราถึงมาหลบลมหลบฝนอยู่ในศาลเ้าแห่งนี้ได้กัน? ทุกอย่างไม่ได้เป็เพราะเ้าเท่านั้น”
หยางหนิงยิ่งรู้สึกสงสัยพลางครุ่นคิดในใจว่าการพักอาศัยอยู่ในศาลเ้านี้ก็ถือเป็ความดีความชอบของเขาด้วยงั้นหรือ?
“พี่ใหญ่ฟางเห็นว่าเ้ามือไม้ว่องไวจึงรับเ้าเข้าพรรคกระยาจกก็เพื่อให้เ้าไปจัดการเื่เ่าั้ ครึ่งปีมานี้ เ้าไม่เคยพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว สร้างความดีความชอบให้กับพี่ใหญ่ฟางมาไม่น้อย” เหล่าชู่ผีนั่งอยู่บนคานประตู “ภายในเมืองมีศิษย์พรรคกระยาจกหลายร้อยคน แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถมีสถานที่หลบลมฝนได้ เพราะเ้าสร้างคุณงามความดีมาจำนวนมาก พวกเราถึงสามารถพักอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้ได้” ทว่าบนใบหน้านั้นกลับมีโทสะจางๆ ปรากฎขึ้น “แต่ว่าพี่ใหญ่ฟางผู้นี้ช่างเลวทรามยิ่งนัก จิตใจอำมหิตยิ่ง เมื่อเห็นว่าเ้าล้มป่วยแล้วก็ไม่ยินยอมควักเงินออกมาให้เ้าไปหาหมอ อีกทั้งยังไม่ถามไถ่ไยดี เกรงว่าตอนนี้เขาคงคิดว่าเ้าได้ตายไปแล้ว”
แม้ว่าหยางหนิงจะลอบด่าว่าพี่ใหญ่ฟางชั่วช้า แต่ฟังจากความหมายของเหล่าชู่ผีแล้ว เ้าของร่างอย่างเสี่ยวเตียวเอ๋อร์ผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ใช่คนธรรมดา ถึงกับสร้างคุณงามความดีให้กับพี่ใหญ่ฟางมาไม่น้อย จากนั้นเขาก็นั่งลงที่คานประตูและเอ่ยถาม “จริงสิ พี่ใหญ่ฟางให้ข้าทำเื่อันใดบ้าง? ข้าสร้างคุณงามความชอบอันใดไป?” เมื่อเห็นเหล่าชู่ผีเหลือบมองมาที่ตน หยางหนิงก็ยกมือพร้อมชี้นิ้วไปที่สมองของตนในทันทีเพื่อเป็สัญญาณสื่อว่าตนได้ลืมเื่ราวไปจำนวนมาก
เหล่าชู่ผียิ้มออกมาอย่างขมขื่น พร้อมเอ่ยตอบ “พวกเราเรียกตัวเองว่ายาจก เช่นนั้นยังจะมีเื่ใหญ่อันใดให้ทำได้อีก?” เขายื่นมือที่แห้งหยาบของตนมือหนึ่งขึ้นมา ก่อนที่จะชูนิ้วชี้และนิ้วกลางของตนออกมา ในขณะที่สามนิ้วที่เหลือหดลงไป ลักษณะนิ้วมือที่เหมือนกรรไกรนี้พุ่งไปด้านหน้า ก่อนจะหันมามองหยางหนิงโดยไม่เอ่ยอะไร ทว่าความหมายของสายตาเขาสื่อว่า ตอนนี้เ้าคงเข้าใจแล้วกระมัง
หยางหนิงนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะเลียนแบบท่าทางเมื่อครู่นี้ของเหล่าชู่ผี เขาเองก็ยื่นมือที่ชูสองนิ้วออกไปด้านหน้า ก่อนจะรู้สึกว่าท่าทางเช่นนี้น่าขายหน้ายิ่ง จึงรีบดึงมือกลับมาก่อนจะขมวดคิ้วและเอ่ยต่อ “ท่าทางเช่นนี้ทำไมถึงคล้ายกับท่าขโมยถุงเงินเล่า?” เขามีอาการตกตะลึงก่อนจะมองไปทางเหล่าชู่ผีและเอ่ยขึ้นอย่างใ “เหล่าชู่ผี เ้าคงไม่ได้หมายความว่าข้า...ข้าช่วยพี่ใหญ่ฟางขโมยของกระมัง?”
เหล่าชู่ผีพยักหน้าแรงๆ “เ้าเป็ลูกน้องที่ลงมือรวดเร็วที่สุดของพี่ใหญ่ฟาง!”
หยางหนิงรู้สึกถึงความเย็นที่พุ่งเข้าโจมตีตน เขาเองก็ไม่รู้ว่าประโยคนี้ของเหล่าชู่ผีนั้นถือเป็คำชมหรือคำพูดเหน็บแนมกันแน่ ทว่าในใจของเขากลับได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเตียวเอ๋อร์กลับใช้สิ่งนี้มาสร้างความดีความชอบ
“ศิษย์พรรคกระยาจกใช้สิ่งนี้มาประคองชีวิต?” ภาพลักษณ์ของพรรคกระยาจกที่อยู่ในใจของหยางหนิงมาเนิ่นนานก็ได้พังทลายลงไปในทันที
เหล่าชู่ผีมีเอ่ยออกมาด้วยท่าทางโศกเศร้า “หากพี่ใหญ่ลวี่ยังมีชีวิตอยู่ เกรงว่าคงไม่เป็เช่นนี้แล้ว”
“พี่ใหญ่ลวี่นั้นเป็ผู้ใดกัน?”
“พี่ใหญ่ลวี่นั้นเดิมเป็ผู้นำของพรรคกระยาจกเมืองฮุ่ยเจ๋อ ตอนที่เขายังอยู่นั้น กฎระเบียบเคร่งครัดมาก ไม่มีผู้ใดกล้าทำเื่หลอกปล้นขโมยทรัพย์เช่นนี้” แววตาของเหล่าชู่ผีมีแสงประกายปรากฏขึ้นจางๆ “ตอนนั้นมีการเรียงลำดับชั้นตามความาุโ ข้าเข้าร่วมพรรคกระยาจกมายี่สิบกว่าปีแล้ว ถือได้ว่ามีคุณสมบัติเพียงพอแล้ว ตอนที่พี่ใหญ่ลวี่ยังอยู่ เขาก็ได้ทำการดูแลพวกเรายาจกเฒ่าเป็อย่างดี หากมีเื่ใหญ่ก็จะทำการเรียกรวมพลพวกเราไปทำการปรึกษาร่วมกัน” บนใบหน้าของเขากลับปรากฏความภาคภูมิใจที่หาได้ยากยิ่งขึ้น
ในใจของหยางหนิงอดไม่ได้ที่จะนึกว่าการที่เขาอยู่ร่วมพรรคกระยาจกมาเป็เวลายี่สิบกว่าปีแล้วแต่กลับเป็ได้เพียงเท่านี้ ช่างไม่ได้เื่เสียจริงๆ มิน่าเล่าคนพวกนั้นถึงดูถูกเหยียดหยามเขา
ทว่าเขาเองก็รู้เข้าใจว่าเหล่าชู่ผีนั้นเป็คนที่ใจดีและซื่อตรง ไม่ชอบแก่งแย่งชิงดีกับใคร ทว่าที่ใดมีคนก็จะมียุทธภพ และที่ใดมียุทธภพก็จะมีการแย่งชิง พรรคกระยาจกนั้นถือว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพ การแก่งแย่งกันในพรรคย่อมมีไม่น้อยเช่นกัน ด้วยนิสัยของเหล่าชู่ผีแล้วก็ไม่เหมาะที่จะแก่งแย่งชิงดีกับใครจริงๆ
“เ้าบอกว่าพี่ใหญ่ลวี่ตายไปแล้ว?” หยางหนิงขมวดคิ้วแน่นพร้อมเอ่ยถาม “แล้วเขาตายได้อย่างไร?”
“ตอนที่พี่ใหญ่ลวี่ยังมีชีวิตอยู่นั้น พวกทหารไม่กล้าแตะต้องพวกเราศิษย์พรรคกระยาจกแม้แต่น้อย” สีหน้าของเหล่าชู่ผีมีความภูมิใจจางๆ ปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ตอนนี้พรรคกระยาจกมีศิษย์อยู่หลายร้อยคน ก็ล้วนแต่เป็เพราะพี่ใหญ่ลวี่ ตอนที่เขามีชีวิตอยู่นั้น เซียวอี้ซุ่ยก็ยังต้องไว้หน้าเขาเช่นกัน” จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาพร้อมเอ่ยต่อ “น่าเสียดายที่เมื่อสามปีก่อนเขาป่วยกะทันหันจนเสียชีวิตลง”
“เซียวอี้ซุ่ย? ป่วยกะทันหัน?”
เหล่าชู่ผีเอ่ยอธิบายต่อ “เซียวอี้ซุ่ยเป็หัวหน้ามือปราบของเมืองฮุ่ยเจ๋อ คนผู้นี้...!” ก่อนจะส่ายศีรษะและไม่เอ่ยถึงหัวหน้ามือปราบผู้นั้นอีก “เดิมร่างกายของพี่ใหญ่ลวี่นั้นแข็งแกร่งเป็อย่างมาก ทว่าวันหนึ่งเขาก็ล้มป่วยลงโดยมีพี่ใหญ่ฟางดูแลด้วยตนเอง ทว่าผ่านไปเพียงไม่กี่วันก็ได้เสียชีวิตลง พี่ใหญ่ฟางเองก็ขึ้นรับตำแหน่งของพี่ใหญ่ลวี่ต่อโดยชอบธรรม”
หยางหนิงเห็นว่าคำพูดของเหล่าชู่ผีมีการหลีกเลี่ยงบางอย่างเอาไว้ ทำให้เขารู้สึกว่าเื่นี้มีบางอย่างผิดปกติ ทว่าเขาเองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมาอีก
เหล่าชู่ผีเอ่ยต่อ “หลังจากที่พี่ใหญ่ฟางขึ้นรับตำแหน่งแล้ว ไม่นานก็รวมกลุ่มกับเซียวอี้ซุ่ย ศิษย์พรรคกระยาจกในอดีตนอกจากขอทานแล้วก็ทำงานที่ต้องใช้กำลังอยู่ในเมืองนี้ โดยรวมแล้วก็คือยอมทำงานทุกอย่าง แค่ไม่ทำเื่ที่ผิดต่อสามัญสำนึกเท่านั้น...แต่ว่าหลังจากที่พี่ใหญ่ฟางขึ้นรับตำแหน่งแล้ว พี่น้องพรรคกระยาจกก็เริ่ม...” เขาถอนหายใจออกมาโดยไม่ได้เอ่ยต่ออีก
แน่นอนว่าหยางหนิงในตอนนี้ก็ได้เข้าใจเื่ทั้งหมดแล้ว การเปลี่ยนแปลงของพรรคกระยาจกนั้นล้วนเริ่มต้นมาจากตอนที่พี่ใหญ่ฟางผู้นั้นขึ้นรับตำแหน่ง
พี่ใหญ่ลวี่เสียชีวิตไปได้ไม่นาน พี่ใหญ่ฟางก็ขึ้นรับตำแหน่งแล้ว อีกทั้งยังรวมตัวเป็พวกเดียวกันกับหัวหน้ามือปราบเซียวอี้ซุ่ยแห่งเมืองฮุ่ยเจ๋อได้อย่างรวดเร็ว ข้อมูลเหล่านี้เมื่อนำมารวมกันแล้วก็อดที่จะทำให้คนอื่นคิดสงสัยไม่ได้
ทว่าหยางหนิงไม่ได้สนใจเื่ในอดีตของพรรคกระยาจกเท่าใดนัก ตอนนี้เขาอยู่ในพรรคกระยาจกจึงสนใจแต่สถานการณ์ของพรรคกระยาจกในปัจจุบันเท่านั้น เขาถามต่อ “ศิษย์พรรคกระยาจกในเมืองฮุ่ยเจ๋อนั้นมีดีร้ายปะปนกัน อีกทั้งยังวุ่นวายไม่เป็ระเบียบ เช่นนี้หัวหน้าพื้นที่ปกครองของเขตอี้หั่วเฉอไม่มาสนใจเลยหรือ? การที่พี่ใหญ่ฟางทำลายชื่อเสียงของพรรคกระยาจกนั้น หัวหน้าเซี่ยงของพรรคกระยาจกผู้นั้นก็ไม่คิดจะถามไถ่บ้างหรือ?”
เหล่าชู่ผีหัวเราะออกมาอย่างไม่มีเสียง “พรรคกระยาจกนั้นมีการแบ่งพื้นที่ปกครองถึงยี่สิบแปดเขต พื้นที่ทั่วแผ่นดิน แค่เขตอี้หั่วเฉอของพวกเราก็ได้ยินว่ามีคนประมาณหนึ่งถึงสองหมื่นคนแล้ว แค่เขตเมืองเล็กๆ ที่มีศิษย์เพียงไม่กี่ร้อยคนนั้น หัวหน้าพื้นที่เขตปกครองมีหรือจะมายุ่งกับสถานที่แห่งนี้? อีกทั้งจะมีใครกล้านำเื่ราวของพี่ใหญ่ฟางไปเปิดเผยกัน? และสำหรับหัวหน้าเซี่ยงนั้น พวกเราก็เพียงแค่เคยได้ยินว่ามีคนผู้นี้ แต่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ข้าว่านะ ชาตินี้พวกเราก็ไม่มีทางได้พบหรอก”
หยางหนิงพยักหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะครุ่นคิดว่าพรรคที่มีสมาชิกเป็จำนวนหลายแสนนั้น แน่นอนว่าต้องมีกำลังที่แกร่งกล้าไร้เทียมทาน แต่ก็เป็เพราะว่ามีขนาดใหญ่โตมาก ทำให้มีคนดีร้ายปะปนกัน ต่อให้หัวหน้าเซี่ยงผู้นั้นมีสามหัวหกแขนก็ไม่อาจจัดการดูแลได้หมด
เมื่อโหวจื่อกลับมาที่ศาลเ้าแล้ว หยางหนิงก็อาบน้ำอย่างมีความสุขอยู่ในบ่อน้ำหน้าศาลเ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว คราบสกปรกบนร่างกายที่สั่งสมมานานทำให้ไม่อาจชำระล้างได้จนหมด ทว่าการได้ล้างตัวในน้ำสะอาดสักครั้งหนึ่งเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกสดชื่นเป็อย่างมาก กำลังกายและสติก็ฟื้นฟูขึ้นมาไม่น้อยด้วย
โหวจื่อที่ใช้เวลากว่าครึ่งค่อนวันก็ได้แป้งกรอบมาหลายชิ้น หยางหนิงกำลังรู้สึกหิวกระหายอย่างมาก แต่เมื่อกัดแป้งกรอบนั้นเข้าไปก็รู้สึกได้ว่ามันแห้งเสียจนยากจะกลืนลงคอได้ ไม่มีความบางกรอบเลยแม้แต่น้อย พลางลอบคิดในใจว่าสมัยนี้คนยังไม่ค่อยเข้าใจวิธีการใช้ผงแป้งเท่าใดนัก เห็นได้ชัดว่าแป้งกรอบนี้ไม่ได้ผ่านการหมักมา ทำให้ความรู้สึกตอนที่กินมันจึงยากที่จะกลืนลงคอถึงเพียงนี้
ในเมื่อมาแล้วก็ต้องทำตัวให้คุ้นชิน ตรรกะนี้แน่นอนว่าหยางหนิงเองก็เข้าใจ
อากาศหลังฝนตกทำให้คนสูดดมเข้าไปแล้วรู้สึกกระปรี่กระเปร่าขึ้นมาก ทว่าใจของหยางหนิงกลับนึกถึงเสี่ยวเตี๋ยขึ้นมา
หยางหนิงนั้นเป็คนที่แยกแยะบุญคุณความแค้นอย่างชัดเจน ในเมื่อเสี่ยวเตี๋ยมีบุญคุณช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แน่นอนว่าเขารู้สึกซาบซึ้งใจ เมื่อได้ยินที่เหล่าชู่ผีเอ่ยขึ้นมาก็รู้แล้วว่าสถานการณ์ของเสี่ยวเตี๋ยในตอนนี้ย่ำแย่เป็อย่างมาก และยิ่งทำให้เขาหวังว่าจะได้พบกับเสี่ยวเตี๋ยโดยเร็ว และสอบถามดูว่าเสี่ยวเตี๋ยปลอดภัยดีหรือไม่
เดิมหยางหนิงคิดว่าจะเดินทางไปยังตรอกคนตายที่ฮวามามาอาศัยอยู่โดยเร็ว แต่โหวจื่อรู้สึกกลัวตรอกคนตายจึงโน้มน้าวว่าให้รอจนดึกกว่านี้แล้วค่อยออกเดินทาง หยางหนิงนั้นไม่คุ้นเคยกับเมืองฮุ่ยเจ๋อแห่งนี้จึงไม่ได้ดื้อดึงอะไร เมื่อถึงยามโพล้เพล้ จึงค่อยสั่งให้โหวจื่อพาไปที่ตรอกคนตาย
ยามโพล้เพล้ ที่พระอาทิตย์กำลังจะตกนั้น ทั่วทั้งเมืองฮุ่ยเจ๋อก็ปกคลุมไปด้วยแสงสุดท้ายของสุริยัน
แม้ว่าเมืองฮุ่ยเจ๋อจะเป็เมืองเล็กๆ แต่ว่าผู้คนก็แบ่งออกเป็หลายประเภท พวกตั้งแผงลอยขายของก็จะอยู่บริเวณหน้าเมือง และพวกที่สามารถเรียกได้ว่าเป็หน้าเป็ตาอย่างร้านน้ำชา โรงเตี๊ยมรวมถึงหอนางโลมที่มีจำนวนน้อยมากก็จะถูกจัดให้อยู่ตรงถนนยาวด้านหลังของเมือง
บนถนนมีผู้คนเดินผ่านไปมา ถือได้ว่าครึกครื้นเป็อย่างมาก
หยางหนิงมองดูบรรยากาศของยุคสมัยนี้ ตอนนี้เอง เขาถึงพบว่าภาพที่ตนเห็นนั้นไม่เหมือนกับภาพของสถานที่โบราณในจินตนาการ ความจริงแล้วการก่อสร้างส่วนใหญ่ในเมืองนี้ถือได้ว่ายุ่งเหยิง ไม่เป็ระเบียบยิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ผ่านการวางแผนจัดการมาอย่างดี และเพราะเหตุนี้เอง ทำให้ตรอกและถนนทั้งหลายดูราวกับเขาวงกตก็มิปาน หากไม่ใช่คนที่คุ้นเคยกับเส้นทางอยู่แล้วอาจจะเดินไปเจอทางตันเอาก็ได้
ก่อนหน้านี้เขาได้ยินมาว่ามีผู้อพยพเข้ามาในเมืองนี้จำนวนมาก ทำให้ประชากรล้นเมือง แต่ว่าเมื่อเดินมาถึงถนนใหญ่ด้านหลังเมืองแล้ว แม้ว่าถนนเส้นนี้จะคึกคักไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้เบียดเสียดเท่ากับที่เขาคาดคิดเอาไว้ ฟังที่โหวจื่อเล่าถึงได้รู้ว่าพวกผู้อพยพถูกจัดให้ไปอยู่มุมหนึ่งของเมือง สถานการณ์ตรงนั้นแตกต่างกับหลังเมืองราวกับคนละโลก
“พี่ใหญ่เตียว เห็นถนนข้างหน้าแล้วใช่ไหม หากเลี้ยวเข้าไปแล้วเดินตรงไป ผ่านถนนนั้นก็จะเข้าไปยังอีกตรอกหนึ่ง และตรอกนั้นก็คือตรอกคนตาย” บนถนนมีกำแพงอยู่แถบหนึ่งเรียงยาวกันเป็ตรอกซอกซอย ก่อนที่โหวจื่อจะยกมือขึ้นมาชี้บอกทางให้หยางหนิง
หยางหนิงมองเห็นว่าถนนตรงนั้นมีทางเข้าตรอกอยู่จุดหนึ่ง จึงเอ่ยถามเสียงเบา “ถนนด้านหลังเส้นนั้นก็คึกคักเช่นนี้ด้วยใช่ไหม?”
“ไม่ใช่หรอก” โหวจื่อส่ายศีรษะพร้อมเอ่ย “ถนนเส้นนั้นเงียบสงบกว่านัก ล้วนแต่เป็จวนที่พัก...ไม่ดีแล้ว พี่ใหญ่เตียว รีบก้มหัวเร็ว...!” ประโยคเมื่อครู่ยังเอ่ยไม่จบ สีหน้าของเขาก็ปรากฏความตื่นตระหนกขึ้น ก่อนจะหมุนตัวและก้มศีรษะลง เหมือนกลัวใครจะพบเห็นเข้าก็มิปาน
เมื่อหยางหนิงเห็นโหวจื่อเป็แบบนี้ ก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสังเกตโดยรอบ แต่กลับมองไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติจึงเอ่ยถามเสียงเบา “ทำไมหรือ?”
“เ้ามองไปทางโรงเตี๊ยมหอมสิบลี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามสิ...!” โหวจื่อไม่ได้หันหน้ากลับมาแต่เอ่ยตอบเสียงเบา “เห็นสองคนที่เดินออกมาหรือไม่?”
หยางหนิงกวาดตามองฝั่งตรงข้ามแวบหนึ่ง และเห็นว่าฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ กันนั้นมีโรงเตี๊ยมสองชั้นอยู่ร้านหนึ่ง ซึ่งสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนบนถนนที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาแห่งนี้
โรงเตี๊ยมสร้างขึ้นมาจากไม้ ด้านหน้าของมันยื่นออกมาทำให้ดูหรูหราอยู่ไม่น้อย ข้างบนประตูหน้าโรงเตี๊ยมมีป้ายไม้สีดำแขวนเป็แนวยาวอยู่ป้ายหนึ่ง บนป้ายนั้นมีตัวอักษรงดงามที่เคลือบทองคำตัวใหญ่ว่า ‘หอมสิบลี้’ ซึ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เมื่อหยางหนิงสังเกตดีๆ ก็เห็นว่าด้านหน้าประตูใหญ่ของหอมสิบลี้มีคนยืนอยู่สองคน โดยคนหนึ่งสวมชุดพอดีตัวสีเทาเงิน รูปร่างสูงโปร่ง มือหนึ่งไขว้ไว้ด้านหลังขณะที่อีกมือหนึ่งกำลังจับคางของตนเอาไว้ ดูจากท่าทางแล้วถือว่างดงามอยู่ไม่น้อย ทว่าอีกคนหนึ่งกลับเตี้ยกว่าเล็กน้อย รูปร่างดูกำยำแข็งแกร่ง เขากำลังขยับเข้าไปใกล้หูของคนผู้นั้น ขณะที่กระซิบเสียงเบาพร้อมทั้งใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเอาไว้
